PIERWSZY DZIEŃ WIOSNY Kroniki dziwnego królestwa

Kupilam wszystkie 4 tomy, zachecona recenzjami i porownywaniem autorki do Olgi Gromyko. Przeliczylam sie straszliwie i wyrzucilam pieniadze w bloto. Mieszkam za daleko, zeby warto bylo zwracac to nieszczesne " dzielo" i tak powoli sie z tym morduje raczej z obowiazku, bo zaplacilam przecie ! Zanudza mnie na smierc ta wieczna gadanina, przelewanie w pustego w prozne, dookola Wojtek i w kolo Macieju ! A juz szczegolnie o ..... Marynie, zwlaszcza w ydaniu dla bab. Jakas obsesja, czy co, albo glodnemu chleb na mysli, tak rozmowy wiecznie sie kreca wokol meskich czesci ciala. Ani to smieszne, ani w dobrym guscie, ale nudne to na pewno. I tak nic tylko siasc i plakac, omijac te monologi, te dialogi i to coraz czesciej bo to nigdzie nie prowadzi i niczego nowego nie wnosi. takiej grafomanii to ze swieca szukac.Czysta rozpacz, az sie przypominaja chcac nie chcac te pozal sie Boze utwory komunistycznych tworcow lub przemowienia, gdzie sie plecie trzy po trz dla zabicia czasu i samej gadaniny. Ani sensu, ani skladu, ani najmniejszego powodu, zeby mnozyc i tworzyc takie oto " dziela". Co niestety, swiadczy bardzo zle i smutnie o gustach publicznosci. Plebejska " kultura" propagowana przez media oraz internet, swiadczy jak nisko upadlismy. Co z wielkim zalem zauwazam codziennie.

Niedawno miałam okazję przeczytać pierwszy tom cyklu ?Kroniki Dziwnego Królestwa? i entuzjastyczne przyjęłam ?Przekraczając granice?. Jestem wielką fanką fantastyki i to takiej tradycyjnej, a jeśli autor ma rosyjskie pochodzenie, tym lepiej. Już niejednokrotnie przekonałam się, że ci pisarze mają cudowną smykałkę do rozbawiania czytelnika, a co może być lepszego na poprawę nastroju, jak nie kawał dobrej fantastycznej i do tego zabawnej literatury?

Oksana Pankiejewa zabiera czytelnika do całkowicie nowego otoczenia, bo równoległe światy istnieją i są pełne zagadek, które powoli odkrywałam. Pierwsza cześć jest naprawdę sympatyczna, ale ?Pierwszy dzień wiosny? okazał się nawet lepszy, a ponieważ tak bardzo wniknęłam w tą nową rzeczywistość, musiałam od razu sięgnąć po trzeci tom serii. I to by było na tyle, bo teraz muszę czekać na wydanie kontynuacji.

Bohaterowie są największą zaletą książek Pani Oksany, gdyż są zaskakujący i stanowią grupę, co najmniej dziwną. Troszkę mi zajęło nim wszystkich poznałam, bo mnogość postaci jest ogromna, dlatego ponowne spotkanie z bohaterami było o wiele przyjemniejsze. Wiedziałam, czego już mogę się spodziewać, niemniej jednak wielokrotnie mnie zaskoczyli. Olga nadal pragnie stracić cnotę i walczy z pewnym złośliwym zaklęcie, a król Ortanu ma nie jedną zagadkę do rozwiązania. ?Na przekór przeznaczeniu? to ciąg dalszy porażek, sukcesów oraz mrocznych przepowiedni, które pomimo powagi sytuacji, bawią i wywierają presję na Sellarze.



?Kroniki Dziwnego Królestwa? to fantastyka, jednak postrzegam ten cykle, jako obyczajówkę, a to, dlatego że autorka kładzie duży nacisk na zwykłe życie, czy też problemy bohaterów. Dużo rozmów o związkach, seksie, obowiązkach i często mało znaczących sprawach. Ważne wątki pojawiają się zazwyczaj w drugiej części książki. Akcja płynie równomiernie, by nie powiedzieć nudno. Choć pod koniec zawsze jest intensywnie i ciekawie. Ja jestem zachwycona nowym światem i tymi szalonym bohaterami, a jeśli ktoś lubi epickie walki i pęd przygody, to może nie docenić tych książek. Ja myślę o tym cyklu z pewną czułością i uśmiechem na ustach, bo jest on po prostu miły i przyjemny. Cudownie się odpoczywa czytając książki Pani Oksany, a mnożące się tajemnice oraz intrygo, dobrze rokują na przyszłość.

?Pierwszy dzień Wiosny? oraz ?Na przekór przeznaczeniu? nadal utrzymują poziom pierwszej części, a nawet trochę podniosły poprzeczkę i moje oczekiwania wzrosły. Lekka i przyjemna historia grupy przyjaciół została okraszona sporą dawką humoru, więc poza licznymi zagadkami oraz spiskami, czeka was niejeden wybuch szczerego śmiechu.

