Agnes Grey (twarda)

Młodziutka Agnes Grey ma dość traktowania ją przez rodzinę jako tę, która nie poradzi sobie z obowiązkami przypisanymi dorosłemu życiu- pragnie podreperować coraz szczuplejszy budżet rodzinny, a jednocześnie pokazać, że da sobie radę w wielkim świecie. Dlatego tez pomimo głosów sprzeciwu bliskich postanawia zostać guwernantką. Z nadzieją patrzy w przyszłość, licząc, że rodzina do której trafi, będzie dla niej dobra. Jednak po krótkim czasie musi zrewidować swoje marzenia: dzieci uwielbiają dręczyć swoją guwernantkę na milion różnych sposobów, a brak wsparcia w osobach ich rodziców przysparza Agnes tylko więcej kłopotu. Sytuacja w kolejnej rodzinie jest bardzo podobna- choć panienka Grey stara się wyplenić złe zachowania wśród jej podopiecznych, wydaje się to zgoła niemożliwe.

Lecz może Agnes znajdzie coś zupełnie innego niż nauczycielską satysfakcję... ?

Sama nie wiem jak to się stało, że mimo literackiej miłości do twórczości sióstr Bronte, po tę pozycję sięgnęłam dopiero teraz. Ewidentny efekt przeoczenia. Na szczęście udało mi się owo niedopatrzenie nadrobić.

Agnes Grey to zupełnie inna historia niż te spod piór sławnych sióstr, które dotychczas było nam dane poznać. Na pierwszy plan nie wysuwa się wcale miłość, a trud, jaki związany jest z edukacją cudzych dzieci. Guwernantka miała bowiem nie tylko uczyć ich przydatnych w dorosłym życiu rzeczy, lecz także być towarzyszką zabaw, a nierzadko powiernicą mniej lub bardziej przykrych sekretów. Zależy, czego wymagała konkretna rodzina. I ta niespójność w oczekiwaniach rodzin była niezwykle drażniąca, gdyż w pewnym momencie wydawało się, iż guwernantka ma być jednocześnie niańką, kucharką i służącą. Za jedną pensję, oczywiście.

Anne Bronte skupiła się właśnie na tym, by pokazać nam, jakie trudy musiały znosić nauczycielki tamtych czasów: mur, jaki tworzyły rodziny wobec obcej im osoby, podważanie ich kompetencji, traktowanie często gorzej niż służącą. A przy tym liczne przytyki od dzieci, które najchętniej przerzuciłabym przez kolano i zaserwowała kilka klapsów. Podczas lektury wciąż pojawiało się w mojej głowie pytanie- po co takie rodziny zatrudniają kogoś do edukacji pociech, skoro nie pozwalają na sposób nauczania danej osoby, a przy tym jeszcze mają dużo do powiedzenia, i to najczęściej nic miłego? Skoro tak, niech sami zajmą się wychowaniem swoich małych diablątek. Tutaj jednak wchodzi na scenę aspekt podziałów klasowych i uważanie się za lepszych.

Rzekłabym, że już w naszych czasach mimo tak rozszerzonej wiedzy i rozbudowanej kultury osobistej nauczyciele niejednokrotnie przechodzą z uczniami prawdziwą gehennę. Podziwiam ich, naprawdę. Równie mocno podziwiałam Agnes, która mimo kłód rzucanych jej pod nogi, nie poddała się, nie straciła ducha.

Ta powieść to idealna lektura dla nas, współczesnych. Powinna nas nauczyć szacunku dla każdego, nawet najgorszego w naszym mniemaniu zawodu. A przy tym pokazuje nam nieprzekłamany obraz "możnych" tamtego okresu. I co z tego wynika? Pieniądze i władza nie czynią z Ciebie człowieka lepszego od innych- prawda znana nam już od dawna.

