Amok

Byłam, jestem i będę w ogromnym szoku. Po przeczytaniu dwóch pierwszych części serii, spodziewałam się mocnego "łup" na zakończenie trylogii, ale nie aż tak mocnego - nie takiego prosto w brzuch, klatkę, a może i głowę...
Historia Bruno i Lary jest złożona i przemyślana od pierwszego zdania, aż po ostatnie słowo. Janiszewskiej należą się owacje na stojąco za wymyślenie tak zawiłej historii, która łączy ze sobą trzy tomy, wyjaśniając wszystko bez żadnych niedociągnięć. "Amok" zaczyna się dokładnie tam, gdzie zostawiliśmy naszych bohaterów w "Histerii" i dzięki temu widzimy wszystko - rozpaczliwe próby rozwiązania śledztwa, prowadzenie komisarza i dziennikarki po nitce, aż do kłębka.
Gdy czytałam ostanie strony "Amoku" czułam się jak Bruno i Lara - czułam bezsilność, smutek, wręcz ból. Nie spostrzegłam chwili, w której łzy ciekły mi po policzkach, a ja zamykałam książkę ze świadomością, że to już to, koniec.

Ponad rok ta książka czekała, aż ją przeczytam. Zupełnie nie mam pojęcia, czemu tak długo, bo poprzednie dwa tomy bardzo mi się podobały. Na tej części również się nie zawiodłam.

Tym razem Bruno ma za zadanie odnaleźć koleżankę z pracy. Problem tkwi w tym, że zaginiona policjantka jakiś czas temu związała się z największym wrogiem Wilczyńskiego. Główny bohater jest przekonany, że to właśnie on porwał gdzieś zaginioną. Przekonany o swojej racji Bruno daje się wciągnąć w chorą grę, gdzie wszystkie ślady i dowody wskazują przeciw Wilczyńskiemu.

Larysa chce rozwikłać zagadkę śmierci pewnej bezdomnej, na którą wszyscy wołają Lady Di. Dziennikarka idąc za tropami trafia do rodziny Hallerów i by wykonać postawiony sobie cel postanawia napisać o nich artykuł. Z każdym po kolei przeprowadza wywiad, najbardziej interesuje ją temat niewidzianej Pani Haller.

Czy Bruno zdąży na czas odnaleźć koleżankę z pracy? Czy się nie myli, kto za tym wszystkim stoi? Czy Larysa odgadnie, kto jest winny śmierci bezdomnej z Dworca Centralnego?

Z ogromną przyjemnością wróciłam do tej serii. Z racji, iż jest to już finał trylogii, byłam zaciekawiona, czym tym razem zaskoczy nas autorka. Przyznam, że razem z głównymi bohaterami dałam się wciągnąć w tę grę.

Bruno jest przekonany, że za wszystkim stoi nieuchwytny morderca Jacek Lewicki. Za wszelką cenę chce odnaleźć policjantkę, jednak przez nieuwagę daję się wmanewrować tę chorą zabawę. Mimo tego, że porywacz wszystko dopiął na ostatni guzik, tak by każdy trop był przeciwko Wilczyńskiemu, ten się nie poddaje i robi wszystko tylko zdążyć na czas znaleźć koleżankę z pracy.

Larysa by rozwiązać zagadkę śmierci bezdomnej idąc za tropami dociera do rodziny Hallerów. Podejmując się napisania artykułu o nich dosłownie grzebie kijem w mrowisku. Zdaje sobie sprawę z tego, że może grozić jej niebezpieczeństwo, gdy tylko poruszy nieodpowiedni temat, jednak mimo to i tak brnie w to dalej.

Książka pokazuje, że każdy z nas ma jakąś przeszłość i nie raz ciągnie się ona za nami, a zwłaszcza wtedy, gdy staramy się o czymś zapomnieć, co było kiedyś. Każdy z nas również nie raz i nie dwa musi podejmować decyzje jednak czasem bywają one łatwe a czasem takie bardziej skomplikowane. Jednak wszystko, co postanowimy będzie niosło za sobą konsekwencje.

