Dracula

"Strach dosłownie mnie sparaliżował. Dopiero oko w oko z taką potwornością człowiek uświadamia sobie jej rzeczywisty wymiar."

Żadna powieść grozy tak nie smakuje, jak ta w klasycznym wydaniu. Po raz drugi sięgnęłam po tę historię i ponownie dałam się jej ponieść. Wizerunek wampira kreowany przez współczesne media jest bardzo zniewieściały i aż do przesady wydelikacony, zaś ten sprzed ponad stu lat, chciałoby się napisać prawdziwy z krwi i kości, niedostępny i tajemniczy, przerażający i szatański, wypełniony intensywnymi pragnieniami i żądzami. W takiej odsłonie hrabia Dracula i jego mroczne zamczysko fascynowali kiedyś, podobają się dziś, a i za kilkadziesiąt lat wciąż będą frapującym bohaterem i miejscem niezwykłej przygody czytelniczej.

Transylwania, otoczona łukiem Karpat, z silnymi przesądami i wierzeniami, pięknie opisana. To tam dobro konfrontuje się ze złem, naukowe podstawy z ponadnaturalnymi mocami, a wynik rozgrywki wcale nie jest przesądzony. Sporo się dzieje, wielkie wyzwania, powieść wciąga, chętnie się ją pochłania. Fantastyczne odkrywa się stopniowo wampirskie rytuały, magiczne moce, niecodzienne właściwości, osobliwe przyzwyczajenia i nocne zwyczaje. Autor zdecydował się na urozmaicony sposób narracji, który sugestywnie działa na wyobraźnię czytelnika. Mamy strony dzienników różnych postaci, wiele wpisów przepełnia narastająca trwoga i strach, opisy batalii o zachowanie zdrowych zmysłów i walki o zagrożone niebezpieczeństwem życie. To także pamiętniki, wywiady, listy, telegramy, wycinki z gazet, zapiski i notatki. Jestem pod wrażeniem przybliżania historii z wielu perspektyw, a każda w swoim stylu, języku, kolorycie, mieszance emocji i osobowości. W klimat przenosi również wspaniała oprawa graficzna powieści, bogactwo ciekawych ilustracji, dbałość o szczegóły wydania, twarda oprawa książki i zgodna z wizualizacją zakładka. Książka zapewnia kilkanaście godzin niesamowitego i urzekającego zaczytania.

Stephena Kinga nikomu chyba nie trzeba przedstawiać. To autor kilkudziesięciu książek, które zostały przetłumaczone na dziesiątki języków. Jest znany głównie z horrorów i thrillerów. Do tej pory miałem okazję czytać jedynie jedną jego książkę ? Bastion, ale postanowiłem to zmienić i wybór padł na Przebudzenie.

Akcja rozpoczyna się zwyczajnie i bardzo spokojnie. Do małej miejscowości w Nowej Anglii, niedaleko Castle Rock przyjeżdża nowy pastor - Charles Jacob wraz żoną i małym synkiem. Kilku letni wówczas Jamie Morton jako pierwszy z mieszkańców poznaje pastora i z miejsca bardzo go polubił. Charles wraz żoną są lubiani i szanowani, swoją pasją i pomysłami odmieniają pozytywnie tamtejszy kościół. Wszystko układa się dobrze do czasu tragicznego wypadku, w którym ginie synek Charlesa i jego żona. To zmienia go radykalnie i traci swoją wiarę? Wygłasza kazanie w którym wyklina Boga, szydzi z wiary, przez co zostaje odwołany ze stanowiska i wyjeżdża. W wielu mieszkańcach to kazanie pozostaje do końca ich dni... Tymczasem życie w miasteczku toczy się dalej spokojnie i wkrótce wszyscy zapominają o Charlesie. Jamie nie spodziewa się, że jego los jest związany z tym mężczyzną? i to na całe życie. Jeszcze wielokrotnie losy tych dwóch osób przetną się ze sobą?