"Agnes Grey" to fascynująca, jakże wiarygodna historia, ukazująca determinację kobiety, by zdobyć wykształcenie i pracę oraz niezależność ,mimo wszelkich przeciwności losu czy ludzkiej niechęci. Niebywale dosadnie i obrazowo przedstawiono, w jak nieprzyjemny, wręcz upokarzający sposób, traktowano guwernantki. Stanowisko prywatnej domowej nauczycielki było często jedynym sposobem zarobku dla niezamożnych ale wykształconych, niezamężnych kobiet. Nie oznaczało to jednak, że kobietę traktowano z należytym szacunkiem, zwykle bywało zupełnie na odwrót. Nieprzyjemni, wręcz wywyższający się pracodawcy, wymagali od nauczycielek niemożliwych efektów w połączeniu z brakiem stosowania jakichkolwiek kar czy presji. Rozpieszczone dzieci, świadome postaw rodziców, dosłownie wchodziły na głowę nowej opiekunce, co nie wiązało się z żadnym upomnieniem ze strony rodziny. Czy w tak absurdalnych warunkach możliwa jest jakakolwiek edukacja bądź nauka dobrego wychowania? Jak wiele przykrości i zniewag będzie w stanie znieść niedoświadczona, samotna, lecz jakże zdeterminowana guwernantka?

Akcja toczy się subtelnie, niespiesznie, a jednak nie zabrakło trudnej tematyki, która poruszy najczulszą strunę czytającego. Błyskotliwe pióro sprawia, że momentalnie utożsamiamy się z główną bohaterką, kibicujemy jej, a czasem wręcz chcielibyśmy nią silnie potrząsnąć i namówić do ucieczki, dlatego przemiana, jakiej zaznaje, przynosi długo oczekiwane ukojenie i wytchnienie.

"Agnes Grey" to sugestywnie nakreślona, interesująca opowieść o kobiecej determinacji, niezłomności, próbie osiągnięcia samodzielności i możliwości decydowania o sobie w świecie, w którym dla wielu dziewczyn liczy się jedynie powierzchowność i dobre zamążpójście. Niezwykle klimatyczna, dopieszczona ciekawymi postaciami, niosąca ponadczasowy przekaz, a co najważniejsze, nakreślona wyjątkowo błyskotliwym piórem, dzięki czemu lektura przyjmuje formę przyjemnej podróży w czasie. Polecam!

"Agnes Grey" należy do klasyki literatury angielskiej. Napisana została przez Anne Brontë, jedną z trzech sławnych sióstr pisarek. Jednakże w obliczu nowych dowodów i badań przeprowadzonych przez Eryka Ostrowskiego ("Charlotte Brontë i jej siostry śpiące") podejrzewa się, że wszystkie powieści, które wyszły spod piór pań Brontë były tak na prawdę dziełami najstarszej z nich, Charlotte. Odstąpiła siostrom autorstwo kilku ze swych książek, aby zabezpieczyć je finansowo w razie jej śmierci.

Książka opowiada o córce duchownego, Agnes Grey. Jej rodzinie żyło się w miarę dostatnie dopóki ojciec nie postanowił pomnożyć ich majątku, aby zabezpieczyć przyszłość swoich dwóch córek. W tym celu oddał wszystkie oszczędności pewnemu kupcowi, który miał je zwielokrotnić. Jednakże w czasie potężnej burzy, statek kupca oraz on sam został pochłonięty przez morze zabierając ze sobą nadzieję pana Greya na lepszą przyszłość dla jego rodziny. Od tej chwili musieli liczyć się z każdym groszem i starać się jakoś spłacić zaciągnięte długi. Agnes, chcąc dopomóc finansowo swym bliskim, podejmuje decyzję o zostaniu guwernantką. Podjęcie pracy u państwa Bloomfield okazuje się być przeciwieństwem tego, czego spodziewała się panna Grey po tym zawodzie. Jej płonne nadzieje, że wystarczy "pamiętać siebie taką, jaką była w wieku swoich podopiecznych, by zdobyć ich zaufanie i przyjaźń", szybko zostają zgaszone przez brutalną rzeczywistość w jakiej się znalazła. Agnes liczy na to, że praca u bardziej zamożnej rodziny, gdzie opiekować się będzie starszymi dziećmi, będzie zupełnie inna i da jej powód do dumy i zadowolenia z wykonywanego zajęcia. Czy państwo Murray spełnią jej oczekiwania?

