Lato Eden

Najlepsze przyjaciółki Jess i Eden są klasycznym przykładem dwóch skrajnie odmiennych osobowości, które są niemal nierozłączne. Jess jest nieśmiałą i uporządkowaną gotką. Śliczna i uwielbiana przez wszystkich Eden, jest duszą towarzystwa.
Nagle, zupełnie niespodziewanie, Eden znika. Jess wiedząc, że musi odnaleźć bliską jej osobę, postanawia rozpocząć poszukiwania od wskazówek pozostawionych na utartym szlaku wspólnie spędzonego lata. Podczas tego lata w życiu dziewczyn zaszło wiele nieoczekiwanych i niespecjalnie pozytywnych zmian, ale miały siebie. Były dla siebie wzajemnie wsparciem i podporą. Ta misja sprawia, że dziewczyna zyskuje nowe spojrzenie na swoją relację z Eden. Okazuje się, iż obie miały przed sobą zatajony niejeden sekret. W ich siostrzaną relację coraz częściej wdzierały się zgrzyty i kłótnie, sprawiając, że nieczuły się w swoim towarzystwie tak dobrze, jak kiedyś. Do dziewczyny dociera, że chyba nie znają się tak dobrze, jak mogłoby się dotąd wydawać. Tym czasem czas ucieka i zaczyna pojawiać się ewentualność, że Eden nie zostanie odnaleziona żywa.
Okładka książki celująco odegrała swoją rolę i przykuła mój wzrok. Subtelna, kobieca, charyzmatyczna. Przez długi czas nie mogłam nasycić nią oczu. Czy Was również zauroczyła?
Jak się okazuje podczas czytania, książka dotyka dość trudnego i ciężkiego tematu , jednak jego brzmienie złagodzone jest miłosnym wątkiem, który jest typowo ?szczeniacki? i niekiedy wzbudzał mój niesmak. Z racji tego, że jest to młodzieżówka byłam przygotowana na występowanie tego, zwykle standardowego elementu, więc aż tak nie zepsuł mi on przyjemności z czytania.
Pióro autorki oceniam jako lekkie i przystępne. Opowieść była autentycznie ciekawa, jednak akcja płynęła bez naglącego napięcia, które by zmuszało czytelnika do błyskawicznego pochłaniania treści. Z umiarkowanym zaciekawieniem przerzucałam strony, lawirując między kolejnymi wersami i tym samym mogłam się skupić na przyjemności czerpanej z powolnego zagłębiania się w świecie bohaterów. Autorka pozytywnie zaskoczyła mnie postaciami, które wykreowała. Zwykle w tego typu literaturze nie obywa się bez niemiłosiernie irytujących nastolatek, tutaj obdarzyłam sympatią Jess, której tylko niekiedy zdarzyło się wzniecić we mnie nutkę irytacji. Swego rodzaju intryga czająca się na stronicach, również okazała się dobrze skonstruowana.

Jess i Eden są nierozłączne, mimo iż każda jest zupełnie inna. Niespodziewanie pewnego dnia Eden znika. Nikt nie wie, co się z nią stało. Jess pomimo protestów policji i matka rozpoczyna na własną rękę poszukiwania. Do jakich wniosków dojdzie? Co odkryje? Czy przyjaciółka była z nią w 100% szczera? Co tak naprawdę przydarzyło się Eden? I czy nie jest za późno?



Powiem Wam szczerze, że bałam się tej książki. Naczytałam się wiele sprzecznych opinii, a jak przejrzałam ogólnie książkę i na ostatniej stronie zauważyłam numery telefonu zaufania i różnych fundacji, to już kompletnie mnie zmroziło, bo nie byłam pewna czy książka przypadnie mi do gustu, a raczej tematyka.

O dziwo miło się zaskoczyłam. Powieść wciągnęła mnie od pierwszej strony i byłam ciekawa, co tak naprawdę się stało. Z każdą stroną poznawałam Eden i Jess coraz bardziej i to było niesamowite. Bardzo utożsamiłam się z dziewczynami, ponieważ w wielu kwestiach miałam takie same poglądy i tok myślenia jak one.


"I jest o tym, że trudno sobie wyobrazić, że można nie żyć, kiedy się tu jest i kiedy ktoś ma tyle życia w sobie."


Bohaterowie tej powieści są bardzo dobrze wykreowani. Jak już poznałam całą historię zrozumiałam ich postępowanie, zachowanie i dopiero w pełni zrozumiałam przesłanie. Jess to osoba odrzucona przez społeczeństwo z powodu swojego wyglądu. W swoim życiu już przeszła wiele i naprawdę nie dziwiłam się, dlaczego stała się trochę aspołeczna. Zaś Eden pod warstwą piękna i pozornej pewności siebie, ukrywa kruchą i załamaną osobę, która potrzebuje wsparcia. Dziewczyny są dla siebie oparciem i kołem ratunkowym, które utrzymuje drugą na powierzchni. Takie przyjaźnie są najważniejsze i najlepsze.

Autorka widać, że miała pomysł na historię Eden. Na pozór wszystko wydaje się być schematyczne i łatwe do przewidzenia. Jednak im dalej, im poznajemy więcej szczegółów, tym przewidzenie dalszych wydarzeń jest coraz trudniejsze. Wiele razy zostałam miło zaskoczona i cieszę się w sumie, bo miałam dzięki temu większą radość z czytania.


Co moim zdanie jest zdecydowanie na plus to styl pisania autorki. Ostatnio mam problem z szybkim czytaniem, ale tą powieść pochłonęłam w niecałe dwa dni, a to coś znaczy! Dodatkowo to wydanie książki! Czyż nie jest śliczne i urocze? Cały czas się na nią patrzę i nie mam dość. Nie dość, że śliczna na zewnątrz, to jeszcze wartościowa w środku.

Podsumowując Lato Eden to nie jest taka zwykła młodzieżówka. To opowieść o przyjaźni, stracie, walki z samotnością i nie obwinianiu się o najgorsze rzeczy. Historia, która zmusi do przemyśleń. Mnie chwyciła bardzo mocno za serducha i skłoniła do głębokiego dumania i powiem szczerze, że dobrze na tym wyszłam. Jeżeli jeszcze nie czytaliście to gorąco zachęcam!

Każdy na co dzień zmaga się ze swoimi własnymi problemami. Ale czasami jest ich po prostu zbyt wiele. Przygniatają tak mocno, że nie da się wytrzymać. Co wtedy? Jest kilka wyjść, ale tylko od Ciebie zależy, jak sobie z nimi poradzisz. Nie wolno się poddawać ani ich ignorować. Ucieczka? To nie zawsze dobry sposób... A może jednak?
Skoro nadeszło lato, to stwierdziłam, że potrzebuję jakiejś lekkiej i przyjemnej opowieści, która pozwoli mi odetchnąć od wszystkich. Lato Eden wydawało mi się idealnym wyborem. I jak się okazało ? trafiłam w dziesiątkę.
Autorka poruszyła takie tematy jak chociażby prawdziwa przyjaźń, problemy rodzinne, czy trudna przeszłość, która nie pozwalała normalnie żyć. Całość została napisana lekkim językiem, pochłonęłam ją w bardzo szybkim tempie. Może nie okazała się jakimś odkryciem, ale spędziłam przy niej kilka przyjemnych godzin.
Bohaterowie zostali wykreowani w charakterystyczny sposób. Eden i Jess były jak swoje przeciwieństwa. Jedna piękna i popularna, ale za to kapryśna i z tragedią na koncie. Nie potrafiła poradzić sobie z własnymi problemami. Jess natomiast to nieśmiała gotka po przejściach, która musiała w końcu otworzyć się na świat i zacząć prawdziwie żyć. Obie były znośne, ale jakoś bardziej polubiłam Jess. A także ich wspólnego przyjaciela Liama, który na stałe zagościł w życiu obu dziewczyn.
Można się domyślić, że pojawił się również wątek romantyczny. Czasami przyjaźń i miłość potrafiły znaleźć się bardzo blisko siebie. Jak to jest zakochać się w chłopaku przyjaciółki? No właśnie. Z zaciekawieniem obserwowałam rozwój zdarzeń, gdyż do samego końca nie wszystko było jasne i klarowne. Między tą trójką bardzo dużo się działo. Pierwsze związki, miłosne wzloty i upadki, a także delikatne relacje, które w każdej chwili mogły się rozpaść. Zdecydowanie było uroczo!
Podsumowując, Lato Eden to opowieść o przyjaźni, pierwszej miłości, a także o poszukiwaniu samego siebie. To lekka młodzieżówka, która idealnie nada się na letnie dni. Nie jest niczym wybitnym, ale czyta się całkiem przyjemnie. Myślę, że powinna się spodobać w szczególności fanom young adult. PS: Zauważyliście podobieństwo okładkowej dziewczyny do tej z Kochając pana Danielsa? Taka ciekawostka ode mnie.

