Batman Death Metal (twarda)

Najważniejszym pytaniem jest jednak to, jak prezentuje się album Batman Death Metal Tom 4 i czy jest on godnym uwagi zakończeniem serii? Odpowiedź na to pytanie może być ?. ?różna?. Scott Snyder wykorzystał bowiem poprzednie części do odpowiedniego zbudowania klimatu oraz do ustawienia na planszy pionków w odpowiednich dla nich miejscach. Teraz ?moc? historii służy mu jako paliwo do wielkiej ostatecznej bitwy. Potyczki, która potrafi być smakowitym kąskiem dla miłośników komiksów superbohaterskich. Po jego ?konsumpcji? u części ludzi może jednak pojawić się gorzki posmak w ustach albo nawet lekka popkulturowa zgaga.

Na początek zajmijmy się jednak tym, co w komiksie jest udane. Na pewno nie można odmówić twórcy umiejętności kreślenia opowieści, która potrafi zachwycić swoją widowiskowością. Ostatni tom Batman Death Metal kipi w wielu fragmentach epickością, którą fani dobrze znają z innych wielkich ?bohaterskich eventów?. Ciekawie ukazuje on tutaj również mniej lub bardziej znanych bohaterów w zaskakujących połączeniach, które potrafią być niezwykle intrygujące. Snyder bawi się również całym uniwersum DC. Łamiąc wiele schematów i jednocześnie kreśląc wątki będące hołdem do wielu ważnych wydarzeń z historii marki.

Skoro jest tak dobrze, to dlaczego jest tak? przeciętnie? Wszystkie wskazany zalety albumu mogą wydawać się podstawą widowiskowych ?fajerwerków?. Oczekiwania szybko zostają jednak ostudzone i zamiast pokazu sztucznych ogni otrzymujemy małą (ale głośną) petardę.

Autor, tworząc swoje szalone dzieło, łapał się wielu różnych złożonych wątków, które teraz odbijają mu się czkawką. Fabuła w pewnych miejscach staje się nie tyle trudno zrozumiała, co wręcz kompletnie irracjonalna i niespójna (nawet dla największych fanów). Łyżką dziegciu są również pojawiające się w albumie dialogi. W pewnych fragmentach są one śmieszne, infantylne lub wręcz irytujące. Można wręcz odnieść wrażenie, że w kilku momentach do klawiatury komputerowej posadzono szympansa i kazano mu coś ?pisać? (z całym szacunkiem dla szympansa).

MULTIWERSUM, KTÓRE SIĘ ŚMIEJE

?Death Metal? wreszcie dobiega końca. Wreszcie, bo chociaż jako ogół, jest to dobra, epicka opowieść, miewała momenty nużące czy zbędne. Teraz dostajemy wielki finał. Finał widowiskowy i pełen wielkich wydarzeń. I chociaż mimo tego całego rozmachu rzecz nie zaskakuje szczególnie, jako czysta, niewymagająca rozrywka dla fanów DC sprawdza się dobrze.

Superman, Batman i Wonder Woman mieli plan. Miało się udać. Perpetua miała zostać pokonana. Nie udało się. To jednak najmniejszy z problemów, bo oto Najmroczniejszy Rycerz na dodatek zdobył tyle energii antykryzysu, a tym samym wszystko zmienić w? Multiwersum, Które się Śmieje. Teraz jedynie przywrócenie wszystkich poprzednich przyszłości może coś pomóc, ale czy na pewno? Czy uda się to zrobić? I jakie będą skutki dla multiwersum?

Zarówno ?Batman: Metal?, jak i ?Batman: Death Metal? to eventy, które miały na celu wielką rewolucję, zaskoczenia i przedefiniowanie uniwersum czy może raczej multiwersum wydawnictwa DC Comics. Rzecz w tym, że kiedy patrzy się na całość już po przeczytaniu ostatnich stron, trudno nie odnieść wrażenia, że autorzy przedobrzyli. Chcieli tymi historiami stworzyć najbardziej epicki z dotychczasowych eventów. Coś, co rozmachem przebiłoby wszystko, co do tej pory napisano i narysowano. Z tym, że do tego komiksowego worka wrzucili trochę zbyt dużo. A na pewno znalazło się w nim trochę za dużo wątków i elementów naciąganych czy nieprzekonujących. W komiksie dużo uchodzi, fantastyka również pozwala na wiele, czasem jednak autorzy w ?Metalu? odpływają zbyt daleko w fantastyczne rejony, zatracając element przekonywania do swojej wizji.

Abstrahując od tego, ?Metal? sprawdza się dobrze, jako opowieść akcji. Historia, w której nieustannie coś się dzieje, bohaterów jest dużo, akcja sięga innych uniwersów, a rozmach niszczy całe światy. Tu zagrożenie jest większe, niż kosmiczne, walczą z nim na różnych frontach wszyscy bohaterowie DC, a autorzy dają nam popis ich mocy, pomysłowości i waleczności. Innym udanym elementem serii jest jej zabawa postaciami i ich losami poprzez ukazywanie wypaczonych wersji ich samych. Taka konwersja cech na horrorowi grunt. A dla mnie wielkim plusem jest też powrotem w tej serii Lobo, zapomnianego nieco na polskim rynku antybohatera, o którym pamiętać warto.

I nie można zapomnieć, że seria jest świetna graficznie. Najlepiej wypadają tu główne zeszyty z rysunkami Grega Capullo, ale i reszta artystów też radzi sobie nieźle. Ogół jest zatem przyjemny dla oka i miły w odbiorze. Nie jest to wielka seria. Nie jest przełomowa. Stara się jednak taką być i to też trzeba docenić. Niemniej najlepiej sprawdza się jako niezobowiązująca rozrywka, odpowiednik kinowego epic movie, który czyta się przede wszystkim dla wizualnych fajerwerków i ich fabularnych odpowiedników.