Blizna (twarda)

ą. Recenzenci cenią pisarstwo Au?ur Avy Ólafsdóttir za świeżą perspektywę i mroczny, wyrazisty humor. Jej książki nie opisują doniosłych wydarzeń, ale skupiają się na drobiazgach codzienności, którym autorka przygląda się jak pod mikroskopem. W SERII DZIEŁ PISARZY SKANDYNAWSKICH UKAZAŁY SIĘ DOTYCHCZAS: Jonas T. Bengtsson, Życie Sus, przełożyła Iwona Zimnicka Roy Jacobsen, Białe morze, przełożyła Iwona Zimnicka Carl Frode Tiller, Początki, przełożyła Katarzyna Tunkiel Karen Blixen, Pożegnanie z Afryką, przełożyli Józef Giebułtowicz i Jadwiga Piątkowska Helga Flatland, Współczesna rodzina, przełożyła Karolina Drozdowska Roy Jacobsen, Niewidzialni, przełożyła Iwona Zimnicka Dedykuję wszystkim nieznanym ofiarom; pielęgniarkom, nauczycielom, barmanom, poetom, uczniom, bibliotekarzom i elektrykom. J. również. Formowanie się blizn to naturalny etap fizjologicznego procesu, następującego podczas gojenia się ran powstałych na skutek urazów skóry i innych tkanek ciała. Ponieważ organizm nie jest w stanie stworzyć dokładnej kopii uszkodzonej tkanki, ta nowa posiada inną strukturę i właściwości niż nieuszkodzona skóra wokół. Mówiąc: pępek, mamy na myśli nasz środek albo środek wszechświata. Pępek to blizna, nie pełni już żadnej funkcji. Ciało jako otwarta przestrzeń, pole bitwy. Julia Kristeva I. CIAŁO II. BLIZNA 31 maja Wiem, że nagi jestem absurdalny, niemniej pozwalam sobie na zdjęcie ubrania, najpierw spodni i skarpetek, potem rozpinam koszulę, obnażając bieluśką lilię wodną na różowej skórze, z lewej strony klatki piersiowej, w odległości pół noża od krwawego mięśnia z białka, pompującego osiem tysięcy litrów dziennie, a na koniec ściągam majtki -- dokładnie w tej kolejności. To zajmuje krótką chwilę. Stoję nagusieńki na parkiecie przed kobietą, taki, jakim stworzył mnie Bóg, dodawszy czterdzieści dziewięć lat i cztery dni, ale nie żebym w tym momencie kierował swoje myśli ku Bogu. Wciąż jeszcze dzielą nas trzy klepki, solidne czerwonawe drewno z okolicznych lasów w otulinie dywanu z min, każda klepka szerokości mniej więcej trzydziestu centymetrów plus szpary. Wyciągam rękę w jej stronę jak ślepiec szukający kontekstów rzeczy, najpierw poznaję powierzchnię cielesną, skórę, blask księżyca oświetla jej plecy przez szczelinę w zasłonach. Ona robi krok w moją stronę, stawiam nogę na trzeszczącej klepce i ona także wyciąga rękę w moim kierunku, przykłada dłoń do mojej dłoni, życie do życia i natychmiast czuję wzburzoną rzekę w tętnicy szyjnej, pulsującą krew w kolanach i ramionach, strumień zasilający organy. Na ścianie nad łóżkiem w pokoju numer jedenaście w hotelu Silence liściasta tapeta, a ja myślę sobie: jutro zaczynam cyklinować i lakierować podłogę. I. CIAŁO Skóra to nasz największy organ. U dorosłego człowieka waży około pięciu kilogramów, a jej powierzchnia wynosi dwa metry kwadratowe. W przypadku wielu innych organizmów żywych mówimy o łuskach lub futrze. Dawniej używano zwrotu ,,powłoka cielesna", oznaczającego również ciało. 5 maja Stół w Salonie Tatuażu Tryggviego tonie w niedużych szklanych flakonach z kolorowym atramentem, a chłopak pyta, czy już wybrałem wzór, czy może zastanawiam się nad jakimś osobistym obrazkiem lub symbolem. Sam ma ogromne tatuaże porozrzucane po całym ciele, przyglądam się owiniętemu wokół czarnej czaszki wężowi, który oplata szyję tatuażysty. Atrament rozlewa się po skórze, na ramieniu przygotowującym igłę znajduje się potrójny drut kolczasty. -- Niejeden przychodzi tu ukryć bliznę -- powiada chłopak. Mówi do mnie poprzez lustro. Kiedy się odwraca, widzę wyraźnie kopyta wierzgającego konia wystające spod podkoszulka na plecach. Sięga do pliku plastikowych segregatorów, podnosi jeden z nich i kartkuje w poszukiwaniu zdjęcia, które chce mi pokazać. -- Panowie w średnim wieku często wybierają skrzydła -- słyszę i dostrzegam na przedramieniu ręki z segregatorem cztery miecze tkwiące w płonącym sercu. W sumie mam na ciele siedem blizn: powyżej pępka, pamiątkę po początku i trzy poniżej. Ptasie skrzydło rozciągające się przez ramię, powiedzmy od szyi po kość obojczykową, serdeczne i dodające otuchy niczym stary kumpel, zakryłyby dwie, może nawet trzy blizny, stanowiłyby upierzony cień mnie samego, moją tarczę i twierdzę. Pod naoliwionymi piórami znajdowałoby się różowe, bezbronne ciało. Tatuażysta szybko odwraca karty z rysunkami, aby zaprezentować mi różne wersje ptasich skrzydeł, w końcu pokazuje palcem jeden z obrazków. -- Orle są na