Finał trylogii a ja nie chciałam kończyć tej książki. Ciężko było mi z myślą, że to już koniec, bo ta część wciągnęła mnie chyba najbardziej z wszystkich trzech. Zakończenie książki rozłożyło mnie na łopatki, zupełnie się nie spodziewałam, tego, co tam wyczytałam, więc ogromne brawa dla autorki.

Jeśli jeszcze nie czytaliście ?Wrzasku? ani ?Histerii? to koniecznie musicie to nadrobić, zanim sięgnięcie po tę książkę.

Nie wierzę, że to już koniec historii Larysy i Brunona! ???? Będzie mi ich brakowało, bo to jedna z moich ulubionych par bohaterów literackich.
Izabela Janiszewska wykonała kawał dobrej roboty tą trylogią, jestem pełna podziwu ???? Akcja mam wrażenie że w ogóle tutaj nie zwalnia, a fabuła pełna jest zwrotów akcji.

Bruno Wilczyński i Larysa Luboń pracują zaciekle nad nowymi sprawami. Każde z nich ma swoją zagadkę do rozwikłania, jednak na bieżąco się ze sobą komunikują. Charyzmatyczny Komisarz w pełni oddaje się sprawie zaginięcia koleżanki po fachu, natomiast nieustępliwa dziennikarka usiłuje rozwiązać tajemnicę śmierci bezdomnej kobiety ? Lady Di. Okazuje się, że dwie z pozoru odrębne sprawy tak naprawdę łączą się w jedną.

Amok to idealne zwieńczenie trylogii, choć muszę przyznać, że trochę mi smutno, że nie będzie mi dane spotkać się już z głównymi bohaterami. No ale jakoś muszę sobie z tym poradzić, bo autorka nie pozostawia wątpliwości ? to ostatni tom ????

Ostatnia część trylogii, według mnie najlepsza
Trudno uwierzyć, że pani Janiszewska zadebiutowała na rynku, wydając fantastyczny "Wrzask", gdzie zapoczątkowała losy narcystycznego policjanta Brunona i ekscentrycznej dziennikarki śledczej Larysy.
"To musiały być one, drzwi na poddasze. Larysa stanęła przed nimi, nie mogąc opanować dudniącego serca. Przed oczami miała mroczki, a gdy wyciągnęła dłoń przed siebie, dostrzegła, jak bardzo dygocze. Strach odbierał jej nie tylko władzę nad własnym ciałem, ale też trzeźwość myślenia. Zamiast się wycofać, Luboń położyła dłoń na klamce i nacisnęła ją mocno ".
Ta książka aż kipi od emocji z pogranicza strachu i ciekawości.
Czytając ją od razu wiedziałam, że poczuje coś na podobieństwo tego uczucia, gdy zaczynam ubierać choinkę i mam przed sobą splątane światełka. Zaczynam je mizernie rozplątywać, by na koniec poczuć satysfakcję i ulgę, gdy choinka rozbłyśnie milionem barw. Tak właśnie było tutaj- wszystkie wątki na koniec znalazły swoje rozwiązanie.
Atmosfera w książce, którą zbudowała autorka jest genialna. Trzymająca w napięciu do samego końca. Wszystko dokładnie domknięte i wyjaśnione. Fabuła dopracowana w każdym calu. Książka nie dość, że nie nudzi to nie pozwala zasnąć po jej odłożeniu.
Tętno wariuje, emocje szaleją, no generalnie takie euro dla książkoholików, tylko czytałam dłużej niż 1,5 h
Ciekawi, nietuzinkowi bohaterowie, duszna atmosfera wokół ciężkiej tajemnicy znanej rodziny Hallerów, a do tego znany z poprzednich części trójkąt - Bruno, Larysa i Jacek Lewicki. W tej części znów to Lewicki rozdaje karty. Nieuchwytny morderca tym razem porwał policjantkę, z którą się spotykał, a wszystkie ślady prowadzą do Bruna... Czy Brunonowi uda się ją ocalić, a jeśli tak to za jaką cenę? Powieść o tym, że przeszłość najbardziej ściga nas kiedy chcemy o niej zapomnieć. Polecam, według mnie to najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku
Zgadzacie się z tym zdaniem o przeszłości?

