Rozpoznanie bojem

eś­niej zo­stał do­kład­nie spraw­dzo­ny przez tech­ni­ków pod ką­tem ewen­tu­al­nych pod­słu­chów. Zna­le­zio­no ta­kie dwa. Je­den w lam­pie, dru­gi w gniazd­ku elek­trycz­nym w sy­pial­ni. Wy­glą­da­ły, jak­by po­cho­dzi­ły z ze­szłe­go stu­le­cia. Oba mi­kro­fo­ny po­zo­sta­wio­no tam, gdzie były. Po co draż­nić go­spo­da­rzy? Go­li­cyn przy­je­chał do War­sza­wy na­wią­zać kon­tak­ty, a nie ro­bić so­bie wro­gów. Iwa­now zer­k­nął na ze­ga­rek. - Spie­szy się pan do­kądś? - Ależ skąd. - Am­ba­sa­dor ski­nął gło­wą pierw­sze­mu se­kre­ta­rzo­wi am­ba­sa­dy, któ­ry stał obok. - Prze­pra­szam na mo­men­cik. Oleg, bądź tak uprzej­my. - Oczy­wi­ście. Urzęd­nik pod­szedł do drzwi i wpu­ścił do środ­ka ko­bie­tę, tak na oko w wie­ku lat dwu­dzie­stu, ubra­ną w ko­lo­ro­wą su­kien­kę. - Pan po­zwo­li, to moja cór­ka Kse­nia - za­pre­zen­to­wał wcho­dzą­cą dum­ny z la­to­ro­śli am­ba­sa­dor. - Mam na­dzie­ję, że znaj­dą wspól­ny ję­zyk z Anną. Go­li­cyn wy­trzesz­czył oczy. Jego wy­stu­dio­wa­ny spo­kój prysł jak bań­ka my­dla­na. Kim, do cięż­kiej cho­le­ry, była sto­ją­ca przed nim oso­ba? Od dziew­czy­ny, któ­ra zja­wi­ła się tu przed trze­ma go­dzi­na­mi, róż­ni­ło ją nie­mal wszyst­ko: wzrost, tu­sza, ko­lor oczu i wło­sów. Tam­ta była skoń­czo­ną pięk­no­ścią, a Aż żal było pa­trzeć. - - wy­stę­kał. Na wię­cej nie po­tra­fił się zdo­być. - Czy coś się sta­ło? Go­li­cyn po­lu­zo­wał kra­wat i łyk­nął wody. - Pa­nie mi­ni­strze, może za­wo­łam le­ka­rza. - Am­ba­sa­dor był po­waż­nie za­nie­po­ko­jo­ny sta­nem go­ścia. - Pro­szę mi po­wie­dzieć... - Go­li­cyn z tru­dem pa­no­wał nad ner­wa­mi - pan ma dwie cór­ki? - Jed­ną. Mam jesz­cze syna, ale obec­nie prze­by­wa w Mo­skwie. Mi­ni­ster z tru­dem dźwi­gnął się na nogi. Wie­ra po­szła sko­rzy­stać z ho­te­lo­wej si­łow­ni. Wró­ci za go­dzi­nę. Na wszel­ki wy­pa­dek na­le­ża­ło ją spro­wa­dzić z po­wro­tem. Sta­rał się nie wpa­dać w pa­ni­kę, ale ser­ce pod­po­wia­da­ło, że sta­ło się naj­gor­sze. Spo­koj­nie. Tyl­ko spo­koj­nie. Zna­lazł te­le­fon i wy­brał nu­mer na­le­żą­cy do Anny. Był tak prze­ję­ty, że za­po­mniał o od­dy­cha­niu. Oby tyl­ko spra­wa oka­za­ła się kosz­mar­nym nie­po­ro­zu­mie­niem. Brak sy­gna­łu. Apa­rat wy­su­nął się z jego drżą­cych pal­ców. Nie­spo­dzie­wa­ny ból w klat­ce pier­sio­wej od­bie­rał zmy­sły. - Oleg, wo­łaj le­ka­rza! Na­tych­miast. Wśród człon­ków per­so­ne­lu wy­bu­chła pa­ni­ka. Nic nie za­po­wia­da­ło dra­ma­tu, któ­ry wła­śnie roz­gry­wał się na ich oczach. - Pa­nie mi­ni­strze, pro­szę się po­ło­żyć. - Anna. - Co z nią? - Nie ma - wy­stę­kał z tru­dem Go­li­cyn. - A gdzie jest? Mi­ni­ster uchwy­cił Iwa­no­wa za gu­zik ko­szu­li. - Tego wła­śnie mu­si­my się do­wie­dzieć. 2 Od pod­pi­sy­wa­nia ko­lej­nych do­ku­men­tów nad­in­spek­to­ra Ma­riu­sza Pi­ku­sa roz­bo­la­ła dłoń. Na jed­nym sto­si­ku no­mi­na­cje, na dru­gim na­ga­ny i upo­mnie­nia. Spo­ro tego. Awan­sów oczy­wi­ście. Jako szef sto­łecz­nej po­li­cji uwa­żał, że musi spra­wo­wać peł­ną kon­tro­lę nad pod­le­gły­mi mu jed­nost­ka­mi. Jak się ko­muś nie po­do­ba, to won, na uli­cę. Przy­mu­su pra­cy nie ma. On po­trze­bo­wał od­da­nych i lo­jal­nych pra­cow­ni­ków, a nie ta­kich, któ­rzy cha­dza­ją wła­sny­mi ścież­ka­mi. Służ­ba w po­li­cji to ge­ne­ral­nie pra­ca ze­spo­ło­wa. Tu nie było miej­sca na po­ka­zy­wa­nie wła­sne­go in­dy­wi­du­ali­zmu. Ot, taki ko­mi­sarz Tom­czyk, co to go prze­nie­śli z za­py­zia­łej pro­win­cji: pró­bo­wał pod­ska­ki­wać i nie od­na­lazł się w no­wych wa­run­kach. Te­raz wró­ci do sie­bie. Pi­kus się­gnął . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty