Pax

Człowiek i zwierzę. Przyjaźń, rozłąka, tęsknota, ponowne spotkanie.
Dwunastoletni Peter i jego udomowiony, oswojony lis. Nierozłączni przyjaciele. Rozstanie następuje z powodu wojny, która jak zawsze przynosi ból.
Opowieść mądra, ale i smutna, sceny często drastyczne. Wszystko to jednak ma swój cel. Emocje, towarzyszące czytaniu zwiększa niesamowite empatyczne podejście autorki do świata zwierząt.
Przeplatające się rozdziały wędrówki chłopca oraz opis życia lisa w nowym dla niego, dzikim środowisku, powodują, że czytając, co chwilę przenosimy się od sfery ludzi do zwierząt.
Lis, rozpoczyna swoje nowe, zwierzęce życie w lesie. Chłopiec tymczasem, poznaje poranioną przez życie i wojnę kobietę, która wydaje się zastępować mu kontakty z matką. Równocześnie pokonują setki kilometrów, by znów być razem.
Trudne tematy, smutne i ciężkie czasy wojny, nie tworzą rozrywkowego klimatu książki, ale pozwalają jednak na chwilę zastanowienia się i zadumy nad światem, który tworzą ludzie "zarażeni wojną".

Znacie to uczucie, kiedy w sprawie "dobra wyższego" musicie porzucić coś, co jest dla was ważne? Kochane?Nierozłączne? Oczywiście, że znacie. Jesteście w końcu ludźmi. A ludzie co chwilę coś tracą. I z tego powodu cierpią.
Z takim właśnie rodzajem "cierpienia" musi zmierzyć się Peter. Z powodu wojny (służby ojca) musi on porzucić swojego liska. Jednakże chłopiec, trawiony żalem, postanawia odnaleźć zwierzaka.
"Pax" jest opowieścią dla wszystkich. Zarówno dzieci, jak i osoby starsze znajdą coś dla siebie. Wojna, przyjaźń oraz miłość, poszukiwanie wolności... Bajka, która niesie coś więcej niż banalne morały. Jeżeli lektura "Małego Księcia" przyniosła Wam mnóstwo przyjemności, "Pax" jest książką dla Was. Osobom, które cierpiały przy powieści Antoine?a de SaintExupéry?ego, mogę powiedzieć jedno: "Pax" jest lekturą "lżejszą", zadającą pytania egzystencjalne w nieco inny sposób.
Jeżeli nie przekonuje Was perspektywa zadumy nad życiem oraz przeżycia kilku wzruszeń, to możecie zajrzeć do książki choćby dla ilustracji Jona Klassena.

"Pax" to książka, która jest niesamowita, wzruszająca i piękna. Wyciska z czytelnika wszystkie łzy, jakie w sobie posiada, łamie serce, przekazuje wiele wspaniałych mądrości i pokazuje prawdziwą przyjaźń. Jest idealna dla dzieci, ponieważ uczy, jak być dobrym człowiekiem. Wpaja do głowy prawdziwe wartości, które powinien każdy znać - miłość, przyjaźń, odwagę.
Tak niesamowitej i mądrej książki już dawno nie czytałam.
Fabuła wyzwala u czytelnika mnóstwo głęboko ukrytych emocji. Nie brakuje smutku i łez. Pokazuje, że warto walczyć i dbać o przyjaciół, że najlepszym przyjacielem są zwierzęta, które mimo krzywd są oddane człowiekowi, bez względu ma wszystko.

"Pax" to historia o wielkiej przyjaźni, miłości, wytrwałości, determinacji. Jest to idealna pozycja dla dzieci, jak i dorosłych. Z pewnością poruszy każde człowiecze serce, a zakończenie... ono będzie jednocześnie cieszyć i rozłamywać serce na pół.
Zachęcam was bardzo do poznania tej pozycji. Jeśli czytaliście "Małego Księcia" i wam się podobał, to ta pozycja jeszcze bardziej do was przemówi. Z całą pewnością warto dać ją dzieciom, które wyniosą z niej wiele wartości.

