Barwy uczuć Za głosem nienawiści

?Czy marzenia muszą rozczarowywać?? Moim zdaniem na realizację marzeń nigdy nie jest za późno. Czy takiego samego zdania jest Luiza - bohaterka najnowszej powieści Anety Krasińskiej? Od ostatnich wydarzeń minęło już ponad 10 lat, a bohaterowie nie są już beztroskimi studentami, a dorosłymi statecznymi ludźmi. Jednym udało się osiągnąć sukces, inni zaś z różnych powodów zrezygnowali ze swoich planów i marzeń. Luiza po ucieczce od Grzegorza zamieszkała na wsi i całkowicie poświęciła się wychowaniu swojego nastoletniego syna. Jej życie niczym nie różni się od życia typowej polskiej 30-latki. Nudna praca, obowiązki domowe, a w domu czekający na nią zbuntowany nastolatek, proza życia chciałoby się rzec. Czy już zawsze tak będzie? A może już niedługo pojawi się ktoś, kto wniesie w jej uporządkowaną codzienność odrobinę szaleństwa? do lektury zarówno mojej opinii o książce, jak i samej książki:)

.
Wspominałam już kiedyś, że nie warto przekreślać danego autora, tylko dlatego, że jakaś jedna jego książka nie przypadła nam do gustu. Ja mam tak właśnie z twórczością Anety Krasińskiej. O ile ?Trylogia gdańska? skradła moje serce tak II tomowa historia Luizy już niekoniecznie. Jednak obie serie są zupełnie różne, a ja zawsze chętniej sięgnę po powieść historyczną osadzoną w czasach wojny, niżeli po książkę obyczajową. Obie różnią się też stylem, jakim zostały napisane, tak, że można odnieść wrażenie, że pisały je dwie różne osoby. Oczywiście nie jest tak, że kontynuacja ?Za głosem miłości? mi się nie podobała. Przecież dobrowolnie wybrałam tę książkę do recenzji z grona innych, czyli musiała czymś mnie ująć. Czym mnie ujęła? A tym, że jest w tej historii coś, co jest bliskie każdej z nas. Większość kobiet dobiegających 40-stki ma za sobą przynajmniej jeden nieudany związek i mnóstwo zawiedzionych nadziei i niespełnionych marzeń. Samo życie. Nie szczędzi nam problemów i trosk. Wszyscy pamiętamy początek pandemii covid-19, kiedy to sen z powiek spędzał nam strach o naszych najbliższych. Luiza również doświadczyła tego strachu. Jak nasza bohaterka poradzi sobie z trudnymi wyzwaniami i czy będzie to samotna walka, czy może ktoś pojawi się u jej boku? Jeśli lubicie powieści obyczajowe, w których akcja toczy się wolno, a bohaterowie są podobni do was samych, to myślę, że miło spędzicie czas z tą lekturą. Co ważne, w tym przypadku raczej wymagana jest znajomość poprzedniego tomu.
.

"Za głosem nienawiści" jest drugim tomem dylogii Barwy uczuć. Ponownie wracamy do historii Luizy. Mika dziesięć lat od zakończenia pierwszego tomu. Los nadal nie oszczędza naszej bohaterki. Trzymałam mocno kciuki, by jej się poukładało. A trzeba przyznać, że dojrzała, zmieniła poglądy na życie.

Oprócz Luizy sprawdzamy co słychać u innych postaci książki. Oni, jak się okazuje, również sporo w życiu przeszli. Pojawiają się też nowe, nie mniej interesujące.

Jeśli miałabym jednym słowem określić sedno tej powieści, byłoby to cierpliwość. Idealnie pasuje i oddaje przekaz przedstawionej na kartach książki historii. Widzimy, że bycie cierpliwym, nie podawanie się przeciwnościom losu i niepowodzeniom, z czasem przynosi owoce. Trzeba tylko walczyć o siebie, swoje szczęście, nie pozwolić, by ktoś inny podejmował za nas kluczowe decyzje. A miłość? Ona także potrzebuje czasu. Cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość.

Przeszłość jest nieodzowną częścią naszego życia i nie się jej wyprzeć ani przed nią uciec. A jeśli jeszcze dodatkowo dała nam w kość, trudno jest otworzyć się na to, co nowe i ponownie zaufać. 

Książka jest bardzo realna. Wszystko to, o czym czytamy, mogłoby mieć miejsce w rzeczywistości. Zostały tu poruszone takie tematy jak: uzależnienie od hazardu czy zmiany w szkolnictwie. Aneta Krasińska doskonale oddała tło dla toczących się wydarzeń. Jednym z takich wątków jest wybuch pandemii i związane z nią restrykcje. I ta niemoc ludzi wobec wirusa, którego nie zawsze dało się pokonać...

"Za głosem nienawiści" to powieść pozbawiona lukru i tych wszystkich serduszek. Za to z odrobiną soli i pieprzu, co nadaje jej realności. To pełna emocji powieść o walce o szczęście, nauce ponownego zaufania, cierpliwości. Jaki smak ma prawdziwa miłość? Czy Luiza w końcu go zazna? 

Powracamy do Luizy,której los nie oszczędza.Mija dziesięć lat od wydarzeń z zakończenia pierwszego tomu.
Nieodpowiedzialny Grzegorz sprawił,że nie potrafi zaufać żadnemu mężczyźnie.W pojedynkę pragnie wychować swojego syna na uczciwego chłopaka odmawiając sobie wiele.Dodatkowo praca nauczycielki pozwala jej na chwilę zapomnieć o kłopotach.Jej życie ciagle zaskakuje,niestety nie pozytywnie?

Cudownie było powrócić do poznania dalszej historii bohaterki.Mocno trzymałam kciuki za jej walkę o siebie i syna.Jak sami wiemy los jest brutalny.Ciągłe problemy i zmartwienia nie pozwalaja na cieszenie się z życia.Czasem ochrona dziecka przed ojcem obraca się przeciwko.Bo jak wytłumaczyć ojca,który nie potrafi uczciwie zarobić pieniądza idąc na skróty!

Oprócz szczegółowych wydarzeń z życia bohaterki możemy dowiedzieć się co u jej znajomych,których poznała na studiach:Adama,Mileny i Julii.Teraz są już dorosłymi osobami,którzy przeszli w życiu wiele trosk i porażek.

Ani na moment nie przewidziałabym rozwoju wydarzeń z życia postaci.Dopiero po latach wreszcie potrafią podjąć odważne decyzje,dzięki którym mogą zaznać spokoju i szczęścia.

Historia pokazuje,że warto być cierpliwym i nie poddawać się w czasie niepowodzeń.Walczyć i nikomu nie pozwalać podejmować za nas decyzje.I najważniejsze?miłość przyjdzie w odpowiednim momencie,tylko należy cierpliwie poczekać.
Gorąca polecam obie książki dylogii