Bloom

Jak mnie irytowała ta książka. Jak drażniła. Ci młodzi ludzi wygłaszający komunały lub teksty wprost z podręcznika ?Jak komunikować o swoich emocjach?. Rozumiem, że autorzy chcieli przedstawić nastolatków. Z ich wątpliwościami, rozterkami, marzeniami, podejściem do miłości. Czasami im się to udawało, lecz niestety w większości przypadków efekt końcowy był drętwy i niestrawny. Szkoda. Komiks ma potencjał, wibrują w nim emocje, pokazuje jak sobie z nimi radzić. W odrobinę moralizatorski sposób przekonuje, że należy w życiu być fair. Jeśli chodzi o kreskę ? nie jest źle. Może nie jest idealna, lecz oczu nie razi. Niebieski kolor wyróżnia, lecz nie odbiera chęci na lekturę. Podsumowując, spodziewałam się więcej. Przeczytać można, lecz szału nie ma. Raz jeszcze ? szkoda.

?Ta historia miała w sobie tyle ciepła, że całkowicie się w niej zanurzyłam! Relacja Ariego i Hectora była niesamowicie naturalna, urocza i rozczulająca. Czytając to, mogłam jedynie wzdychać z zachwytu! ????

?Bardzo podobało mi się przedstawienie rodziny Ariego, jego kontaktu z rodzicami ? a był on doprawdy cudowny! W połączeniu z rodzinnym biznesem i godzinami spędzonymi w piekarni, ta mieszanka była zaskakująca. No, i oczywiście wybuchowa. Dosłownie ?????

?Kreska jest świetna, a dobór koloru (morskiego!) obłędny! Jego tonacja była dobrze wyważona, ponieważ nie drażniła mnie podczas czytania. Ba! Nawet mnie rozluźniała i zachęcała do przewracania kolejnych stron.

?Czytałam tę historię w oryginale, więc muszę przyznać, że polskie tłumaczenie stanęło na wysokości zadania. Fajnie oddane gry słowne i zwroty bohaterów.

?????Bloom? namiętnie porównywane jest do znanego i lubianego ?Hearstoppera? - i bardzo dobrze! Ta powieść wspaniale zapełnia pustkę po historii Nicka i Charliego, oraz spełnia odbiorcze oczekiwania, a są nimi po prostu dobrze spędzony czas z komfortowymi bohaterami. ?????