W swoim życiu napotykamy wiele ludzi różnych pokrojów. Niektórzy życzliwi wykazują chęć pomocy jednak to dopiero połowa społeczności. Inni są bardzo nieprzyjaźni, jedyne co ich tak naprawdę cieszy to gnębienie swoich rówieśników, którzy nawet w najmniejszym stopniu odstają od innych.

Jess jest właśnie taką osobą, pomimo swojej urody jest wyśmiewana przez kolegów, którzy zwracają uwagę jak się ubiera.
Nastolatka sama nie czuję się zbyt pewnie w gronie rówieśników, lecz kiedy dopiero przy jej boku pojawia się Eden ? najlepsza przyjaciółka nikt nie ma prawa ją zaczepić.
Niestety ciężkie przeżycia z przeszłości sprawiają, że Jess jest wycofana z towarzystwa, nieśmiała. Po pewnym czasie nawet przestaje chodzić do szkoły, co staje się drzazgą w oku dyrekcji.
Jedyne co się nie zmienia, to stałość przyjaźni.
Lecz pewnego dnia Eden tajemniczo znika, opuszcza dni w szkole, a co najdziwniejsze jej matka chodzi zrozpaczona, ponieważ dziewczyna nie pojawiła się w domu od kilku dni.
Wedy w życiu Jess znów następuje ciężki czas, policja po raz drugi puka do jej drzwi i zaczyna się przesłuchanie.

Do tego czasu w książce następuje przełom i rozdziały są poprzeplatane z teraźniejszością, a wspomnieniami Jess, czyli tzw. retrospekcją.
Czas trwania śledztwa to dla nastolatki bardzo trudny okres.
Pojawiają się wtedy pytania, na które nikt nie zna odpowiedzi i okazuje się, że najlepsza przyjaciółka taka jak Eden, skrywała przed Jess dużo tajemnic, o których ona nawet nie miała pojęcia.

Książka o emocjonującej fabule, pokazuje że pomimo tego, że znamy się z człowiekiem chociażby i dziesięć lat, to w dalszym ciągu o nim nic nie wiemy. Bo trzymać sekrety i tajemnice, to rzecz ludzka i każdy może to zrobić.
W pewnym momencie spotykamy się i myślimy, ?kiedy ona się zmieniła??.
Czasami smutne to jest, kiedy przyjaciółka/przyjaciel po spędzonych razem latach odpycha cię i nie daje później żadnego znaku życia.
Polecamy, zespół ...

...


Piękna okładka skrywa gorzką treść. To jedno zdanie mogłoby podsumować całą powieść, która oparta jest na silnych emocjach.

