WIDNOKRĄG (twarda)

Kolejny raz Myśliwski udowodnił że jest pisarzem w pełni zasługującym na miejsce a panteonie literackich mistrzów. Po raz pierwszy, mistrz w kreowaniu ludzi starych, doświadczonych życiem, "utartych", pokusił się o uczynienie głównym bohaterem dziecka.
Stwierdzenie że "Widnokrąg" opowiada o dojrzewaniu było by prawdziwe, jednak nie wyrażało by w żaden sposób złożoności utworu. Kto choć raz spotkał się z prozą Myśliwskiego, ten wie, jak trudnym jest uchwycenie jego twórczości w jakiekolwiek ryzy. Myśliwski oscyluje na granicy "strumienia świadomości" a pełnych sentymentu wspomnień. Uzyskany przez to efekt jest niepowtarzalny i właściwy tylko autorowi "Traktatu o łuskaniu fasoli" Myśliwski w swym monologu dochodzi do wielu sentencjonalnych stwierdzeń, których z książki czerpać można na kopy, przy czym daleko im do błahości czy infantylizmu. Myśliwski w swej książce ukazuje różnice w postrzeganiu świata przez chłopca i przez dorosłego mężczyznę. Wbrew pozorom różnic tych nie ma wiele. Mimo iż z Piotrusia zrobił się Pan Piotr, mimo że Pan Piotr ma już własnego syna, świat nie zmienia znacząco barw, a miejsca dziecinnych zabaw i rozmyślań, wciąż posiadają swój rodzaj magii.

Widnokrąg to dzieło wybitne. To po prostu powieść o życiu, ale nie opowiedziana w sposób banalny czy melodramatyczny, to powieść, która szuka prawdy i sedna istoty życia. Autor nie zarzuca czytelnika filozoficznymi rozważaniami na temat ludzkiej egzystencji.. snuje jedynie opowieść, choć nie pozbawioną mądrości. To czytelnik, świadomy czytelnik może odczytać jej sens, a każdy może przecież dostrzec coś innego. Proza Myśliwskiego może odstręczać swoimi rozmiarami i pozorną statycznością, ale jeśli ktoś nie da się tym zniechęcić, czeka go prawdziwa podróż literacka w głąb życia. Życie Piotra-głównego bohatera to przecież opowieść o każdym z nas. Dla mnie to wybitna powieść, do której na pewno kiedyś wrócę, by jeszcze raz oddać się działaniu jej magii.

Myśliwski jest pisarzem wielkim – takim jak i świat jego, przestrzeń, którą tworzy. Wyobraźnia prozaika nie zna granic – rozciąga się od wschodu do zachodu przedwojennej Polski, brodząc nierzadko w mroku, pomiędzy domowymi zwierzętami, ciekawymi głowami panien Ponckich, przystrojonymi w różnobarwne kapelusze. Pełno tu swojskiego klimatu, chłopskich pogaduszek, wsi polskiej spokojnej, sielskiej i anielskiej, widzianej jednak okiem inteligenta. Powieść wielka – nie tylko objętościowo, wszak licząca sobie stron ponad sześćset, wielka duchem, swym przesłaniem, obfitująca w mądrości ludu, przysłowia tej zbitej ciżby ludzkiej, która zachwyca – poczynaniami swymi, słowami, gestami. Bajeczny świat pociąga, intryguje i wciąga czytelnika. Nie sposób się z niego wyrwać, zapomnieć. Jest to jedna z niewielu powieści, które stale powracają – w snach, we wspomnieniach…
„Widnokrąg” jest opowieścią chwilami zawikłaną, czasami rubaszną, kiedy indziej smutną. Jeden wielkim dziennikiem z podróży, jaką jest życie. Dziennikiem przepysznym, intymnym i wieloznacznym. Tętniącym życiem. Roztaczającym dookoła siebie woń świeżych malin, skoszonej trawy czy wiejskiej zagrody. Księga obfituje w miłość, przyjaźń oraz szereg innych wartości, dziś być może anachronicznych. Jednak w owej rzeczywistości, wykreowanej przez Myśliwskiego czas się zatrzymał. Zwolnił swoje szaleńcze tempo.
Co tu dużo mówić – powieść wybitna. Zresztą, czego by się można było spodziewać to tym niezrównanym gawędziarzu? Polecam wszystkim, którzy śnią po nocach o kraju lat dziecinnych.

Bardzo ciepła opowieść o dzieciństwie, pierwszych doświadczeniach, rodzicach, ciotkach, wujkach, znajomych, o marzeniach snutych w czasie wojny o tym, jak to będzie po jej zakończeniu, o zaczynaniu "od nowa" w czasach powojennych.

Widnokrąg osobistych przeżyć, wspomnień, drobiazgów; przepisów kulinarnych matki, jej ciast, serników, jej nerwowości, planów, trosk, zapisków, jej pogody ducha wracającej, kiedy ojciec rozpoczynał snucie całych historii o tym, jakie po wojnie matka będzie miała sukienki, kapelusze, pantofelki - nawet te z wężowej skórki, że będą w niedziele chodzić na obiady do restauracji, na spacery, przyjęcia, że dzieci się będą kształcić, że... i jak...

Znajdziemy tu całe mnóstwo jasnych obrazów codzienności, zapisanych prostym, a zarazem plastycznym językiem. Staną nam przed oczami te wszystkie drobiazgi, jak choćby fotografia, która otwiera opowieść i ta, która ją zamyka, tworząc ciągłość przemijającego czasu, pokoleń, życia...