30 dni do mety

,,Za mało się ruszałem. Za dużo paliłem. Nie dbałem o zdrowie. Traktowałem organizm jak śmietnik, który wszystko przyjmie. O sporcie myślałem jak o rozrywce dla idiotów. Przecież byłem szczupły, nie musiałem się ruszać. Przecież byłem zdrowy, nie musiałem się badać. Przecież byłem mądry, wszystko wiedziałem lepiej od specjalistów. Teraz doczekałem się sprawiedliwości ".

,, Inna sprawa, że umieranie nie będzie zależało od moich zamiarów. Z tego powodu od dzisiaj każdy dzień będzie czymś wielkim. Będę doceniał to, co mam. Będę się cieszył. Tak trzeba, tak się powinno i tak warto".

Powiem wam, że los jednak zsyła na nas różne przebudzenia, takie porządne plaskacze, które mają na celu uświadomienie nas, że nic w tym życiu nie jest za darmo. Dla mnie zesłał właśnie tą książkę, która dała mi takiego plaskacza w twarz, aż się obróciłam dwa razy.
Na okładce widzicie przystojnego mężczyznę, którym była postać z książki. Pisał on dziennik z wielu powodów, które później przestały mieć dla niego znaczenie, a samo pisanie w nim stanowiło jedyną formę konwersacji z samym sobą. Młody, piękny, przystojny, inteligentny i dobrze zarabiający mężczyzna. Tak siebie widział. Tylko, że w pewnym momencie życia pieniądze przesłoniły mu radość i rozwaliły małżeństwo. Czasem cierpiał z tego powodu, ale wielkie sumy, które co miesiąc zasilały mu konto, całkowicie przesłaniały mu tą niedogodność. Zwierz z drugiej części okładki, to osoba, którą był dla innych. Nie poświęcał żadnego czasu na problemy innych, uważał się panem stada, którego mają słuchać i koniec. Nie miał uczuć, nie używał sumienia i likwidował każdego, kto wchodził mu w paradę. Nawet wtedy, jeśli komuś udało się w jakiś sposób darzyć go sympatią. I w pewnym momencie życia, ten zwierz zesłabł. Obudził się w szpitalu nie wiedząc co tam robi. Kiedy poznał diagnozę, coś się w nim przestawiło. W końcu zdał sobie sprawę z tego, że został sam. Ale czy to było jego jedyne zmartwienie?
Myślę, że każdy, kto przeczyta tył okładki domyśli się o czym jest książka. Ale za żadne skarby nie spodziewa się jak bardzo wpłynie na jego życie. Myślę, że cytaty, które wybrałam, idealnie odzwierciedlają jej przesłanie. Napisana jest prosto z mostu, zwyczajnie. Bohaterem jest totalny gbur, imbecyl, narcyz i lovelas. Jednak w jego osobie może się odnaleźć każdy, gdyż ukazuje swoje cechy jakby pojedynczo. Raz jest tym, raz tamtym, więc jeśli choć posiadacie jakąś cechę z której nie jesteście dumni, to z pewnością on ją tu znajdziecie. W ten sposób zaczynamy odbierać ją bardzo osobiście. Ma na tyle mocne pociski, że któryś trafi w nasze sumienie, a później i w nas otwiera się coś, co niektórzy z nas chowają przed innymi. Pod skorupą mamy też tą część zarezerwowaną tylko dla siebie. I to w nią ten pocisk uderzy.
Nie wiem czy da się ją przeczytać bez wzruszenia. Z pewnością rytm waszego serca zostanie zaburzony. Będziecie patrzeć na tą książkę jak na kogoś, kto zna wszystkie wasze grzechy. Bardzo polecam do przeczytania w celu uświadomienia sobie, że jesteśmy tylko ludźmi z terminem ważności.

Adam żyje na wysokim poziomie, jego kariera rozwija się, nie może narzekać na brak pieniędzy. Dobra materialne to jednak nie wszystko, o czym mężczyzna przekonuje się boleśnie, kiedy zaczyna podupadać na zdrowiu. Diagnoza jest jak wyrok, nieuleczalna choroba, która w zastraszającym tempie pustoszy jego organizm. Zostaje mu miesiąc życia, miesiąc, w którym będzie musiał uporządkować wszystkie swoje sprawy.

Adam jest człowiekiem sukcesu. Kariera zastępuje mu życie, które i tak mocno zostanie zweryfikowane przez chorobę.
Im mniej zostaje do końca, tym bardziej Adam zauważa jakie błędy popełnił w życiu i stara się je naprawić.

Mężczyzna mówi to, na co ma ochotę, czasami jest wulgarny, używa prostego, potocznego języka, a czasami jego odpowiedzi brzmią poetycko. Wczuwa się w swoją opowieść, czuć bijące od niego emocje, a tych jest sporo.
Łapie bezpośredni kontakt z czytelnikiem, zwraca się do niego, zachęca do przemyśleń. Książka jest pamiętnikiem bohatera, w którym dzieli się swoją codziennością, wspomina dzieciństwo, swoją miłość czy początki życia w Londynie.

Bohater mocno przewartościował swoje życie, jego przemiana była naprawdę widoczna. Adam zauważył, że oprócz pieniędzy liczą się jeszcze inne rzeczy.

Historia Adama daje do myślenia. Czasami warto się zatrzymać i docenić to, co mamy, zamiast dążyć do ideałów. Adam zrozumiał to za późno i miał niewiele czasu, aby naprawić wyrządzone szkody. Do zmian niestety zmusiła go choroba i nie wiemy, czy sam zauważyłby, ile poświęcił dla kariery.
Adam z pewnego siebie, odnoszącego sukcesy mężczyzny, stał się słabym, ale uczuciowym człowiekiem. Historia jest bardzo emocjonalna i wbrew pozorom nie jest łatwa. Bohaterowi towarzyszymy w każdym dniu choroby. Czytając tę książkę jako jego dziennik, przeżywamy ten trudny okres razem z nim. Poprowadzenie narracji w takiej formie zdecydowanie było strzałem w dziesiątkę.

Autor stworzył opowieść z morałem, z bohaterem z krwi i kości, z którym można się utożsamiać. Tekst czyta się szybko i ciężko odłożyć książkę przez chęć poznania jej finału. Książka, mimo że nie należy do najgrubszych, to zawiera w sobie mocną historię z mocnym przekazem.