Nazwy, których nikt już nie wymienia

4.5 28 ocen

książka

Wydawnictwo Pellegrina

Oprawa miękka

Dostępność niedostępny

Opis produktu:

Nazwy, których nikt już nie wymienia. Jedna z pierwszych książek w Niemczech, która poruszyła problematykę niemieckiego dziedzictwa w Polsce w sposób otwarty: bez narodowych fobii i zadrażnień, zadrażnień jednocześnie z pełną świadomością utraty jakże bliskich stron rodzinnych jako konsekwencji II wojny światowej. Połączenie wiedzy historycznej z własnymi, osobistymi doświadczeniami sprawia, że książka hrabiny Dönhoff nadal zachowuje walor aktualnego, ważnego głosu w polsko-niemieckim dialogu.

Marion Hedda Ilse Dönhoff (niem. Marion Gräfin Dönhoff), ur. 2 grudnia 1909 we Friedrichstein w ówczesnych Prusach Wschodnich (obecnie Kamenka w rejonie gurjewskim, obwód kaliningradzki); zm. 11 marca 2002 w Crottorf) - hrabianka, niemiecka dziennikarka, współwydawca tygodnika Die Zeit, autorka ponad 20 książek, działała na rzecz pojednania Niemiec z krajami Europy wschodniej.
Dönhoff przyszła na świat w rodowym pałacu Friedrichstein w rodzinie arystokratycznej, która wyróżniła się także w służbie Polski. Jej ojciec hr. August Dönhoff (1845-1920) posiadał duży majątek ziemski koło Królewca, w dzisiejszym obwodzie kaliningradzkim, był posłem na sejm Prus i Rzeszy. Jej matka Maria von Lepel (1869-1940), była zaś damą dworu cesarzowej Augusty Wiktorii.
W roku 1932 Dönhoff podjęła studia ekonomii we Frankfurcie nad Menem. Po dojściu do władzy nazistów przeniosła się ze względu na poglądy polityczne do Bazylei w Szwajcarii, gdzie kontynuowała studia zdobywając w roku 1935 tytuł doktora nauk politycznych. Po studiach podróżowała po Europie, Afryce i USA. W roku 1938 wróciła do Niemiec, by przejąć zarządzanie majątkiem ojca. Była właścicielką Kwitajn. W latach drugiej wojny światowej działała w opozycji antyhitlerowskiej i współuczestniczyła w nieudanym zamachu na życie Adolfa Hitlera (zob. Claus von Stauffenberg). W wyniku represji po zamachu straciła większość ówczesnych przyjaciół, sama pozostała jednak na wolności. W styczniu 1945 opuściła Prusy Wschodnie, uciekając konno przed nadciągającą Armią Czerwoną. Tę siedmiotygodniową ucieczkę opisała później w książce "Nazwy, których nikt już nie wymienia".
W roku 1946 Dönhoff podjęła pracę w tygodniku Die Zeit, ukazującym się w Hamburgu. W roku 1955 objęła w nim kierownictwo działu polityki, a w roku 1968 stanowisko redaktora naczelnego. W 1972 roku została wydawcą tego pisma. W roku 1981 poparła Wojciecha Jaruzelskiego w czasie stanu wojennego - jako jedyna wówczas dziennikarka zachodnia przeprowadziła z nim wywiad i wyraziła o nim dość pochlebną opinię. W roku 1988 założyła fundację wspierającą porozumienie między Niemcami i sąsiednimi krajami poprzez stypendia, dotacje oraz nagrodę im. Marion Gräfin Dönhoff.
(źródło biografii: pl.wikipedia.org)

Tytuł oryginalny: Namen, die keiner mehr nennt

S Szczegóły
Dział:	Książki
Wydawnictwo:	Pellegrina
Oprawa:	miękka
Okładka:	miękka
Wprowadzono:	22.02.2012

RECENZJE - książki - Nazwy, których nikt już nie wymienia

4.5/5 ( 28 ocen )

5

23
4

1
3

1
2

1
1

2

Czytelniczka

ilość recenzji:1

brak oceny 9-03-2017 07:03

Nazwy, których nikt już nie wymienia ? Marion hrabina Donhoff
To tylko 142 strony, ale napisane sercem i miłością do stron rodzinnych - Prus Wschodnich. Tak drogich, bo utraconych, ale ciągle żywych we wspomnieniach pięknych i tragicznych.
Nazwy się zmieniły, ale wszystko wydaje się tu bliskie i znajome. Opisy przyrody przenoszą nas nad jeziora, do samotnych leśniczówek, dworów, pałaców. Wszędzie ludzie serdeczni, życzliwi i uczynni, dzielący się jedzeniem i dachem nad głową.
Ta część Prus Wschodnich to ulubione dzisiaj przez wielu z nas wsie i miasteczka Mazur. Marion Donhoff opisuje mieszkańców tych ziem i przepiękne krajobrazy, które podziwiała podczas konnej wycieczki przez Mazury.
Zaledwie cztery lata później w 1945 roku, Jej konna, siedmiotygodniowa ucieczka przed nadciągającą Armią Czerwoną, jest walką o życie. Wielu zostało, bo wcześniej stracili bliskich i dorobek życia. Nie mieli dokąd ani po co uciekać.
Dużo tu ludzkiego cierpienia i dramatów, ale szczególnie wstrząsająca jest opowieść o rodzinie Lehndorffów. Ostatni właściciel Sztynortu, Heini Lendorff, należał do spiskowców przygotowujących zamach na Hitlera. Po nieudanej próbie zamachu gestapo szybko wytropiło spiskowców. Heini brawurowo uciekł z pałacu. Doskonale znał okolicę i pewnie udałoby mu się ukryć, przeważyła jednak troska o najbliższych i oddał się dobrowolnie w ręce ścigających. Przewieziony do więzienia w Berlinie uciekł ponownie. Ścigany listem gończym miał świadomość, że naraża każdą osobę do której zwróci się o pomoc. Ciągle też dręczył go niepokój o rodzinę. Jego żona była w ciąży. Niestety, musiał przegrać tę walkę. Schwytany, nie wyparł się swoich poglądów, nie próbował się też usprawiedliwiać. Po ciężkich torturach został powieszony 4 września 1944 r.
Duży fragment książki to wykład o historii rodu Donhoffów. Poznajemy ją z najlepszego źródła. Przez przypadek była to temat pracy naukowej autorki, a korzystała m.in. ze zbiorów i archiwów rodowego pałacu we Friedrichsteinie. Pałac ze wszystkimi zbiorami spłonął pod koniec 1945 roku.
Kiedy zamykamy ostatnią stronę już tęsknimy za Mazurami. Chciałoby się wsiąść do samochodu, pociągu, że o koniu nie wspomnę, i jechać tam choćby zaraz! Zawsze możemy to zrobić. Nazwy się zmieniły, ale miejsca pozostały te same.
I tylko w pamięci brzmią słowa Marion hrabiny Donhoff ? kochać to, czego już nie posiadasz, to najwyższa forma miłości.
Doskonały styl, zwięzłe i malarskie opisy krajobrazów czynią lekturę jeszcze atrakcyjniejszą. Na pewno duża w tym zasługa tłumacza, Pani Agi Paszkot-Zgagi.
Jeśli chcemy nadal pozostać w kręgu mądrych i dobrze napisanych książek warto od razu sięgnąć po ?Dzieciństwo w Prusach Wschodnich? Marion h Donhoff.