Ally love Feels no love (barwione brzegi)

Po tym jak przeczytałam 1 tom Rodziny Monet, nie kontynuowałam tej historii. Po czasie pojawiło się wiele opinii, że pióro autorki między początkiem serii, a końcem to wręcz niebo i ziemia i nie powinno się jej skreślać na samym początku. Przez te słowa byłam lekko podekscytowana na nową książkę Weroniki. Przecież powinna być o wiele lepsza, to nie jest jej debiut. I niestety się zawiodłam, znów poczułam się jakbym czytałam pierwszą część Monetów :(

Od praktycznie początku w głowie miałam ocenę 2,5/5. Ta książka po prostu nie ma w sumie fabuły. Opis polega na przedstawieniu głównej bohaterki i na tym tak naprawdę opiera się cała historia. Chodzi do szkoły, kłóci się rodzeństwem, poznaje z wujkiem. Nie ma tu żadnego głównego wątku, no chyba, że jest nim życie Ally.

Skoro jesteśmy już przy dziewczynie. Jak ona niemiłosiernie mnie denerwowała. Nie wmówicie mi, że większość 15-latków jest tak kapryśna i ładnie ujmując, mało inteligentna. Inni bohaterzy to również dla mnie ewenement, począwszy od rodziców, przechodząc przez rodzeństwo, kończąc na najlepszej przyjaciółce Allie - Pauline - ja nie wiem w ogóle co się z nią stało bo powód tego "focha" z jej strony, był tak beznadziejny.

Jedyne co mnie zaciekawiło to próba rozwiązania tajemnicy śmierci babci. Końcówka była całkiem okej, słabo, że dopiero te ostatnie strony wykazały jakąś akcję by było odrobinę ciekawiej, ale lepsze to niż nic. Nie wiem czy sięgnę po drugi tom, mam mieszane uczucia :(