Blizna

Małżeństwo, wracające z sylwestrowej imprezy, dostrzega przestraszoną kobietę, idącą ulicą. Okazuje się, że brała udział w wypadku samochodowym, którego sprawcą był Uryga. Na jaw wychodzą kolejne fakty ? w należącym doń budynku gospodarczym znaleziono zwłoki kobiety. Rozpoczyna się dochodzenie z Kreftem na czele. Okazuje się, że te dwie sprawy nie tylko łączą się ze sobą, ale także nawiązują do przeszłości komisarza Krefta. Dla mężczyzny sprawa staje się osobistym rozrachunkiem i zażegnaniem przeszłości. W książce znajdują się także wspominki Krefta z przeszłości, które nakierują Czytelnika na rozwiązanie i ukażą jego zachowanie sprzed lat.

Nie jest to kryminał, który pędzi na łeb na szyję. Podobnie jak w poprzedniej części, główny nacisk Autor kładzie na stronę psychologiczną bohaterów, ich życie prywatne, myśli, problemy i demony, które im codziennie towarzyszą. Ja nie jestem wielką fanką tegoż gatunku literackiego, jednak tak skonstruowana akcja bardzo przypadła mi do gustu.

Nadmienię jeszcze raz, że jest to drugi tom serii kryminalnej z komisarzem Kreftem na czele, a fabuła nawiązuje do wydarzeń z części pierwszej. Jednak myślę, że Blizna napisana jest w taki sposób, że można ją czytać bez zapoznawania się ze Śladem. Jednak zachęcam do czytania od początku, ponieważ warto poznać całość, mieć pełen ogląd na sytuację.

Bardzo mi się podobała ta książka, przeczytałam ją nawet szybciej niż Ślad i z wielką przyjemnością sięgnę po trzecią część serii. Przemysław Żarski ma to do siebie, iż jego książki wciągają pomysłowością fabuły, zgrabnie prowadzonym śledztwem i przystępnym językiem. Polecam!

"Ślad" pozostawił mnie z mieszanymi uczuciami. Początek bardzo mnie wymęczył, potem jednak było dużo lepiej i całokształt oceniam pozytywnie. Do części drugiej podeszłam więc nastawiona optymistycznie. Znałam już bohaterów, więc nie gubiłam się tak jak uprzednio.
Książkę czytało się dobrze. Akcja była wyważona, intryga ciekawa i wciągająca
ALE
Ta książka była trochę przekombinowana. Wokół kluczowej sprawy zebrało się tyle wątków, że wszystko straciło na wiarygodności. Nie chcę Wam spojlerować, musicie przeczytać i sami ocenić, czy mam rację.
Książka ma otwarte zakończenie. Niesamowicie mnie to irytuje! Ja nawet seriali nie oglądam na HBO.GO, jak nie ma całości, bo nienawidzę jak sprawa pozostaje niezamknięta. Nie mam do tego cierpliwości. Mam nadzieję, że część trzecia pojawi się szybko! Może w kolejnej książce, autor, rozjaśni część wątków i zmienię zdanie, że jednak nie było ich zbyt wiele :)
Było kilka ciekawych momentów np.: historie z dzieciństwa Krefta. Daje mu dużego plusa za komiksy i planszówki. Przypominało mi to trochę sceny ze Stranger Things.
Uryga trzyma poziom, nadal jest równie irytujący jak w części pierwszej, jego idiotyczne zachowanie kwitowałam przewracaniem oczami.
Ogólnie bawiłam się dobrze. Czekam na kontynuacje!

Po pierwszym bardzo satysfakcjonującym spotkaniu z komisarzem Robertem Kreftem i zakończeniu, które zostawiło mnie z apetytem na więcej, z przyjemnością sięgnęłam po drugą część cyklu. I mogę Wam powiedzieć, że się nie zawiodłam. Ba, jestem zachwycona.

Tym razem Kreft musi zmierzyć się nie tylko z psychopatycznym mordercą, ale również własnymi demonami. Tylko on podejrzewa jakie jest drugie dno popełnionych okrutnych zbrodni i domyśla się prawdziwego znaczenia dostarczanych makabrycznych przesyłek. Jak daleko się posunie, ile zaryzykuje, by uchwycić obietnicę poznania prawdy o swej bolesnej przeszłości?

Napięcie, towarzyszące każdej niepokojącej zbrodni, podsycają przemyślenia głównego bohatera i podróż do jego młodości obarczonej sekretem, którym nie podzielił się dotąd z nikim. Sekretem, który niczym blizna, jest z nim zawsze przypominając o przeszłości, bez względu na to, jak bardzo chciałby zatrzeć ją w swojej pamięci. Sekretem, który odciska swe niezatarte piętno i determinuje całe jego dorosłe życie.

Wpleciona w znakomicie poprowadzony wątek kryminalny obyczajowa strona powieści, potęguje odczuwane względem bohaterów emocje. Problemy związane z nierozliczoną przeszłością, rozpadem małżeństwa, czy przemocą domową odczuwałam, jakby dotyczyły osób mi najbliższych.

Zakończenie ponownie zostawia czytelnikowi smakowitą przystawkę do dania głównego, które autor zaserwuje nam w części trzeciej. I już wiedząc czego mogę oczekiwać po piórze Przemysława Żarskiego, kolejny raz nie mogę się wręcz doczekać ciągu dalszego. Zachęcam do czytania w kolejności chronologicznej, w przeciwnym razie możecie nie być w stanie uchwycić ważnych powiązań i kontynuowanych wątków.