Ariadna

"Nigdy nie rezygnuj z tego o czym nie możesz przestać myśleć nawet na jeden dzień " - W. Churchill.

Mit o Tezeuszu i Ariadnie każdy chyba go zna lub kojarzy. Ale jakby tak opowiedzieć to jeszcze raz z perspektywy kobiet? Wgłębić się w ich własne historię? Poszlibyście na to? Wiem, że większość tak. To dobre posunięcie, bo na rynku ukazała się właśnie taka książka Autorstwa Jennifer Saint opowiadająca o tym.

"Pozwól, że opowiem ci historię prawego mężczyzny" - J. Saint.

Piękny, silny, potężny Tezeusz płynie na wyspę by zgładzić minotaura. Brata głównej bohaterki, który żywi się ludzkim mięsem i nie sposób go pokonać. Wpada w oko Ariadny - kobieta opisuje dość staranie to zauroczenie i samego bohatera. Snuję międzyczasie swoją historię rodzinną i jej samej.

Kobieta nie kryje słów krytycznych wobec siebie lub po czasie widzi błędy popełnione w młodości, nie kryje krytyki względem mężczyzn będących wobec niej niepoprawni. Mimo, że była silna to nie ukrywała, że i ona potrafiła upaść emocjonalnie - poczuć smutek. Nikt nie jest z kamienia.

Różnie skrupulatnie opowiada swoją historię - Fedra jej siostra, która jak ona nie jednokrotnie na swojej drodze spotkała mężczyzn z którymi mogła by założyć rodzinę. Ale jednak wielu z nich nie powinno tego robić z ogromna powodów.

Ariadna mimo wszystko zaufała Tezeuszowi niespodziewając się jak życie ich dwoje potoczy się dalej. A już napewno nie wiedząc jakich bogów spotka na swojej drodze, ani innych herosów.

W książce podobało mi się wszystko kocham mity greckie, a jeszcze opowiedziane z innej perspektywy to już gratka. Miło było poznać tę historię pisaną oczami bohaterek, które nie szczędzą słów na wszystko. Ta bezpośredniość przyciągała uwagę. Pokochałam bohaterki i jednego z pobocznych herosów występujących tutaj. Większość z Was wie do jakiego herosa pałam miłością od wielu lat.

Polecam każdemu kto kocha mity greckie i chce sie czegoś nowego dowiedzieć! ????

Ariadna i Fedra to córki króla Minosa, władcy Krety. Wyspa słynie z postrachu jaki sieje Minotaur. Potwór zamknięty w labiryncie, żywiący się ludzkim mięsem. Minos, żeby zaspokoić jego potrzeby, podbił Ateny i zmusił mieszkańców do corocznej daniny w postaci siedmiu chłopców i siedmiu dziewic.
Pewnego razu, na wyspę razem z dziećmi przybywa Tezeusz z ambitym planem pokonania potwora i uwolnienia Aten od krwawego okupu. Przystojny i inteligentny, zdobywa serce Ariadny. Księżniczka pragnie mu pomóc, kosztem zdrady własnego rodu...

Świetnie napisana lektura oparta na znanym micie o Ariadnie. Mitologia w szkole średniej to była moja zmora, ale powieści w wątkami mitologicznymi, które miałam okazję czytać w ostatnim czasie, budzą ciekawość i chęć zgłębienia pozostałych mitów. Choć początek wydał mi ske nieco zagmatwany to im bardziej zatapiałam się w tej historii, z tym większym zapałem czytałam. Nie brakuje wątków psychologicznych i roważań na temat Pazyfae, ktora jednak jako matka kochała Minotaura, miłością bezwarunkową. Wybrzmiewa też podział na bogów i ludzi. Tym pierwszym wolno wiele, o ile nie wszystko. Niemniej zabiegają o pokłony i hołd od ludzi. Ich próżność jest czasami zadziwiająca i prowadzi- nieustannie- do przykrych konsekwencji. Sama Ariasna jest niezykle ciekawą postacią, która dąży do wolności, możliwości samostanowienia. Powiedziałabym, ze trochę taka feministka swoich czasów.
Sama lektura jest niezwykle fascynująca????

Jako mała dziewczynka, czy nawet już nastolatka, uwielbiałam mitologię. Zawsze z zapartym tchem śledziłam losy znanych wszystkim herosów a sama historia starożytności była moim ulubionym działem na zajęciach. Możliwość przeczytania ?Ariadny?, poznania historii widzianej jej oczami wydawało mi się fascynujące więc z przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję.

Historia kreteńskiej księżniczki Ariadny, córki króla Minosa, a siostry największego potwora siejącego postrach wśród Greków, napisana jest z perspektywy głównej bohaterki. Miejscami przepleciona została z narracją, napisaną z punktu widzenia jej siostry Fedry. Mit o Tezeuszu, pokonaniu przez niego Minotaura i tajemniczej nici, która pomogła mężczyźnie opuścić mroczny labirynt jest nam wszystkim znany już od lat szkolnych. Ta książka pozwala nam poznać historię życia samej głównej bohaterki. Tego co skłoniło ją do pomocy ateńskiemu księciu oraz co działo się z nią po opuszczeniu domu na Krecie.