Bruno Wilczyński próbuje za wszelką cenę dopaść nieuchwytnego mordercę, który zdaje się coraz bardziej pogrywać ze stróżem prawa, umiejętnie nim manipulując. Napędzany rządzą zemsty policjant daje się wciągnąć w głąb śmiertelnej gry, której zasad nie zna i nie rozumie.

W tym samym czasie Larysa Luboń pragnie rozwikłać tajemniczą śmierć bezdomnej z Dworca Centralnego, zwaną przez znajomych ?Lady Di?, a wszystkie jej poczynania w tym kierunku prowadzą do Hallerów- wyjątkowo tajemniczej i bardzo wpływowej rodziny. Takimi słowami w ogromnym skrócie można opisać fabułę najnowszej książki Izabeli Janiszewskiej.

?Amok? jest jednak opowieścią o wiele bardziej złożoną. To historia o ciemnej stronie człowieczeństwa, którą w większym lub mniejszym stopniu nosi każdy z nas, niczym bombę o ogromnej sile rażenia. Pytanie tylko jakie decyzje podejmiemy wiedząc, że ich konsekwencją może być potężna detonacja. Detonacja potrafiąca zniszczyć nie tylko naszych przeciwników, ale także nas samych?

Każdy, kto czytał poprzednie książki doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, iż w chwili chwycenia w dłoń ?Amok? ,zostaje świadomym niewolnikiem autorki. To właśnie ona od tego momentu będzie go prowadzić w najodleglejsze zakamarki własnych myśli, z których nikomu zazwyczaj nie chcemy się spowiadać. To właśnie ona będzie kontrolowała wybuchy smutku, rozgoryczenia, euforii, frustracji, a nawet niedowierzania.

?Amok? to książka doskonała. Fantastycznie wykreowani bohaterowie w tle genialnej fabuły i pasjonujący wręcz kunszt literacki autorki w połączeniu dają efekt, którego pozazdrościć może wielu, wielkich pisarzy.

Cała trylogia zajmuje w moim czytelniczym serduchu wyjątkowe miejsce, a w domowej biblioteczce dumnie stoi na regale, prezentując swoje wdzięki. Cała trylogia napawa mnie dumą, że mogłem być jej częścią, nawet jako zwykły czytelnik?

Wspominałem, pisząc słów kilka o debiucie autorki, iż jest ona niczym Kopciuszek, który na bal w świecie polskiego rynku wydawniczego wdarła się, wyważając po prostu drzwi. Dziś wiem, że Izabela Janiszewska na kolejnej edycji tego balu zasiada jako królowa?

Bardzo dobre zakończenie świetnej trylogii.
Doskonała opowieść spinająca dwie poprzednie części z ostatnią i udowadniająca, iż tak naprawdę przeszłość nigdy nie odchodzi, zawsze czai się gdzieś obok nas, a w wielu przypadkach przeszłość drzemie w nas.
Kolejny raz mamy okazję śledzić perypetie dziennikarki Larysy Luboń i policjanta Brunona Wilczyńskiego.
Recenzując 3. tom trylogii trudno cokolwiek napisać o fabule bez spojlerowania wcześniejszych części. W Amoku mamy sporo nawiązań do wydarzeń z Wrzasku i histerii. Jest też sporo rzeczy nowych. Jednak muszę przyznać, iż w tym tomie nowości jest stosunkowo niewiele. Większość wydarzeń bazuje jednak na tym co działo się wcześniej. Bardzo ciekawy zabieg.
Jedno jest pewne, wszystkie elementy są logiczne i prowadza do zaskakującego i mrocznego finału.
W Amoku, jak wspomniałam mamy kontynuację wydarzeń z przeszłości , ale i próbę w końcu pożegnania tego co było, rozstania się z demonami mroku. Szczególnie dotyczy to Larysy. Czy to się uda?
Jak w każdym tomie serii tak i w tym jest mocno zasygnalizowany problem społeczny. Dotyczy on niezwykle trudnych relacji między ojcem i synem. Janiszewska świetnie je prezentuje, ukazuje, jak bardzo wcześniejsze relacje wpłynęły na dorosłe życie syna i co z tego wynikło.
Autorka w każdym tomie zręcznie, mocno, dosadnie porusza trudne, okrutne tematy, których z reguły nie porusza się ani w literaturze, ani w wiadomościach, reportażach. Mocne, krzyczące bólem i rozpaczą powieści obyczajowo-społeczne z wątkiem kryminalnym.
Ogromną zaletą całej trylogii są doskonale przedstawione i umiejętnie pociągnięte sylwetki postaci. I to zarówno tych pierwszoplanowych, jak i z planu drugiego. Już chociażby z tego powodu warto sięgnąć po Amok, ale i wcześniejsze tomy, bo bez nich historia będzie niejasna.
Trylogia porusza, obezwładnia już od 1. części. Aż trudno uwierzyć, ze te trzy, niepozorne tomy to debiut pisarski Izabeli Janiszewskiej. Oby więcej takich debiutów. Gorąco polecam.