Eden i Jess to najlepsze przyjaciółki. Obie mają na swoim koncie smutne przeżycia. Obie radzą sobie z tym w inny sposób. Jess jest tą spokojniejszą, która zamyka się w sobie, ale nie ukrywa swojego strachu. Eden natomiast to przebojowa dziewczyna, która pod maską śmiałości i aktywności skrywa ogromny ból. Kiedy nagle znika, cały świat staje na głowie, by ją odnaleźć. Najaktywniej szukają Jess i Liam, jej chłopak. Co się stało z dziewczyną i jak wyglądało lato Eden?
?? Rzeczywiście będzie lepiej? ? spytała chrapliwie. ? Kiedy? Mam naprawdę nadzieję, że niedługo, bo nie wiem, ile jeszcze mam siły.?
?Lato Eden? to nie jest pierwsza lepsza lektura przeznaczona dla młodzieży. To wartościowa, pełna emocji książka, którą powinno przeczytać zarówno dziecko będące w momencie dojrzewania, jak i rodzic, który chce mu pomóc, jeśli zajdzie taka potrzeba. Liz Flanagan zabiera nas w podróż do zamkniętych umysłów nastolatków, którzy walczą z poczuciem winy, narastającą paniką i myślami samobójczymi. Odwiedzamy takie sfery, które obecnie pozostają dla nas zamknięte, w zależności od tego jak bardzo zamknięte są nasze dzieci.

Żałowałam, że nie miałam okazji, by bliżej poznać Eden. By zobaczyć jak to wyglądało z jej perspektywy, by poznać dokładniej jej uczucia. To co o niej się dowiadujemy ? wiemy od jej najlepszej przyjaciółki. Od przyjaciółki, która odtwarza najważniejsze momenty z ich wspólnego życia. Jednak Jess maluje w naszej wyobraźni jej obraz bardzo precyzyjnie, stara się pokazać jej każdą możliwą stronę. Wyłania nam się obraz rozpaczy i samotności, samotności pełnej nachalnych, zabójczych myśli.

Pewnie przez pierwszoosobową narracją prowadzoną przez Jess ? to właśnie do niej zapałałam większą sympatią. Zachowania Eden wydawały mi się czasami zbyt egoistyczne, nawet jak na kogoś, kto w jednej chwili stracił coś bardzo cennego. Obie dziewczyny przeżyły trudny okres, który pozostawił trwały ślad w ich psychice. A mimo to tylko jedna z nich dostała pełne wsparcie, z możliwością bycia wredną, nieodpowiedzialną dziewczyną. I choć bywały trudne momenty ? widziałam ogromną miłość pomiędzy nimi.

Opowieść jest przede wszystkim o przyjaźni. O tej prawdziwej, pełnej poświęceń i wyrzeczeń. O silnych bohaterach, którzy są w stanie paść z wyczerpania, byleby odnaleźć swoją przyjaciółkę. O uczuciach, które przyduszają zbyt młodych ludzi, z którymi sobie po prostu nie radzą. Jest również o rozpaczy rodzica.

Właściwie nie skupiłam się ani na bohaterach książki ani nawet na jej konstrukcji. Temat jakim zostałam zarzucona był tak trudny do udźwignięcia, że aż zabierał mi oddech, wręcz mnie dusił, przygniatał. I tak, historia jest przewidywalna. I może nie jest idealnie skonstruowana. Może nie jest to wybitna, pełna wartkiej akcji literatura, ale musicie wierzyć, że tego jak się przy niej czułam nie zrozumie nikt, kto nie ma rodzeństwa bądź jednej, takiej najlepszej i zaufanej przyjaciółki.


Czy pamiętasz co działo się w Twojej głowie, gdy dopiero dojrzewałaś? A może szybko pozbawiono Cię tej dziecinnej niewinności i weszłaś gwałtowanie w świat dorosłych? Pamiętasz to niezrozumienie pojawiające się w ich oczach, gdy grymas bólu wykrzywiał Ci twarz, bo właśnie oblałaś pierwszy test w swoim życiu, chłopak, który Ci się podoba nawet na Ciebie nie spojrzy albo pokłóciłaś się ze swoją przyjaciółką? Czy dziś jesteś takim właśnie dorosłym, który nabrał doświadczenia, pokory i nie rozumie jak to było, gdy sam był młody? Jeśli tak, to ta książka jest dla Ciebie! Nie zapominaj ile znaczy dla dziecka Twoja pomoc, nawet w błahych sprawach. Ono musi czuć, że ma w Tobie oparcie. Zapewnij mu je i słuchaj. Taka jest Twoja rola.