Ta pozycja wciąga już od pierwszej strony. Jest pełna przemyśleń, obserwacji dotyczących życia księżniczki jak bliskich osób z jej otoczenia. W całość wplecione zostały inne mity, dzięki którym całość intryguje czytelnika. Przenosimy się w czasie i poznajemy życie w czasach, gdy władzę nad ludzkością sprawowali Bogowie Olimpu i ich kaprysy. Jednak emocjonujące przeżycia to nie wszystko. To przede wszystkim opowieść o kobietach pragnących zaznać miłości i czułości, uczuć których brakowało w świecie niepokonanych bohaterów i ich wielkiej chwały. Skazane na rozczarowanie, ból i cierpienie, często za grzechy, których same nie popełniły. Czasy gdy kobiety z góry skazane były na porażkę a ich walka często przesądzona została z góry przez Bogów.

Postacie zostały świetnie wykreowane choć przecież je już znamy to tutaj mamy możliwość poznać ich zupełnie nowe oblicza. Poczuć ich emocje, najskrytsze myśli i największe pragnienia. Zobaczyć ich największe obawy i poczuć strach przed niesprawiedliwością czy karą.

?Ariadna? to podróż u wybrzeży Grecji, w odmętach jej pełnego mitów morza. Skłania czytelnika do refleksji, pokazując całkowicie odmienne oblicza znanych nam postaci, których losy sama śledziłam jako dziecko. Książka jest przepięknie wydana i nie mogłam wprost nacieszyć nią oka. Zawartość porywa więc gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po tę piękną powieść.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i niestety nie słyszałam wcześniej o książkach pisarki. Powieść ta jest z gatunku fantasy, a motywem przewodnim jest mitologia grecka, z którą tak naprawdę miałam ostatnio do czynienia w szkole średniej i przyznaję, że średnio pamiętałam postaci przytoczone w tej książce, dlatego trochę się obawiałam co dostanę na kartach tej powieści. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest lekki i przyjemny, co sprawia, że książkę czyta się całkiem szybko i z dużym zainteresowaniem. Fabuła została w bardzo intrygujący sposób nakreślona i dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę ciekawie wykreowani. Historia została przedstawiona z perspektywy Ariadny i jej siostry Fedry, co pozwoliło mi lepiej poznać obie kobiety, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się mierzą, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Muszę przyznać, że jak dla mnie było tutaj zdecydowanie za dużo opisów, niemniej jednak dzięki tym opisom przedstawianym oczami Ariadny, a później Fedry doskonale poznaliśmy historię każdego z bohaterów drugoplanowych, między innymi Dedala czy Minotaura. Autorka w bardzo interesujący sposób pokazuje siostrzana więź, relacje rodzinne oraz podkreśla podział ról kobiet i mężczyzn w tamtym okresie, które swoją drogą wywołały we mnie wiele emocji. "Ariadna" to ciekawie napisana książka idealna dla fanów mitologii greckiej! Nie zostanie co prawda w mojej pamięci na dłużej, ale miło spędziłam z nią czas.

Lubicie czytać historie oparte na mitologii? Jeżeli tak, to mam dla was idealną propozycję, czyli książkę ?Araidna?, która opowiada na nowo mit o Tezeuszu z perspektywy tytułowej bohaterki. Jest to lektura obowiązkowa dla fanów mitologii greckiej.

?Ariadna? to niezwykła opowieść, która zręcznie bada niezliczone sposoby, w jakie kobiety były zdane na łaskę mężczyzn i bogów. Śledzimy tu historię Ariadny i jej siostry Fedry, które żyły w świecie, w którym kobiety musiały dźwigać ciężar błędów popełnianych przez mężczyzn. Ta wciągająca opowieść jest bogata w szczegóły, napisana lirycznym językiem. Od pierwszej strony czytelnik ma wrażenie, jakby przeniósł się do starożytnej Grecji. Z łatwością można poczuć zapach morza, czy otaczające ciepło. Ariadna to feministyczna opowieść o nieśmiertelnej miłości, o zdradzi i porywającym upojeniu władzą.


Ariadna i Fedra, córki Minosa, dorastają słuchając opowieści o bogach i bohaterach. Pod złotym pałacem, w którym mieszkają rozbrzmiewa wszechobecny tętent kopyt ich brata, Minotaura, potwora żywiącego się ludzkim mięsem, krwią i strachem swoich ofiar. Pewnego dnia Tezeusz, książę Aten, przybywa, by pokonać bestię. Ariadna widzi w czarującym młodzieńcu nie zagrożenie, lecz ucieczkę. Sprzeciwiając się bogom, zdradzając swoją rodzinę i kraj oraz ryzykując wszystko dla miłości, Ariadna pomaga Tezeuszowi.


