2586 kroków

Wyobraźcie sobie celę, siedzicie na honorowym miejscu przeznaczonym dla więźnia. Obok was stoi stolik, taki podobny do tych na których zazwyczaj umieszczone są narzędzia chirurgiczne. Tylko że na tym leżą narzędzia tortur. Nagle słyszysz jak otwierają się skrzypiące drzwi. I nagle przed twoimi oczami ukazuje się sam mistrz tortur, krwawy Feliks. „No to teraz panie Nowak pogadamy szczerze”. Uśmiech się szeroko. Nie ma zębów.
I dokładnie taki klimat mają opowiadania zawarte w tym tomie. Do pełni wizji brakuje tylko miejscowości Bergen która wydaje się pasjonować autora.
Opowiadania mają podobny wspomniany wcześniej nastrój, stoją na wysokim poziomie, a niektóre nawet sprawiają że człowiekowi po plecach przechodzi dreszcz. Przedstawiają one smutny i wypaczony obraz rzeczywistości. Taki jak odbicie w krzywym zwierciadle. Niektóre opowiadania przypominają senny koszmar a jeszcze inne wydają się całkiem normalną wizją, rzeczywistości z pewnymi zastrzeżeniami oczywiście. Całość pozostawia pewien niedosyt który pan Pilipiuk widać również dostrzegł gdyż wydał dwa następne tomy usytuowane w podobnej tonacji.

Nie czytałam jeszcze tej książki, mimo tego, że strasznie lubię Pilipiuka. Jakoś przeoczyłam. A zapowiada się naprawdę nieźle. Sama okładka budzi we mnie jakiś, hm, niepokój. Ale to fajne uczucie. Jeśli towarzyszy książce - to jak najbardziej. Okładka jest naprawdę niezła. A co do treści, też zapowiada się nie lada gratka dla miłośników tego gatunku. Ja na pewno kupię i na pewno przeczytam. Już nie mogę się doczekać. Lubię styl pisania Pilipiuka. Lubię jego humor. Przy tych książkach naprawdę się relaksuję. Zapominam o szarej rzeczywistości. A to w książkach chyba najważniejsze. Przynajmniej dla mnie. :)

„Odliczmy 2586 kroków – tylko tyle… I aż tyle” – odczytamy na tyle okładki niejednego już, genialnego dzieła Andrzeja Pilipiuka. Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, iż książka „2586 kroków” jest kolejnym sukcesem Fabryki Słów i samego autora. Czternaście rozdziałów pisanych jest jak zwykle z rozmachem i fantazją - którą zauważyć możemy u Pilipiuka na przykład w jego słynnych powieściach humorystycznych o Jakubie Wędrowyczu. Ale niech Was to nie zmyli. Autor nie jest nudny, nie powtarza koncepcji, ale mimo to jego dzieło trzyma w napięciu, bawi, straszy, zmusza do poszukiwania logicznych wyjaśnień. Odnajdziemy w niej akcenty historyczne (tak dobrze znane tematy – komunizmu, wojny, caratu) Czyta się ją jednym tchem, nie można się oderwać ani na chwilę – co czyni ją majstersztykiem godnym mistrza. Różni bohaterowie, różne wątki, różne miejsca wydarzeń – chaos? Nic z tych rzeczy. Zaczynając czytać każdy nowy rozdział, rozpoczynamy nową historię (zaledwie dwie powieści są powiązane tym samym bohaterem). Polecam tę książkę nie tylko fanom Pilipiuka (im przecież nawet nie muszę jej reklamować), ale także nowym poszukiwaczom, szukającym w powieściach fantasy – wyszukanego humoru i wysublimowanego sposobu pisania.

Książka jest zbiorem opowiadań Andrzeja Pilipiuka, który jest znany głównie z opowiadań o przygodach Jakuba Wędrowycza.
Ten zbiór znacznie odbiega od tego, do czego zdążyliśmy sie przyzwyczaić w poprzednich publikacjach, czyli do obrazu polskiej prowincji w subtelnie skrzywionym obrazie. Tym razem przenosimy się w niemal każdym opowiadaniu w inne miejsce. Odwiedzamy zarówno Skandynawie jak i Moskwę, bohaterem nie jest również znany nam Jakub Wędrowycz i jego kompani, tym razem bohaterów jest wielu. Jednak jedno pozostało niezmienione, leki, pełen polotu charakter z jakim pisze autor.
Większość opowiadań nie jest długa, co sprawia, że książkę możemy czytać w każdej wolnej chwili nie tracąc przy tym wątku. Z całą pewnością mogę polecić ją wszystkim, zarówno miłośnikom thrillerów, jak romansów, także lubiący powieści historyczne znajdą tu cos dla siebie. Wartka wielowątkowa akcja poprzeplatana jest wstawkami humorystycznymi, a dodatkowo nigdy nie możemy domyślić się zakończenia (zazwyczaj jest bardzo zaskakujące, nie raz nagłe) to wszystko sprawia że od książki nie możemy się oderwać.

Jeszcze raz polecam!