Powieść opisuje ponad pół wieku historii Jamiego ? od pierwszego spotkania z pastorem, aż po późne lata, gdy ten spisuje swoją historię jako starszy mężczyzna po 60-tce. Przez to książkę czyta się dość niezwykle. Na oczach bohatera w tle wydarzeń dokonuje się postęp i wielkie zmiany - zostają wprowadzone nowe technologie, zmienia się grana muzyka i tak dalej... To budzi ogromny szacunek dla wiedzy autora, który w sposób bardzo umiejętny i przystępny tworzy tło dla wydarzeń w książce. Równie ogromne wrażenie wywiera na czytelniku wykreowany klimat małego miasteczka ? gdzie każdy się zna i wszyscy wiedzą o sobie wszystko. Dzięki czemu niesamowicie odczuwa się każdy rodzinny dramat i każdą nastoletnią miłość! Stephen King niewątpliwie posiada do tego niezwykły talent!

Głównym bohaterem, jak już wspomniałem jest Jamie i to z jego punktu widzenia jest opowiadana ta opowieść. Jego historia nie różni się niczym specjalnym od historii wielu gwiazd rocka. W młodym wieku sięga do gitary i odkrywa, że całkiem dobrze mu wychodzi granie na niej i jego kariera nabiera z czasem szybkiego tempa. Pojawiają się jednak papierosy, narkotyki..., co przysparza mu wielu problemów. Drugim bohaterem, który często przewija się w Przebudzeniu jest pastor. To postać równie ciekawa, jeśli nie ciekawsza od Jamiego. Przed wypadkiem, Charles jest pełny entuzjazmu i zapału - pokazuje młodzieży różne rzeczy związane z elektrycznością, organizuje im zajęcia po szkole. Natomiast po śmierci żony i synka jego zainteresowanie elektrycznością nie przemija, wręcz rośnie i wymyśla coraz to nowe urządzenia. Do czego doprowadzi go ta obsesja? Dlaczego los Jamiego jest związany z tym człowiekiem?

Jednakże jeśli chodzi o fabułę to jestem nieco zawiedziony. Przez większą część książki nie dzieje się nic, prócz poznawania bohaterów, tworzenia klimatu małego miasteczka i okazjonalnych spotkań po latach Jamieego z Charlesem. Choć są ciekawe opisy i wydarzenia w których poznajemy minione lata i losy Jamiego, to jednak zabrakło mi elementów grozy, napięcia. Przez to książkę Stephena Kinga przez można odebrać niczym opowieść życia zwyczajnego człowieka, który spisuje ją pod koniec życia. Elementy, które budzą grozę znajdziemy niestety dopiero pod koniec książki ? ostatnie 50 stron, mniej więcej. Przy tej okazji warto dodać, że autor wspomina wielokrotnie Necromicon ? mroczną księgę wymyśloną przez H.P. Lovecrafta. Również sama końcówka stanowi niejako hołd dla tego autora. Jeśli czytaliście opowiadania Lovecrafta to zrozumiecie podobieństwa - dla mnie było to bardzo dobry element zakończenia. Pomimo mojego zachwytu końcówką książki, nie poczułem, by Przebudzenie zrobiło na mnie oszałamiające wrażenie i miałem strach ją czytać.

Przebudzenie to dobra książka Stephena Kinga w której serwuje nam cudowny klimat małego miasteczka z niezwykłym i przerażającym zakończeniem. Szkoda tylko, że duża część książki jest zdecydowanie bardziej powieścią obyczajową o losach Jamiego, niż w klimatach grozy jak finał książki.

Motyw wampirów w filmach, literaturze, czy w podaniach ludowych jest od dawna bardzo powszechny a ostatnio przeżywa on wręcz prawdziwy rozkwit. Wśród najsłynniejszych powieści o wampirach można niewątpliwie wymienić książkę Dracula. Napisał ją irlandzki pisarz literatury grozy Bram Stoker w 1897 roku. Choć w swoim dorobku literackim posiada jeszcze inne powieści, to został zapamiętany głównie jako autor Draculi, który był zarazem jego pierwszym dziełem.

