Aż po horyzont

Bardzo dobrze czytało mi się oba tomy powieści. Autorka bardzo dobrze dobrała ze sobą tajemnicę, relacje rodzinne jak również bolesne i ciężkie wspomnienia. Weronika bardzo chcą odkryć tajemnicę, która poróżniła jej ojca z jego siostrą. Jednak niektórych tajemnic lepiej nie ruszać, ponieważ wspomnienia mogą nam przypominać o bólu jaki owa tajemnica wywołuje, jak również zmienić życie rodziny. Drugi tom powieści pokazuje nam jak po jedenastu latach dalej toczy się życie Weroniki. Kobieta uległa dużej przemianie, stała się pewniejsza siebie ma własne zdanie. Gdy jej syn wyznaje, że dawno temu na strychu iść ciotki znalazł pamiętnik Wandy siostry jej ojca kobieta pragnie go przeczytać, i poznać tak bardzo skrywaną tajemnicę. Gdy w końcu poznaje prawdę od swojej matki jest zaskoczona i zdezorientowana."Aż po horyzont" nie jest tylko powieścią o relacjach rodzinnych jest również o trudnej i nieodwzajemnionej miłości, która nie powinna się wydarzyć. Emocje podczas czytania drugiego tomu rosną, tutaj akcja przyspiesza i kawałek po kawałku poznajemy przeszłość i tajemnicę, która potrafiła zniszczyć więź między bratem i siostrą. Bardzo podobał mi się sposób narracji, język jakim napisana jest powieść, dzięki temu czyta się ją szybko i łatwo. Pani Agnieszka bardzo dobrze połączyła ze sobą czas teraźniejszy i wspomnienia z przeszłości umiejscowione w czasach wojennych.Historia jest bardzo smutna, z pozoru niewinny romans oraz poszukiwanie szczęścia doprowadziły do tragedii." Aż po horyzont" to powieść o rodzinnych sekretach, moralnych dylematach z odrobiną wojennej rzeczywistości, oraz bohaterką, która szukając odpowiedzi na pytania z przeszłości poznaję na nowo siebie. Bardzo ciekawe i zaskakujące zakończenie. Bohaterowie bardzo dobrze wykreowani, można sobie bez problemu wyobrazić postacie jak i miejsce, dzięki wspaniałym i barwnym opisom. Czytanie tej powieści to sama przyjemność, bardzo lubię tajemnice oraz ich rozwiązywanie razem z bohaterami, a jeszcze dodać do tego rodzinne zawirowania oraz tajemnicze wpisy z pamiętnika z czasów wojennych daje nam powieść od której nie można się oderwać.

Między tomem II a wydarzeniami z tomu I mija ok. 10 lat. Weronika nadal zaprząta sobie głowę rodzinną tajemnicą. Nie może zrozumieć czemu rodzice, i ciotka Rozalia milczą na temat okoliczności zerwania kontaktów między Wandą a jej ojcem. Co poróżniło rodzeństwo? Jaki w tym udział ma jej matka? Czemu jej brat Oskar odpuścił sobie całą historię? Weronika ma coraz więcej pytań. Jej synowie są już dorośli, z rodzicami już tak nie ma dobrych kontaktów jak kiedyś. Ma więcej czasu na przemyślenia i ciągle ją nurtują ta rodzinna historia.

W tomie drugim poznajemy całą prawdę. Nie tylko z opowiadań, ale także poprzez rozdziały pisane z punktu widzenia ojca i matki Weroniki. Nie tylko tych pisanych teraz ale także wspomnień. Poznajemy motywy skrywane tajemnice. Tylko czy takich rewelacji spodziewał się Weronika? Sama historii jest dość tragiczna. Historia małżeństwa Izabeli i Jana, a także historia miłości Wandy i Staszka. Obie pary pogubił się w swoich uczuciach. Historia Wandy i Staszka jest smutna. Izabela i Jan połączyła wspólna pasja. Wanda i Staszek, to dość nietypową parą. Staszek to typowy kobieciarz, który być może faktycznie kochał Wandę. Możemy snuć domysły bo ich losy są tragiczne. Czasy wojenne nie sprzyjały niczemu. Autorka trochę nam nakreśliła tamte czasy, choć skupiła się bardziej na bohaterach.

Bohaterowie są świetnie wykreowani. Zwłaszcza ci z przeszłości. Możemy ich sobie wyobrazić z powodzeniem. Czuć ich emocje, rozterki i to wszystko, co doprowadziło do skrywanej przez rodziców Weroniki tajemnicy. Autorka doskonale pokazała nam ich wady i zalety. To jak przeszłość wpłynęła nie tylko na Izabelę i Jana, ale także jak ma wpływ na ich dzieci. Dzięki dążeniu do prawdy Weronika sprawiła, iż tajemnica wyszła na jaw. Nie tego się spodziewała, ale poniekąd tego tej rodzinie brakowało. Atmosfera się oczyściła, rodzice pozbyli ciężaru a tajemnicą wbrew ich myślenia scaliła ich niż podzieliła. Za nim jednak do tego doszło padło wiele gorzkich słów.

Autorka ma świetne pióro. Wspaniale łączy historię z teraźniejszością. Bohaterowie są zwyczajni, nietuzinkowi. Polecam z czystym sumieniem.

16.06.2021 Mieliśmy premierę drugiej części książki ?Aż po horyzont tom 2?. Tutaj spotykamy się z bohaterami po kilkunastu latach gdzie np. synowie Weroniki wkraczają w dorosłe życie, a i sama bohaterka stała się inną osobą niż ta, o której czytaliśmy w tomie 1. Wracamy w te same miejsca, o których czytaliśmy, lecz tutaj jest nieco inaczej. Jak? To pozostawiam Wam.
Weronika zrywa łańcuch, jaki nałożyli na Nią rodzice przez ingerowanie i wychowywanie dorosłej kobiety, która stała się zależna od rodziców. Teraz to już inna osoba i muszę powiedzieć, że ta wersja podoba mi się bardziej.
Bohaterka dalej utrzymuje kontakt z byłym mężem ze względu na już dorosłych synów. Tajemnice, jakie odkryła w przeszłości musiały przez ten czas poczekać, ale tutaj odkryjecie je min. poprzez pamiętnik/zapiski Ciotki Wandy tutaj w książce opowiadane jest przez Nią samą.
Akcja w końcu taka, na jaką liczyłam wszystko zaczyna do siebie pasować. Ale czy odkrycie ich da ukojenie Weronice i rodzinie? No tego to już nie napisze, ale w zrozumieniu przeszłości pomaga Weronice jej były mąż, który jest historykiem.
Jak to jest jak rodzina ma jakąś przykrą tajemnice? Zawsze warto mieć koło siebie właśnie w/w rodzinę, bo tylko oni potrafią to wszystko, zrozumieć bądź, chociaż pomóc w tych trudnych czasach. Wiadomo, że nie zawsze tak jest, bo rodzeństwo potrafi odwrócić się od siebie, a na horyzoncie czasu nie widać pozytywnej myśli. Nie możemy oceniać postępowania naszych bliskich, którzy kiedyś podjęli takie, a nie inne decyzje. Nie możemy oceniać, krytykować tylko, dlatego bo ich decyzje przyniosły takie, a nie inne skutki.
Zawsze prawda wyzwala choćby była najgorsza, najboleśniejsza. Po niej na horyzoncie zawsze zobaczymy piękną bezchmurną przyszłość.
Za ten egzemplarz dziękuję ... Cieszę się, że miałam zaszczyt towarzyszyć rodzinie Reczyńskich.