Ogród Kamili

Katarzyna Michalak ? jedna z najbardziej popularnych polskich autorek, przyozdabia swoje książki w liczne uczucia wywołujące w czytelniczkach ogromne emocje. Historie pełne miłości, uniesień, radości i łez podbijają serca na tyle skutecznie, że długo się o nich pamięta. Przeczytawszy już wiele powieści tejże autorki, wciąż nie mam jej dość. Stąd też bardzo chętnie wyciągnęłam dłoń w kierunku Ogrodu Kamili. Okładka, na której widnieje odwrócona dziewczyna, niby nie zdradza zbyt wiele, aczkolwiek ta tajemnicza aura pociąga i zachęca. Czy zatem treść także warta jest uwagi?

Kamila ? główna bohaterka powieści, to skromna, mieszkająca u ciotki dziewczyna. Dobre serce, niewinność i miłość, jaką darzy ona swoją żywicielkę sprawia, iż Kamila postanawia poszukać pracy, aby zasilić nieco wspólny budżet. Otóż niegdyś, straciwszy matkę, dziewczyna została przygarnięta przez ciocię, ponieważ ojciec przez całe życie nie był jej znany. Los rzeczywiście nie był dla Kamili łaskawy. Przeżyła ona bowiem także miłosne rozczarowanie, kiedy to zakochana w pewnym mężczyźnie, została porzucona. Odtąd, pomimo upływu czas, dziewczyna stale pisze do ukochanego listy, na które niestety nie dostaje odpowiedzi. Pewnego dnia okazuje się, że liczne wysłane CV w końcu przynoszą efekt. Kamila znajduje pracę polegającą na remoncie starego budynku. Jako że ciocia dziewczyny wyjeżdża w celach zarobkowych, dziewczyna na czas remontów przeprowadza się w nowe miejsce pracy. Odtąd będzie tymczasowym mieszkańcem Sasanki, którą ma urządzić po swojemu. Doskonałe warunki pracy, ciekawe wynagrodzenie i liczne ugody - są dla bohaterki iskrą nadziei na lepsze życie. Bo pomimo wielu trosk i cierpień, na twarzy dziewczyny często gości uśmiech. Pewnego dnia Kamila odkrywa, że prezesem firmy, w której pracuje, jest niezwykle przystojny mężczyzna o imieniu Łukasz. Spotykając go zauważa, że ma on na nią niesamowity wpływ. Kamila zdaje sobie sprawę z tego, że powoli zaczyna się zakochiwać. Dziwne zachowanie prezesa jest jednak ciężkie do zinterpretowania. Dziewczynie momentami wydaje się, że Łukasz także coś do niej czuje. Nie wie jednak tego, że przystojny mężczyzna nie może sobie pozwolić na jej miłość. Wiążą go bowiem pewne zobowiązania. Jak zakończy się ta historia? Czy Kamila odnajdzie w końcu upragnione szczęście? W książkach Katarzyny Michalak nic nie jest do końca pewne, ponieważ akcja bywa zmienna jak pogoda, a happy endy nie są charakterystyczną cechą każdej jej powieści. Jak będzie tym razem? Zachęcam do przekonania się.

?Książka o miłości? ? to zbyt banalne określenie, aby opisywać tę powieść. W tym przypadku odnajdujemy bowiem paletę różnorakich uczuć, które przechodzą na czytelnika i sprawiają, że przeżywa się akcję książki całym sobą. Ten dziewczęcy, niewinny i zwiewny styl autorki potrafi porwać serce każdej kobiety. Bohaterka powieści doświadcza różnych przygód. Jedne straszliwie ją ranią, inne pozwalają zapomnieć o przebytych trudach. Ale właśnie takie jest życie. Przecież nie zawsze jesteśmy na szczycie góry zwanej ?szczęściem?. Nieraz szybko z niej spadamy, aby znowu móc wstać i wnosić się coraz wyżej na nowo. Taki też jest los tytułowej Kamili. Pomimo wielu przykrych doświadczeń, bohaterka ma szansę na przeżycie tak cudownych momentów, iż spragnione czułości czytelniczki z chęcią by się z nią zamieniły. Wszystko to sprawia, że ?Ogród Kamili? jest naprawdę piękną lekturą, która napawa radością i wywołuje fascynację. Od początku do końca nie wiadomo, co takiego się wydarzy, a dzieje się wiele.

