Będę żyć

Po niespodziewanym i szokującym zakończeniu pierwszego tomu doczekaliśmy się kontynuacji przygód bohaterów. Po zobaczeniu zapowiedzi wiedziałam, że chcę poznać dalsze losy Emily. Ciekawa byłam, jak poradzi sobie w zaistniałej sytuacji, i czy spotka ją jeszcze coś dobrego.

Druga część jest w moim odczuciu o wiele bardziej emocjonalna niż pierwsza. Musimy bowiem poradzić sobie ze stratą i ze wszystkimi uczuciami towarzyszącymi w tej sytuacji. Niewyobrażalne cierpienie, ból i strach przed zaangażowaniem się w nowy związek. Obawa kolejnej straty i zranienia jest momentami silniejsza niż zdrowy rozsądek.

?Wydawało mi się, że się przesłyszałam. Nie, chciałam wierzyć, że się przesłyszałam, jednak te słowa już na dobre zaczęły siać we mnie spustoszenie?.

Bardzo zżyłam się z Emily, wszystkie jej myśli odbierałam jak swoje własne. Czułam się, jakbym dosłownie to ja była bohaterką całej tej historii. Autorka tak dobrze to wszystko opisała. Przeszłość, zamiast iść w zapomnienie, to ciągle dawała o sobie znać. I kobieta nie potrafiła iść naprzód, ciągle rozpamiętywała przeszłe wydarzenia, a ja razem z nią.

Pozostali bohaterowie również dostarczali wielu emocji i wrażeń. Za dużo Wam nie zdradzę, aby nie odebrać przyjemności z czytania. Powiem Wam tylko, że są godni uwagi. Moim ulubieńcem stał się Żniwiarz. A Twoim kto będzie?

Autorka stworzyła fabułę, która wciągnęła mnie bez końca. Nie odłożyłam książki, dopóki jej nie skończyłam. To był bardzo udany i przyjemny czas spędzony przy lekturze. Poproszę o więcej takich pozycji.