Polecam 4+/6

?Najpierw ta prosta jak stołek i równocześnie tak dziwna Olga, potem równie prosty i szlachetny książę Elmar, a teraz tak samo prosty i straszliwie smutny król??. No właśnie, ten fragment to jednocześnie mój główny zarzut w stosunku do tej powieści. Prostota, a czasami wręcz prostactwo bohaterów, ich ciągłe popijawy, palenie wszystkiego jak leci, są w pewnym momencie męczące. Wszyscy ci ludzie, mający około trzydziestki zachowują się jak banda nastolatków, które urwały się spod pieczy mamusi. A co poza tym? Jeśli chodzi o żart słowny, jest zdecydowanie lepiej niż w pierwszym tomie. Częściej wybuchałam śmiechem, ale do mistrzostwa Olgi Gromyko, z którą porównywana jest autorka, jeszcze trochę brakuje. Jeśli chodzi o zagmatwanie akcji, to nawet ci, którzy nie czytali pierwszej części lub zrobili to dawno temu, nie będą mieli problemów z nadążeniem za tokiem akcji, a nawet może uda im się domyślić dalszego ciągu. Pomimo skomplikowanej, na pierwszy rzut oka, intrygi, jest ona dość łatwa do przejrzenia. A jeżeli mam ocenić świat przedstawiony, tak zachwalany w okładkowej recenzji to? cóż elfy, półelfy, magowie, czarodzieje, smok. To wszystko już nie raz występowało w książkach fantastycznych, a w przypadku tego konkretnie cyklu, nie powala . Brak dopracowanych detali, czasami widać, że autorka trochę na siłę wprowadzała pewne rozwiązania, a gdy miała problem, aby jej jakoś uzasadnić, to pomijała całą sprawę milczeniem. Ot, po prostu, tak jest i już. I niech się czytelnik nie czepia. Więc się nie czepia, przeczytał, parę razy się gromko roześmiał, ale nie będzie z wypiekami na policzkach czekał na kolejny tom.

"Pierwszy dzień wiosny" Oksany Pankiejewy, czyli drugi tom "Kronik Dziwnego Królestwa", na który trzeba było trochę poczekać, wreszcie trafił w moje ręce. Czas odpowiedni, bo w końcu wiosna, dzień coraz dłuższy i czasu jakby więcej, można więc oddać się lekturze bez poczucia winy. Zgodnie z zapowiedzią z okładki "Kroniki..." to "fascynujący cykl pełen niespodzianek". Co prawda spotykamy tu same znajome postaci - Olgę, Szellara III, Elmara czy Żaka, ale ich losy zaczynają się komplikować. Autorka serwuje nam wielowątkową powieść przeplataną siecią intryg, tajemnic, pięknych kobiet i smoków (czyli mieszankę wybuchową). A wszystko to dzieje się w niezwykłej kreacji świata, do którego może trafić każdy sprzęt, a nawet mieszkaniec równoległej krainy (często za sprawą psotnego młodego elfa). Jak Pankiejewej udało się to wszystko poskładać i włożyć na karty książki w tak charakterystycznym i pełnym humoru stylu pisarskim, możecie przekonać się sami, sięgając po "Pierwszy dzień wiosny". Polecam.

?Pierwszy dzień wiosny? autorstwa Oksany Pankiejewnej jest drugim tomem ?Kronik Dziwnego Królestwa?. Seria ta została kiedyś rozpoczęta przez Fabrykę Słów, jednak ostatnio przejęło ją wydawnictwo Papierowy Księżyc (na szczęście, bo moglibyśmy się nie doczekać tej części) i tym sposobem możemy się cieszyć długo wyczekiwanym drugim tomem losów postrzelonej Olgi. Podobnie jak część pierwsza, tak i kontynuacja pełna jest szalonego humoru, którym zapełnione są wszystkie strony (poważnie, trzeba uważać, żeby nie przedawkować), także jest to idealna książka, gdy potrzeba czegoś rozrywkowego, ale i nie tylko. Pod tym wszystkim mamy bowiem fabułę, która została ciekawie zaplanowana i skrywa tajemnice. Bohaterowie są często wyszczekani, pewni siebie, rzucający od niechcenia dowcipami i ciętymi ripostami. Dodatkowo są konkretnie zarysowani, wyróżniają się i zaciekawiają. Autorka każdemu z nich nadała cechy, które sprawiają, że przyjemnie się o nich czyta. Krótko podsumowując: polecam. :)

ech. Widzicie, no czekałam. Długo czekałam na tę powieść, bo to i wydawca teraz inny i wszelako świat niechętny takiej fantasy? i co? No i kupa. dawno się tak nie zmęczyłam. Ale i zafascynowałam, bo przecież coś w tym jest. Kurna, dziewica dla smoka, świat magiczny wielce, smoki? czy wspominałam o smokach?

No dobra? autorka pióro ma fajne, dowcipne i dorosłe, co serio odświeza wielbiciela literatury po tych wszelakich narwanych nastolatkach. Jest też silnie zakorzeniona we wschodniej tradycji. Ofiaruje nam psotną bohaterkę, a przynajmniej taką ona miała być, ale coś się chyba skrewiło. Są bohaterowie, ale jakoś za bardzo zapatrzeniw siebie i wciąż do siebie gadający. Nosz kurde, gdzie są opisy, no. Jak nie wenętrzny monolog, to dialog, a potem znowu? I na kiego mi te wszelkie dywagacje. Nosz dawno się tak nie wkurzyłam, serio!!!

?z jednej strony nie czytajcie, z drugiej czytajcie koniecznie, ale może od pierwszego tomu, bo na szczęście nowe wydawnictwo zaczęło od początku! Poznajcie "Przekraczając granice" i sami zdecycdujcie. Bo w końcu to o to chodzi w życiu?