Altanka pod magnolią

Lubicie czytać historie nostalgiczne, które dają nadzieję na lepsze jutro?

Kiedy przeczytałam debiutancką powieść Sandry Podleskiej pt. "Piernik z wróżbą" byłam zachwycona. "Altanka pod magnolią" to już trzecia powieść Sandry i jestem pod ogromnym wrażeniem pióra autorki. To historia bardzo nostalgiczna, wzruszająca i pełna emocji.

Główna bohaterka Monika nie może pogodzić się ze stratą ukochanej córeczki. Minęły trzy lata podczas których kobieta wpadła w depresję i rozwiodła się z mężem. Postanawia wyprowadzić się do małej miejscowości, by rozpocząć nowe życie.
Wkrótce poznaje fryzjera Piotra, , a później architekta krajobrazu Grzegorza. Jej świat wywraca się do góry nogami gdy poznaje córkę Grzegorza Polę, która jest bardzo podobna do jej córki.
Czy Monika wpadła w obłęd?
Czy zrozpaczona kobieta odzyska spokój i ułoży sobie życie od nowa?

"Altanks pod magnolią" to historia o matce, która przeżywa żałobę po śmierci ukochanej córeczki. Nie jest to dla niej łatwe więc mierzy się z depresją. Autorka porusza też temat rozpadu małżeństwa. Bohaterka musi poradzić sobie z rozpaczą, zacząć nowe życie bez dziecka i męża oraz zbudować nowe relacje z innymi ludźmi.
Autorka pokazuje nam historie o życiu po stracie, które wiąże się z ogromną rozpaczą i bohaterka jest na pograniczu obłędu. Śledziłam losy bohaterki i trzymałam kciuki za nią, by doznała spokoju i ułożyła sobie życie od nowa.
Jeśli jesteście ciekawi, czy Monice uda się wyjść z mroku i przepracuje traumę to koniecznie sięgnijcie po tę wzruszającą i nostalgiczną powieść.
Chwytająca za serce i sprawiająca, że łzy pojawią się w Waszych oczach.
Styl autorki i lekkie pióro wciąga już od pierwszej strony. Z niecierpliwością będę czekała na kolejne cudowne powieści spod pióra Sandry.

Gorąco polecam!

,,Czasami nasz sposób myślenia to jedyna rzecz, która stoi na przeszkodzie do szczęścia".

Przepiękna książka! Jest przepełniona różnymi emocjami, które przechodzą na czytelnika. Początkowo czytamy o ogromnym smutku, gdyż wszystko, co Monika kochała nagle się rozpadło. Bardzo długo nie wiemy co spowodowało, że córeczka Moniki nie żyje. Czasami tylko podkreślała, że to przez to, że jej nie dopilnowała. Ona popadła w tak wielką depresję, że i jej małżeństwo dobiegło końca. My wiemy dlaczego go odepchnęła, bo nam o tym opowiada. W międzyczasie oznaczona innym drukiem będzie treść listu, który ona pisze do swojej zmarłej córeczki. Zwiera tam liczbę dni, która minęła odkąd jej z nią nie ma, opowiada jej co się aktualnie u niej dzieje i jak bardzo za nią tęskni. Czasami wspomina drobne chwile, kiedy jeszcze z nią była. Znamy jej wygląd i cechy charakterystyczne, co sprawia, że i nas serce ściska z bólu. Obecnie Monika przeniosła się do innego miejsca, by móc rozpocząć życie na nowo. Tam poznaje przezabawnego geja, który często przekręca przysłowia i jego ojca. W miarę jak opowieść się rozkręca poznajemy również życie tego sąsiada. Połączy ich cudowna przyjaźń, którą warto poznać samemu. Jednak los stawia na drodze kobiety bardzo dziwną sytuację. Odnajduje ona medalik w którym jest portret dziewczynki niemal identycznej jak jej zmarła córka. Jak każda matka, Monika musi się dowiedzieć kim ona jest. Z powodu wielu przypadków pozna mężczyznę, który zacznie otwierać jej zakneblowane serce.
Tu chciałabym zakończyć, by nie dawać wam więcej informacji, które naprawdę warto odkryć samemu. Pozwólcie się ponieść emocjom bólu po stracie, buntu z powodu niewystarczającej miłości, niezrozumieniu własnego dziecka, które nie jest takie, jakie chcieli, by było i uczuciu szczęścia, które ma prawo przyjść do nas bez względu na to w jakim jest się wieku. Książkę odczułam jakby ktoś pisał motylkiem po szkle pozostawiając po sobie dwa kolory łez. Jedne żółte pełne rozpaczy, i drugie czysto błękitne, za którymi skryła się miłość i potrzeba nie tylko kochania, ale i bycia kochanym. To wszystko okraszone zwiewnym i delikatnie poetyckim piórem, które samo w sobie stanowi urodę książki. Duży druk, pełno dialogów i opowieść, która skruszy wiele serc. Bardzo polecam do przeczytania każdemu, bez najmniejszych wytycznych. Dzięki tej książce uwierzyłam w coś, co dla mnie było zbyt odległe, by mogło być prawdziwe. Przepięknie ją polecam!!!

