Bliźniaczy płomień

Bardzo rzadko sięgam po queerowe książki, a kilka moich podejść, przekonania się do tej tematyki kończyła się niepowodzeniem. Dosłownie nic jak dotąd mnie nie przekonało i w jakimś stopniu obawiałam się ?Bliźniaczego płomienia?, jednak teraz już mogę powiedzieć, że jest to pierwszy tytuł MLM, który mi się podobał

Ta książka jest naprawdę pełna komfortu i nie dowierzam, że jest to debiut Maksa! Jego styl pisania jest na maxa przyjemny i przez lekturę się płynie, a liczba stron zmniejsza się w zastraszającym tempie.

W tym tytule poruszane są kwestie śmierci bliskich i przechodzenia żałoby oraz stanów lękowych i radzenia sobie z traumą. Uważam, że oba te wątki zostały w fajny sposób rozwinięte, co prawda nie czułam emocji bohaterów, ale to dlatego, że aż tak się do nich nie przywiązałam :(

Poruszając kwestię postaci, do Daikiego i Aleksa nie mam o co się przyczepić, ale halo!!! Strasznie liczyłam na rozwinięcie wątku Adriana i jego mamy. Wszyscy bohaterowie, tak samo ci pierwszoplanowi jak i drugoplanowi zostali dobrze wykreowani i każdy z nich ma swoje cechy charakterystyczne, nie są oni bezbarwni co jest wielkim plusem!

UWIELBIAM HOPE OKEJ, TEN POMYSŁ NA WIĘŹ Z PSEM I MOC ROZMOWY Z NIM, BOŻE CUDO. Zdecydowanie kocham Hope i jej śmieszne teksty oraz głębokie przemowy

Jeśli lubicie komfortowe książki z motywem MLM, którą przeczytacie raz dwa to mogę wam polecić "Bliźniaczy płomień"

Czy spotykając kiedyś kogoś nowego odniosłaś/ odniosłeś wrażenie, jakbyś go doskonale znała/znał? Być może spotkaliście się w poprzednich wcieleniach, być może jesteście swoim własnym odbiciem? Ta wyjątkowa osoba nie tylko jest w stanie natychmiast wypełnić pustkę, ale i może uświadomić Ci twoje największe zalety oraz wady. Bezsprzecznie, to wyjątkowa więź, wybuchowa, pełna skrajnych relacji, niezapomniana, mająca na celu wyższy cel, albowiem dwie połówki duszy muszą się przecież scalić w jedno. Nim to jednak nastąpi, muszą najpierw zaakceptować i pokochać samego siebie, z całą paletą wad i zalet. A to przecież bywa najtrudniejsze?

Hipnotyzująca okładka to jedynie zapowiedź iście magicznej, klimatycznej historii, jaką podarował swoim czytelnikom Maksymilian Kuznowicz. Nakreślona opowieść wciąga już od pierwszych stron, fundując czytającemu emocjonującą i niebywale refleksyjną podróż, po której wróci odmieniony, ukojony, pełen nadziei. Błyskotliwe pióro sprawiło, że czułam się niczym naoczny świadek, widziałam oczami bohaterów, w jakimś stopniu odczuwałam to, co oni, wielokrotnie zalała mnie nieopisana fala doznań i przeżyć. Wszelkie misterne opisy tak silnie działają na wyobraźnię i angażują zmysły, że nie sposób nie zagubić się w lekturze, tracąc przy tym całkowicie kontakt z rzeczywistością, dosłownie lawirując na pograniczu jawy i snu. ??

Bezsprzecznie, Autor nakreślił wyjątkową opowieść, która przeszywa na wskroś, a zarazem funduje zapomnienie, jakie z każdą kolejną stroną zaczyna przypominać otumaniający trans. Spotykamy tu bowiem więź, wykraczającą poza wszelkie ramy i zasady wszechświata, lecz nie mogło zabraknąć również bolesnych strat, jak i osobistych problemów, które bez wsparcia najbliższych, mogłyby stać się w tym niekiedy brutalnym świecie przyczyną prawdziwych tragedii.

Wyjątkowa w każdym calu, paraliżująca skrajnymi emocjami, dopieszczona metafizycznym realizmem powieść, jaka perfekcyjnie ukazuje gorycz życia, ale zarazem napełnia serce nadzieją i otula niczym puchaty koc! Tak, to jeden z tych dotykających duszy rollercoasterów, obok którego nikt nie będzie w stanie przejść obojętnie.????

Książka zainteresowała mnie już przed oficjalną zapowiedzią. Autora obserwuje od dawna w mediach i po prostu wydaje się bardzo komfortową osobą, więc kiedy pojawił się nabór recenzencki, nie myśląc długo, zgłosiłam się.