Kiedy sięgałam po Lato Eden nie widziałam czego mam się spodziewać. Nie zagłębiałam się w opis, nie zaznajomiłam się z żadną opinią, nie chcąc zepsuć sobie smaczku odkrycia treści. W dobie spoilerów, aż strach cokolwiek czytać. Niemniej, gdzieś tam, sądziłam, że będzie to lekka i zabawna powieść - patrząc na cudną okładkę, osadzoną w typowo letniej scenerii można dać się zwieść. Lato Eden okazało się bardzo fajnym, całkiem lekkim, młodzieżowym dramatem. W zasadzie po połowie książki pomyślałam sobie "to jest to!". Książka jest podzielona na trzy części + epilog. Pierwsza była fajna, druga spoko, ale ta trzecia, to było to.


Styl Flanagan porównałabym z melancholijnym stylem Johna Greena - młodzież po przejściach, szukająca swojego prawdziwego "ja". Wszystko napisane nieskomplikowanym i przyjemnym językiem, dostosowanym do wieku odbiorcy (młodzież, ale nie tylko!).

Poznajemy dwie nastolatki, Eden i Jess. Są najlepszymi przyjaciółkami, chociaż tak bardzo różnią się od siebie, to jedno je łączy - traumatyczne przeżycie. Chociaż osobiście, tytułowa Eden działała mi strasznie na nerwy. Rozwydrzony bachor. Jess tyle dla niej zrobiła, chociaż sama przeszła o wiele gorsze wydarzenia aniżeli Eden, a tej ciągle coś nie pasowało. Wielce panna uciśniona się znalazła. Niemniej... Jess i Eden są sobie jak siostry, jedna bez drugiej nie istnieje, a przynajmniej tak to odbieram po przeczytaniu lektury. Czy polubiłam bohaterów tej książki? Jeśli chodzi o Jess, owszem. Natomiast Eden nie polubiłam wcale - szkoda.

Tytułowa Eden znika i nikt nie wie gdzie dziewczyna jest. Co się z nią stało, dlaczego nagle zniknęła? Odpowiedzi na te pytania poznajemy strona po stronie i to jest fajne. Autorka postawiła wiele wydarzeń pod znakiem zapytania, a my, wczuwając się w treść, rozwiązujemy sprawę. Co prawda, można się kilku rzeczy domyślić, ale to jak w każdej książce. Podoba mi się właśnie ten element detektywistyczny - poszukujemy rozwiązań i wraz z Jess, odnajdujemy Eden. Jednak żywą czy martwą? Tego musicie dowiedzieć się sami!

Lato Eden, to przyjemna i wciągająca młodzieżówka. Jestem zadowolona z lektury, a okładka jest taka śliczna! Skusicie się?
...

Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania tej książki nie wahałam się ani chwili. Uwielbiam piękne okładki, a ta książka mnie nią zachwyciła. Chociaż sama oprawa jest ciepła, magiczna i można wywnioskować, że beztroska to fabuła książki wcale taka nie jest.

W powieści poznajemy grupę przyjaciół - popularną Eden, gotkę Jess i Liama, którzy trzymają się razem.
Dziewczyny różnią się pod względem charakteru i wyglądu, ale nie jest to dla nich ważne, gdyż mają siebie. Dziewczyny wiedzą o sobie wszystko, a tak przynajmniej sądziła Jess.