W czasach, w których żyła autorka powieści, zawód guwernantki był jedynym zajęciem, którego bez ściągnięcia na siebie i swą rodzinę hańby mogła podjąć się młoda i niezamężna kobieta. Nie była to prosta praca, o czym dobitnie przekonała się tytułowa bohaterka. Dzięki pierwszoosobowej narracji Agnes jesteśmy w stanie dokładniej wczuć się w jej położenie, przywdziać na jakiś czas jej skórę i przekonać się, jakie życie zmuszona była wieść. Rolą guwernantki było ustępować i służyć rodzinie, w której była zatrudniona. Zaś przywilejem jej podopiecznych było dbać o swoją własną wygodę, bez zważania na potrzeby osoby odpowiedzialnej za ich wychowanie. Anne Brontë wyraźnie rysuje przed czytelnikiem, jak wyglądało życie społeczeństwa w tamtych czasach; jak traktowano przedstawicieli poszczególnych klas. Nie boi się przy tym wytykać wszystkich przywar, jakimi cechowały się osoby urodzone w majętnych rodzinach. Śledząc losy Agnes możemy przekonać się o tym, że byli to ludzie małostkowi, próżni, zadufani w sobie, myślący jedynie o własnych przyjemnościach, nie liczący się ze zdaniem innych, bawiący się uczuciami bliźnich ku własnej uciesze. Ludzi stojących niżej od nich traktowali wyniośle, z zimną obojętnością oraz wyrachowaniem. Uważali, że służący nie są w stanie samodzielnie myśleć i stworzeni są jedynie po to, aby swe życie poświęcić dla zaspokajania wszelkich zachcianek ich państwa. W tych trudnych i jakże nieprzyjemnych czasach przyszło żyć młodziutkiej Agnes. Mimo przeciwnościom losu starała się ona dbać o własne wykształcenie i stać się niezależną kobietą. Wykazywała się przy tym niezachwianą stanowczością, niestrudzoną wytrwałością oraz niesłabnącą troskliwością. Kolejne niepowodzenia i upokorzenia, jakich zaznawała w swym życiu, zamiast ją załamywać, tylko aby bardziej hartowały jej ducha i dodawały sił w walce o samą siebie.

"Agnes Grey" Anne Brontë to powieść ukazująca determinację kobiety pragnącej zdobyć jak najlepsze wykształcenie oraz pracę, która pozwoliłaby jej się usamodzielnić, dzięki czemu mogłaby stać się niezależną osobą, która sama decyduje o własnym życiu. Książka mnie zachwyciła, a główna bohaterka jawi mi się jako wspaniała kobieta, silna i nieugięta, z której nie jedna z nas mogłaby wziąć przykład. Jej postawa oraz sposób, w jaki szła przez życie, są godne podziwu i naśladowania. Bardzo bym chciała, aby w obecnych czasach młode kobiety wyznawały wartości, jakimi kierowała się główna bohaterka powieści. Póki co mogę jedynie gorąco zachęcić je, aby sięgnęły po tę książkę, zapoznały się z piórem pani Brontë i być może po zakończonej lekturze zastanowiły nad własnym życiem i nad tym, co tak na prawdę się w nim liczy.

Moja ocena: 5/6

Anne Bront? to angielska pisarka i jedna z trzech sławnych sióstr-pisarek Bront?. Urodziła się w Thornton W Anglii. Wraz z siostrami kształciła się na pensji dla niezamożnych panien w Westmoreland. Później pracowała jako guwernantka. Wspólnie z siostrami Charlotte i Emily Jane od wczesnej młodości pisała wiersze i opowiadania. Anne wydała dwie powieści: "Agnes Grey" i "Lokatorka Wildfell Hall".

