[geim] okazało się dla mnie wybornym słuchowiskiem. Poznałam Henrika HP Petterssona, który pewnego dnia w pociągu znajduje telefon. Na jego wyświetlaczu widnieje wiadomość czy chcesz zagrać? Próby zlekceważenia komunikatu nie udają się, pytanie ciągle wyskakuje, aż w końcu HP decyduje się na grę. Jej zasady są dość proste, intrygujące i niespotykane, bowiem musi ukraść jednemu z pasażerów tego środka transportu parasol i nakręcić całe to zdarzenie. Skąd wiadomo, że mężczyzna znajduje się w pociągu, a jeden (konkretny) pasażer ma parasol? Kim jest Przywódca, który zdaje się wiedzieć wszystko? Henke ma wątpliwości jedynie przez moment, po wykonaniu pierwszego zadania, godzi się na kolejne, zbiera punkty, a te wymienia na pieniądze, a także walczy o dobrą pozycję w rankingach. Jest jedna, bardzo ważna zasada, nie może absolutnie nikomu powiedzieć o grze. Sytuacja się komplikuje, kiedy HP trafia na posterunek policji, jest przesłuchiwany, gdyż został oskarżony o napaść na funkcjonariuszy. W tym momencie stały grunt pod nogami mężczyzny się załamuje i już nie jest oczywiste co dalej jest grą, a co tylko szarą rzeczywistością.
Na temat wydarzeń zawartych w tejże książce mogłabym pisać wiele. Znajduje się tutaj ogrom wątków pozornie pobocznych, które są ściśle związane z główną akcją, że aż trudno jest mi to wszystko opisać. Anders de la Motte na pewno trafił w mój gust czytelniczy. Zbudował oryginalną i niebanalną fabułę, trudnych do rozgryzienia bohaterów, a także zagadkę i tajemniczy klimat, w który z chęcią się zagłębiłam. Narracja występuje tutaj trzecioosobowa. Widzimy świat przedstawiony zarówno oczami HP jak i inspektor Rebecki Normén. Kobieta ta padła ofiarą jednej akcji Henrika, związanej oczywiście z grą. Późniejsze wydarzenia odkrywają, że główny bohater i policjantka znają się i to nawet dobrze. Rebecca skrywa w sobie demony sprzed lat, ciąży na niej widmo przeszłości, a w teraźniejszości dostaje anonimowe liściki z niezbyt chlubną treścią. Jej historia będzie powoli nam przedstawiana, będzie szokować i powodować skrajne emocje, od zadumy po niedowierzanie aż do współczucia i oskarżania. W rzeczywistości cała książka wywołuje różne, odmienne emocje, nie zawsze te pozytywne. Jeżeli taki był zamysł pierwotny autora, to wykonanie wyszło mu wręcz wzorowo.