Dom pełen kosmitów

�da­nie dzie­ci jest trak­to­wa­ne jak kara dla ko­bie­ty lub nie­szczę­śli­wy wy­pa­dek przy pra­cy. Ja mia­łam ich już dzie­sięć. Cał­kiem faj­ne są te moje wy­pad­ki. Je­śli na­to­miast sły­szę szcze­re sło­wa o po­dzi­wie, rów­nież nie wiem, jak się za­cho­wać. Zu­peł­nie nie czu­ję się god­na po­dzi­wu, bo dla­cze­go? Że mam świet­ne­go męża, cu­dow­ne dzie­cia­ki i kon­kret­ną pra­cę do wy­ko­na­nia, za któ­rą do­sta­ję wy­na­gro­dze­nie w po­sta­ci zwie­lo­krot­nio­nej mi­ło­ści? Jaka w tym moja za­słu­ga? Są mat­ki, któ­re na ten po­dziw za­słu­gu­ją i któ­rym do pięt nie do­ra­stam. Znam hi­sto­rię mamy od­da­ją­cej ży­cie za swo­je­go syn­ka z peł­ną świa­do­mo­ścią. Była le­ka­rzem, ja­sno jej przed­sta­wio­no sy­tu­ację i ona nie mia­ła wąt­pli­wo­ści, co jej gro­zi. I za­ry­zy­ko­wa­ła. Jej sy­nek żyje. Ona na­praw­dę ko­cha­ła to dziec­ko bar­dziej niż sie­bie. Albo pięk­ne po­sta­wy ma­tek ma­ją­cych nie­ule­czal­nie cho­re dzie­ci, co dzień od rana wal­czą­cych o god­ne ży­cie dla nich. Ja, ma­jąc zdro­we, peł­ne ży­cia dzie­cia­ki i mo­gąc się nimi cie­szyć, je­stem szczę­ścia­rą, a nie oso­bą god­ną po­dzi­wu. Pew­nie nie­po­trzeb­nie się wy­co­fu­ję, bo trze­ba przy­zwy­cza­jać lu­dzi do wi­do­ku du­żych ro­dzin, ale na po­cząt­ku sta­nu od­mien­ne­go, gdy sza­le­ją hor­mo­ny, rze­czy­wi­stość tra­ci pro­por­cje i na tekst: - Te wszyst­kie dzie­ci są pani? nie umiem od­po­wie­dzieć, jak szko­lił mnie mój mąż: - Nie, w po­ło­wie męża! Jemu to przy­cho­dzi ła­twiej, a mina roz­mów­cy jest z ka­te­go­rii bez­cen­nych. ROZDZIAŁ 5 Ju­sty­na: Je­stem obo­la­ła i wy­mę­czo­na. Do­ro­ta: Jesz­cze parę mie­się­cy i bę­dzie po krzy­ku. Po­tem die­ta 1200 ka­lo­rii, żeby po­ka­zać wszyst­kim, że dzie­siąt­ka dzie­ci to pe­stecz­ka. Dzi­dziuś trzy­ma się wy­pra­co­wa­nych przez star­sze ro­dzeń­stwo tra­dy­cji. Do­ty­czy to na przy­kład nad­wraż­li­wo­ści na za­pa­chy. Za­wsze je­stem tro­chę cie­ka­wa i moc­no za­nie­po­ko­jo­na, czym tym ra­zem ma­luch mnie za­sko­czy. W pierw­szej cią­ży mu­sia­łam na przy­kład wy­sia­dać z ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej nie tam, gdzie za­mie­rza­łam, tyl­ko tam, gdzie wy­ga­niał mnie za­pach któ­re­goś ze współ­pa­sa­że­rów. Do dziś pa­mię­tam za­pach prosz­ku Pol­le­na 2000 - do­sta­li­śmy go w wiel­kim opa­ko­wa­niu, co było świet­nym pre­zen­tem dla mło­de­go mał­żeń­stwa. Cóż z tego, sko­ro naj­pierw wy­lą­do­wał na bal­ko­nie, a po­tem zo­stał cał­ko­wi­cie wy­eks­mi­to­wa­ny. Był też in­cy­dent z McDo­nal­dem, gdzie po ja­kimś fil­mie po­szli­śmy ze zna­jo­my­mi na napoje. No cóż, po­tem re­ago­wa­łam mdło­ścia­mi na samo logo. Była już ko­niecz­ność ku­po­wa­nia my­deł bez­za­pa­cho­wych i ta­kichż dez­odo­ran­tów, był już żuty ko­pe­rek, bo nie mo­głam ugo­to­wać obia­du dla po­więk­sza­ją­cej się gro­mad­ki. Tym ra­zem zo­stał w to wplą­ta­ny kry­zys po­ko­le­nio­wy. Ta­kie dwa w jed­nym. Nasz sie­dem­na­sto­let­ni Staś prze­ży­wa te­raz po­wrót do hi­gie­ny, nie­ustan­nie bie­rze prysz­nic, cią­gle się prze­bie­ra, no i uży­wa dez­odo­ran­tu oraz wody ko­loń­skiej jak pre­pa­ra­tów do de­ra­ty­za­cji. Co­dzien­nie rano i nie tyl­ko na­ty­kam się na mur dro­ge­ryj­ny. Nie mogę do wła­sne­go dziec­ka po­dejść i jesz­cze sły­szę, że on jest przed uży­ciem i się go cze­piam - jego po­kój i ciu­chy są prze­siąk­nię­te, brrr, i tak co Na pro­po­zy­cję, żeby uży­wał dez­odo­ran­tu przed do­mem, nie przy­stał. I kto tu nie idzie na kom­pro­mis? Sama też by­wam so­bie win­na. Pew­ne­go po­ran­ka zgu­bi­łam gdzieś ro­zum i zdro­wy roz­są­dek. Po po­ran­nym prysz­ni­cu na­sma­ro­wa­łam się ob­fi­cie cze­ko­la­do­wym bal­sa­mem do cia­ła po­ży­czo­nym od cór­ki. Ba­aar­dzo trwa­ły ko­sme­tyk - po kil­ku spłu­ka­niach nadal pięk­nie pach­nia­łam. Po­zo­sta­ło mi prze­stać od­dy­chać. Pro­jekt okład­ki: Mi­łosz Lo­dow­ski Re­dak­cja, ko­rek­ta i ła­ma­nie: Bar­ba­ra Paw­li­kow­ska Ber­na­de­ta Le­kacz Aga­ta Mo­ścic­ka ISBN 978-83-61808-35-0 (C) Co­py­ri­ght by Ju­sty­na Wal­czak 2013 (C) Co­py­ri­ght by The Fac­to 2013 Wy­daw­ca: The Fac­to Sp. z ul. Skier­nie­wic­ka 21/53, 01-230 War­sza­wa ­fac­ Dys­try­bu­cja: DIC­TUM Sp. z ul. Ka­ba­re­to­wa 21, 01-942 War­sza­wa ­ tel.: (22) 663 98 13, fax: wew. 37