Agnes Grey od dziecka była rozpieszczana przez rodzinę. Mając dziewiętnaście lat jej siostra i matka odsuwały ją od prac domowych radząc by zajęła się innymi rzeczami. Jednak gdy Richard Grey - pastor oraz ojciec Agnes i Mary - zaczyna chorować, dziewczyna postanawia wesprzeć finansowo rodzinę. By to osiągnąć zostaje guwernantką u państwa Bloomfield. Wyobrażenia dziewczyny o pracy guwernantki mijają się z tym co ją spotyka. Kłopotu przysparza jej opieka nad trójką niesfornych dzieci oraz chłodny i pogardliwy stosunek pani Bloomfield. O tym, że jej zawód nie jest ani łatwy, ani przyjemny przekonuje się również w kolejnym domu, do którego trafia. Po odniesionej porażce Agnes łudziła się, że nie wszyscy pracodawcy są tacy jak rodzina państwa Bloomfield. Żyjąca złudzeniami dziewczyna przekonuje się, że państwo Murray nie różnią się prawie niczym od poprzedników. Panny którymi przyszło jej się opiekować okazały się rozpieszczone, złośliwe i lekkomyślne. Najstarsza z nich Rozalia chełpiąca się flirtowaniem z mężczyznami i ich porzucaniem, obiera sobie za cel pana Westona - mężczyznę, który zawrócił w głowie Agnes...

"Agnes Grey" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Anne Bront? oraz pierwsze spotkanie z jedną z sióstr Bront?. Czytałam mnóstwo pozytywnych recenzji o książkach tych trzech kobiet i za każdym razem obiecałam sobie, że w końcu sięgnę po którąś z nich. Nie przypuszczałam, że z pozoru nieskomplikowana powieść tak mnie zaskoczy. A jednak Anne Bront? zauroczyła mnie ciekawymi portretami kobiet, przepięknym stylem i językiem, opisem sielskiego krajobrazu oraz walką, uporem ale również trudnościami związanymi z byciem guwernantką.
Nakreślone przez Bront? portrety kobiet fascynują czytelnika. Z niektórych wręcz powinnyśmy brać przykład, zaś drugie omijać szerokim kołem. Oprócz tego mamy do czynienia z masą różnych charakterów, które razem tworzą świetną całość. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że książka jest oparta na doświadczeniach samej autorki. Anne sprawnie wprowadza czytelnika w świat, który nie był usłany różami. Prowadzi odbiorcę po labiryncie intryg oraz zmagań i trudów związanych z pracą guwernantki. Świat wykreowany przez Bront? poznajemy z perspektywy Agnes. To ona wprowadza nas w społeczne realia dziewiętnastowiecznej Anglii. Przedstawia nam świat w którym kobieta powinna, a wręcz musi przestrzegać zasad i powielać schematy. To opowieść o pełnej zapału i chęci dziewczynie, która walczy o niezależność i swoje miejsce w świecie.
Na słowa pochwały zasługuje język i style Anne Bront?. Książka jest obfita w piękne cytaty i magicznie zbudowane zdania. Autorka umiejętnie kieruje emocjami czytelnika. Książka nie jest pełna wartkiej akcji, ale nadrabia to niesamowitymi emocjami, które towarzyszą nam podczas czytania lektury. Powieść napisana jest barwnym i wyrazistym językiem, który zachwyca i sprawia, że czytelnik nie może oderwać się od książki.

Jeżeli jesteście zauroczeni dziewiętnastowieczną Anglią to ta książka jest zdecydowanie dla Was. Pełna uroku, magii wcześniejszych epok i subtelności "Agnes Grey" zabierze Was daleko wstecz do przepięknych krajobrazów wiktoriańskiej Anglii. Gwarantuję Wam, że czas spędzony podczas czytania powieści będzie bardzo dobrze wykorzystany. Gorąco polecam!