?Niczym swędzenie powracało odwieczne pytanie o to, czy niektórzy ludzie rodzą się obarczeni genem zła, czy to okoliczności czynią ich potworami?.

Sięgając po ?Amok?, wieńczący trylogię z Larysą Luboń i Bruno Wilczyńskim, miałam przeczucie nadchodzącego trzęsienia ziemi. W przypadku takich bohaterów innego scenariusza po prostu nie zakładałam. Żadnych kompromisów, żadnych odcieni szarości.

?Od strachu gorsi są tylko ludzie, którzy lęk innych wykorzystują do własnych celów?
Komisarz Wilczyński rzuca się w wir pracy, chcąc odnaleźć Sylwię Konopacką, koleżankę z pracy. Jako jedyny nie ma żadnych wątpliwości co do udziału Jacka Lewickiego w tej sprawie. Czas działa zdecydowanie na jego niekorzyść a sam komisarz daje się wciągnąć w sieć manipulacji, w której trudno się kierować rozsądkiem.
Larysa ma mętlik w głowie. Nie wie, czy wierzyć w śmierć swojego dawnego szefa, Pawła Wiśniewskiego. Jej własne podejrzenia powoli przeradzają się w pewność, co generuje bardzo niewygodne pytania. Zawodowo pracuje nad materiałem o zagadkowej śmierci bezdomnej z Dworca Centralnego. W którą stronę by się nie odwróciła, każdy trop prowadzi do rodziny Hallerów. Tak, tych Hallerów ? równie bogatych, co niebezpiecznych.
Obydwoje niezupełnie zdają sobie sprawę z powagi sytuacji, ani z tego, że czeka na nich najważniejszy test. Z człowieczeństwa. Czy definitywne rozliczenie z przeszłością pozwoli im w końcu normalnie żyć?

?To ustawiona gra, możesz się miotać, a i tak niczego nie osiągniesz?
Izabela Janiszewska wyznaję zasadę ?zero litości?, zarówno dla swoich bohaterów, jak i czytelników. W konstruowaniu kryminalnej opowieści jest precyzyjna do bólu ? nie tylko w ?Amoku?, ale już od samego początku trylogii. Najmniejsze niedociągnięcia, niedbale zarysowane szczegóły, naciągane teorie szybko by wyszły na jaw, burząc wartki rytm akcji. A tymczasem wir wydarzeń wciąga błyskawicznie i niepostrzeżenie. Dwa, zupełnie inne śledztwa, z nikłym widokiem na punkty styczne. Absorbujące, wielowątkowe i żmudne. Z odpowiednio stopniowaną dramaturgią i igraniem z losem.

