A kiedy zniknie pustynia

Wiecie jak wyglądają piękne lasy, prawda? A jesteście sobie w stanie wyobrazić, że może nastać chwila, kiedy to wszystko zniknie, a drzewa staną się rzadkim darem, na który trzeba będzie polować?

Samaa żyje właśnie w takiej rzeczywistości, a co najgorsze kiedyś to może być też nasza rzeczywistość? Większość pustyni jest pozbawiona tlenu, rośliny wymarły, a zamiast zwierząt są przerażające stwory. Ludzie musieli przystosować się do nowej sytuacji. Kobiety zajmują się domem, a mężczyźni co jakiś czas wyruszają na śmiercionośną pustynię w poszukiwaniu drzew, które mogliby sprzedać w mieście w zamian za życiodajną wodę.

Nikt nie pamięta tamtego świata, nikt nie pamięta lasów, flory i fauny. Wszyscy żyją w przekonaniu że dalsza wycinka drzew może ich uratować, ale nikt nie pomyśli o konsekwencjach jakie niesie za sobą taka autodestrukcja?

Samaa nie chce być jak wszystkie kobiety. Pragnie wyruszyć razem z łowcami na poszukiwania drzew, tak jak niegdyś jej ojciec. Tylko czy da sobie radę? Na pustyni czeka wiele niebezpieczeństw. A co jeśli zgubi drogę, ale przy okazji odkryję niezwykłą tajemnicę?

Ta książka wywołała we mnie naprawdę wiele uczuć. Była prosta ale jednocześnie dosadna, bogata w przeżycia i skłaniająca do myślenia. Zostały poruszone takie ponadczasowe tematy jak ochrona środowiska, pogoń za marzeniami czy nawet feminizm. Tak, ta krótka, z początku niepozorna książka skrywa w sobie tak ogromny skarb! Rzadko można spotkać właśnie TAKIE połączenie. Jednak z drugiej strony czułam, że czegoś mi brakuje, jakiegoś wyjaśnienia, innego zakończenia, głębszych przemyśleń głównej bohaterki. Wiem, że ta książka ma uderzać prostotą, ale momentami ta prostota mogłaby ustąpić miejsca barwnym metaforom.

Czasami zastanawiam się co by było gdyby na świecie zaczęło brakować drzew. Czy cywilizacja mogłaby umrzeć? Czy ludzie by przetrwali? Czy mogliby żyć w świecie rodem z ?A kiedy zniknie pustynia? czy ?Diuny?? Jak myślicie?