Astronautka

"Umysł ludz­ki nie był po pro­stu prze­zna­czony do poj­mo­wa­nia nie­skoń­czo­nego bez­miaru wszech­świa­ta i zim­nej, abso­lut­nej ciszy próż­ni. Im bar­dziej czło­wiek odda­lał się od Słoń­ca, tym bar­dziej tęsk­nił do domu. To mogło dopro­wa­dzić do sza­leń­stwa."

Ciche dźwięki kolędy na pogrążonym w ciemnościach statku kosmicznym wybudzają z hibernacji komandor Maryam ?May? Knox. Początkowe oszołomienie szybko ustępuje miejsca dezorientacji, gdy odkrywa, że cała załoga zniknęła, a jedynym towarzyszem, na które może liczyć, jest sztuczna inteligencja. Nie pamięta wydarzeń z ostatnich dni, jedynie szczątkowe migawki wspomnień, które pojawiają się w jej umyśle. Wie, że jedynym sposobem na ratunek i powrót na Ziemię jest nawiązanie łączności z NASA. Nie będzie to jednak proste, bo komuś bardzo zależy na niepowodzeniu misji.

Fabuła powieści rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, głównie na pokładzie uszkodzonego statku kosmicznego oraz na terenie stacji należącej do NASA. Akcja rozpoczyna się dość spokojnie, ale z wyczuwalnym napięciem. Razem z May staramy się zrozumieć zaistniałą sytuację, odkryć, gdzie podziała się cała załoga i co dokładnie się wydarzyło. Odpowiedzi na te pytania ujawniane są stopniowo, co nie dziwi, biorąc pod uwagę surowe i niebezpieczne warunki kosmosu. Ten zagadkowy wątek najbardziej przyciągał moją uwagę, ale istnieje także drugi, bardziej obyczajowy, który poznajemy dzięki rozmyślaniom oraz licznym retrospekcjom. Przybliżają one kilka ostatnich lat życia May oraz moment, w którym poznała swojego męża, Stephena. To właśnie on kierował i był odpowiedzialny za misję z Ziemi, a teraz pozostaje jej jedyną nadzieją na ratunek. Ich związek nie był wolny od wad, często doświadczali wzlotów i upadków. Oba wątki przeplatają się ze sobą i równoważą, więc jeśli ktoś spodziewa się mocnego thrillera, może poczuć rozczarowanie. Bo chociaż są momenty nerwowości i widowiskowej dramaturgii to nie w takim stopniu, jak opisywane rozterki i relacje małżeńskie.
Jeśli jednak ktoś szuka nieszablonowej rozrywki z kosmosem w tle, będzie usatysfakcjonowany.
Dla mnie mocne 7/10.

Pierwsza załogowa misja na Europę - księżyc Jowisza. Na pogrążonym w ciemności, uszkodzonym statku budzi się May - jedyna ocalała z katastrofy, nie pamiętająca ostatnich miesięcy życia. Pomóc jej może tylko mąż - naukowiec z NASA - z którym May pozostaje w niejasnych relacjach. Nie wszystkim jednak jest na rękę jej powrót do domu...

SF kojarzy mi się zwykle albo z historiami z zaawansowanymi naukowo teoriami albo gwiezdnymi przygodami typu Star Wars. "Astronautka" mnie pod tym kątem miło zaskoczyła swoją odrębnością i oryginalnością pomysłu. Tutaj bezkres kosmosu jest równie zajmujący, jak zagmatwane rejony ludzkiego wnętrza i skomplikowanych relacji.

Podobała mi się zmienna dynamika akcji. Były tu momenty refleksyjne, gdzie razem z May celebrujemy samotność w kosmicznej przestrzeni, skłaniającą do głębokiego zastanowienia nad istotą życia. Były momenty retrospektywne, przedstawiające szerszy obraz przeszłości głównej bohaterki i okoliczności zbudowania i rozpadu małżeństwa. A były, szczególnie pod koniec, chwile emocjonującej akcji, walki o każdy oddech i sekundy życia.


W interesujący sposób zostały ukazane emocje bohaterów w pryzmacie napiętych, nierozwiązanych konfliktów. Silnie wyczuwalna jest tu wzajemna tęsknota i wygaszone, choć wciąż tlące się namiętne uczucie. Jednocześnie bezradność i nieumiejętność dialogu oraz tak wielkie kłody rzucane wzajemnie pod nogi, że odbudowa tego, co było na początku wymaga tytanicznej pracy. Zastanawiało mnie momentami, co w życiu May i Stephena jest trudniejsze: naprawa ich małżeństwa, czy bezpieczne sprowadzenie kobiety z przestrzeni kosmicznej.

To doskonały tytuł dla fanów nieoczekiwanych wariacji gatunkowych. Są dramaty ludzkie, rozważania futurystyczne i warstwa rozrywkowej akcji. Serdecznie polecam :)