?Krzywdzenie innych jest przerzucaniem na nich cierpienia, którego sami nie potrafimy udźwignąć?
?Amok? jest też książką bardzo ludzką. Autorka stawia Larysę i Bruna przed wyzwaniami, na widok których wielu, ba - większość by odpuściła albo odwróciła się na pięcie i wymazała epizod z pamięci. Tutaj jest na odwrót - duet prze naprzód, choć wie, że potem nic nie będzie takie samo. Z raz przekroczonej granicy nie sposób zawrócić.
Z ust Larysy i Bruna pada sporo gorzkich refleksji, przesyconych lękiem, gniewem, strachem i cierpieniem. Pokazują, że nikt nie jest człowiekiem ze stali, nikt nie jest niezniszczalny. Nowe, dość ekstremalne sytuacje wymuszają przekraczanie granic, testowanie siebie i szukanie odpowiedzi, na ile człowiek jest w stanie zaryzykować, by osiągnąć swój cel. I kiedy nastąpi ten moment, że zaczyna się działanie wbrew logice, wbrew zdrowemu rozsądkowi i instynktowi samozachowawczemu, który krzyczy uciekaj? I w końcu ? najistotniejsze pytanie ? co lub kto jest w stanie wydobyć z człowieka zło? Przecież mówi się, że człowiek jest z natury dobry.
?Każda minuta, której nie wykorzystam na ratowanie życia, może stać się tą, która zadecyduje o mojej śmierci?
Zaginiona policjantka, Sylwia Konopacka to z kolei głos rozpaczy i bezsilności przeplatającej się z walką o przeżycie, zwłaszcza w ciemnościach, które nie są sprzymierzeńcem.
Świadomość upływu czasu jest potworna. Z jednej strony kobieta w końcu ma czas, by przejrzeć na oczy i uświadomić sobie, że padła ofiarą okrutnej manipulacji a z drugiej strony zegar odmierza czas do nieuniknionego końca. Krzyk zamiera w gardle, mięśnie sztywnieją, organizm zaczyna się poddawać?

?Strach rośnie, gdy mu ulegamy?
?Amok? to historia kryminalna, która przypomina wędrówkę tajnymi, ciemnymi korytarzami w budowlach z minionych epok. Razem z bohaterami przemykamy niepewnie, delikatnie stąpając i analizując możliwe wyjścia. Ale na końcu zawiłej sieci korytarzy czeka pomieszczenie - pułapka. Jeden nieostrożny ruch, ściany zaczynają się do siebie zbliżać a bohaterowie nie są w stanie nic zrobić. Chwile ciszy należą do rzadkości. Pułapka zaczyna się zamykać, ściany już są zbyt blisko. Nie sposób z nimi wygrać?
__
Więcej recenzji na ...

Czy lektura ?Wrzasku i ?Histerii? przygotowuje nas na to czym chwyta za gardło ?Amok?? Choć nic nie jest nas w stanie w pełni przygotować, pamiętajcie, by nie zaczynać czytać go bez znajomości wcześniejszych części. Wszystkie sprawy wiążą się bowiem nierozerwalnie, budując atmosferę narastającego szaleństwa i nieuchronnego zbliżania się ku przepaści, znad której nie ma powrotu.

Bruno Wilczyński rozpoczynając kolejną grę (choć może to ciągle ta sama?) z przebiegłym i wyrachowanym mordercą nie podejrzewa, że to nie on rozdaje w niej karty. Misternie utkana sieć zdaje się oplatać go z każdej strony, a on szamocze się niczym skazana na porażkę mucha. Do czego jest zdolny by się z niej wydostać?

"By pokonać wariata, sam musi stać się równie nieobliczalny jak on."

Dziennikarkę Larysę Lubań prowadzone sprawy ponownie kierują ku diabolicznej rodzinie Hallerów, z którą wolałaby nie mieć już nic wspólnego. Nieustępliwość i dociekliwość nie pozwolą jej jednak odpuścić wciągając wprost w paszczę lwa. Czy "pod maskami zwykłych ludzi kryją się prawdziwe potwory"?