Ta książka to opowieść o marzeniach, w które warto wierzyć, bo takowe nie tylko nadają życiu sens. Jeżeli mocno w nie wierzymy, czasami się one spełniają. Katarzyna Michalak uczy nas także tego, że warto zostawiać za sobą bolesną przeszłość. Rozpamiętywanie jej nie ma sensu, ponieważ czas biegnie dalej i może okazać się, że zaślepieni tym, co było, nie zauważymy nowych szans na szczęście, a te z pewnością prędzej czy później się pojawią.

Piękno tkwiące w tej książce, miłość ? taka prawdziwa, napotykająca na swojej drodze liczne przeszkody oraz dobro, które zasługuje na to, co najlepsze sprawiają, że jest to powieść idealna dla każdej kobiety. Z pewnością Kamila ? szczera, niewinna i uczciwa roztopi lód niejednego serca, zaś Łukasz ? przystojny i uczynny, dodatkowo je rozpali.

Czyta się szybko, bo nawet nie zdając sobie z tego sprawy, dociera się do ostatniej strony. Aczkolwiek dla tych, którzy czują niedosyt, pocieszającą informacją okaże się fakt, że dostępna jest druga część powieści ? ?Zacisze Gosi?, w której postać Kamili także się pojawia. Trzecia część, ?Przystań Julii? ? już w październiku!

Pani Michalak stworzyła romantyczną powieść dla marzycielek. Powieść o miłości, gorących uczuciach, marzeniach i nadziei. Piękna, magiczna i ciepła historia, która poprawia humor w nudne wieczory i przenosi do zupełnie innego świata. Słodka, czarująca i wzruszająca. Warto przeczytać i dać się ponieść żeby na dłużej obudzić w sobie trochę ciepłych uczuć.

Ogród jest jak podróż do fantastycznej krainy, do której nikt poza mną nie ma wstępu. Siadałam na kanapie pod kocem i czytałam, a po chwili już byłam zupełnie w innym świecie. A książka jest tak napisana, że nie da się po prostu w niej nie zatopić. Język, opisy scenerii i postacie są tak dobrze skonstruowane, że naprawdę może się wydawać jakbyśmy byli w tym "ogrodzie". Super ucieczka na nudny, zimny i ciemny grudzień.

Ogród szczerze mnie wzruszył, bo chociaż opis książki kojarzy się z miłą i lekką historią to wcale ona taka nie jest. Poznajemy w niej Kamilę - młodą dziewczynę, której życie nieźle dało w kość. Jako młoda dziewczyna straciła matkę i mężczyznę, który miał być miłością jej życia. Nie radzi sobie z codziennością i na stałe mieszka z ciocią Łucją, która choć przekochana jest aż zanadto troskliwa. W pewnym momencie otrzymuje ofertę pracy, z którą wiąże się dom z tytułowym ogrodem. Gdy to czytałam to nie raz i nie dwa wściekałam się na postacie i ich charaktery, które mimo tego są bardzo bliskie nam wszystkim i nie sposób ich nie kochać. Chyba denerwowałam się tylko dlatego, że aż za dużo widziałam w nich siebie - swojej naiwności, podejmowania głupich decyzji, albo strachu przed sięgnięciem marzeń. Ogród też bardzo motywuje, bo bohaterka bardzo powoli odkrywa w sobie pokłady odwagi, by w końcu być sobą. Mi i każdemu z nas takiej odwagi często brakuje. A tutaj cała podróż w głąb siebie i za własnymi marzeniami jest pokazana bardzo dobrze. Podobały mi się przede wszystkim wszystkie rady dotyczące filozofii życia, które były sprytnie wplecione w tekst. Generalnie bardzo duży plus, bo czyta się miło, chociaż niejednokrotnie wzrusza. Bardzo dobra książka na teraz.