?Altanka pod magnolią? to bardzo emocjonują książka o stracie, depresji, przyjaźni, miłości i nadziei.

Monika straciła swoją córeczkę. Przez trzy lata nie potrafi pogodzić się z jej śmiercią. Wpada w depresje, rozwodzi się, a później wyprowadza się do małej miejscowości by zacząć wszystko od nowa. Poznaje najpierw Piotra, który jest fryzjerem, później przystojnego architekta ogrodów, Grzegorza i jego córkę Polę, która przypomina jej córkę. Jaką rolę w życiu kobiety odegra tych dwóch panów? Czy Monice uda się odzyskać spokój i radość życia? Przekonajcie się sami.

Książka na pewno poruszy nie jedno serce, zwłaszcza serce matki. W pierwszej połowie książki można powiedzieć, że akcja płynie swoim tempie. Natomiast po połowie następują prawdziwy wybuch emocji. Wraz z bohaterami cieszyłam się z ich szczęścia, by za chwilę poczuć rozczarowanie, a później przygnębienie. Autorka świetnie wykreowała tutaj każda z postaci. Zarówno Monikę, jak również obu panów. Każdego z bohaterów bardzo polubiłam i poznając coraz bardziej Piotra myślałam sobie, że jest mieć w życiu taką osobę.

Książkę bardzo polecam tym osobą, które szukają poruszających powieści. Emocji w ?Altanka pod magnolią? na pewno nie zabraknie.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, a tak naprawdę za mną wszystkie powieści Sandry. Towarzyszę jej od debiutu, który okazał się naprawdę świetny, zresztą tak jak i kolejne książki pisarki. Już teraz wiem, że Sandra będzie jedną z tych pisarek po której historię będę sięgała w ciemno. Muszę oczywiście wspomnieć o okładce książki, która jest po prostu cudowna, ja nie mogę się na nią napatrzeć. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny co sprawia, że powieść czyta się niezwykle szybko, ja pochłonęłam ją w jedno przedpołudnie i nie odłożyłam póki nie poznałam zakończenia tej historii. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i bardzo dobrze poprowadzona. Bohaterowie wykreowani prze, Sandrę są niezwykle prawdziwi - tak jak my popełniają błędy, postępują pod wpływem emocji, borykają się z codziennymi problemami, dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. To takie postaci, które śmiało moglibyśmy spotkać w rzeczywistości. Historia ta skupia się na historii Moniki - która próbuje zacząć żyć na nowe w zupełnie innym, nowym miejscu, które nie będzie jej przypominało o tragedii sprzed trzech lat. Na kartach powieści mogłam poznać jej myśli, odczucia, dowiedzieć się z czym się mierzy, a tym samym lepiej zrozumieć jej postępowanie oraz decyzję. Zagłębiając się coraz bardziej w historię Moniki, a w szczególności czytając listy, które kobieta pisała do córki - Aurelii moje serce topiło się i pękało w jednym momencie, a łzy leciały po policzkach. Nie jestem sobie nawet w stanie wyobrazić co musiała przeżywać Monika, jak bardzo cierpieć, jak wielki czuć ból... I mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała czuć tego co główna bohaterka "Altanki pod magnolią". Tutaj emocje wylewają się z każdej przeczytanej strony, a ja chłonęłam je całą sobą.. Wielokrotnie chciałam dosłownie "wejść" do tej książki przytulić i wesprzeć Monikę oraz zapewnić, że jeszcze będzie dobrze, jeszcze przyjdą lepsze dni. Bardzo ważną rolę odgrywają tutaj także postaci drugoplanowe, ich historie również są niezwykle życiowe, przedstawiają ważne problemy dzisiejszego społeczeństwa i wywołują sporo emocji oraz dają do myślenia. Pisarka w swojej powieści porusza wiele ważnych i ponadczasowych tematów: strata dziecka, żałoba, poczucie winy, homofobia, homoseksualizm, trudne relacje z dzieckiem, a to tylko niektóre z przedstawionych przez Sandrę kwestii .Autorka na przykładzie swoich bohaterów pokazuje, że nic nie dzieje się przypadkiem i czasami na naszej drodze pojawiają się konkretni ludzie i ich historie, które pozwalają nam samym rozliczyć się z przeszłością, zrozumieć i spojrzeć na pewne rzeczy zupełnie inaczej. "Altanka pod magnolią" to emocjonująca, poruszająca i wartościowa historia pełna życiowych mądrości, doświadczeń i prawd. To opowieść o poszukiwaniu siebie, swojego miejsca w życiu, życiu po ogromnej stracie, wybaczaniu, miłości, nadziei na lepsze jutro, która niesie za sobą pewną nostalgię i składnia do refleksji. Cudownie spędziłam z tą książką i czekam już na kolejne historie spod pióra autorki. Polecam!