Każde z nich rozpoczyna walkę, której konsekwencji się nie spodziewają, jednak ucieczka już nie wchodzi w grę, znaleźli się w samym środku matni. Przyjdzie im zmierzyć się z własnymi demonami, najgłębszymi lękami i stanąć twarzą w twarz z ciemną stroną swojej natury.

Autorka prowadzi nas przez meandry życia i ludzkiego umysłu. Wskazuje dokonywane wybory i ich konsekwencje wybrzmiewające nawet po wielu latach. Porusza bolesne problemy, patologie społeczne i ich wpływ na życie bohaterów. Bo "czy niektórzy ludzie rodzą się obarczeni genem zła, czy to okoliczności czynią ich potworami?" Rewelacyjne, choć pełne trudnych emocji, zakończenie trylogii!

Wonderwoman, cyborg, komisarz brzytwa i rodzina Adamsów. Genialne śledztwo, wstrząsające tajemnice, okrutne zbrodnie.
Książka którą chciałam czytać i zarazem nie chciałam jej kończyć!

Amok udzielał mi się tak mocno, że kontroler biletów który śmiał przerwać mi czytanie lektury w mpk zobaczył w moich oczach żądze mordu. Gdyby tylko moje oczy potrafiły atakować wiązką laserową pan biletowy już dawno poszedł by z dymem i zamieniłby się w proch.
Wracając do książki - tu nie ma pitolenia - od początku akcja jedzie grubo do przodu. Są bohaterowie, do których czuje się miętę (od 1 tomu) i są też tacy, którzy powinni dokonać samozapłonu. Muszę tu też wspomnieć o jednej z moich ulubionych postaci - policyjnym cyborgu. Dlaczego było go tak mało?

Autorka w idealnych momentach przerywała akcje przechodząc do kolejnego wątku - żeby tylko nakręcić czytelnika na dalsze czytanie. Co oczywiście działało jak płachta na byka - fuknięcie i atak na kolejną stronę! I tak przez całą książkę. Bez wytchnienia.

Wątki - genialne, zbrodnie wstrząsające a sama lektura niesamowicie pochłaniająca. Raz pędzimy z Larysą śladem dziwnego morderstwa, by za chwilę tropić z Brunem zaginioną policjantkę.
Uwielbiam czytać takie książki i odczuwam smuteczek, że to już koniec trylogii. Świetna lektura. Jeżeli nie macie jej w planach to pora zmienić plany.

?(?), czy gdyby ludzie wiedzieli, jak skończą się dla nich pewne sprawy, w ogóle by je zaczynali?.


Są książki lepsze niż niejeden serial na Netfliksie. Po ich przeczytaniu człowiek czuje się jak powalony na deski bokser.
I to jest właśnie taka książka.

?Amok? to mocny, konkretny i ostateczny nokaut.
Prawy sierpowy ? komisarz Bruno Wilczyński, facet któremu przyszło uczestniczyć w ustawionej grze o życie, której reguł nie znał. Musiał wyłączyć emocje i skupić się na faktach, by wyprzedzić przeciwnika, a nie podążać za nim, co było momentami niemożliwe. Niestandardowe działania to jednak jego specjalność.
Lewy sierpowy ? dziennikarka Larysa Luboń i turbulencje w jej życiu tak naturalne jak oddychanie, które sprawiły, że stała się uczulona na manipulatorów i kłamców. Jej obawy zmieniające się w pewność, że wydarzyło się coś złego to dar i przekleństwo zarazem.
Dwójka poranionych ludzi, kiełkujące uczucie miedzy nimi, obydwoje ogarnięci amokiem w dążeniu do prawdy, która wydawała im się priorytetem.
I czas, którego nie można ignorować.. bo przeciwnik to wytrawny gracz.
Dusza przesiąknięta złem, człowiek, którzy doświadczył bólu i pokochał sprawiać go innym, zakładnik tego co minęło, męczennik na własne życzenie, uwięziony w blednących wspomnieniach, ogarnięty żądzą zemsty nieszczęśliwy człowiek.. czy tylko jeden? Czy jest ich wielu? Czy ludzie rodzą się źli, czy tacy się stają? Czy miłość może wyplenić kiełkujące zło? I ile jest odcieni szarości pomiędzy bielą a czernią?

