We wspólnym rytmie

Jojo Moyes inaczej Pauline Sara Jo Moyes wywodzi się jako brytyjska dziennikarka. Urodzona 4 sierpnia 1969 roku w Londynie, otrzymała dwukrotnie nagrodę Romantic Novel of the Year Award. Jako pisarka zadebiutowała w 2002 roku powieścią Sheltering Rain. Tak właśnie zaczęła się jej przygoda z pisaniem. Obecnie współpracuje z agencją Curtis Brown.
Poznajemy Natasha, główną bohaterką. Po odejściu męża, jej świat rozsypał się na kawałki. Przez długi okres nie umiała zostawić tych wydarzeń za sobą. Gniew i zraniona duma, wpłynęły do podjęcia złych decyzji, których potem żałowała. Rutyna oraz monotonia jako codzienność towarzyszyły w jej życiu. Wszystko zmienia się jednak, gdy poznaje przez przypadek dziewczynkę, Sarę. Przygarnięcie jej do swojego domu i życia, odmieniło jej życie, w ogóle nie spodziewając się tego.
?Bo też i jest koń się czemś tak niezmiernie pięknem, podziwienia godnem i zachwycającem, że wszystkich nań spoglądających młodych po równo jak starych spojrzenia niewoli. ?
Nie raz już miałam styczność z tą autorką. Nie ukrywam, że obyczajówki nie są moją ulubioną działem do czytania. Zainspirowana okładką oraz opisem, sięgnęłam po nią, spodziewając się miłego oderwania od kryminałów. Początek zapowiadał się intrygująco, przenosimy się w świat koni, występów i więzi z właścicielami. Gdyby autorka szła tym wątkiem dalej, książka pochłonęła by mnie bez reszty. Jednak czym dalej przerzucałam kartki tym bardziej była zawiedziona historią. Niestety, ale książkę w połowie przerwałam.

"We wspólnym rytmie" Jojo Moyes zaskakuje czytelnika pod każdym względem. Mamy tu opowieść o dziewczynce, która chce zostać profesjonalnym jeźdźcem poprzedzoną historią miłości jej babki i dziadka i przeplataną informacjami o technikach doskonalenia tresury koni. Następnie poznajemy losy zgorzkniałej prawniczki Natashy zmagającej się z kryzysem wiary w dzieci z tzw. patologicznych środowisk oraz z problemami osobistymi w postaci nowego związku i ciągłego odczuwania miłości do męża, z którym stara się rozwieźć. Na domiar złego niewierny mąż wprowadza się do niej i wywraca życie do góry nogami. Również pojawienie się nastoletniej Sary dodatkowo komplikuje jej poukładane życie.
Z uwagi na pasję nastoletniej Sary autorka wiele miejsca poświęciła koniom i metodom ich tresury. Największym marzeniem dziewczynki jest dostanie się do elitarnej Le Cadre Noir, do której należał jej dziadek. Od najmłodszych lat Sara ćwiczy z Boo, by móc spełnić to kosztowne marzenie.
Czytelnik poznaje staje się świadkiem urzekającą historię wielkiej wieloletniej przyjaźni pomiędzy dziewczynką a koniem, która narodziła się dzięki samozaparciu i wierze w marzenia. Boo okazuje się nie tylko wyjątkowo pięknym i utalentowanym zwierzęciem, ale przede wszystkim powiernikiem sekretów i trosk swej pani. W tym kontekście nie dziwi zatem zabieg zastosowany przez autorkę powieści. Każdy rozdział otwierają cytaty "Hippiki, czyli jazdy konnej? Ksenofonta, które wskazują na istotę budowania relacji pomiędzy człowiekiem a koniem opartej na wzajemnym szacunku. Osoba, która chce jeździć konno powinna najpierw wzbudzić w zwierzęciu zaufanie i zapewnić go, że nie zrobi zwierzęciu krzywdy. Wielogodzinne treningi nie tylko zbliżają ku perfekcji, ale przede wszystkim budują niezwykłą więź. Dla osób niezbyt zainteresowanych tą tematyką może okazać się to raczej mało interesujące, a wręcz nużące. Mimo tego autorka ponownie zaserwowała czytelnikowi opowieść o ludzkich problemach i zawiłych sytuacjach życiowych wymagających podjęcia trudnych decyzji.

