Prawie siostry

Dobra książka o przyjaźni. Wiele mówi, pokazuje, uczy o przyjaźni, jej przymiotach, jej wadach także. Tak samo jak poprzednie pozycje tej autorki, ta gwarantuje dobrze spędzony czas, pozytywne odczucia, dużo przemyśleń. Z taką książką można ?stracić? weekend i dobrze się z tym poczuć.

Twórczość Marii Ulatowskiej bardzo sobie cenię, dwie jej ostatnie książki: "Kamienica przy Kruczej" i "Całkiem nowe życie" wbiły mnie w fotel, wzruszyły... a tymczasem ta, którą teraz recenzuję tylko mi się podoba. Było trochę ciekawych momentów, ale to nie to. Początkowo zastanawiałam się też co napisać o niej: czy opinia powinna być pozytywna, czy neutralna (bo negatywna na pewno nie). Skłaniam się ku pierwszej możliwości i ostatecznie po przeczytaniu całości wystawiam ocenę pozytywną.
Na początku napiszę co mi się nie podobało. Mimo oznaczenia kto mówi i kiedy dane wydarzenie miało miejsce to widzę chaos. Za dużo bohaterów, historii.
Z tyłu okładki pisze, że głównymi bohaterkami są Leksi, Lusia i Teo czyli Aleksandra, Jola i Teodora. To koleżanki ze szkolnej ławy, na szczęście ich drogi nie rozeszły się po skończeniu szkoły i w dorosłym życiu nadal mogą na siebie liczyć. A co do innych bohaterów to naprawdę nie uważam, że ich losy są mniej ważne, przecież im też poświęcono wiele miejsca, pisano o smutkach i radościach. Bardzo polubiłam Zbyszka i miłą panią Weronikę.
Książka jest zamknięta w ramach czasowych, ale nie sztywnych i nie chronologicznych. Wydarzenia sięgają przeszłości, a dokładnie lat 60tych XX wieku, ale też czasów obecnych- 2013 r.
Pani Maria bardzo pięknie pisze o miejscach. Tym razem w książce przenosimy się do Bydgoszczy, mniej rzeczy dzieje się w Gdyni. To właśnie podoba mi się w jej książkach- dzięki szczegółom człowiek czuje się tak, jakby sam uczestniczył w wydarzeniach.
Polecam!

Pani Maria Ulatowska pisze książki lekkie łatwe i przyjemne. Czy to zarzut? Absolutnie nie! Uważam, że takie książki też są potrzebne. Czytamy o inteligencji finansowej, inteligencji emocjonalnej, poznajemy historię drugiej wojny światowej... ale przecież są osoby, które przy czytaniu chcą zwyczajnie odpocząć, wyluzować i wyłaczyć pewne partie mózgu, które po tygodniu pracy zaczynają się żarzyć na czerwono... Dlatego śmieszą mnie nieliczne komentarze np na portalu "Lubimy czytać" krytykujące prostotę i jasność książek Pani Ulatowskiej. Przecież nikt nikogo do niczego nie zmusza... A już wpis "czytałam wszystkie książki Pani Ulatowskiej i wszystkie są równie beznadziejne..." Hmmm...
Najnowsza powieść Pani Marii Ulatowskiej jest klasyką "ulatowskiego" gatunku. Po zakończeniu liceum trzy przyjaciółki postanawiają, że pomimo zakończenia wspólnej nauki nadal będą umacniać swoją przyjaźń. Pomimo tego, że mieszkają blisko siebie i wcale nie mają zamiaru zaniechać spotkań ustalają, że co pięć lat będą spotykały się w tym samym miejscu w celu podsumowania dotychczasowych życiowych dorobków. Każda marzy o tym samym: dom z ogródkiem, gromadka dzieci, kochający mąż... jak większość z nas zapewne wie droga do tych celów często nie jest szeroka i usłana różami.
Dziewczyny - jak to w życiu bywa - przeżywają wzloty i upadki. Mężczyzna marzeń okazuje się frajerem, pojawia się niechciana ciąża, rozwiane marzenia, śmierć... wszystko to nie ułatwia relacji między przyjaciółkami. Na szczęście są trzy, więc gdy dwie oddalają się od siebie na straży stoi ta trzecia...
Książka jest ciepła, wzruszająca - taka bajka dla żeńskiej części dorosłej populacji. Historia jest opowiedziana wprost bez upiększeń i udziwnień które - moim zdaniem - skierowałoby powieść w stronę ckliwego powieścidła. A tak mamy po prostu ciekawą powieść zdobywającą damskie serca.

Trzy dziewczyny, przyjaciółki "na śmierć i życie" i "od serca", znające w młodości każdy swój sekret i każde przemyślenie chcą utrzymać kontakt i nie dać się rozmyć przyjaźni w dorosłum świecie. W świecie, w którym ich drogi rozchodzą się, a ich losy pozornie nie mają nic wspólnego. Mają się spotykać co 5 lat, tego samego dnia i dzielić się rozterkami, wspierać, dawać świadectwo swojej lojalności i wierności. Czas wystawia na próbę przyjaźń, prawdę i... stare tajemnice. Autorka nie ocenia moralności, a pokazuje, że w każdej sytuacji można znaleźć oparcie, jeśli umie się wybaczać i patrzeć na świat szerszym spojrzeniem.

Jeśli poszukujecie ciepłej, wzruszającej książki o przyjaźni i miłości, to polecam "Prawie siostry" gorąco! Może i świat przedstawiony w prozie Marii Ulatowskiej jest szczyptę wyidealizowany, ale mój umysł świetnie wypoczywa przy takiej lekturze!Bez obaw - ksiażka nie jest nudna, losy trzech przyjaciółek wciągają, zwłaszacza że wokół nich wciąż krąży jeden mężczyzna :)! Polecam!