Za każdym razem, kiedy sięgam po książki Michalak, do końca nie wiem, czego mogę się po nich spodziewać. Autorkę poznałam blisko półtora roku temu, kiedy w moje ręce zupełnym przypadkiem trafiła jej powieść "Rok w Poziomce". Tamtego dnia zakochałam się w tej historii i wiedziałam jedno - chcę więcej! Od tamtej pory przeczytałam prawie wszystkie dotąd wydane przez panią Kasię książki. Jedne były dla mnie pocieszeniem, bądź też powodowały salwy niekontrolowanego śmiechu. Inne doprowadzały do wzruszeń i wyciskały łzy z oczu, a historie bohaterów na zawsze zapadały w mej pamięci. Znalazła się nawet taka, która rozbudziła moje zmysły i wzmogła pożądanie. Ale to nie wszystko! Trafiła do mych rąk również cudowna książka kucharska będąca prawdziwą skarbnicą świetnych i wypróbowanych przepisów. Dlatego też biorąc do ręki "Ogród Kamili", pierwszy tom nowej serii - kwiatowej, nie wiedziałam tak na prawdę, czego tym razem mogę się spodziewać. Czy znów podczas lektury znajdę ukojenie i miło spędzę czas? A może wręcz przeciwnie, me serce będzie krwawić nad losami bohaterów? Odpowiedź kryła się na stronicach powieści...

Poznajemy dwudziestoczteroletnią Kamilę, mieszkającą od ośmiu lat ze swoją jedyną krewną - ciotką Łucją w malutkim, ale bardzo przytulnym mieszkanku. Mimo młodego wieku los panny Nowodworskiej nie oszczędzał. Jednego dnia straciła matkę oraz doznała zawodu miłosnego. Wydarzenia sprzed lat załamały ją doszczętnie. Gdyby nie troskliwa opieka ciotki nie wiadomo, jakby się życie Kamili dalej potoczyło, gdzie by trafiła, do czego zmuszona byłaby się posunąć, aby przeżyć. A może wręcz przeciwnie? Nie byłoby jej w tej chwili... Na całe szczęście nie była sama, a miłość Łucji powoli przywracała dziewczynę światu. Z biegiem czasu Kamila zapragnęła przestać być ciężarem dla kochanej cioteczki. Chciała się usamodzielnić, stanąć o własnych nogach i odwdzięczyć za te wszystkie lata, które Łucja jej poświęciła. Jakby za dotknięciem magicznej różdżki pewnego dnia do Kamili uśmiecha się los. Niespodziewanie otrzymuje intratną ofertę pracy wiążącą ją z pewnym starym mającym duszę domem o wdzięcznej nazwie Sasanka, na którego tyłach znajduje się najprawdziwszy Tajemniczy Ogród pełen cudownie pachnących róż... O takim domu i dokładnie takim zielonym zakątku Kamila od dawna marzyła. Jednak w życiu nie ma niczego za darmo i nic nie przychodzi ot tak sobie, o czym pana Nowodworska szybko, a na dodatek boleśnie się przekona. Czy tego chce, czy nie, powróci do niej przeszłość, której demony do dziś trawią jej duszę. Czy da radę stawić im czoła? Czy zdoła się w końcu wyzwolić i zacznie żyć pełnią piersią? I najważniejsze, czy spotka ją miłość, której ot tak dawna pragnie jej serce?

"Ogród Kamili" to książka niezwykła. Przesycona jest na wskroś emocjami, które targały mną podczas lektury. To powieść o miłości, więzach rodzinnych, prawdziwej przyjaźni, lojalności względem bliskich, ale również o popełnionych w życiu błędach, zadanych krzywdach i próbach wyzwolenia się z okowów przeszłości. To historia o odwadze stawienia czoła temu, co niegdyś się wydarzyło i uczyniło, a także o próbach otrzymania przebaczenia. Z pewnością nie jest to lekka lektura, która niczego do naszego życia nie wnosi. Wręcz przeciwnie. Dogłębnie wzrusza i nie daje o sobie łatwo zapomnieć. Autorka nie byłaby sobą, gdyby na kartach swej powieści nie zawarła wielu życiowych prawd, które, choć czasem bolesne, otwierają czytelnikowi oczy na to, co tak na prawdę liczy się w życiu każdego z nas, o czym warto pamiętać podejmując ważne decyzje i dokonując życiowych wyborów.