Po satysfakcjonującej lekturze ?Lokatorki Wildfell Hall? postanowiłam zapoznać się z kolejną pozycją z dorobku pisarskiego Anne Bronte. ?Agnes Grey? przyciągnęła moją uwagę interesującym zarysem fabuły, dlatego byłam pewna, że podobnie jak w przypadku poprzedniej powieści, na tej również się nie zawiodę.
Główną bohaterką jest tytułowa Agnes i to z jej perspektywy poznajemy historię rozrysowaną na kartach powieści. Dzięki pierwszoosobowej narracji mamy okazję dogłębnie poznać jej osobowość, charakter i zrozumieć motywy jej postępowania. Dziewczyna postanawia zostać guwernantką, by poprawić sytuację materialną rodziny, poznać smak odpowiedzialności i poszerzyć umiejętności. Pełna zapału i optymizmu opuszcza dom rodzinny, by podjąć swoją pierwszą pracę u pani Bloomfield. Opieka nad rozpieszczonymi i nieznośnymi dziećmi okaże się być jednak nie tak łatwa, jak przypuszczała, mimo ogromnego wysiłku jaki wkładała w ich oswojenie. Czy kolejna posada przyniesie jej satysfakcję?
?Agnes Grey? wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Głównej bohaterki nie da się nie lubić, dlatego koleje jej losu nie były mi obojętne i śledziłam je z zapartym tchem. Postać głównej bohaterki niewątpliwie zasługuje na podziw, zwłaszcza za anielską cierpliwość i upór w dążeniu do wyznaczonych celów. Mimo rozczarowania Agnes nie poddaje się i próbuje dalej. Jej determinacja budzi szacunek i jest bardzo motywująca. Treść nie obfituje w nagłe zwroty akcji, ale książka w żaden sposób nie nudzi i nie przytłacza. Po raz kolejny pióro Anne Bronte mnie zachwyciło, ubarwiając wykreowaną przez nią historię. Dużym atutem są tu oczywiście pełnokrwiste postacie, które wywołują u nas różnorakie uczucia. Wątek romantyczny jest tak samo subtelny, jak w ?Lokatorce Wildfell Hall? i bardzo mi się to podobało.
?Agnes Grey? to wielowymiarowa historia kobiety, która postanawia się uniezależnić i zdobyć nowe umiejętności, mimo trudów rzeczywistości. Pokazuje jak wielka potrafi być determinacja człowieka, który decyduje się na walkę z panującymi konwenansami i ograniczeniami. To kolejna pozycja Anne Bronte, z którą bez dwóch zdań warto się zapoznać. Serdecznie polecam!

?Agnes Grey? to pierwsza książka w dorobku literackim najmłodszej z sióstr Brontë. Pomysł na fabułę utworu pisarka zaczerpnęła z historii własnego życia. Wiele wątków poruszanych w jej debiutanckiej powieści pokrywa się z faktycznymi zdarzeniami z biografii literatki. Motywem przewodnim tekstu jest praca osiemnastoletniej guwernantki Agnes. Ta skromna i łagodna nastolatka, aby poprawić sytuację finansową swojej rodziny, postanawia podjąć się nauki i opieki nad młodszymi dziećmi.

Chwilami charakter głównej bohaterki niesamowicie mnie drażnił. Irytował mnie fakt, że Agnes tak łatwo dawała sobą pomiatać i pozwalała dzieciom wchodzić sobie na głowę. Wcale się nie dziwie, że były one wobec niej nieposłuszne, skoro dokładnie zdawały sobie sprawę, że ich opiekunka nie może ich w żaden sposób ukarać. Łagodne usposobienie czołowej bohaterki w tym przypadku stanowiło ogromną wadę, aczkolwiek Agnes zasługuje na pochwałę pod innym względem. Byłam pełna podziwu dla jej dobroduszności i determinacji.

W utworze zdecydowanie dominują postacie kobiece. Przez karty książki przewija się jedynie kilku mężczyzn. Styl pisania Anny jest bardzo podobny do pióra jej starszej siostry. Szczerze powiedziawszy jest niemal identyczny. Twórczość obu literatek charakteryzuje się niebywałą lekkością słowa i barwnym językiem wypowiedzi.

Czytając tę książkę jeden fakt całkowicie, można by rzec, zbił mnie z tropu. Mianowicie w powieści występuje parę dość nużących i nic nie wnoszących do fabuły opisów. Szczerze to jakoś specjalnie mnie one nie raziły. Wiadomo, w każdym utworze znajdziemy niewielką ilość przydługich relacji, jednak w książce Anny Brontë zaraz po owych przedstawieniach pojawia się zwrot do Czytelnika, w którym autorka wyraźnie mówi, że jest w pełni świadoma, tego że opis ten był zanadto rozwlekły i prawdopodobnie irytujący. W tym momencie rodzi się pytanie. Po co pisarka zamieściła w swoim utworze fragmenty, które dobrze wiedziała, że są zbędne i nieciekawe?