Chłopiec ma liska, czy lisek ma chłopca? Mają siebie nawzajem. Są nierozłączni. Do czasu.

Odkąd Peter uratował osieroconego liska, on i Pax zaprzyjaźnili się. Lisek był głodny i zziębnięty, nieprzyzwyczajony do samotności, gdyż urodził się jako jeden z czwórki rodzeństwa. Jednak jeden po drugim jego bracia i siostra umierali, aż w końcu w zimnej norze biło tylko jedno lisie serduszko. I wtedy zjawił się Peter. Zabrał liska ze sobą nie pozwalając mu umrzeć. Zaopiekował się nim. Połączyła ich niezwykła przyjaźń, ale również obowiązek ochrony i odpowiedzialności. Pewnego dnia dzieje się jednak coś, czego Peter nigdy by się nie spodziewał. Jego ojciec idzie do wojska, a chłopiec musi przeprowadzić się do dziadka, którego bardzo słabo zna i nie lubi (z wzajemnością). Dziadek nie jest miłym, kochanym staruszkiem, ale człowiekiem, który praktykuje wychowanie w dyscyplinie. Niestety, chłopak musi pozbyć się liska - wypuścić go do lasu. Dziadek nie zgodzi się na tak dziwnego zwierzaka. Jednak już pierwszej nocy tęsknota za zwierzakiem bierze górę. Chłopiec wymyka się z domu i wyrusza do lasu oddalonego o setki kilometrów, by odnaleźć ukochanego Paxa. Lis w tym czasie musi nauczyć się, jak przetrwać w dzikim lesie, na nowo odkryć świat dzikich zwierząt, ale i ludzi. Nigdy jednak nie traci nadziei, że chłopiec wróci. Peter zaś nie traci nadziei, że Paxowi uda się przeżyć...

"Pax" to przepiękna opowieść o chłopcu i jego lisie. Wzruszająca i inteligentna. O bólu, jaki niesie za sobą strata najlepszego przyjaciela, prawdziwej przyjaźni między zwierzęciem a człowiekiem, ale przede wszystkim o miłości, dzikiej naturze, wojnie i konsekwencjach jakie za sobą niosą. Autorka prezentuje przejmujący obraz wojny, oryginalnie zrelacjonowany - nie tylko z perspektywy ludzi, ale i zwierząt. W książce rozłąka przedstawiona jest z dwóch perspektyw: Petera i Paxa. Na zmianę przeplatają się rozdziały prezentujące perypetie lisa i chłopca. I to jest w tej książce najpiękniejsze. Sara Pennypacker z niebywałą lekkością, a zarazem niezwykle szczegółowo opisuje uczucia liska, ale i jego zwierzęcą naturę. Udało jej się wejść w skórę i psychikę zwierzęcia.

Sara Pennypacker stworzyła coś, przy czym nie sposób się nie wzruszyć. Wiek nie gra roli. Historia liska i chłopca poruszy niejedno małe i duże serce. To klasyka na miarę "Małego Księcia". Porusza ważne tematy, ale przede wszystkim ponadczasowe wartości. Niezwykle emocjonalna i głęboka. Powieść ukazuje mechanizmy działania ludzkiej psychiki i natury człowieka. Tłumaczy dzieciom, że zwierzęta również mają uczucia, a złość jest czymś naturalnym. Bowiem każdy z nas - człowiek, czy zwierzę ma w sobie "bestię", którą należy oswoić. "Pax" nie jest zwykłą książką. Rodzice mogą wykorzystać ją jako narzędzie, by wytłumaczyć dzieciom różnice między dobrem a złem. To również niezwykłe źródło niezwykłej wiedzy i emocji. Uważam, że powinna obowiązkowo znaleźć się w kanonie lektur szkolnych.