Kamila Nowodworska nie jednego czytelnika może zirytować. Tak, to prawda i mówię Wam to otwarcie. Denerwować może to, jak bardzo naiwna jest to kobieta. Jednakże gdy poznacie jej historię, zmienicie zdanie na jej temat. Życie jej nie rozpieszczało. Będąc zaledwie nastolatką utraciła wszystko, co najbardziej kochała w swym życiu - ukochaną matkę i mężczyznę, z którym pragnęła przejść przez życie. Traumatyczne przeżycia spowodowały, że zamknęła się w sobie, otoczyła swoistym kokonem i wycofała się ze świata ludzi. Dopuszczała do siebie jedynie ciotkę Łucję, jedyną żyjącą krewną. Oprócz niej nie miała zupełnie nikogo. A ta otoczyła ją bezwarunkową miłością, stała się wręcz nadopiekuńcza zamykając swą siostrzenicę w złotej klatce. A wiadomo, że choćby klatka była z najszlachetniejszego kruszcu, to nadal pozostaje ona klatką, więzieniem, z którego z czasem każdy pragnie wyrwać się na wolność. Niespodziewana szansa, którą zgotował jej los, zmienia dziewczynę. Powoli, choć bardzo niepewnie, zaczyna stawać o własnych siłach i walczyć o marzenia, z których nigdy nie zrezygnowała. I co najważniejsze nadal ma wsparcie ciotki Łucji, która w końcu rozumie, że zbytnia troska o dobro siostrzenicy wcale nie wyszła jej na dobre. Razem dodają sobie sił i mogą zawsze liczyć jedna na drugą, nie ważne, co by się nie działo, u tej drugiej natrafią na wyciągniętą pomocną dłoń.

Docierając do ostatniej strony powieści miałam szczerą chęć zacząć wyć. Ze złości!! Nie, nie na powieść, spokojnie. Pragnęłam nawrzeszczeć na autorkę. No bo jak tak można!?!? Jakim prawem uczyniła to swoim wiernym czytelnikom? W TAKI sposób zakończyć historię? Zostawić TYLE otwartych wątków i AŻ tyle pytań bez odpowiedzi? To okrutne pani Kasiu! Ja rozumiem, że chodzi o to, aby czytelnik wziął do ręki kontynuację, więc trzeba uczynić wszystko, aby go do tego zachęcić. Ale żeby od razu w TAKI sposób? Jak pani mogła... Jak ja teraz wytrzymam do marca przyszłego roku, na kiedy to zaplanowana jest premiera "Zacisza Gosi", drugiej części serii kwiatowej? Ja się pytam... JAK?

Moja ocena: 6/6

Jestem w absolutnym szoku. Po książkę Katarzyny Michalak sięgnęłam pierwszy raz i przyznaję, że oczekiwałam ciepłej, może trochę naiwnej historii o miłości, która osłodziłaby ostatnio gorzkie dni. Okazało się, że zaspokoiłam wszelkie swoje pragnienia z nawiązką! To nie tylko wspaniała historia o miłości, przebaczeniu i realizowaniu marzeń (cudowny wątek), ale też znakomicie napisana powieść, od której nie można się uwolnić. Jest nieschematyczna, ciągle pojawiają się nowe elementy układanki, każdy ma tu swoje tajemnice i zwroty akcji są naprawę nieoczekiwane. A przy tym ciągle czyta się tu o zwykłych, bardzo przyziemnych sprawach, które ? odpowiednio opisane ? nadają smak (całkiem przyjemny smak) życiu. Nie ma się co poddawać, marzenia są na wyciągnięcie ręki! Polecam smakoszom ?

Pierwsza książka Michalak, która wpadła mi w ręce to Przepis na życie. Książka fantastyczna, poprawiająca humor i co najważniejsze - idealna na nudne, długie, jesienne wieczory. Znów mamy jesień w pełni, więc z niecierpliwością czekam na jej nowy Ogród Kamili. Mam nadzieję, że i tym razem znajdę tutaj trochę miłości, więcej radości, trochę pogoni za marzeniami, a przede wszystkim spokoju w słonecznym ogrodzie (jak wskazuje tytuł), gdy będę zaczytywała się pod kocem siedząc w fotelu w moim mieszkaniu na 7 piętrze. :)

Letnie popołudnie wabi ciepłem promieni słonecznych i bezkresem błękitu nieba, rozlewającym się nad głowami.

