Anglik w Poznaniu

posadę nauczyciela w szkole, którą prowadzą. Okazuje się, że potrzebują kogoś, kto postoi w sali pełnej polskich ośmiolatków cztery razy w tygodniu i będzie mówił do nich po angielsku. Czy sobie poradzę? Czy mogę zacząć od poniedziałku? - Ale nie mam żadnego doświadczenia. - Nieistotne. - Raczej średnio radzę sobie z dziećmi. - Nieistotne. - I nie świecę przykładem. - Nieistotne. - Nie mam mieszkania. - Nieistotne. - Nie powiedziałem nikomu, że wyjeżdżam. - Nieistotne. - Zatrudnilibyście koziołka mówiącego po angielsku? - Prawie na pewno. Biorę tę robotę. Treść dostępna w pełnej wersji eBooka. 1 Polska gospodarka nie rozwija się wcale słabo. Jest wręcz przeciwnie. Polska była jedynym europejskim krajem, który uniknął recesji po kryzysie finansowym w 2008 roku. Mała rada: jeśli preferujesz wiarygodne wiadomości, to czytaj tylko przypisy. Tekst główny to naiwna, pisana w czasie rzeczywistym wizja, którą wziąłem z pamiętników prowadzonych na bieżąco podczas roku spędzonego w Polsce. Oczywiście redagowałem pamiętniki, ale chciałem zachować ich pierwotny ton, atmosferę, błędne obserwacje i niesprawiedliwe oceny. 2 Norman Davies jest wybitnym historykiem specjalizującym się w dziejach Polski. 3 Cameron, premier Wielkiej Brytanii w tamtym czasie, przybył do Warszawy, żeby zapytać polską panią premier, czy miałaby coś przeciwko, żeby utrudnić trochę życie Polakom mieszkającym w Wielkiej Brytanii poprzez ograniczenie ich przywilejów. Było to częścią szerszego planu, aby otrzymać ,,nowe porozumienie" między Wielką Brytanią a Europą przed zbliżającym się referendum. Pomysł miał utrudnić głosowanie za wyjściem z Unii Europejskiej. Okazało się, że ,,nowe porozumienie" nie było wystarczająco dobre. ,,Cameron obiecał bochen chleba, błagał o skórkę, a ostatecznie wrócił z okruszkami", napisał jeden felietonista. Podziękowania Giulii Spinnici za udostępnienie mieszkania babci. Mikeowi Lamontowi za fabrykę serów. Erin Trummer-Lamont za opinie o okładce. Mojemu ojcu za niski czynsz i ciepłe obiady. Charlotte Horton i Alexandrowi Greeneowi za wolne popołudnia. Sylvii Whitman oraz ekipie Shakespeare & Company za nieustające wsparcie. Kim i Stephanowi Menziesom za dwa epizody na Majorce. Tonyemu Moultowi i Marietcie Milewskiej za zatrudnienie mnie mimo braku kwalifikacji i motywacji. Julii Klorek za to samo. Przyjaciołom i rodzinie za szczere zainteresowanie tym, co robiłem przez ostatnie kilka lat. Megan Menzies za udostępnienie obu uszu i sporej części serca. Jennyemu Susce za przeczytanie trzeciej wersji roboczej, żeby książka była polsko-odporna (Benny, jak to wydasz, to cię aresztują). Annie J. za zabranie mnie na wesele, poprawienie twarzy i bycie wspaniałą. Patrickowi Neyowi za odebranie telefonu. Matce Stefanii, że mnie nie wyrzuciła. Jerzemu za rozpalenie ognia w górach. Hubertowi za udzielenie mi audiencji u setki krów. Christianowi Daviesowi za obejrzenie ze mną meczu Anglia-Belgia w Warszawie. Ellenie Conlon i każdemu w Icon za sprawienie, że książka jest lepsza. Edowi Wilsonowi za umowę. Unii Europejskiej przede wszystkim za umożliwienie takiej migracji. Wszystkim Polakom w Wielkiej Brytanii za poddanie mi pomysłu. Anicie Anioł za to, że była miła dla obcego. Richardowi Morganowi za wiele rzeczy. Ciotce Jo za przylot na poznański półmaraton wbrew zdrowemu rozsądkowi. Oliverowi i Kevowi za targanie jej do domu. Moim przyjaciołom, którzy również przylecieli na ten bieg: Cheesyemu, Mezzie, Chazowi, Tommyemu, Jimbo, Dinitcie. Timowi Hague za pomoc z grillem. Chrisowi Chappellowi za bycie pierwszym, który wyszedł. Michaelowi Moranowi, najbardziej dystyngowanemu Australijczykowi, którego poznałem, za podzielenie się kilkoma przemyśleniami w tamtym czasie. Johnowi Borrellowi, najbardziej dystyngowanemu Nowozelandczykowi, którego poznałem, za podzielenie się kilkoma przemyśleniami innym razem. Przyjaciołom z Poznania - Tessie, Dominicowi, Marcinowi, Magdzie, Maxowi, Malwinie, Maciejowi Kautzowi, Helenie, Gosi, Mateuszowi, Natalii, Piotrowi, Mirkowi, Alinie, Paulinie, Waltowi - za to, że zdałem sobie sprawę, że Polacy są bardziej obyci i czarujący niż ja. Gabrielli Cederström za zmianę słów. Małgorzacie Hordyk za to samo. Ani i Czesiowi za wielkie serca i mądre słowa. Joannie Suskiej za przyjrzenie się designowi. Andrzejowi za podwózkę vanem. Agnieszce i Przemkowi za wpuszczenie mnie do ich domu. Jackowi, Irenie, Dominicowi, Oli, Wojciechowi, Grace, Dance, Szymonowi, Przemkowi, Markowi za urządzenie mi świąt. Olkowi za narysowanie obrazka. Departamentowi Pracy i Emerytur za wsparcie pod koniec 2018 roku, kiedy zrezygnowałem z pracy jako opiekun, żeby skończyć książkę. Polsce za powrót z Księżyca i Polakom za danie mi mnóstwa powodów do przemyśleń. Philipowi Larkinowi za wspaniały przystanek końcowy.