O Jojo słyszałam wiele. Szczególnie za sprawą dwóch jej książek tj. "Zanim się pojawiłeś" oraz "Kiedy odszedłeś". Ich nie miałam okazji czytać, ale może kiedyś będzie mi to dane. Jeśli zaś chodzi o "We wspólnym rytmie" to to co zachęcało mnie najbardziej to... koń. Tak. Dobrze czytacie. Chodzi o konia. Zarówno tego na okładce jak i tego co występuje na kartach powieści. Czy było warto czytać właśnie z takiego punktu widzenia?
Dwie dziewczyny, których życiowe drogi się krzyżują.
Natasha Macauley jest młodą i ambitną prawniczką. I choć kobieta i jej mąż mają wydawało by się wszystko - duży i piękny dm, dobrze płatne prace, mnóstwo pieniędzy i znajomych to ich małżeństwo legło w gruzach. Czekający ją rozwód rekompensuje sobie pracą. Spotyka się również z kolegą z pracy. I boli ją tylko fakt, że on nie chce przedstawić jej synom, a jej jak do tej pory dzieci mieć nie było dane...
Czternastoletnia Sarah jest miłośniczką koni. Jej jedynym opiekunem jest dziadek, który pewnego dnia trafia do szpitala. Jego stan niestety się nie poprawia i dziewczyna jest zdana sama na siebie. Ma szkołę, opiekę nad koniem Boo, odwiedziny u dziadka i ogarnięcie domu. Nie radzi sobie.
Pewnego wieczoru Natasha wpada na Sarah w sklepie, gdzie nastolatka oskarżona zostaje o kradzież. Kobieta ratuje ją z opresji, ale to nie koniec ich wspólnych przygód. Pytanie tylko czy będą one pozytywne i jak się potoczą.
Polubiłam młodą prawniczkę za to co sobą reprezentuje. Za to kim jest. Ale po części znienawidziłam czternastolatkę. Wiadomo, że bycie nastolatkiem to nie łatwa sprawa. Problemy wydają nam się w tedy ogromne i chcieli byśmy wszystko sami. Sarah ma możliwość robienia wszystkiego sama, ale nie do końca w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Jojo świetnie przedstawiła dwa jakże różne charaktery swoich bohaterów, ale książka sama w sobie niestety bardzo mnie zawiodła. Lubię konie o czym wspomniałam i to był element dla którego sięgnęłam po tę pozycję. Było o jednym dużo, aż za dużo mogła bym powiedzieć. Osoba, która za tymi zwierzakami nie przepada albo po prostu się nie interesuje może momentami być wręcz załamana ilością treści poświęconej szkoleniu tych stworzeń. To przytłacza, a zrobienie z Boo głównego bohatera i zepchnięcie ludzi na dalszy plan było nieudanym zabiegiem. Od siebie dodam, że powieść mnie nudziła. Zbyt powolna i mało ambitna treść mnie zniechęciła. Ale chcę dać autorce szansę, bo za coś pozytywne opinie chyba dostała.
Więcej na:
www.swiatmiedzystronami.blogspot.com

Pokochałam Jojo Moyes od jej pierwszej książki, którą dane było mi przeczytać. Była to "Dziewczyna, którą kochałeś". Po każdą następną sięgałam z nadzieją, że zapewni mi takie emocje, jak ta pierwsza. Nigdy się nie zawiodłam. I choć, już po przeczytaniu kilku ? a każda jest sporych rozmiarów ? książek Moyes? można by się obawiać przesytu, to jej kolejna propozycja: "We wspólnym rytmie", sprawiła tylko, że mam ochotę na jeszcze więcej.
Tym razem Moyes przenosi nas w dwa światy: świat młodziutkiej, ale nad wiek mądrej Sarah i jej miłości do koni oraz tylko pozornie uporządkowany świat Natashy ? profesjonalnej prawniczki, borykającej się z trwającym rozwodem i bólem z powodu niespełnionego pragnienia bycia matką. W zaskakujących okolicznościach te dwa światy stykają się i... tutaj zaczyna się wspaniała historia podążania za głosem serca, spełnienia marzeń i poszukiwania swoich wewnętrznych prawd, po to by żyć wreszcie w zgodzie ze sobą.
Moyes w "We wspólnym rytmie" ma dla czytelników jeszcze jedną niespodziankę: przenosi nas w rzeczywistość, z którą, gdyby nie lektura tej książki, prawdopodobnie nigdy byśmy się nie zetknęli. Chodzi o Le Cadre Noir ? ekskluzywną, francuską szkołę jeździecką. To w gruncie rzeczy wokół jej tajemniczości i splendoru jest osnuta cała fabuła.
Mam wrażenie, że Moyes z każdą książką dojrzewa jako pisarka. Oferuje nam coraz więcej, coraz lepszej lektury. Po książce "Ws wspólnym rytmie" z jeszcze większą niecierpliwością czekam na jej kolejną dawkę porywającej literatury.

Ryzyko podjęcia ważnych decyzji pojawia się na każdym etapie naszego życia. Najtrudniejszy jest ten wybór, który pojawia się na naszej drodze z zaskoczenia. Wywołuje on emocje, ale za to powoduje w nas przemiany.
Próbowałam się dowiedzieć jakie posiada cechy osobowości pozytywne lub negatywne posiada Natasha w trakcie poznawania jej podczas początkowych rozdziałów tej książki.
Polubiłam Natashę za to, że lubi zapisywać w sposób tradycyjny informacje w notatniku, nie podąża za współczesną technologią, co powoduje to, że pozytywnie ją odbieram.
W pierwszym rozdziale jest bardzo dokładnie opisana podróż Natashy i ten specjalistyczny dobór jej słownictwa stosowany w rozmowie telefonicznej potrafi spowodować uśmiech w trakcie czytania.
Natasha posiada doświadczenie w sprawach zawodowych związanych z pomaganiem młodzieży jako adwokat.Spotkanie dwóch różnych charakterów oraz umiejętność nawiązywania szybkiego zaufania jest przydatna w chwili podejrzenia Sarah o kradzież Natasha nie panikuje, lecz płaci za nią. Nie zna jej dziewczynki, lecz pomaga nie zastanawiając się, działa szybko.
Myślę, że na miejscu Natashy postąpiłabym podobnie. Jeśli zaistniała by taka sytuacja.
Czy Natasha dokonała zmiany w swoim życiu? Dlaczego podejmuje tak odważne w życiu decyzje oraz czy odnajdzie swoje szczęście o tym warto się dowiedzieć na łamach książki autorstwa Jojo Moyes w książce pt. We wspólnym rytmie.
Książka napisana zawiera elementy dialogowe, które są bardzo dobrze opracowane przez autorkę.
Jojo Moyes doskonale zna psychologię swoich bohaterów i to moim zdaniem nadaje barwności w książce.
Wydawnictwu Znak dziękuję za podarowanie egzemplarza książki.
Książka zawiera 528 stron, twarda oprawa, piękną fotografię z koniem w tle,wydana została przez Wydawnictwo Znak- Między Słowami.
Lekka, przyjemna książka na letnie długie wieczory. Polecam.