Apostatka

Perełka, fatalistyczna ale i lekka. Aksamitne pióro do zabawy formą, książka poza kategoriami, aż trudno uwierzyć, że napisana przez panią weterynarz

?Nie pozwól, by wczoraj zabrało ci za dużo dzisiaj?
Okładka Apostatki doskonale odwzorowuje to, co nas spotka w środku. Intryguje i skłania do myślenia. Prowokuje czy przekonuje do pewnych racji? Na pewno jest kontrowersyjna ? Krzyż, kobieta, narkotyki ... Przekonajmy się, która opcja jest bliższa prawdzie ?
Adam i Ewa Sydlikowie wiodą biedne, pełne upokorzeń i walki o przetrwanie kolejnego dnia życie. Mamy koniec lat dziewięćdziesiątych, czas przemian i reform. Kto jest cwańszy i bystrzejszy, ten ma szansę na odnalezienie się w nowej rzeczywistości. Adam, aby utrzymać rodzinę, chwyta się nielegalnych interesów, które tylko sprowadzają na rodzinę lawinę nieszczęść i kłopotów. Ale oto zjawiają się oni, wybawiciele ze zła, Świadkowie Jehowy. Ewa szybko wpada w ich sidła, szuka u nich pomocy i pocieszenia. Adam z czasem dołącza do żony. Cała rodzina wstępuje w szeregi tej formacji religijnej. Lata mijają, oni cali oddali się dla tej zamkniętej i toksycznej organizacji. Z czasem ich córka, Julia zaczyna się buntować, nie zamierza się dalej podporządkowywać ciągłym nakazom i zakazom. Będąc już na studiach podejmuje decyzję o wystąpieniu ze zgromadzenia, apostazji. To się wiąże z zerwaniem stosunków nie tylko z całą organizacją, ale i rodziną. Jedną decyzję traci dotychczasowe życie. Zostaje wyklęta, wyrzucona poza ramy wspólnoty. Czy będzie żałować tego kroku? Czy w ogóle jest możliwe opuszczenie Świadków Jehowy?
Apostatka to odważne wyznanie dziewczyny, która odważyła się opuścić wspólnotę Świadków Jehowy. Swoim krokiem naraziła się na szereg nieprzyjemności i problemów. Kłopoty zaczęły się mnożyć i potęgować. Była prześladowana i zastraszana. Dlaczego? Bo odważyła się opuścić tę bardzo toksyczną formację oraz opowiadać, co się dzieje za jej szczelnie zamkniętymi drzwiami. Zniewolenie jednostki, codzienne pranie mózgu, praca na rzecz wspólnoty, oczywiście za darmo, w imię zbawienia i wstąpienia do Królestwa Niebieskiego. Przekazywanie środków pieniężnych na wspólny cel, gdzie nielicznie się bogacili kosztem pozostałych, molestowanie seksualne, gdzie oczywiście nigdy nikomu nic nie udowodniono. Tam tracisz swoją tożsamość, jesteś bratem lub siostrą, nic nie znaczącym trybikiem w machinie zniewolenia. Dziewczyna nie wytrzymała tych bzdurnych zasad i dokonała aktu apostazji. Nie było jej później łatwo, ale mogła być sobą, kierować się swoimi zasadami, przez nikogo nie narzuconymi. Zaczęła pomagać innym, tym, którzy również dokonali aktu apostazji. Otaczała się ludźmi wykluczonymi z określonych organizacji czy sfer życia, pomagała im podnieść się po wystąpieniu, szukała z nimi najlepszej dla ich drogi życiowej.
Bardzo wiele miejsca autorka poświęciła na opisanie zasad, jakie panują u Świadków Jehowy. Czy rzeczywiście są tacy otwarci, pomocni i bezinteresowni, na jakich się kreują? Nie do końca to jest prawda. To taka złudna reklama, za fasadą której kryje się inna, ta ukrywana i prawdziwa wersja postępowania.
Lektura ciekawa, można wiele się dowiedzieć o Świadkach Jehowy. Można też próbować ich zrozumieć, ale nie jest to łatwe. Teoretycznie nikomu nie robią żadnej krzywdy, a jedynie pomagają w chwilach słabości i trudności życiowych, gdy los z nas zakpi. Wtedy oni się pojawiają i wyciągają pomocną dłoń. Jeżeli już się raz uchwycisz tej dłoni, nigdy jej nie opuścisz. Bo będziesz miał dwa wyjścia, albo jesteś z nimi, albo przeciw nim i przeciw całemu światu ?
Zachęcam do lektury.

Debiuty literackie, zwłaszcza te wychodzące spod piór naszych rodzimych autorów zawsze czytam z wielką przyjemnością. Lubię zanurzyć się w historii stworzonej przez autora bądź autorkę wierząc, że pozytywnie mnie zaskoczy swoim podejściem do proponowanego tematu.

Jednym z takich właśnie debiutów jest ?Apostatka? autorstwa Karoliny Dębskiej, piszącej pod pseudonimem ?Vanitas?. To historia zaczynająca się w czasach transformacji ustrojowej, opowiadająca losy młodego małżeństwa- Adama i Ewy, którzy chcąc za wszelką cenę poprawić swoją sytuację życiową, podejmują wyjątkowo ryzykowne decyzje. Te jednak nie przynoszą oczekiwanych efektów, przysparzając zrozpaczonemu małżeństwu kolejnych nieszczęść. Wtedy właśnie w ich życiu pojawiają się Świadkowie Jehowy, obiecując wybawienie z opresji?

Książka ta będąca głównie powieścią obyczajową nie jest lekturą łatwą i przyjemną i to należy podkreślić od samego początku. Pomimo lekkiego stylu autorki, jej treść uderza z wielką siłą, opowiadając poruszającą historię o trudach życiowych wyborów i ich konsekwencjach. Wiele w niej otwartych pytań, wystawiających naszą moralność i wiarę na chwile zwątpienia, zadumy, a nawet próby. ?Apostatka? jednak w mojej opinii to przede wszystkim malowany przez jej znaczną część obraz o poszukiwaniu samego siebie jako dobrze działającego trybiku w całej tej ogromnej machinie nazywanej życiem. To pełna cierpienia, szczerych wyznań, bólu, ale także i nadziei próba zdefiniowania własnych potrzeb, pragnień i oczekiwań względem świata, który nierzadko toczy z nami wyniszczającą wojną. Wojnę, w której jako jednoosobowa armia musimy przetrwać, albo umrzeć próbując ze wszystkich sił?

Vanitas tą książką jeśli tylko taki miała zamiar to udowodniła, że drzemiący w niej potencjał jest naprawdę wielki. Będę wypatrywał jej kolejnych powieści, a Was wszystkich zachęcam do zapoznania się z jej piórem i sięgnięcia po ?Apostatkę?.

Powieść skierowana ku młodemu pokoleniu. Satyra religii. W jednym momencie wiara jest sprowadzona do roli narkotyku ale w innym autor ukazuje ważną rolę religijnego wzorca moralnego dla odnalezienia swojej życiowej drogi. Ze skrajności w skrajność, od religijnego zapomnienia, przez poczucie misji aż do narkotycznego zapomnienia. A w końcu robi się nihilistyczne, bo przecież i tak wszyscy umrzemy? a w temacie kultury umierania, jednocześnie poruszyły mnie słowa głównej bohaterki, Julii, która w rozmowie ze świadkami jehowy mówi: "Nie boję się śmierci. Byłam martwa przez biliony lat, zanim się urodziłam i nie spotkało mnie cierpienie ani żadna niewygoda." Przekonało mnie to.