Jess to dziewczyna ubierająca się w alternatywny sposób. Niestety nie ma łatwego życia: żyje w cieniu swojej przyjaciółki, a w szkole jest wyrzutkiem. Niedawno przeżyła również traumatyczne wydarzenie, które odbiło się na jej psychice. Jednak w przeciwieństwie do swojej przyjaciółki ma kochającą i troskliwą mamę, która ponad wszystko ceni bezpieczeństwo swojej córki, co dla dziewczyny niekiedy jest uciążliwe.

Eden to popularna dziewczyna, która oprócz Jess ma również dwie inne przyjaciółki. Życzliwa i beztroska, a ludzie do niej wręcz lgną. Zdawać by się mogło, że ma wszystko: bogatych rodziców, luksusowy dom, oddanych znajomych, no ale jest pewna ryska... Siostra jej nienawidzi i nie odpuści okazji, aby jej dogryźć.
Kiedy umiera jej siostra, dziewczyna się zmienia. Raz jest szczęśliwa i beztroska, by za chwilę zrobić się osobą kąśliwą i popadającą w rozpacz. Przyjaciele martwią się o nią i robią wszystko, aby mieć ją na oku. Jednak coś jest nie tak, bo Eden znika.

Jess chce zrozumieć co skłoniło jej przyjaciółkę do zniknięcia, aby móc ją odnaleźć. W poszukiwaniach pomaga jej Liam. Nieśmiała gotka powoli odkrywa, że Eden miała przed nią tajemnice. Już nie jest pewna czy naprawdę znała swoją przyjaciółkę.


Chociaż książka opowiada o Eden to właśnie Jess jest jej narratorką. Książka jest podzielona na dwa czasy: teraźniejszy i przeszły, który pomaga nam zrozumieć powody, dla których Eden mogła odejść.
Poznajemy nie tylko to, ale również traumatyczne przeżycia przez które przeszła Jess, ale przede wszystkim jak wyglądała przyjaźń pomiędzy bohaterami. Moim zdaniem została pięknie przedstawiona, nie raz poczułam ukłucie zazdrości, że to ja nie jestem na miejscu jednej z bohaterek.
Liam to postać, która się pojawiała często, ale była tak przedstawiona bardziej z boku. Nie wiedziałam, co o nim sądzić i momentami byłam w tym zagubiona.

Lato Eden to historia o przyjaźni i miłości. Za sprawą niewyjaśnionych tajemnic trzyma w napięciu i wciąga. Przebija się przez nią smutek, rozpacz i niemy ratunek o pomoc. Wyrzuty sumienia, które gnębią Eden są odczuwalne poprzez czytelnika. Nie jest to książką, którą określiłabym mianem najlepszej, ale styl autorki przypadł mi do gustu. W książce zabrakło mi większej ilości emocji, ale nadrabia to motyw zaginięcia i ta cała tajemnicza otoczka wokół tego. Szczerze mówiąc nie lubię takich niewyjaśnionych sekretów, bo wtedy strasznie kuszą mnie te ostatnie strony. Palce mnie świerzbiły, a powstrzymywałam się tylko dlatego, bo wiedziałam, że popsuję sobie przyjemność z czytania.
Jest to idealna książka na spędzenie jednego z gorących dni, kiedy chcemy odetchnąć i mile spędzić czas przy lekturze.

Mam 22 lata i wciąż czytam literaturę młodzieżową. Powiem nawet więcej - ostatnio coraz częściej sięgam po powieści Young Adult, tym samym rzucając w przysłowiowy kąt gros pisanych na jedno kopyto historii z gatunku New Adult. O ile te drugie skupiają się głównie na seksie i ekspresowym uczuciu, o tyle pierwsze próbują poruszać trudne i ważne tematy; otworzyć nam oczy na sprawy, których z różnych przyczyn nie dostrzegamy. I choć pozornie skierowane są do młodych czytelników (by nie rzec "dzieci jeszcze"), to dają do myślenia i tym nienastoletnim już odbiorcom.
Właśnie taką, kolejną już powieścią z przesłaniem, jest "Lato Eden".
I niech Was nie zwiedzie tytuł. TO lato Eden nie będzie ani ciepłe, a już na pewno nie słoneczne.