Powietrze gęste od emocji, fabuła niczym sieć naczyń połączonych, nienawiść, współczucie, poczucie niesprawiedliwości, strach, rozpacz, miłość i nadzieja ? ?Amok?.

?Wrzask?, ?Histeria? i ?Amok? ? elektryzująca kryminalna seria, która zapada w serce. Sprawia, że chce się zrozumieć, poczuć, ogarnąć ?to?, siedzi ludziom w głowie. Uświadamia, że każdy człowiek ma w sobie zarówno światłość jak i mrok.
Jestem nieustająco pod wielkim wrażeniem tych książek.
Polecam.

Książkę czyta się jednym tchem, bo to pozycja absolutnie nieodkładalna. ?Amok? to prawdziwy rollercoaster emocji. Przez radość, odrobinę wzruszenia do strachu i rozpaczy. Autorka doskonale gra na emocjach czytelnika, wodzi za nos przez blisko 400 stron, żeby co jakiś czas rzucać nam okruszki, które mają nas naprowadzić na rozwiązanie zagadki. To finał jakiego nikt się nie spodziewa! Ale prawda jest taka, że ta historia nie mogą się zakończyć inaczej.
Niesamowita książka, prawdziwa petarda i zdecydowana królowa całej trylogii!
Będę śledzić karierę Pani Izabeli i niecierpliwie wyczekiwać kolejnych książek. teamjaniszewska
Po tej książce wszyscy będziecie ogarnięciamokiem
Czytajcie bo warto!

?Na koniec przychodzą spokój, cisza, i ciemność?
Czy wiecie z jaką książką dzisiaj do was przychodzimy ? A mówią wam coś nazwiska Wilczyński i Luboń. Jeżeli tak, to już z pewnością wiecie, że książka, którą dzisiaj dla was zrecenzujemy to finał bestsellerowej trylogii, czyli ?Amok? od Wydawnictwa Czwarta Strona oraz Izabeli Janiszewskiej.
Przyznamy się bez bicia, że nie czytałyśmy poprzednich części i trochę głupio tak zaczynać praktycznie od końca, ale przyrzekamy sobie, że lektury z pewnością nadrobimy. Książka ma dzisiaj swoją premierę i to skłoniło nas do wrzucenia opinii na jej temat właśnie dzisiaj. Zaczynajmy więc.
Bruno Wilczyński to policjant, któremu zaginęła koleżanka, również policjantka. Jest to dosyć skomplikowana sprawa, gdyż dziewczyna zapada się pod ziemię. Policjant staje przed nie lada wyzwaniem odnalezienia jej i wplątuje się w grę, która okazuje się mieć wiele przeszkód po drodze. Drugą główną bohaterką jest Larysa Luboń dziennikarka, która próbuje rozwiązać pewną sprawę dotycząca również zaginięcia tym razem innej osoby oraz zabójstwa, jest to także bardzo skomplikowana sprawa.
Książkę czytało nam się bardzo przyjemnie. Jak na prawdziwy kryminał przystało znajdowali się w nim policjanci, ofiary i zagadka, którą główne postacie próbują rozwiązać. Zadowoleni będą z pewnością fanki i fani kryminałów, bo jest to kawał dobrej roboty. Jest to również książka dobrze się czytająca, więc zapewne zwykły Kowalski też chętnie do niej zajrzy.
Fabułę ?Amoku? nazwałybyśmy grą pozorów, ponieważ wszystko w niej jest niejasne, oszukane, udawane, a kiedy przychodzi pora wszystko wychodzi na wierzch, pojawia się książkowa ciemność. Treść jest z pewnością zagadkowa, ale rozdająca co stronę po jednej karcie, tak by zaspokoić czytelnika. Co do akcji to tu trochę gorzej i zaraz wam powiemy dlaczego. Działania przedstawione w książce były dla nas poprawne, trochę schematyczne i zabrakło nam jednak jakiejś świeżynki, jakiegoś powiewu, który by nas zwalił na nogi. To była dla nas taka prosta historia, która nie wywołała w nas jakiegoś efektu ogromnego zadowolenia. Była dobra, ale trochę schematyczna i mało zaskakująca. Jednak nie chcemy was tym przestraszyć, bo książka przypadła nam do gustu bardzo. Podobała nam się.
Bohaterowie to postacie bardzo charakterne, które wiedzą do czego dążą i tego się trzymają, no może poza polem miłosnym, ale to już odrębna historia. Są dosyć odważni, jak na policjanta i dziennikarkę przystało, robią to co uważają za słuszne, nie zawsze zgodnie z prawem, ale zawsze w dobrych intencjach. Starają się myśleć niebanalnie, co pozwala im na prowadzenie śledztwa w dobrym kierunku. My uwielbiamy takie postacie i zawsze jesteśmy zadowolone, gdy dostajemy w historii takie postacie.
Przez to, że książkę nam się tak dobrze czytało, nie odczułyśmy mrocznego klimatu powieści, raczej powiedziałybyśmy, że mroczne były zachowania niektórych postaci książki, mroczne było ich myślenie, mroczna była ich przeszłość, ale klimat był przyjemny. Jeśli już wspomniałyśmy o mrocznych umysłach bohaterów, to bardzo podobał nam się przedstawiony balans postaci, raz ukazujący nam ich ciemną i złą stronę, gdzie za drugim razem przedstawianie ich jako na przykład przykładnego ojca. Zauważyliśmy to przy kilku postaciach w tej serii i wydaje nam się, że jest to bardzo fajny zabieg, który pozwala czytelnikowi poznać osobę w całości, a nie tylko jako zły czy dobry charakter.
Historia przedstawiona w książce z pewnością was przyciągnie i sprawi, że zapragniecie przeczytać wszystko co wyszło z rąk pani Izabeli. My wpisujemy sobie poprzednie tomy na listę książek do przeczytania i bez wątpienia do nich zaglądniemy. Polecamy wam tą opowieść