W niektórych historiach trzeba czytać pomiędzy wierszami. Dopiero tam, kryją się najwartościowsze rzeczy. Czasami wystarczy zastanowić się chwilę, by przekonać się, że słowa to nie tylko kupka liter. W słowach kryją się uczucia. Piękno. Prawda. Miłość. Cały świat. Ale czasami nawet one nie wystarczają, by wyrazić to, co tkwi w sercu. Co wtedy?
Na początku recenzji wspominałam, że niektóre historie trzeba czytać pomiędzy wierszami. Właśnie tak było z Paxem Sary Pennypacker. Na pierwszy rzut oka to książka o chłopcu, który wyruszył na poszukiwanie swojego lisa, jednakże gdy zajrzymy w głąb, można odkryć o wiele więcej. To opowieść o przyjaźni i miłości ale również o ludziach fałszywych i zarażonych wojną. Została napisana lekkim i przyjemnym językiem, a na dodatek ma w sobie coś, co sprawiło, że zaczęła. rozmyślać na wiele istotnych tematów.
Od pierwszej chwili polubiłam Petera. Był niezwykle zdeterminowaną postacią, na dodatek bardzo silnie związał się z lisem, którego kochał z całego serca. Podobało mi się to, że łączyła ich tak silna więź, że nie potrafili bez siebie istnieć. Zarówno on, jak i Pax zostali wystawieni na niesamowicie trudną próbę, pełną katastrof i przeciwności losu. Wszystkie doświadczenia, a w szczególności okoliczności, w jakich się znaleźli miały ogromny wpływ na ich osobowość.
Tak samo było z Violą, kobietą, którą złamała wojna. To bohaterka, której jednocześnie współczułam. i w pewnym sensie podziwiałam jednocześnie. Jej przeszłość, te wszystkie kukiełki... ile w tym było bólu, ile cierpienia! W rażący sposób zostały ukazane skutki wojny i wzajemnej nienawiści. Tak niewiele wystarczyło, aby zatruć niewinny umysł, który potem już zawsze być zniekształcony. Ale to, co najbardziej rzuciło mi się w oczy, to morał, który wyciągnęłam z lektury: Czasami po prostu trzeba pozwolić komuś odejść, gdy się go prawdziwie kocha. Dla jego dobra. Aby odnalazł samego siebie.
Podsumowując, Pax to książka o miłości i wojnie, o przyjaźni i stracie, a także walce o przetrwanie. Od pierwszej strony mnie wciągnęła i nakłoniła do rozmyślań. Historia o chłopcu i jego lisie pokazała mi prawdziwe oblicze wojny i ludzi nią doświadczonych, ale to niewielka część tego, co zapragnęła przekazać autorka. Myślę, że każdy powinien znaleźć w niej coś dla siebie, zarówno dzieci, jak i dorośli czytelnicy. Bo to, co najważniejsze kryje się pomiędzy wierszami. Wystarczy to dostrzec...

Książka "Pax" skusiła mnie głównie swoją okładką. Ten lisek jest przeuroczy! Opis też wydawał się ciekawy i to porównanie do "Małego Księcia", którego osobiście bardzo lubię. Nie mogło być inaczej, skoro książka zapowiadała się w podobnym klimacie, jak "Mały książę". Domyślałam się zatem, że powieść Pennypacker będzie wartościowa i refleksyjna. Moje domysły okazały się trafione.
Właściwie w opisie jest zawarte całkiem niezłe streszczenie, więc ja skupię się głównie na moich odczuciach. Nie będę zagłębiała się w opis fabuły, dlatego też moja opinia może nie będzie zbyt długa.


Autorka przedstawiła czytelnikowi fabułę w sposób dwutorowy. Śledzimy losy lisa i Petera ich oczami, naprzemiennie. Osobiście bardzo lubię taki zabieg, ponieważ umożliwia on wczucie się w rolę narratora. Przeżywanie jego emocji i możliwość zrozumienia jego poczynań. To jest jeden z plusów tej historii. Następnym plusem będzie nieskomplikowany i przyjemny w odbiorze język, jakim posługuje się autorka.