Jennifer Saint potrafi ożywić postacie, w sposób, który jest pełen niuansów. Książka jest pięknie napisana, prowokuje do myślenia i porusza wiele tematów dotyczących kobiet, które nadal pozostają aktualne, choć w mniej dramatyczny sposób. Historia napisana jest w wyjątkowy, elegancki sposób, który sprawia, że przez słowa się wręcz płynie. Czułam, że zatapiam się w stronach za każdym razem, gdy otwierałam tę książkę i nie mogłam doczekać się powrotu do jej wnętrza.


To była świetna opowieść o stracie, miłości, poświęceniu, władzy i chciwości. Początek zaczął się trochę wolno, ale zaraz potem zostałam przeniesiona do intrygującego świata bogów i bohaterów. Rzadko czytam książki oparte na mitologii, ale dzięki tej książce mam ochotę na więcej tego typu powieści.

Pamiętacie kiedy pierwszy raz poznawaliście tajemnice Olimpu, bogów, po prostu mitologii?
To z pewnością było w szkole ????

Nie ukrywam, że od zawsze ciekawił mnie ten wyjątkowy świat, ale czy nie macie wrażenia, że każda historia, każdy mit mogły zostać opowiedziane w bardziej przystępny sposób? W końcu ta wiedza cały czas nam się przydaje, to właśnie dzięki mitologii mamy związki frazeologiczne, których używamy codziennie, chociażby ?nić Ariadny? oznaczający oferowanie pomocy przy wykonaniu jakiegoś trudnego zadania.

To właśni oczami Ariadny spojrzałam ostatnio na tamte czasy, które bezapelacyjnie nie były łatwe, momentami wręcz brutalne. I tak jak teraz widać wśród ludzi zawiść, zawziętość, chęć władzy tak było i wtedy, a momentami można było odczuć jakby te ?pragnienia boskie? potęgowały i sprawiały, że nic innego się nie liczyło.

Choć znałam już historię córki króla Krety to z wielkim zainteresowaniem kartkowałam kolejne strony. Tutaj każdy bohater był jakby bardziej realny, nie taki niedostępny, tak jak kiedyś w szkole, kiedy pierwszy raz poznawałam te mityczne imiona Minosa, Minotaura, Tezeusza, Dionizosa czy wielu innych.

To pięknie napisana opowieść, choć niestety smutna, obrazująca to, jak wtedy kobietom było cieżko, jak były wykorzystywane, jak nie liczono się z ich zdaniem. Poznajemy myśli Ariadny i to w jaki sposób próbowała wyjść z każdej trudnej, czasami beznadziejnej sytuacji, bo pamiętajmy, że siła jest kobietą ? Ariadna kilkukrotnie była w momencie tragicznym, ale? szła do przodu, choć początkowo bez przekonania to z biegiem czasu jej chęć działania była coraz silniejsza.

Jeśli chciecie zatopić się w tym świecie, ale w sposób nie taki pompatyczny to koniecznie sięgnijcie po retelling mitu o Ariadnie.

Kreteńskie księżniczki, córki Minosa, Ariadna i Fedra, dorastają w pałacu. Jednak nie jest to zwyczajny pałac, ani zwyczajna rodzina. Koło pałacu położony jest bowiem labirynt, który skrywa ich budzącego grozę brata, Minotaura.

Minotaur przynosi Krecie wstyd, ale budzi również strach. Stał się symbolem siły dla króla Minosa. Dumny ze swojej bestii podbił Ateny, żądając corocznej krwawej daniny z czternaściorga dzieci, by zaspokoić jego apetyt.

Pewnego dnia na statku z okupem przybywa także ateński książę, Tezeusz. Swoją urodą i czarem staje się obiektem westchnień Ariadny, która z miłości byłaby w stanie zrobić dla niego wszystko. Jednak oznaczałoby to zdradę rodziny i ściągnięcie na siebie uwagi nieprzewidywalnych bogów.

Jennifer Saint pięknie ukazała wzruszającą historię córek Minosa, tytułowej Ariadny oraz Fedry. Podkreśliła tragizm miłości i roli kobiety w społeczeństwie. Muszę przyznać, że nie znałam wcześniej całego dotyczącego ich mitu, dlatego zdziwiłam się gdy wydarzenia toczyły się dalej, ale przez to też bardziej wkręciłam się i zaciekawiłam. Przejął mnie los obu bohaterek. Podziwiam je za ich odwagę, kobiecą moc oraz wytrzymałość na cierpienie i udrękę.

Bardzo mi się podobało, że autorka skupiła się na kobietach mitologii i ukazała ich siłę, która w blasku herosów nie zostawała nigdy doceniona. Ciesze się, że przedstawiła analizę zachowań postaci i myśli głównej bohaterki, a dialogi, chociaż nie było ich sporo, były rozbudowane. Saint pisze używając wielu pytań retorycznych, co przypadło mi do gustu. Myślę, że w ciekawy sposób oddaje to również klimat mitologii, w której pojawiają się niedopowiedziane kwestie. Także poprzez obrazowe opisy estetyka tamtych czasów jest odpowiednio ukazana.

Nie czytałam dotąd wielu retellingów mitów, ale ten zawiera wszystko to, o czym chcę przeczytać kiedy po taki sięgam.