Na początku chciałam zaznaczyć, że jest to moja opinia. Ode mnie otrzymała 4/5?? i uważam, że jest to dobry debiut, który ma drobny minus.

Zacznijmy od tego, że ta książka jest o relacji męsko- męskiej, a ja ostatnio mam problem z takimi relacjami. Zazwyczaj są one na siłę tak napisane, nie czujemy lekkości tej relacji, często nie mają nawet takch postaw związku. Tutaj było nieco inaczej. Poznajemy Daikiego bardzo młodego chłopaka, który w wieku 17 lat stracił swoją miłość życia. Wiem, że w tym miejscu już może pojawić się dyskusja, bo przecież młode osoby "nie twarzą stałych związków" co jest okropną bzdurą.
Po roku wypełnionym bólem powoli wraca do życia takiego towarzyskiego.

I tak naprawdę nasza fabuła się na tym opiera. Mamy tutaj bohaterów, którzy radzią sobie z ogromną traumą. I ona jest po prostu nudna, ale nie mówię tego w negatywny sposób. Akcja jest nieśpieszna, wręcz powolna. Paryż też nie jest taki miastem pełnym pośpiechu, jest czas na kawkę i ciasto w centrum i wszystko to takie leniwe jest.
Relacja między Aleksem i Daikiego, tez jest powolna i taka bezpieczna. Czytając ją, czułam się jak w takim kokonie bezpieczeństwa.

Mamy też wątek magiczny. Nie jest to fantastyka, a ma jedynie delikatny wątek, który był tak uroczy! Na okładce mamy uroczego pieska, który ma właśnie wiele wspólnego z realizmem.

I tak jak wam tutaj wszystko opisałam, na spokojnie mogłabym jej dać 5/5 ??, ALE pojawia się jedna rzecz, z którą miałam problem. Mianowicie jest to styl pisania. Nie był on zły, ale był taki za prosty. Nie zrozumcie mnie teraz źle, to nie jest nic złego. Jednak do takiej książki pasowałby mi takie bardziej poetyczny, bajkowy wręcz styl pisania. Książka przez to, że jest targetowana dla nastolatków i młodzieży, wybrzmiewała tak za lekko.

Książka zainteresowała mnie już przed oficjalną zapowiedzią. Autora obserwuje od dawna w mediach i po prostu wydaje się bardzo komfortową osobą, więc kiedy pojawił się nabór recenzencki, nie myśląc długo, zgłosiłam się.

Na początku chciałam zaznaczyć, że jest to moja opinia. Ode mnie otrzymała 4/5?? i uważam, że jest to dobry debiut, który ma drobny minus.

Zacznijmy od tego, że ta książka jest o relacji męsko- męskiej, a ja ostatnio mam problem z takimi relacjami. Zazwyczaj są one na siłę tak napisane, nie czujemy lekkości tej relacji, często nie mają nawet takich postaw związku. Tutaj było nieco inaczej. Poznajemy Daikiego bardzo młodego chłopaka, który w wieku 17 lat stracił swoją miłość życia. Wiem, że w tym miejscu już może pojawić się dyskusja, bo przecież młode osoby "nie twarzą stałych związków" co jest okropną bzdurą.
Po roku wypełnionym bólem powoli wraca do życia takiego towarzyskiego.

I tak naprawdę nasza fabuła się na tym opiera. Mamy tutaj bohaterów, którzy radzią sobie z ogromną traumą. I ona jest po prostu nudna, ale nie mówię tego w negatywny sposób. Akcja jest nieśpieszna, wręcz powolna. Paryż też nie jest taki miastem pełnym pośpiechu, jest czas na kawkę i ciasto w centrum i wszystko to takie leniwe jest.
Relacja między Aleksem i Daikiego, tez jest powolna i taka bezpieczna. Czytając ją, czułam się jak w takim kokonie bezpieczeństwa.

Mamy też wątek magiczny. Nie jest to fantastyka, a ma jedynie delikatny wątek, który był tak uroczy! Na okładce mamy uroczego pieska, który ma właśnie wiele wspólnego z realizmem.

I tak jak wam tutaj wszystko opisałam, na spokojnie mogłabym jej dać 5/5 ??, ALE pojawia się jedna rzecz, z którą miałam problem. Mianowicie jest to styl pisania. Nie był on zły, ale był taki za prosty. Nie zrozumcie mnie teraz źle, to nie jest nic złego. Jednak do takiej książki pasowałby mi takie bardziej poetyczny, bajkowy wręcz styl pisania. Książka przez to, że jest targetowana dla nastolatków i młodzieży, wybrzmiewała tak za lekko.