Wędrówka przez życie

zem jednak ręce mu drżały. Czuł się dziwnie podekscytowany i zdenerwowany, tak jakby jechał na egzamin na studiach. Z chęcią łyknąłby coś mocniejszego dla odwagi, ale miał kilka zasad w życiu, którymi się kierował i przestrzegał ich za wszelką cenę. Jedną z nich był właśnie zakaz spożycia alkoholu przed prowadzeniem samochodu. Randka zaczynała się trochę inaczej dla niego niż zawsze, ale Kasia była wyjątkowa i nie zgodziła się, by przyjechał po nią pod jej dom. Utrudniło mu to znacznie zadanie, bo nie miał pojęcia jak ją rozpozna. Przez to pocił się jeszcze bardziej. Podjechał na parking kina, w którym mieli się spotkać. Od wyjścia z samochodu rozglądał się we wszystkie strony szukając wzrokiem pięknej kobiety. Nie chciał przesadzić, więc starał się błądzić tylko oczami we wszystkie strony. Miał nadzieję, że ktokolwiek na niego nie spojrzy, to nie zorientuje się w jak kiepskiej jest sytuacji. Szedł prosto do kas, zatrzymując się przed prawie każdym plakatem reklamującym jakiś film. Był pewny, że Kasia nie podejdzie do niego pierwsza, toteż ciężko przełykając ślinę w gardle stawiał kolejne kroki. Wtedy zauważył kobietę stojącą przed monitorem, w którym właśnie pokazywali reklamę filmu, na który mieli iść razem. Miała długie blond włosy, wzrostem równała się z Gabrielem, a ubrana była w dżinsy i brązową kurtkę. Wszystko to uzupełnione malutką czarną torebeczką. Gdy zbliżał się do niej, ona odwróciła do niego przodem i aż przystanął na chwilę z wrażenia. Konrad miał rację; ,,cudo nad cudami" - pomyślał. Rysy jej twarzy, figura - wszystko idealne. Nie wierzył nawet, że może taką kobietę kiedyś spotkać w swoim życiu. Podchodził do niej niepewnie, modląc się, żeby to była Kasia. Czuł jak pot spływa mu po ciele. - Cześć Kasiu, gotowa na film? - starał się powiedzieć to jak najpewniej, nie zdradzając nic po sobie. - Jaka Kasia? Ja jestem Natalia - odparła. Gabriel zmieszał się zupełnie. Nie wiedział, co powiedzieć, chciał jak najszybciej odejść, wyjść z tego kina, ale nie mógł. - A to przepraszam - wreszcie udało mu się to powiedzieć i już miał odchodzić, gdy kobieta uśmiechnęła się, jak nikt na świecie się nie uśmiecha i powiedziała: - Wiedziałam, że mnie nie będziesz pamiętał. - Kasia? Ona tylko odpowiedziała uśmiechem prawdziwego anioła i skinęła głową. - To ty sobie jaja ze mnie robisz? - Troszeczkę. - I znów ten jej uśmiech. - No, pięknie, to ja się tu cały pocę, a - pokiwał tylko głową. - Skąd wiedziałaś, że cię nie rozpoznam? - A pamiętasz jak trafiłeś wczoraj do domu? Tak myślałam, człowiek w takim stanie nie pamięta za dużo. A jeszcze jak mnie wczoraj nazwałeś swoją matką, to już wszystko wiedziałam. I tak się zdziwiłam, że zadzwoniłeś. - Lubię zaskakiwać - odpowiedział dumnie. - Tylko nie myśl, że ja w takim stanie zawsze wracam do domu. To był tylko jeden, odosobniony przypadek. - Już się nie tłumacz. Rozmawiałam z twoim kolegą i dowiedziałam się co nieco o waszych nocnych podbojach. - Konrad? Jego nie ma co słuchać, on lubi bajki opowiadać. Nie wierz jego słowom. A co ci takiego opowiedział, jeśli mogę zapytać? - Przyszliśmy do kina na film, czy porozmawiać? - zapytała, skrzętnie zmieniając temat. - Na film oczywiście, na rozmowę zapraszam cię później do pewnej restauracji. - A skąd ta pewność, że chcę z tobą jeszcze gdzieś iść? - Poznaję to po błysku w twoich pięknych oczach. - Jesteś pewny siebie. - Stojąc koło tak pięknej kobiety, jaką bez wątpienia jesteś, to byłby grzech nie zaprosić cię na kolację - wypowiedział to dumnie mając nadzieję, że po raz kolejny tymi słowami zmiękczy następne kobiece serce. - Twój kolega opowiadał mi, że potrafisz prawić kobiecie komplementy. Muszę przyznać, że nieźle ci to wychodzi. Chodźmy do kas po bilety, bo zaraz seans się zacznie. Gabriel nie wiedział kompletnie, co powiedzieć. Nigdy nie spotkał takiej kobiety, co też powodowało, że intrygowała go jeszcze bardziej. Gdy tylko skończył się film, pojechali razem do małej, greckiej restauracji, gdzie Gabriel często jadał. Rozmawiali ze sobą, tak jakby się znali od wielu lat. Ani na chwilę nie zabrakło im tematu do rozmów. Żadne z nich nie chciało, by ta noc się skończyła. Bawili się bardzo dobrze spędzając ze sobą czas, aż do trzeciej nad ranem, gdy właściciele już zmusili ich do wyjścia z restauracji. Gabriel zawiózł ją do jej domu. Grzecznie odprowadził pod same drzwi i delikatnie ucałował w policzek na pożegnanie. Nigdy tak nie robił, ale w tym przypadku wszystko wychodziło samo z siebie. Chciał być dżentelmenem i zostawić po sobie jak najlepsze wrażenie, a przede wszystkim zamazać wszystkie historie, jakie mogła usłyszeć od Konrada. Wróciwszy do domu już ni