Kolejną rzeczą na plus jest przesłanie, jakie autorka umieściła w swojej powieści. W zasadzie ja znalazłam kilka przesłań, ale te najmocniejsze to oddanie, przyjaźń, miłość i szacunek do słabszych - relacja człowiek - zwierze. Na przykładzie małego liska i chłopca, który go uratował, zaprzyjaźnił się z nim i opiekował od maleńkiego. Autorka pokazała nam, że człowiek wcale nie musi być dla zwierząt wrogiem, a często niestety właśnie tak bywa. Coraz częściej słyszy się o okrucieństwie wobec zwierząt. Kolejnym przekazem jest wojna - która ukazana została jako wszechogarniające i niszczące wszystko na swojej drodze okropieństwo. Wojna nie oszczędza niczego i nikogo. Słabsi są przeszkodą, a ludzie tracą zmysły. Wolność na przykładzie udomowionego, dzikiego zwierzęcia, jakim jest Pax również jest fajnie pokazana. Poniekąd Peter uratował liska, ale odebrał mu wolność. Dopiero kiedy Pax wraca do swojego naturalnego środowiska, dowiaduje się o sobie więcej. Z początku jest ciężko, ale później odkrywa w sobie, cząstka po cząstce prawdziwą naturę.

Sporo jest tych plusów. A sama książka jest skierowana - tak, jak "Mały książę" - do każdego. Nie tylko do młodszego czytelnika, ale do każdego, który szuka czegoś niewinnego, pełnego refleksji i przyjemnego dla oczu (ze względu na piękne ilustracje) i serca.

Jest jednak małe "ale", do którego się przyczepię. Otóż nie zgodzę się co do "dynamicznej akcji". Jakoś mało było mi tutaj porywających zwrotów akcji, aczkolwiek nie uważam, że to minus. Absolutnie nie, uważam jednak, że dynamicznej akcji - przez co ja rozumiem akcję, która doprowadza czytelnika do utraty tchu - w tej książce potrzeba. Raczej sądzę, że akcja jest wolna, ale dostosowana do całej powieści idealnie.

Tyle na temat książki "Pax". Osobiście polecam ją każdemu - jak każdą książkę, która niesie ze sobą mądry przekaz.

Pax został uratowany przez Petera z zimnej nory, w której skazany był na śmierć. Jego matka zaginęła, a rodzeństwo umarło. Został sam.
I wtedy pojawił się chłopiec, który zabrał ze sobą liska. Czteronożny przyjaciel od razu go pokochał swoim małym, lisim serduszkiem. Chciał dbać o niego i zapewnić mu bezpieczeństwo. Od tamtej pory byli nierozłączni, razem spędzali każdą chwilę. Wydawało się, że Pax i Peter trwale się połączyli.
Ale przyszedł nieoczekiwany moment, kiedy tych dwoje musiało się pożegnać. Ojciec chłopca wyjeżdżał na wojnę, a Peter trafił do dziadka, bez swojego liska. Został zmuszony do pozostawienia go w lesie, samego, zdanego na siebie, wychowanego wśród ludzi, nie potrafiącego polować.
Nie minęło wiele czasu, nie minął dzień u dziadka, gdy Petera dopadły wyrzuty sumienia. Tęsknił za swoim liskiem bardzo mocno.
Dwunastoletni chłopiec postanowił wyruszyć po swojego przyjaciela. Dzieliło go od niego 500 km. Planował przejść tę drogę pieszo.
Czy mu się uda? Czy Peter dotrze do swojego przyjaciela i go odzyska? Co stanie się z samotnym liskiem?

"Pax" to książka, która jest niesamowita, wzruszająca i piękna. Wyciska z czytelnika wszystkie łzy, jakie w sobie posiada, łamie serce, przekazuje wiele wspaniałych mądrości i pokazuje prawdziwą przyjaźń. Jest idealna dla dzieci, ponieważ uczy, jak być dobrym człowiekiem. Wpaja do głowy prawdziwe wartości, które powinien każdy znać - miłość, przyjaźń, odwagę.
Tak niesamowitej i mądrej książki już dawno nie czytałam.
Fabuła wyzwala u czytelnika mnóstwo głęboko ukrytych emocji. Nie brakuje smutku i łez. Pokazuje, że warto walczyć i dbać o przyjaciół, że najlepszym przyjacielem są zwierzęta, które mimo krzywd są oddane człowiekowi, bez względu ma wszystko.

