Alicja w zwierciadlanym domu, czyli po drugiej stronie lustra (twarda)

?Nie dbamy, gdy jesteśmy duzi,
O naszych snów dziecięcych kraik.?

Kiedy pół roku temu kolejny raz zabrałam się za ?Alicję w Krainie Czarów?, tym razem jako osoba wprowadzająca młodych czytelników w świat książek, przekonałam się, że powieść wciąż przynosi wiele radości i uśmiechu, nakłania do sympatycznych refleksji i poczucia dumy z pielęgnowania w sobie dziecięcej wyobraźni i fantazji. Kilkakrotnie wchodziłam w fantastyczny świat pierwszego tomu. Natomiast z drugim nie miałam okazji zapoznać się. Duży błąd, gdyż ?Alicja w Zwierciadlanym Domu? okazała się niezwykłą przygodą, cieszyła każda scena, dialog, wiersz, czy piosenka. Wyśmienita! Lewis Carrol zdecydował się poprowadzić siedmioletnią Alicję przez krainę snów ścieżką szachowych posunięć, a napotykane przez nią figury rewelacyjnie sportretował.

Przeżycia dziewczynki, z jednej strony wymykały się realizmowi, jak na widzenia senne przystało, z drugiej trzymały się logicznych tajemnic i słownych zabaw. Wiele w tym wszystkim poważnych spostrzeżeń o różnorodności życiowych doświadczeń, oraz ludzkiej naturze skrytej za fasadami królewskich i rycerskich szat. Równocześnie mnóstwo wyśmienitego humoru, nieco ironicznego, czasem cierpkiego, kiedy indziej lekko kpiącego. Cudownie wyłapywało się podtekst zdarzeń i interpretację słów, lustrzane odbicia znanego świata czyniącego go sekretnym i wartym odkrywania. Ale to również przekonywanie się kluczowej postaci o własnych słabościach i mocnych stronach. Niby ona, a jednak ktoś inny. Jak widziała samą siebie, jak widzieli ją inni. Klimatyczne ilustracje znakomicie komponowały się z treścią, tworzyły dodatkowy wymiar uroku i przeżywania. Zachęcam do sięgnięcia po tytuł z niezwykłymi dziwolękami. Byłam zaskoczona intensywnością pozytywnego wrażenia. Pyszna zabawa słowami, znaczeniami i wyobraźnią. W końcu, ?I choć dziś ciemno ? echo baśni wciąż w mojej duszy lśni najjaśniej.? Bookendorfina

Alicja się nudzi; tutaj niby zabawia się z kotkami, tutaj popatruje po całym pokoju, wspominając wydarzenia z Krainy Czarów. Intryguje ją lustro, w którym -jak to w zwierciadle- jej pokój odbija się inaczej. Jeden ruch, jedno dotknięcie i już jest po drugiej stronie.

A tam... pełna dziwów podróż do krainy, którą zdążyła już zwiedzić. Tym razem trafia jednak do ogromnego ogrodu, gdzie rośliny rozmawiają między sobą, a już kilka kroków dalej ma przed sobą Białą Królową.

Witajcie ponownie- chyba nie zapomnieliście o Krainie Czarów...?

Chyba każdy zna Alicję w Krainie Czarów- czy to dzięki licznym wznowieniom podstawowej historii, napisanej przez Lewisa Carrolla, czy to za sprawą przeróżnych literackich misz- maszów, gdzie autorzy wzorowali się na tej opowieści. Również kinematografia rozpieszczała nas różnorodnymi wariacjami historii kilkuletniej dziewczynki, która króliczą norą dostała się do pełnej magii krainy. W każdym razie raczej każdemu obiła się ona o uszy. Fenomen tkwi w tym, iż jest to opowieść tak zwariowana, że momentami może przekraczać wszelkie bariery ludzkiego zrozumienia. A zaznaczmy, że traktowana jest jako literatura dziecięco- młodzieżowa. Dla tych czytelników, którzy wyobraźnią uwielbiają odpływać gdzieś bardzo, bardzo daleko...

Cóż mogę powiedzieć? Nie wyobrażałam sobie lektury Alicji w Krainie Czarów bez odświeżenia sobie jej kontynuacji, która -moim zdaniem- jest troszkę mniej popularna. Niemniej jednak świat stworzony przez Lewisa Carrolla wciąż fascynuje tak samo, a w głębi krainy czeka na nas sporo... szaleństw. Nowe wydanie, podarowane czytelnikom przez wydawnictwo MG, może cieszyć nasze oczy przepiękną, twardą i chropowatą w dotyku okładką, zaś w środku oczekują na nas liczne ilustracje. Gratka dla każdego fana Alicji, który w swej kolekcji musi posiadać każde wznowienie.

Czy byłam zaskoczona? Nie. Wiedziałam, czego spodziewać się po tej książce i sięgnęłam po nią z przyjemnością. Książka ma co prawda niecałe trzysta stron, lecz podczas lektury sami zauważycie, jak szybko one uciekają; nie da się odczuć przy niej upływu czasu. Uwielbiam sięgać po klasyki literatury tego typu- kiedyś, w latach, gdy ją napisano, musiała być całkiem sporym ewenementem wśród całego racjonalizmu. A i my współcześnie cieszymy nasze serca historią, która nigdy się nie zestarzeje. I nigdy nie znudzi!

Myślę, że tak jak i ja będziecie chętni odświeżyć sobie kontynuację wydarzeń z Krainy Czarów, do czego serdecznie Was zachęcam!