Monika pomimo upływu lat nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanej córki. Wiedzie życie samotniczki, a jej praca, którą wykonuje zdalnie, nie przysługuje się do nawiązywania nowych znajomości. Przeszła niemal przez piekło, co skutecznie zniechęciło do niej bliskie w tamtym okresie osoby. Próbując zacząć od nowa, choć kompletnie bez pomysłu, przeprowadza się do niewielkiej miejscowości pod Wrocławiem. Nie ma pojęcia, że zmiana miejsca zamieszkania była jej pisana, by w końcu otrząsnąć się z żałoby? i zwyczajnie zacząć żyć. Ale nie tak od razu.

?Altanka pod magnolią? to nie tylko piękna, przykuwająca uwagę okładka. To także, a może przede wszystkim, wartościowe wnętrze traktujące o zwyczajnym życiu, drugich szansach i nieprzewidywalnych kolejach losu. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu powieść czyta się płynnie i szybko, pomimo poruszanych w niej kwestii. Znajdziemy tu tematykę dotyczącą zdrowia psychicznego, orientacji seksualnej, układania sobie życia po rozwodzie, bycia rodzicem, czy radzenia sobie ze stratą. Nie każda postać, która się tu pojawi będzie tą pozytywną, nie każde wydarzenie będzie przyjemne, ale tym bardziej nadaje to książce realizmu. Miłość tli się gdzieś w tle, jest dojrzała i piękna, i choć daleko jej do wzniosłych nastoletnich uniesień, to jednak ma w sobie magię, której każdy powinien szukać. Za pomocą postaci zarówno głównych, jak i pobocznych mamy okazję obserwować ich historie, które są zwyczajnie zaczerpnięte z życia, a każdy czytelnik może w którejś z kreacji odnaleźć cząstkę siebie. Niemniej jednak po dotarciu do ostatniej strony ta książka, pomimo niełatwej fabuły, niesie nadzieję na lepsze jutro. Bo człowiek jest w stanie przetrwać o wiele więcej, aniżeli mu się wydaje i często w zupełnie niespodziewanych okolicznościach los tak zwyczajnie się do niego uśmiechnie, zaleczy rany i da ukojenie. Dla miłośników pozycji obyczajowych to absolutny must-read!

Czy po ogromnej tragedii można zacząć wszystko od nowa?
Przed takim pytaniem staje bohaterka najnowszej powieści Sandry Podleskiej - Monika.
Choć od śmierci jej córeczki Aurelii minęły już trzy lata kobieta nadal nie potrafi uporać się z traumą.
Pierwszym krokiem do odnalezienia szczęścia jest przeprowadzka na przedmieścia Wrocławia oraz oczywiście praca zawodowa. Ta zaś wymaga kreatywnego zacięcia , ponieważ Monia jest cenioną ilustratorką.
Już pierwszego dnia w nowym miejscu poznaje nowego sąsiada- Piotrka i choć początkowo młody i energiczny chłopak nie wywiera na niej zbyt dobrego wrażenia ta znajomość będzie miała znaczący wpływ na jej dalsze losy.
A to dopiero początek zmian czekających tuż za rogiem.
Pewien spacer i związane z nim znalezisko sprawią ,że świat Moniki zadrży w posadach.
Na jej drodze stanie również wyjątkowy mężczyzna.
Jaka relacja ich połączy? Czy tajemnice z przeszłości staną na przeszkodzie rodzącemu się uczuciu?

Jestem prawdziwie oczarowana tą historią.
Jest po prostu cudowna i przepełniona uczuciami.
Autorka za pomocą słów wyczarowała naprawdę wspaniałą fabułę z bohaterami, których obdarowałam sympatią od pierwszego zdania.
Kolejne strony niosły ze sobą ogromną ogromną dawkę emocji od uśmiechu i radości, poprzez złość aż po ogromne wzruszenie.
Ta wyjątkowa , mądra i piękna książka nikogo nie pozostawi obojętnym.
Gorąco polecam??