100 dni słońca

Szesnastoletnia Tessa tymczasowo traci wzrok na skutek wypadku samochodowego. Z dziewczyny kochającej życie i poezję, zmienia się w cień samej siebie. Chcąc pomóc jej w powrocie do rutyny, dziadkowie, z którymi się wychowuje, zamieszczają w gazecie ofertę pracy dla osoby, która pomogłaby Tessie w spisywaniu wierszy.

Na ogłoszenie odpowiada Weston, rówieśnik Tessy, który za sprawą swojej niepełnosprawności ma poczucie, że może zrozumieć dziewczynę. Prosi jednak jej dziadków, by utrzymali ten fakt w tajemnicy. Tessa nie jest w stanie zobaczyć Westona, więc traktuje go bez taryfy ulgowej, początkowo nawet z niechęcią. Chłopak, przyzwyczajony do spojrzeń pełnych litości, z radością przyjmuję tę odmianę i dzień za dniem wraca do domu Tessy.


To jedna z najbardziej uroczych młodzieżowek, jakie czytałam.

Wciągnęła mnie od pierwszej strony i przeczytałam ją na raz podczas podróży pociągiem.

To piękna, delikatna, poruszająca historia o trudnych doświadczeniach, o życiu z niepełnosprawnością oraz o odnajdywaniu nadziei i swojej wewnętrznej siły.

Autorka wykreowała cudownych bohaterów, mam tutaj zwłaszcza na myśli Westona. Uwielbiam, gdy w młodzieżówkach mam do czynienia z tak wrażliwymi i empatycznymi postaciami.

Wielka polecajka!

Tessa traci wzrok na 100 dni. Przed wypadkiem pisała wiersze, które później zamieszczała na swoim blo gu. Tylko teraz nie ma już takiej możliwości? Dziadkowie postanawiają jej pomóc zamieszczając ogłoszenie w gazecie o poszukiwaniu kogoś kto będzie spisywał jej wiersze i zamieszczał je na blo gu. Tessa nie jest zachwycona tym pomysłem i prosi dziadków o skasowanie wpisu. Zanim to się dzieje, ogłoszenie dostrzega Weston - syn redaktora gazety?

Kiedy Weston pierwszy raz przychodzi do Tessy prosi jej babcie aby nie wspominała o jego sekrecie, bo to właśnie on pomoże im zrozumieć się nawzajem. Czasami nie trzeba czegoś widzieć, żeby to zrozumieć. Zwłaszcza jeśli chodzi o pierwszą prawdziwą miłość.

Historia Tessy i Wesa to przepiękna droga do poznania siebie nawzajem przez zmysły, serce i umysł. Tessa panicznie boi się wyjść z domu po wypadku. Cały czas obwinia się o coś, na co nie miała wpływu. Nie widzi tego co jest przed nią, przez co nie czuje się bezpiecznie. Wes pokazał jej ten sam niebezpieczny świat z innej perspektywy przez zmysły i zaufanie. Okazuje się, że więcej można dostrzec nie widząc tego co jest dookoła nas.

?100 Dni Słońca? to piękny i wrażliwy romans przy którym łatwo się wzruszyć. Niepełnosprawność Tessy sprawia, że musi ona w pełni zaufać swoim pozostałym zmysłom, a jej relacja z Wesem staje się przez to ?pierwotna? i pełna nadziei. To właśnie nadzieja daje jej motywację, żeby wytrwać do końca. Codziennie odlicza dni do momentu w którym znów będzie mogła ujrzeć świat. A może do momentu zobaczenia Wesa?

Jestem zachwycona jak z pozoru prosta fabuła, potrafi oczarować. Przez te 100 dni Tessa zmieniła całkowicie swoje postrzeganie świata. Najpierw pragnęła wrócić do ?normalności? i odzyskać wzrok. Potem chciała pozbyć się męczącego Wesa. A na końcu zrozumiała, że prawdziwa miłość jest wtedy, kiedy doświadcza się ją każdym zmysłem, a wzrok jest sprawą drugorzędną.

Największy skarb kryje się tam, gdzie nasz wzrok już nie dociera.

Jedna z najbardziej komfortowych książek, które ostatnio czytałam!

Od praktycznie samego początku wciągnęłam się w fabułę. Styl pisania mnie pochłonął i całą lekturę przeczytałam bardzo szybko, a te kilka godzin było na 100% przyjemnym spędzeniem czasu.

Książka porusza ciężki temat: niepełnosprawności, jest on delikatnie opisany, ale autorka nie zmniejszyła jego powagi. Pokazane zostało jak przez zwykłą głupotę i lekceważenie można zmienić bieg swojego życia o 360 stopni. Świetnie czytało mi się opisy uczuć głównych bohaterów i powolne przekonywanie się Tessy do Westona.

Bohaterów polubiłam. Szczególnie Westona, przez co Tessa mnie irytowała w momentaach, gdy go obrażała, ale ta irytacja była czymś uzasadnionym, przecież nagle został jej odebrany wzrok. Ale wracając! Uwielbiam Westona! Jego czułość, troskliwość, determinacja podbiły moje serce. Rozdziały z jego perspektywy na maxa mi się spodobały. Natomiast relacja głównych bohaterów również była przeurocza, wzajemne wsparcie i wspólne pokonywanie strachu

?100 dni słońca? mogę opisać jako piękną książkę, która daje nadzieję i wprowadza jasność, gdy człowiek otoczony jest ciemnością, dodatkowo otula jak ciepły kocyk. Polecam!