Niesamowite jest to, jak autorka prowadzi czytelnika przez książkę. Język Sary Pennypacker jest lekki, przyjemny i trafiający do serca. Sprawia, że już od pierwszych stron czujemy się zaintrygowani całą historią.
Narracja jest bardzo fajnie poprowadzona, czytamy książkę z perspektywy Petera, jak również Paxa. Daje to nam szeroki pogląd na emocje i myśli dwóch głównych bohaterów tej książki. Dzięki temu możemy wczuć się w książkę jeszcze bardziej i poczuć, jak przenika przez nas.
Całość dopełnia oprawa graficzna. Już sama okładka wiele obiecuje, a rysunki zawarte w środku sprawiają, że czytanie staje się przyjemniejsze i nadają książce wyjątkowego charakteru.

"Pax" to historia o wielkiej przyjaźni, miłości, wytrwałości, determinacji. Jest to idealna pozycja dla dzieci, jak i dorosłych. Z pewnością poruszy każde człowiecze serce, a zakończenie... ono będzie jednocześnie cieszyć i rozłamywać serce na pół.
Zachęcam was bardzo do poznania tej pozycji. Jeśli czytaliście "Małego Księcia" i wam się podobał, to ta pozycja jeszcze bardziej do was przemówi. Z całą pewnością warto dać ją dzieciom, które wyniosą z niej wiele wartości.

Peter wychowywał Paxa od maleńkiego. Jednak teraz idzie wojna, ojciec musi zostawić chłopca u dziadka, a starszy pan nie może zajmować się i dzieckiem, i lisem. Dlatego wywożą Paxa do lasu i puszczają go wolno. Niestety, Peter nie może pogodzić się ze stratą. Rusza w drogę, by odszukać swojego przyjaciela. W tym czasie Pax, który całe życie żył wśród ludzi, poznaje inne lisy i próbuje je przekonać, że człowiek wcale nie jest ich wrogiem. Przynajmniej nie zawsze. Jednak czy Peter nadal jest jego przyjacielem, skoro zostawił go samego w lesie?
Pax Sary Pennypacker to powieść, w której narracja pokazuje naprzemiennie losy dwóch bohaterów ? chłopca i lisa. Rozdziały się uzupełniają, opowiadając dwie historie. Jedna dotyczy Petera i jego prób odszukania lisa, druga ? Paxa i tego, jak radzi sobie z sytuacją, w której się znalazł.
Peter to młody chłopak, którego najlepszym przyjacielem jest lis. Ocalił Paxa od śmierci i postanowił zostawić w domu. Niestety, wojna, która się zbliża, wymusiła na ojcu Petera decyzję o zostawieniu Paxa w lesie. Chłopiec cierpi, ale nie sprzeciwia się ojcu. Jednak potem dopadają go wyrzuty sumienia i postanawia, że nie zostawi tak tej sprawy. Rusza w podróż, by odnaleźć Paxa i sprowadzić go do domu.
Pax natomiast wiernie czeka na swojego przyjaciela. Nie umie sobie jednak poradzić w lesie ? poznaje nowe lisy, które nie są mu przychylne. Czują zapach człowieka i zachowują rezerwę. Pax, by przetrwać i doczekać powrotu chłopca ? bo jest przekonany, że Peter po niego wróci ? musi nauczyć się polować, znaleźć schronienie i wodę.
Historia chłopca i liska jest poruszająca. Przyjaźń, która ich łączy, nie jest typowa. Peter czuje, że doskonale rozumie się z Paxem i dlatego nie może sobie wybaczyć, że zostawił go w lesie całkiem samego. Jednak wyprawa, w którą się udaje, nie jest łatwa, szczególnie dla tak młodego chłopca. Na dodatek Peter nie ma szczęścia i po drodze spotykają go problemy, które uniemożliwiają mu na jakiś czas podróż. Nie zniechęca się jednak. Jego silna wola i motywacja, by odszukać przyjaciela, są godne podziwu.
Jeśli chodzi o rozdziały poświęcone Paxowi ? są naprawdę pięknie napisane. Czytelnik może zobaczyć, jak widzą nas zwierzęta, co o nas myślą i jak żyją w lesie. Pax musi się wiele nauczyć, by przetrwać, ale jest tak samo zdeterminowany jak jego przyjaciel, Peter.
Tekst uzupełniają ilustracje Jona Klassena. Są dość proste, ale świetnie pasują do tej opowieści i nawiązują do przepięknej okładki. Co ciekawe, warto zwrócić uwagę, że rozdziały dotyczące Petera i Paxa zostały spersonalizowane ? zaczynają się albo głową chłopca, albo głową lisa.
Pax to piękna opowieść o przyjaźni, oddaniu, miłości i tęsknocie. Bardzo dobrze się ją czyta. To powieść chwytająca za serce i wzruszająca. Skierowana raczej do młodszych czytelników, ale i dorośli znajdą tu coś dla siebie. Warto przeczytać, bo to naprawdę śliczna opowieść.

