Amelia i Kuba. Wenecki spisek (twarda)

Tradycyjnie chciałbym zacząć od krótkiej notki o autorze książki, którą całkiem niedawno przeczytałem i odstawiłem na półkę. To Rafał Kosik, który oprócz cyklu o Feliksie, Necie i Nice,?popełnił? także całkiem interesujące powieści dla doroślejszych czytelników, że wspomnę tu tylko o ?Vertical?, ?Mars?, czy najnowsza z nich?Różaniec?. Także wiem czego się spodziewać po jego kolejnym dziele i zazwyczaj nie mogę powiedzieć, że jestem w jakimś stopniu zawiedziony.
Tym razem przyszła pora na szósty już tom cyklu dla dzieci?Kuba i Amelia?, który to cykl można uznać za jakiś odpowiednik wspomnianego przeze mnie cyklu o trzech nastolatkach.

A o czym tym razem przeczytamy?
Mi, której jak zwykle jest wszędzie pełno, przytrafia się typowa przygoda. Połyka tajemniczą kapsułkę, po której zaczyna obrastać futrem. Nie chcąc niepokoić rodziców dzieciaki postanawiają sami rozwiązać problem. Ale to jeszcze bardziej komplikuje sytuację, bowiem antidotum zdaje się być dostępne, ale we Włoszech. W związku z tym nasi przyjaciele ruszają do laboratorium w Wenecji. Ich tropem podąża tajemnicza agentka, która nie jest tym, za kogo się podaje. Czy uda się rozwiązać problem, zanim sprawy skomplikują się jeszcze bardziej? Przekonajcie się sami.

Słowem podsumowania.
Ubawiłem się setnie zagłębiając się w tą historię. Jako że to już szósty tom cyklu, czytelnik zżywa się z dzieciakami i kibicuje im w ich zwariowanych perypetiach. Autor bardzo sympatycznie opisuje nie tylko paczkę dzieci, ale ich rodziców. A sama podróż do odległych Włoszech również sprawia, że czytelnik ma samą przyjemność z takiej lektury. I nie szkodzi, że jest to opowieść dla młodszych czytelników. Grunt, że sprawia, że na chwilę zapominamy o własnych kłopotach i zagłębiamy się w całkowicie niedorzeczne dzieci. Polecam cały cykl.

Trochę się czuję, jakbym czytał scenariusz do gry planszowej Wsiąść do pociągu, zresztą polecam. Dzieciaki sporo jeżdżą tutaj na gapę, co w rzeczywistości nie zawsze się udaje ? dla miłośników podróży koleją, jest to pozycja, którą trzeba mieć!

Można poprzyglądać się ekskluzywnym pociągom, jak są wystrojone przedziały, jakie mają udogodnienia. Historia kojarzy mi się z koleją transsyberyjską, tylko na bogato, ponieważ to zachodnioeuropejskie połączenia.

Właśnie wróciłam z podróży do Wenecji, w którą wyruszyłam wraz z Amelią, Kubą, Albertem i Mi. Z tą czwórką dzieciaków nie idzie się nudzić, zwłaszcza z sześcioletnią głupiutką Mi, której co chwilę do głowy wpadają dziwne, szalone pomysły. Tym razem, jako że ma alergię, a kocha zwierzęta, bardzo chce się jej pozbyć. Łyka tajemniczą tabletkę, która nie weszła jeszcze na rynek farmaceutyczny, a którą to jej tata przyniósł do domu, by zrobić zdjęcia do folderu reklamującego, gdyż fotograf z jego firmy zachorował. Nikt nie wie jednak, że lek ma skutki uboczne?

?Wenecki spisek? jest szóstą częścią przygód dobrze mi już znanych dzieciaków. Książki przeznaczone są dla dzieci między siódmym, a trzynastym rokiem życia, z zaznaczeniem, że może być odpowiednia również dla ludzi powyżej tego wieku. Sama dobijam małymi krokami do trzydziestki, a bawiłam się przednio. Uwielbiam powieści Rafała Kosika dla dzieci i młodzieży. Bardzo podoba mi się jego poczucie humoru oraz wyobraźnia.

Bohaterowie są różnorodni. Mi, jak już napisałam wcześniej, jest głupiutka, wszystko przekręca, robi masę błędów ortograficznych oraz językowych i ma tendencje do pakowania się w kłopoty, z których musi wyciągać ją jej brat. Kuba jak na starszego brata przystało, jest odpowiedzialny i rozważny. Jest jeszcze Amelia i Albert ? rodzeństwo, w którym chłopiec ma Zespół Aspergera, a dziewczynka artystyczną duszę. W tej części występuje również tajemnicza ?Szpiegówka?, która depcze ciecia kom po piętach, kiedy ci wyruszają w podróż po antidotum.

Cieszę się, że powstają takie pozycje dla młodzieży. Nie ma w nich przemocy i agresji, Mimo że występują czarne charaktery, to nieposkromione urwisy dają im nieźle w kość i nie dadzą sobie w kaszę dmuchać. Z niecierpliwością czekam, co też ciekawego przydarzy im się kolejnym razem.

Dużym plusem jest to, że w przypisach zostały wytłumaczone trudniejsze słowa, których dzieci mogą jeszcze nie znać. Podoba mi się również szata graficzna, wklejka ukazująca rzeczy występujące w książce oraz rysunki Jakuba Grocholi. Prócz zabawnych perypetii mamy tu również pouczające rzeczy, których dzieci się mogą nauczyć. Całość jest godna polecenia, więc jeśli Wasze pociechy lubią czytać i chcecie im sprawić prezent, to książki z serii ?Amelia i Kuba? będą trafionym podarunkiem. Każda z powieści opowiada inną historię, więc nie trzeba zaczynać przygód z bohaterami od pierwszego tomu.

O naprawianiu błędów, odpowiedzialności za czyny, bezpiecznej podróży ? najlepiej pod opieką dorosłych. Najstarsze dzieci w tej historii potrafią się już zaopiekować młodszymi, stąd większe otwarcie na doświadczenia i bardziej wariackie przygody.

Najlepsza seria dla przedszkolaków i uczniów szkoły podstawowej. Komizm wynikający z wydarzeń i różnicy patrzenia na świat przez dzieci i rodziców. Forsowanie swoich planów przez tych młodszych, czyli subtelne wymuszanie oraz pomysły na intrygi to mocne strony tych książek.

Dzieci to małe diabełki, których wszędzie pełno i zawsze coś knują, ale to tylko dodaje im uroku i autentyczności. Autor uczy na przykładach, jakie mogą być skutki rozmaitych nieprzemyślanych działań. Nie upomina dzieci bezpośrednio, bo tego nikt nie słucha.