Bałkany - terror kultury

ej duchowości jest w ostatecznym rozrachunku tylko pretendowaniem do uprzywilejowanego statusu narodu wybranego. Wydaje się bowiem, że nie wszystkim dana jest tożsamość kulturowa, określona jako byt narodu wcielony w kulturę jednej wspólnoty etnicznej. Jest to wyjątkowy dar boży, wartość zastrzeżona tylko dla nas. Inni albo w ogóle nie mają tożsamości kulturowej, albo zupełnie ją zaniedbali. Amerykanie na przykład nie mają tożsamości, ponieważ są sztuczną wspólnotą, bez prawdziwej tradycji, bez pamięci zbiorowej, bez duszy. Zachodnim Europejczykom, pogrążonym w materializmie i kosmopolityzmie, pozostało coś w rodzaju chorej, osłabionej, podupadłej tożsamości. I wreszcie Muzułmanie2 i Chorwaci stanowią dla serbskich nacjonalistów przykład narodów, które swą prawdziwą (to jest serbską i prawosławną) tożsamość zdradziły i przyjęły islam i - odpowiednio - katolicyzm. Wojna w imię kultury Naród wybrany jako swoisty zbiorowy bohater kulturowy cywilizacji europejskiej, jeśli nie światowej, ma za zadanie bronić swojej drogocennej odrębności, ale też walczyć, choćby ogniem i mieczem, o zwycięstwo autentycznych wartości kulturowych. Podczas minionej wojny w byłej Jugosławii wszystkie walczące strony jako jeden z głównych powodów włączenia się do wojny wymieniały obronę kultury, i to nie tylko swojej narodowej, ale kultury w ogóle, jako wartości europejskiej i ogólnoludzkiej. W niektórych serbskich mediach zdobycie Srebrenicy - bośniackiego miasteczka, gdzie ludność muzułmańska stanowiła większość - które nastąpiło pod koniec lipca 1995 roku i podczas którego wymordowano ponad siedem tysięcy ludzi, opisane zostało jako przywrócenie w tym mieście osiągnięć cywilizacji, to jest jako ,,przewietrzenie Srebrenicy". Wkrótce potem armia chorwacka przeprowadziła operację ,,Burza", przejmując kontrolę nad częścią Chorwacji będącą od początku wojny w rękach sił zbrojnych samozwańczej Republiki Serbskiej Krajiny. Niektóre chorwackie media wychwalały tę akcję jako powrót kultury na tereny, które Serbowie ,,zamienili w chlew"3. W tych i podobnych przykładach powoływanie się na kulturową wyższość zwycięzców służy temu, aby zbrodniczy mord na cywilnej ludności przedstawić jako dokonaną przemocą, ale skuteczną metodę podnoszenia standardów cywilizacyjnych na terytorium, które wcześniej zajmowali ludzie na niższym poziomie kultury niż zwycięzcy. W historii tych wojen krzyżowych prowadzonych w imię kultury model ten znany jest pod nazwą ,,ostateczne rozwiązanie". Pogarda dla narodu w imię kultury Tymczasem ofiarami nacjonalistycznych kulturträgerów są nie tylko inni, inne narody, inne kultury, inne religie. Swoją daną przez Boga misję szerzenia jedynej autentycznej kultury i jedynej prawdziwej wiary pełnią także, może najżarliwiej, na szkodę własnego narodu. Ruch na rzecz kultury narodowej często oznacza prześladowanie niewystarczająco świadomych albo nie dość zdyscyplinowanych narodowo rodaków, zwłaszcza tych, którzy przyjęli wzory heterogenicznej i otwartej kultury miejskiej. Jeszcze większy gniew nacjonalistycznych kulturträgerów budzą szerokie rzesze ludności, które nie okazują w wystarczającym stopniu przywiązania do rzekomych tradycji oraz wartości narodowych i - niegodne, by należeć do narodu wybranego - ulegają obcym wpływom, zachodnim modom. Albo, co gorsza, za swoją uważają kulturę ludową z elementami rodem z Orientu. Przemówienia proroków kultury narodowej pełne są lamentów w stylu O tempora, o mores. Jak powiada jeden z owych proroków, Serbowie to ,,wielce powierzchowny", ,,moralnie chwiejny", ,,nieoświecony, źle wychowany", ,,obdarzony krótką pamięcią" naród, który ,,żyje na płyciznach" i ,,lubi wulgarną muzykę oraz niesmacznie ubrane piosenkarki". Tak krytycznie i z takim lekceważeniem nie mówią o Serbach nawet ich najbardziej zajadli wrogowie za granicą. Nic zatem dziwnego, że wojujący patrioci najłatwiej decydują się na złożenie wojnie w ofierze własnego narodu. Ich niemiłosierna miłość do narodu przypomina miłość surowych nauczycieli do uczniów, o której Blake mówi, że była równa zbrodni. W imię polityki Ten krótki przegląd sytuacji, w których wojownicza nacjonalistyczna polityka odwołuje się do kultury - rzekomo w imię poszanowania tożsamości i różnic kulturowych, a w istocie legitymizując swoje hegemonistyczne dążenia - prowadzi nas do problemu modelu relacji między kulturą i polityką odpowiadającego celom demokratycznego i tolerancyjnego społeczeństwa. Zdaniem niektórych polityka demokratycznego społeczeństwa obywatelskiego, polityka pokoju i tolerancji mogłaby znaleźć oparcie w modelu kultury, w którym różnice uważa się za równoprawne i - przede wszystkim - żywotnie ze sobą związane formy wyrażania uniwersalnych ogólnoludzkich wartości.