Latem nie może stać się nic złego.
Latem ginie jednak Eden. A Jess, jej najlepsza przyjaciółka, nie ma pojęcia dlaczego.
Osamotniona połówka zgranego do tej pory duetu postanawia odnaleźć zgubę, kierując się wskazówkami, które być może nieświadomie przegapiła i pomocą chłopaka, o którym nie powinna nawet marzyć. Jess wie, że przeznaczony na jej działanie czas nie jest nieograniczony.
I ucieka.
I to zdecydowanie za szybko.



"Lato Eden" jawiło mi się w wyobraźni jako lekka, niewymagająca zbyt wiele myślenia opowieść (tak zresztą podobna w swym opisie do przesympatycznego "Odkąd cię nie ma" Morgan Matson). Spotkała mnie jednak ogromna niespodzianka - powieść Flanagan czyta się co prawda w tempie ekspresowym (i to dosłownie w takim, które zawstydziłoby Nimbusa 2000 ), ale zawarta w niej historia nie jest ani łatwa, ani lekka, ani zbytnio przyjemna.
Dwie przyjaciółki, z których jedna zostaje uznana za zaginioną, a druga (przejmująca rolę narratorki) postanawia ją odszukać - tak w wielkim skrócie można opisać główny wątek. Historię poznajemy na bieżąco, kiedy to śledzimy poszukiwania i rozterki Jess (cała akcja toczy się w ciągu jednego tylko dnia), a także w licznych retrospekcjach, za pomocą których autorka bardzo powoli (i z wyczuciem!) odsłania przed nami kolejne elementy całej układanki. Przyznam, że to dzięki tym wstawkom z przeszłości byłam w stanie choć trochę zrozumieć Eden, która według wielu zachowywała się jak "rozwydrzona pannica". Nie miałam za to absolutnie żadnych trudności z polubieniem Jess. To odważna, pozbawiona egoizmu dziewczyna, która zrobiłaby wszystko dla swojej najlepszej przyjaciółki - nawet gdyby tożsame byłoby to z odrzuceniem swojej miłości czy wyrzeczeniem się szczęścia. Postać Jess posłużyła też autorce do ukazania pewnego trudnego problemu społecznego, do aktów dyktowanych nienawiścią i przemocy, która nie ma żadnego usprawiedliwienia. To, co ją spotkało wywołało u mnie dreszcze, ogromne współczucie i uświadomiło (niestety po raz kolejny) jak bezduszni potrafią być ludzie.
Żeby nie było za poważnie (za dorośle?), Flanagan zadbała też o wątek miłosny, który poprowadziła ze smakiem i który - przede wszystkim! - nie był zbytnio odklejony od rzeczywistości. Liam, nasz główny męski bohater, jest postacią nieoczywistą - raz jest butny i ze skłonnościami do bójek, by później stać się niemal miodem na serce każdej dziewczyny. Daleko mu jednak do wyidealizowanego Edwarda czy piekielnie irytujących (a przynajmniej mnie :D ) chłopców z książek Kirsty Moseley. Jest, można by rzec, chłopakiem z sąsiedztwa, który w gruncie rzeczy mógłby istnieć naprawdę.
Brawo, Liz.



Niech Was nie zwiedzie nieco marzycielska okładka.
Niech Was nie zwiedzie dość enigmatyczny opis i swojsko brzmiący tytuł.
"Lato Eden" to kawał naprawdę dobrej literatury młodzieżowej, po którą śmiało mogą sięgnąć i ci, którzy z "naście" w dowodzie (czy też legitymacji :D ) pożegnali się już dawno.
Powieść Liz Flanagan to piękna lekcja przyjaźni i historia o podnoszeniu się po najgorszych upadkach. To opowieść o walce z samym sobą i wyrzutach sumienia, które niszą i wypalają duszę niczym najbardziej żrąca z trucizn.
Gorąco polecam.