Białe róże dla Matyldy

Do­brze, możesz iść. Roz­mo­wa trwała krótko. Zważyw­szy, że prze­wi­nie­nie nie było co­dzien­ne, a on sam obie­cy­wał karę su­rowszą niż zwy­kle, od­czu­wała pew­ne nie­do­wie­rza­nie. Bała się, że tuż przy drzwiach oj­ciec ją za­trzy­ma i za­ba­wa za­cznie się od nowa. Przekręciła klucz w zam­ku i wyszła. Oj­ciec zo­stał w ga­bi­ne­cie. W sa­lo­nie od­by­wało się sprząta­nie i to na całego. Mat­ka prze­brała się w dres i za­mia­tała, po­chy­lając się nie­kie­dy, żeby ze­brać jakiś kawałek szkła gołą ręką. Anka za­su­wała za nią na ko­la­nach w swo­jej ślicz­nej, błękit­nej su­kien­ce, którą kie­dyś wy­stała w Ju­nio­rze, i szo­ro­wała podłogę szmatą. To je­dy­na ska­za na ide­al­nym wi­ze­run­ku lep­szej sio­stry; nie ma zwy­cza­ju prze­bie­rać się do porządków. Na­wet w tam­tym mo­men­cie Ma­tyl­da nie po­tra­fiła odmówić so­bie drob­nej złośliwości, cho­ciażby w myśli. Miała wrażenie, że dzięki nie­wy­po­wie­dzia­nym uszczy­pli­wościom jakoś funk­cjo­nu­je. Mat­ka nie zwra­cała na ten drob­ny de­fekt Anki uwa­gi, a ojcu też wy­da­wał się w miarę obojętny. Cza­sem wygłosił jakąś uwagę - bar­dziej dla za­sa­dy niż z praw­dzi­we­go prze­ko­na­nia. Mat stała przez chwilę nie­ru­cho­mo z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi. - Chciałam was prze­pro­sić. - Wresz­cie przy­po­mniała so­bie, co miała zro­bić bez­pośred­nio po wyjściu z ga­bi­ne­tu. Anka pod­niosła głowę. Lewą stronę twa­rzy miała spuch­niętą i siną. Wyglądała znacz­nie go­rzej niż przed roz­mową Ma­tyl­dy i ojca w ga­bi­ne­cie. - Prze­pra­szam, Aniu. - Mat po­deszła do sio­stry. Po­sta­rała się, żeby jej głos był słodki, a jad słyszal­ny je­dy­nie dla sio­strzycz­ki. - To, co zro­biłam, było bar­dzo złe. Anka pa­trzyła sze­ro­ko otwar­tym okiem. Dru­gie­go nie­ste­ty otwo­rzyć nie mogła. - - zaczęła i umilkła. Ma­tyl­da po­ga­niała ją spoj­rze­niem. Niech ta idiot­ka wy­krztu­si, co ma do po­wie­dze­nia, ona prze­cież mu­siała wy­ko­nać dal­sze in­struk­cje. - To ja cię prze­pra­szam - po­wie­działa Anka drżącym głosem. No niezłe! Ide­al­na sio­strzycz­ka zdo­była się na­wet na to. Przez chwilę Mat wal­czyła z od­ru­chem, żeby przy­wa­lić jej z pięści w dru­gie oczko. Pomyślała jed­nak o kon­se­kwen­cjach i uśmiechnęła się smut­nym uśmie­chem, który sam mówił, jak bar­dzo boli ją ser­ce. - To moja wina. Do­tknęła na­puch­niętego po­licz­ka i wstrząsnęła się. Za tę scenę należałby mi się Oskar, pomyślała. Opuściła rękę i po­deszła do mat­ki. - Prze­pra­szam, mamo. Wiem, ile wysiłku włożyłaś w przy­go­to­wa­nie przyjęcia dla mnie, a ja od­wdzięczam ci się w ten sposób - powtórzyła słowa ojca, wkładając w to spo­ro uczu­cia. No­wo­od­kry­ty ta­lent ak­tor­ski działał. Mat­ka była na­brzmiała od płaczu, oczy i nos miała czer­wo­ne, na­su­wała sko­ja­rze­nie z króli­kiem. Wyświech­ta­ny, nie­co po­pla­mio­ny dres nie do­da­wał jej atrak­cyj­ności. Jest po pro­stu brzyd­ka, pomyślała Ma­tyl­da z po­nurą sa­tys­fakcją i za­sta­no­wiła się, czy oj­ciec ją zdra­dza. - Już tak nie będziesz, praw­da, ko­cha­nie? Świer­got, pomyślała Ma­tyl­da, po­sta­na­wiając użyć sy­no­ni­mu w pamiętni­ku. - Nie będę - po­twier­dziła. - Bar­dzo prze­pra­szam. - Spuściła głowę. - Wiem, że moje za­cho­wa­nie było nie­wy­ba­czal­ne. Mat­ka wyciągnęła ra­mio­na i przy­tu­liła ją. W jakiś pokrętny sposób ten uścisk spra­wił dziew­czy­nie przy­jem­ność. - Wy idźcie spać - po­wie­działa Mat, kie­dy w końcu mat­ka wypuściła ją z objęć. - Dziękuję, że sprzątałyście, ale to należy do mnie. - Tak. - Oj­ciec stanął w pro­gu po­ko­ju. - To należy do niej. Dzi­siejszą noc my z mamą spędzi­my w two­im po­ko­ju, a kie­dy upo­rasz się z porządka­mi, możesz się prze­spać na na­szej ka­na­pie. Żadna nie za­pro­te­sto­wała. Pan i władca nie tra­cił słów na dar­mo. Za­mie­ni­li pościel. - Nie włączaj od­ku­rza­cza - usłyszała na do­bra­noc gru­cha­nie mat­ki. Następny sy­no­nim. - Sąsie­dzi się zbudzą. - A dzi­siaj mie­li już i tak wie­le atrak­cji - dodał oj­ciec. Po­szli więc, a ja sprzątałam nie­mal fa­na­tycz­nie, nie myśląc o ni­czym, na­wet nic nie czując. Myśli i uczu­cia przyszły później, kie­dy już leżałam. Na­piszę o tym, ale już nie dzi­siaj. Te­raz muszę po­dejść do każdej z pań na sali, za­py­tać, czy cze­goś im nie po­trze­ba, po­ga­dać, po­cie­szyć. Później pew­nie zno­wu źle się po­czuję. ***