Akcja książki rozpoczyna się, gdy Jonathan Harker zostaje wysłany, by pośredniczyć w umowie kupna posiadłości w Londynie przez tajemniczego hrabiego Draculę. W tym celu wyrusza w podróż do Transylwanii, a dokładniej mówiąc do pewnego starego zamku w górach, będącym siedzibą tego mężczyzny. Tam z pozoru uprzejmy gospodarz objawi przed bohaterem swoją prawdziwą naturę. Krok po kroku Jonathan odkryje kolejne coraz mroczniejsze sekrety Draculi. Czy Jonathan opuści żywy mury zamku? Jakie plany co do Londynu ma Dracula? Co za potworności dzieją się na zamku, że wszyscy ostrzegają Jonathana by tam nie wchodził?

Pierwsze co rzuca się w oczy po otworzeniu książki jest nietypowa forma literacka jaką zastosował Bram Stoker. Ma ona postać zapisków w dzienniku, listów oraz telegramów. Przy ich pomocy zostały opisane wszystkie wydarzenia w porządku chronologicznym. Może się to wydawać dość dziwne, jednak z czasem można się do tego przyzwyczaić a nawet dostrzec pewien urok w takim sposobie narracji. Natomiast wadą jest to, że to, mamy przed sobą praktycznie ciągły tekst przez ponad 400 stronicową książkę z małą czcionką. To chwilami bywa dość męczące i odnosi się wrażenie, że akcja nie posuwa się do przodu. Niemniej jednak polubiłem taki styl pisania za jego niezwykłość, choć wymagałby on jeszcze pewnego dopracowania.

Pomimo, że styl pisania jest dość nietypowy, to Bram Stoker pokazuje, że czuje się z nim bardzo dobrze. W sposób rzetelny i wiarygodny relacjonuje nam kolejne etapy tej historii. Można przy tym odnieść wrażenie, że czytamy prawdziwe zapiski a nie fikcję literacką. Co więcej w Draculi nie brakuje grozy pod różnymi postaciami - głównie za sprawą mrocznego hrabiego, ale i nie tylko. Czytając książkę można autentycznie poczuć niepewność i strach jaki odczuwają bohaterowie, co jest możliwe dzięki ich bardzo osobistym zapiskom. Objawia się to także tym, że autor niemalże do samego końca trzyma czytelnika w niepewności jak potoczy się ta historia i w każdej chwili można spodziewać się niebezpieczeństwa, czy nieoczekiwanych wydarzeń. Daje się odczuć również pewnego rodzaju zagubienie - przez dłuższy czas bohaterowie nie wiedzą o przyczynach wydarzeń dziejących się wokół nich.

Forma zapisków jest prowadzona przez kilkoro bohaterów, co urozmaica i wzbogaca wiarygodność historii. Jednakże styl pisania zapisków jest do siebie chwilami dość podobny, co można odczuć jakby pisała go jedna i ta sama osoba, tylko pod różnymi imionami. Przez to w Draculi niestety ciężko mi było chwilami rozróżnić, kto zrelacjonował dane wydarzenie, bez patrzenia czyje to zapiski. Z tym wiąże się również fakt, że nie wszyscy bohaterowie po równo zapadli mi w pamięć. Nie odniosłem także wrażenia, bym poznałem ich bardzo dobrze - niektórych owszem, ale innych zdecydowanie nie.

Dracula jest książką, którą niewątpliwie warto poznać w obliczu całej gamy książek o wampirach dostępnych na rynku. Stoker ujął ten temat w sposób bardzo mroczny i zarazem ciekawy, który powoduje, że o takich wampirach chciałoby się czytać jeszcze więcej. Jeśli lubicie wampiry, to koniecznie musicie poznać Draculę. Polecam!