Dobijamy do brzegu. Podróż z Larysą Luboń oraz Brunonem Wilczyńskim dobiega końca.
"Nie dostrzegał, że wpadł w amok, a nagła eksplozja trudnych do kontrolowania emocji uczyniła go oszalałym z gniewu".
Jestem mocno zaskoczona finałem. Przy ostatnich stronach szybciej biło mi serce, więc emocje trzymały mnie w garści. Autorka rewelacyjnie rozegrała całą intrygę, a napięcie trzyma czytelnika do końca. Na pierwszy plan wystawiony jest Bruno, który pokazuje się od innej strony. "Z kim przystajesz takim się stajesz" można by rzec patrząc, jaki wpływ wywiera na mężczyznę Lewicki oraz Larysa. Lewicki wyciska z Wilczyńskiego to, co najgorsze. Manipuluje nim, bawi się jego osobą, a podejrzenia skierowane w stronę komisarza pogrążają go w sprawie zaginięcia koleżanki z pracy. Na szczęście uświadamia sobie, że nie chce być tym, kim jest jego oprawca. Larysa również się zmienia. W jaki sposób? Nie zdradzę. Oczywiście nadal prowadzi śledztwa na własną rękę i nie obyłoby się bez wplątania w kłopoty. Sam fakt, że jej droga krzyżuje się z rodziną Hallerów mówi, iż znowu będzie miała problemy.
Bohaterowie stają przed trudnymi wyborami, a ludzie z którymi muszą się zmierzyć są bezwzględnymi przeciwnikami. Czy wycisną z tej dwójki najgorsze cechy? Obawy i strach będą trawiły ich od środka.
Na koniec dopadnie szok, niedowierzanie. Mnie zamurowało. Będziecie potrzebowali chwili, by zaczerpnąć powietrza. Może na niektóre z pytań nie otrzymałam odpowiedzi, ale mimo wszystko jestem zadowolona. Nie pozostaje mi nic jak szczerze pogratulować pani Izie za świetną trylogię kryminalną ???? Czekam na kolejne książki!