Bitwa o Polskę 2020

nej niepodległości. Rozumiem Krawczuka czy Szuszkiewicza, którzy nagle poczuli zew swojej lokalnej, choć mocno naciąganej tożsamości, ale co kierowało Jelcynem?! O czym myślał ten nawalony do nieprzytomności kretyn, gdy w delirycznym zwidzie pozbywał się terytorium równego obszarowi połowy Stanów Zjednoczonych i stu pięćdziesięciu milionów wiernych radzieckich obywateli? Bajkonur w Kazachstanie? Krym dla Ukrainy? Kaukaskie winnice dla Gruzji? Gruzja?! Niepodległą Gruzję to mogłem tworzyć ja, gdybym miał równie ograniczoną mentalność jak te bezmyślne tchórzowskie bydlaki! Pół tysiąclecia ekspansji diabli wzięli w jedną noc beztroskiego chlania! I to wszystko bez jednego wystrzału, bez jednej eksplozji atomowej?! Godne Dymitra Karamazowa! - Co się dzieje z tym twoim Szuszkiewiczem? - wysyczałem, pełen nadziei, że chociaż jedna z tych trzech kanalii winnych największej tragedii w dziejach świata poniosła zasłużoną karę. - Nic. To człowiek jednego podpisu i jednego zdjęcia. Żyje sobie w kawalerce na obrzeżach Mińska. Czasami zapraszają go na jakąś konferencję do Polski, jak mam dobry humor, to wydaję mu wizę. Ale rzadko mam dobry humor. A wiesz, że to on uczył rosyjskiego Harveya Lee Oswalda? - Pewnie już wtedy Amerykanie go zwerbowali, żeby rozwalił Związek Radziecki - piekliłem się. - A to nie my zwerbowaliśmy wtedy Oswalda, żeby zabił Kennedyego? - Na twarzy Łukaszki pojawił się uśmieszek wiejskiego przygłupa. - Nie wiem, pytaj Chruszczowa. To tak głupie, prostackie i prymitywne, że aż możliwe. Nikita był beznadziejny - uśmiechnąłem się. - Widocznie nie lubił tego Kennedyego, zresztą mu się nie dziwię. Jego Nina wyglądała przy Jacqueline jak służąca, i to służąca z innej epoki. Trzeba było widzieć te zdjęcia z Wiednia. U nas oczywiście prasa ich nie pokazywała, ale Nikita miał w albumie. W sumie go lubiłem. Jak już go posunęli, to dostał daczę koło mnie. Czasami pomagał mi z ogródkiem, miał bzika na punkcie tych ziemniaków, ogórków i kukurydzy. Nawet chciał system nawadniania wspólny robić. Ale ja nie miałem czasu na te głupoty i jego bziki. - A ty co robiłeś na emeryturze? - spoufalał się Łukaszka. - Pisałem pamiętniki. Churchill dostał Nobla z literatury, dlaczego ja miałbym nie dostać? - I co się stało? Czemu się dotąd nie ukazały? - Trudno dziś o dobrego wydawcę - westchnąłem ciężko. - Gdzie nie pójdę to narzekania, że za długie, że to się nie sprzeda, pytają, czy nie załatwiłbym blurba od Hitlera. - Mógłbym ci to wydać u siebie, na Białorusi, myślę, że wzbudziłoby spore zainteresowanie. Weteranom można by dołożyć jako deputat do emerytury, ucieszyliby się. - Coś ty, ja mówię o wielkiej światowej premierze, w kilkudziesięciu krajach naraz, a nie o reżimowym wydaniu na jakiejś Białej Rusi! - No tak, Mińsk nie jest stolicą świata - powiedział smutno Łukaszka - ale na razie to jedyne, co mamy, więc już nie kpij ze swojego gospodarza i wielkiego admiratora i nie poniżaj go. Zostawię cię teraz, muszę wracać do Mińska. Sprawa powinna trochę przycichnąć, wiesz, że FSB będzie węszyć i wcześniej czy później wpadną na twój trop. Nawet ja nie kontroluję wszystkiego na Białorusi, chłopaki ze służb wciąż się tu panoszą, nie mogę nad nimi do końca zapanować. - Pokręcił bezradnie głową. - Zanim ruszymy odzyskiwać imperium, musimy mieć plan. Odpocznij, wycisz się. Masz tu dobrze wyposażoną bibliotekę, saunę, salę kinową, bilard. Możesz zagrać z ochroniarzem. Kucharka, tutejsza dziewczyna, spełni wszystkie twoje zachcianki - podkreślił dobitnie słowo ,,wszystkie". - Świetnie wszystko świetnie robi. Ja byłem z jej usług bardzo zadowolony. Na dole są jeszcze jacyś polscy turyści, mają się wyprowadzić do końca tego tygodnia. - Zarabiasz na burżuazyjnej turystyce? - zdziwiłem się. - A na czym mam zarabiać? - wzruszył ramionami. - No tak, dotacje z Moskwy się skończyły. - Emerytury ludziom z czegoś muszę zapłacić, bo mnie wywiozą na taczkach. Wszystko inne mają w głębokim poważaniu, ale to być musi. Taki to gospodarz - pomyślałem z niechęcią. - Głupiego kołchozu nie potrafił zorganizować, to jak ma rządzić całym krajem? Łukaszka mocno uścisnął moją dłoń. - Bardzo liczę na przebłysk twojego leninowskiego geniuszu - powiedział. - Mam nadzieję, że to miejsce cię natchnie, wyzwoli w tobie historyczną złość... Jeszcze wrócimy, właśnie stąd. Sojuz nieruszymyj riespublik swobodnych; spłotiła nawieki wielikaja Ruś! - Alle großen weltgeschichtlichen Tatsachen sich sozusagen zweimal ereignen: das eine Mal als Tragödie, das andere Mal als Farce - odpowiedziałem mu klasykiem, wiedząc, że nie zrozumie. Nie pomyliłem się. - Nie czytałeś Marksa? - Zmarszczyłem gniewnie czoło. Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.