Chyba nigdy w swoim życiu nie czytałam książki tak długo. Czy to świadczy o nieudanej próbie porozumienia się z autorką i bohaterami? Rozłóżmy ten problem na czynniki pierwsze.

CZY TO W OGÓLE PROBLEM?

Myślę, że kilka osób wstrzymało z oburzeniem oddech czytając pierwsze zdania. Spokojnie! Głęboki wdech i wydech. Pociągnięcie nosem. Przepraszam. Chciałam wprowadzić trochę dramaturgii.

"Pax" to wyjątkowa książka, którą chciałam przeczytać z właściwym skupieniem i oddaniem, dlatego odkładałam ją w czasie. Nadeszły matury próbne i pośród krzyków boleści, z głębin maturalnego piekła, wydobyłam się ja. Usiadłam i zaczęłam czytać.

Tak właśnie wkroczyłam w świat malowany ręką dorosłego i wypolerowany przez dziecko.

LISIE PRAWDY

Pax i Peter. Lis i człowiek. Połączenie dobrze nam znane z "Małego Księcia", ale sądzę, że niesprawiedliwym byłoby porównywać ze sobą te dwie bajki. Każda z nich jest pełna małych i większych mądrości, ale przekazują je w bardzo odmienny sposób.


WOJNA

Wojna przedstawiona jest w tutaj w sposób, który trafi do czytelnika w każdym wieku. Jej okrucieństwo zrozumie każdy z nas. Jednak samo to pojęcie możemy rozszerzyć. Autorka zauważyła, że wojna żyje w każdym z nas. Mamy ją w sobie. W uśpieniu.

Czeka na przebudzenie. To gniew. Wielka, pierwotna złość, która musi zostać oswojona, stłamszona, a następnie zdominowana. Dzikie zwierzę potrzebujące przewodnika.


PRZYJAŹŃ

Trudno byłoby pominąć przyjaźń. To podstawa tej książki. Peter wyrusza w swoją podróż, by znaleźć Paxa. By zabrać go z powrotem do domu lub, jak mówi, "wrócić do domu". Przyjaciel jest dla niego domem, poczuciem bezpieczeństwa, odpowiedzialnością, w kierunku której zmierza.


Pennypacker pięknie opisała to uczucie. Nie rozdrabniała się na słowa, ale skupiła się na gestach. Prostych, znaczących - ludzkich i zwierzęcych, ponieważ przyjaźń możemy obserwować nie tylko pomiędzy Paxem i Peterem, ale również innymi bohaterami.

Nie zapominajmy

Nie wspomnieć o innych bohaterach - to zbrodnia, a szczególnie o jednej, wyjątkowej bohaterce - Voli. Była żołnierka, ale w głębi duszy wojowniczka, która wciąż poznaje się na nowo. To kobieta, która nie tylko wzbudziła mój szacunek, ale również, jak prawdziwa mentorka, wskazała Peterowi drogę - ku przeznaczeniu, życiowej mądrości i dorosłości.


"Pax" jest jedną z tych książek, na które zawsze nie starcza mi słów. Nie chcę brzmieć łzawo lub niekompetentnie (o ile kiedykolwiek brzmię kompetentnie), ale dla tej pozycji wyrwałam swoją duszę. To była piękna, długa, skomplikowana podróż.