Baśnie Śnieżnego Lasu (twarda)

oje nogi ogarnia to samo drżenie, ten sam niepokój co wcześniej, gdy usłyszałam słowa gila. Za oknem połyskuje śnieg; mam ogromną chęć pozostawienia na nim odcisków stóp. - Niedźwiedzia Jaskinia. - Głos Anatolija przecina moje myśli. Mężczyzna delikatnie dotyka mapy tuż obok zaznaczonej pieczary. - Miejsce, gdzie twoja Mamoczka znalazła najcenniejszy skarb, jaki kiedykolwiek odkryto w Śnieżnym Lesie. Mamoczka stawia przede mną kubek ze zbiteniem i całuje mnie w głowę. Uśmiecha się do Anatolija, który odpowiada jej tym samym, nie odwracając wzroku; przez chwilę czuję się tak, jakbyśmy we trójkę tworzyli jedną rodzinę. Prawdziwą rodzinę. - Jak długo zostaniesz? - wyrzucam z siebie nagłe pytanie i natychmiast go żałuję, ponieważ twarz Anatolija płonie jaskrawą czerwienią po same uszy. Nie odpowiada. Mamoczka się pochyla i nalewa gorącej wody z samowara do czajniczka. Gdy otwiera wieczko lśniącego mosiężnego naczynia, wydobywa się z niego para, a żar w powietrzu kamufluje rumieniec Anatolija. - Co to jest? - pyta Mamoczka, wskazując na mały trójkątny znak na mapie. Ja też się gapię na trójkąt osadzony wysoko na pniu wielkiej smukłej brzozy. W jego wnętrzu widnieje litera N z koroną u góry. - To nowy znak! - Ogarnia mnie ekscytacja i spłukuje przykre rozczarowanie, którego doznałam, nie znalazłszy znaku sama. - Ma chyba coś wspólnego z księżniczką Nastazją. - Poznaję ten symbol, ukoronowane N. Anatolij opowiadał mi o niej różne historie już wcześniej; niektóre wskazywały, że mogłaby być moją biologiczną matką. Myśl, że to prawda i że za chwilę czegoś się o niej dowiem, napełnia mnie nagłym oszałamiającym podnieceniem, jakbym ślizgała się na lodzie i lekko straciła nad tym kontrolę. Anatolij wyjmuje z kieszeni jakiś przedmiot owinięty w szmatkę i mi go podaje. Jest wielkości mojej dłoni, ciężki, wyczuwalnie zimny mimo tkaniny. Mordka wystawia głowę ze swojej dziury w rogu pomieszczenia, obok kominka, i obwąchuje powietrze. To groźny i dumny myśliwy, nigdy nie uprasza się o jedzenie, chyba że o słodkowodnego dorsza przyniesionego przez Anatolija. Ale w zawiniątku jest coś innego, nie dorsz. To trójkątny jasnoniebieski kamień, gładki niczym szkło, o czubku i krawędziach ostrych jak nóż. W jego szerszym punkcie Anatolij zrobił otwór, przez który przeciągnął skórzany rzemień, więc można go nosić jak naszyjnik. Kamień drży w moim ręku. Jest nienaturalnie zimny, jakby w jego wnętrzu trwała śnieżna burza. Zdawszy sobie sprawę, że nikt nie zaproponuje mu ryby, Mordka robi smutną minę, ale chyba zarazem czuje wiszącą w powietrzu nową opowieść, bo podchodzi do nas, śmiga po oparciu mojego krzesła, usadawia mi się na ramieniu i wyczekująco patrzy na Anatolija. Wdycham znajomy zapach Mordki: woń kurzu oraz piżma. Wyciągam rękę, by go pogłaskać, ale on odpycha moje palce. Mordka uwielbia siadać mi na ramieniu, unika jednak głaskania i innych pieszczot. - Czy to grot strzały? - pytam, unosząc kamień w kierunku okna, żeby rozbłysnął blaskiem gwiazd. Anatolij potakuje. - Prezent dla ciebie. Ostatnia strzała księżniczki Nastazji. - Głos mu się trochę łamie, upija kolejny łyk herbaty. - Piękny. Dziękuję. - Podnoszę naszyjnik ponad głowę, uważając, żeby nie spłoszyć Mordki, zakładam, a potem pokazuję go Mamoczce. - Ładnie na tobie wygląda. - Mamoczka się uśmiecha. - Ale te ostre krawędzie nie są chyba zbyt bezpieczne. - Unosi brwi w kierunku Anatolija, który przepraszająco spuszcza wzrok. - Chciałabyś poznać historię tej strzały? - pyta. - Tak, bardzo. - Dostaję gęsiej skórki na całym ciele. Chociaż opowieść o księżniczce Nastazji słyszałam już wcześniej, to jednak o jej strzale nic mi nie wiadomo. Mordka piskliwie ziewa, rozciąga się, owija wokół mojej szyi. - Księżniczki i strzały. - Mamoczka cmoka z dezaprobatą, wracając do kuchni, gdzie udaje, że chowa ryby i zwierzynę, które przyniósł nam Anatolij. Ale dobrze ją widzę przez otwarte drzwi: słucha. Być może nie wierzy w opowieści Anatolija, nie umie się jednak oprzeć ich magii. Jeśli nawet historie te są zbyt fantastyczne, aby były prawdziwe, to w tym baśniowym opakowaniu, przy polanach trzaskających w kominku, na tle lśniącego lodowatego pejzażu za oknem, jestem w stanie uwierzyć, że któregoś dnia odnajdę własną opowieść, która cudownie zabłyśnie na czystym nocnym niebie. - W moich historiach jest ziarno prawdy - szepcze Anatolij, podając mi piernik. Uśmiecham się, biorę kęs miękkiego ciasta. Wtedy Anatolij zaczyna, jak zawsze tymi samymi słowami: - Dawno, dawno Ostatnia strzała księżniczki Nastazji Pewnego razu do Śnieżnego Lasu przybyła waleczna księżniczka Nastazja, dzielna wojowniczka. Na ramieniu miała łuk, a na plecach kołczan ze strzałami, którymi potrafiła s