Błękitne wstążki dróg

Bardzo ciekawa książka z gatunku fantastyki naukowej. Autorka przenosi nas do niedalekiej przyszłości gdzie dowiadujemy się jak cudowna przyszłość czeka Europę. Ten gnijący stary kontynent z obumierającą populacją ma być komunistycznym rajem, zafiksowanym na ekologii. Tym nie mniej warto sobie pomarzyć i odlecieć sobie czytając książkę. W końcu przyszłość jest nieznana, zatem wszystko może sie stać i otworzyć przed nami tą przyszłość fascynującą wspaniałymi osiągnięciami technicznymi.

?Błękitne wstążki dróg? Katarzyny Wenty-Mielcarek jest jedną z tych książek, co do których nie miałam kompletnie żadnych oczekiwań, bo nawet opis z okładki niewiele mówił o tym, czego mogę się spodziewać w środku. Zabrałam się więc za nią nastawiona na czyste poznawanie, co z pewnością pozwoliło mi cieszyć się płynną akcją powieści i dobrym warsztatem autorki, która jest filologiem niemieckim i polskim oraz absolwentką komunikacji interkulturalnej.
Wenta-Mielcarek stworzyła w swojej książce wizję świata w 2050 roku, w którym świat demokratyczny zjednoczył się w obronie przed terroworsami, a postęp technologiczny pozwolił stworzyć sposoby obrony przed niespodziewanymi atakami, wiec ludzie poczuli się bezpieczniejsi dzięki parasolom ochronnym. Niestety, nie wyeliminowano wszystkich zagrożeń, a największe stanowi porywanie dziewczynek, czy to niemowląt na porodówkach, czy też takich w wieku szkolnym.

Książka składa się z trzech części. W pierwszej poznajemy Joannę ? główną bohaterkę, jako pracownika korporacji, w której jest ofiarą subtelnego mobbingu. Kobieta czuje się wypalona, niedoceniona, mimo poświęcenia mnóstwa czasu, dobrych wyników, to jednak traktowana jest z dystansem. Dostrzegając absurdy korporacyjnego życia, podłość i małość współpracowników, hipokryzję przełożonych postanawia rzucić tą pracę i zająć się rodziną i własnym biznesem. W drugiej części poznajemy jej życie po zmianie ? pełne prawdziwych przyjaźni, spokojniejsze, z kwitnącym biznesem, czasem na sport, odpoczynek i rodzinę. Sielankę przerywa informacja ze szkoły o porwaniu jej dziesięcioletniej córeczki Zosi. W trzeciej części poznajemy drugie oblicze Joanny ? kobiety teraz zdeterminowanej, by odzyskać córkę i jej pozostałe koleżanki, zdobywa informacje, gdzie dziewczynki są przetrzymywane, uzyskuje też wsparcie i pomoc ze strony władz.

Jak będziemy żyć za trzydzieści lat?

Nieco utopijna wizja przyszłości, w której pod pozorami porządku i troski o obywatela codzienność dominują mobbing, strach i poczucie zagrożenia. Katarzyna Wenta-Mielcarek debiutuje pozycją ciekawą, ale chyba o troszeczkę niewykorzystanym potencjale.

Główna bohaterka książki ? Joanna - pracuje i mieszka w Paryżu. Mamy lata 50-te XXI wieku. Świat nieco się zmienił w porównaniu do roku 2019, aczkolwiek nie są to zmiany drastyczne, wszystko co się pozmieniało mniej lub bardziej można by z dzisiejszej perspektywy przewidzieć? Światowy ład, porządek i zasady określane są troską o człowieka, obywatela i o jego bezpieczeństwo. Mniej więcej jako całość system ten działa, aczkolwiek w imię bezpieczeństwa odbiera jednostce sporo wolności. Wszystkiemu zaś winne zamachy terrorystyczne dokonywane przez organizacje pokroju ISIS, które doprowadziły do wypracowania w imię dobra ogółu takiego, a nie innego systemu. W tym wszystkim próbuje odnaleźć się Joanna.

Jako przykładna żona i matka żyjąca we Francji daje sobie dość dobrze radę. Poznajemy ją w momencie, w którym praca zawodowa przestaje dawać jej satysfakcję. Zawodowa rzeczywistość pełna jest przykrych dla Joanny przejawów mobbingu, zawoalowanych kpin, szykan, nacisków? Można to zrzucić na karb powszechnie panującej atmosfery zagrożenia, która istnieje jako pewne cywilizacyjne wręcz zjawisko wynikające z ataków na społeczność międzynarodową. Nie usprawiedliwia to jednak w żadnym stopniu tego, czego Joanna doświadcza w pracy? Jako jednostka ukierunkowana na dobro i bezpieczeństwo swojej rodziny Joanna całkowicie zmienia swą perspektywę postrzegania świata w momencie zagrożenia własnego dziecka. Do czego będzie w stanie posunąć się Joanna żeby je ochronić? Jak będzie w stanie o nie walczyć w rzeczywistości, która w imię dobra ogółu tłumi wszelkie indywidualne inicjatywy?

Książka jest ciekawa i ma naprawdę spory potencjał na wielu płaszczyznach. Zmiany społeczne zarysowane przez autorkę i świat nie tak znowu odległy od nas w czasie dają spore pole do popisu w wielu kwestiach, sam ?popis? jednak? chyba nie do końca się Pani Katarzynie udał. Mnóstwo tu niewykorzystanych do końca możliwości, wątków jakie można by zacząć i ciekawie poprowadzić? W lekturę wkrada się ponadto sporo chaosu, zwłaszcza w poczynaniach głównej bohaterki, która raz sprawia wrażenie kompletnie bezradnej i zagubionej, po to by za chwilę olśnić przedsiębiorczością, inicjatywą i działaniem. Chyba niekoniecznie dobrze rozpisano tę postać?

Szkoda, bo biorąc wszystkie powyższe zarzuty pod uwagę wypada stwierdzić, że to mogła być szalenie wciągająca lektura, a tak ? jest jedynie interesująca. Pozostawia przy tym na koniec spory niedosyt. Sam pomysł jest bardzo dobry, pozostaje więc mieć nadzieję, że Pani Katarzyna wpadnie na wiele mu podobnych w przyszłości. A wtedy być może powstaną dużo lepsze książki tej autorki :)

Dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za egzemplarz recenzencki.

W jakim kierunku zmierza Europa? Jak duży wpływ będą miały na jej kształt dotykające ją w ostatnich latach okrutne akty terroru?

W latach 50-tych XXI wieku świat radzi sobie z aktami przemocy dzięki parasolowi ochronnemu, które zyskuje każdy człowiek. Dbałość o porządek i środowisko to kolejne priorytety. Jednak terroryści zadają ciosy i szerzą strach w inny sposób - porywając dziewczynki.

Główną bohaterką książki jest Joanna, Polka od wielu lat mieszkająca we Francji, matka i żona. Spotykamy ją w momencie, gdy praca przestaje przynosić jej satysfakcję. Czuje się prześladowana przez szefa i pracowników. Towarzyszy jej również ciągły lęk o dziesięcioletnią córkę.

Czy Joanna ułoży sobie życie zawodowe? Do czego będzie zdolna w sytuacji zagrożenia bliskich osób?

Pozycja ciekawa i godna uwagi. A jak za te trzydzieści lat będzie wyglądała Polska na tle Europy? Nie pytajcie...