Jeśli miałabym wybrać jedno słowo, które dokładnie odzwierciedla atmosferę książki, wybrałabym spokój. Utwór Anny Brontë z pewnością nie zaskoczy nas nagłym zwrotem akcji czy chociażby jednym nieodczekiwanym zdarzeniem. W zamian autorka oferuje nam bogate opisy przemyśleń głównej bohaterki oraz ukazanie różnych wzorców angielskiej rodziny. Poniekąd prostota i naturalność tej powieści jest jej atutem.

Siostry Brontë od wielu lat goszczą na mojej nocnej półeczce raz po raz, zachwycając mnie literackim i romantycznym językiem, oryginalnymi postaciami i niebanalną fabułą. Tym razem Anne Brontë opisuje nam losy Agnes Grey - skromnej dziewczyny, która zmuszona niejako przez sytuację życiową, decyduje się podjąć pracę guwernantki w czasach wiktoriańskiej Anglii. Za sprawą lektury przenosimy się w moje ukochane XIX wieczne scenerie i realia, tak charakterystyczne dla autorek.

Temat chyba ponadczasowy - zdeprawowane, pozbawione empatii, nieposłuszne i rozpieszczone dzieci i trud, jaki niesie ich wychowanie i edukacja. I to nie z perspektywy rodzica. Historię poznajemy okiem Agnes, która przyjmując pracę w bogatej rezydencji. Doskonale wiemy jak traktowani są nauczyciele i nauczycieli przez uczniów szkół ponadpodstawowych. Większość z nas widziała zapewne materiał filmowy, na którym to grupka niesfornych uczniów zakłada swojemu nauczycielowi kosz na głowę. Jesteśmy świadomi tego, że zawód ten nie należy w naszym kraju do najłatwiejszych i nie rzadko jest to ciężki kawałek chleba dla osoby wykształconej. Wydawać by się mogło, że w XIX wieczne Anglii sytuacja wyglądała zgoła inaczej. Nic bardziej mylnego.

Agnes bardzo szybko przekonuje się na własnej skórze, że jej praca nie będzie usłana różami. Młoda dziewczyna trafia do domu, który wcale nie przypomina rodzinnej sielanki i nie jest przepełniony miłością. Bogaci rodzice na co dzień zajęci swoją własną karierą, zapewnieniem sobie bogactwa oraz życiem towarzyskim, nie dostrzegają potrzeb swoich pociech, nie spędzają z nimi czasu, a wizyty ograniczają tylko do kilku minut dziennie. Nie trudno się domyśleć, że z dzieci wyrastają egoistyczne, snobistyczne i nieposłuszne osobliwości. Traktują Agnes jak parobka, służącą, zwyczajnie ubogą i nic nie znaczącą pracownikiem. Agnes z dnia na dzień traci wiarę we własne powołanie i sens nauczania. Opisuje trudne i wykańczające, zarówno psychicznie i fizycznie, sytuacje, z którymi musiała się borykać. Byłam ciekawa skąd autorka posiada taką wiedzę o pracy guwernantki. Kiedy zajrzałam do biografii Anne Brontë, okazało się, ze sama pracowała w tej roli, także powieść traktowana jest czasami jako zapis własnych przeżyć.

Dodatkowym atrybutem książki są barwne i bardzo ekspresyjne postaci. Nie wszystkie są bohaterami pozytywnymi, lecz wszystkie mają zdecydowany i wyraźny charakter, co sprawia, zwyczajnie intrygują czytelnika. Silnie zaakcentowana jest kobieca niezależność i usilne próby dążenia do niej. Agnes to bohaterka mimo, że tragiczna to równocześnie bardzo zdeterminowana, odważna, koniec końców nieugięta i wierna ideałom. Jedyne to przeszkadzało mi podczas lektury książki to cytaty z Biblii. Zupełnie nie rozumiałam sensu oplatania nimi fabuły książki.

Bardzo żałuję, że autorka zostawiła na tym świecie tylko 2 książki. Trudno się dziwić, skoro zmarła w tak młodym wieku (29 lat). Jestem pewna, że mogłaby stworzyć jeszcze wiele pasjonujących i urzekających powieści.