Jestem w Milanówku, ale nie przyjechałam tu po to, by w tym uroczym miasteczku kosztować truskawek, tak jak w pewnej znanej piosence.

Szukam ulicy Leśnych Dzwonków. O, jest. Niewielka, urocza uliczka, a przy niej tylko trzy numery. Ukradkiem, choć nie jest to łatwe, przez furtkę oplecioną różami, zaglądam do otoczonego murem ogrodu. Widzę dziewczynę, która z czułością wtula twarz w płatki róży barwy karminu, lekko muskając je ustami. Zapach tych kwiatów zniewala mnie i odurza.

Po tym jednym delikatnym geście już wiem, że dziewczyna kocha i ten ogród, i rosnące w nim róże, na myśl przywodzące siedmiobarwną tęczę, i dom, którego stary mur gładzi z taką samą czułością, jak całowała płatki róż.

Takie domy jak ten, na który spoglądam, to tchnienie przeszłości. Trzeba być naprawdę wrażliwym człowiekiem, by wśród odrapanego tynku i kruszących się schodów, dostrzec dawne, uśpione w nim piękno. Dziewczyna, która patrzy nań z taką miłością, widzi je z pewnością. Musiała na ten dom ze swoich marzeń bardzo długo czekać...

Kiedy tak patrzę na tę dziewczynę, zaczyna mi przypominać wróżkę, w której przezroczystych skrzydełkach migocze światło słoneczne, rozszczepiając je na milion barw. Posiadaczka willi Sasanki i przylegającego do niej ogrodu powinna być szczęśliwa, a jednak nie jest. Mimo ruchów pełnych gracji i delikatności gestów wiem, że coś ją trapi. Jej złote oczy okryła mgła smutku. Ktoś musiał zranić tę uroczą, młodą kobietę.

Wiem, kto wyrządził jej krzywdę - to Jakub, choć niewiele wiem o nim samym. Życie tego mężczyzny spowija tajemnica, a on sam przypomina przyczajoną do skoku panterę. Mimo to, czuję sympatię do niego, bo w głębi duszy wiem, że jest dobrym człowiekiem, a my nie zawsze mamy wpływ na to, co dzieje się w naszym życiu...

Właścicielka Tajemniczego Ogrodu - tak nazywam go w myślach - ma jeszcze dwie sąsiadki. Jedna z nich wyraźnie utyka na nogę, ale szybko przestaję to zauważać, bo mój wzrok przyciąga jej piękna twarz. Czuję, że mogłabym polubić tę dotkniętą niepełnosprawnością dziewczynę.

Tej trzeciej kobiety jest mi natomiast żal. To właśnie czuję, patrząc na tę zjawiskową piękność o włosach barwy rozlewającego się między palcami złota...

Zmierzcha się. Muszę już opuścić ulicę Leśnych Dzwonków i jej trzy samotne mieszkanki. Na razie furtkę do swego życia, na chwilę, uchyliła mi tylko Kamila. Jestem szczęśliwa, że mogłam tu być, szkoda, że chwila ta trwała tak krótko - jak mgnienie oka. Wiem jednak, że jeszcze tu wrócę, o ile Małgosia Bielska, która podobnie jak Kamila i Janka, również kryje w swym sercu sekret, i Pani Kasia Michalak mi na to pozwolą...

*

Chciałabym, by te proste słowa choć w niewielkim stopniu oddały to, co czułam podczas lektury "Ogrodu Kamili" - a czułam autentyczny ZACHWYT. To zachwyt grał u mnie pierwsze skrzypce podczas czytania tej powieści, choć towarzyszyły mi również inne emocje.

Ta książka jest po prostu piękna i na długo zostanie w mojej pamięci. Dzięki niej na nowo, po raz kolejny, mogłam uwierzyć w moc spełniających się Marzeń...