Bóg Imperator Diuny (twarda)

Alia, siostra legendarnego Muad`Diba zostaje pokonana. Z powodu swojego obłędu podejmuje niebezpieczne dla całego Imperium decyzje, które ostatecznie doprowadzają ją do upadku i śmierci. Władzę przejmują prawowici następcy Paula Atrydy, jego dzieci: Leto i Ganima. Leto, zdjednoczywszy się z czerwiem pustyni, staje się bogiem i wprowadza w Imperium rządy twardej ręki, trwające tysiące lat. Długo po śmierci Ganimy, Leto nadal jest niepodzielnym władcą, kontrolującym większość sił we Wszechświecie. Pustynna Diuna zniknęła - na planecie pojawia się zieleń i życie. Prowadzi do jednak do upadku Fremenów. Prawdziwi ludzie pustyni znikają, zastąpieni przez zdegenerowanych potomków. Na arenie dziejowej pojawia się także Duncan Idaho, ghola stale wskrzeszany po kolejnych śmierciach. Rządy Leto II nie mogą trwać wiecznie. Zbyt wiele sił działających we Wszechświecie nie jest zadowolonych z ograniczania swojej potęgi i dostaw melanżu. Zawiązujące się kolejne spiski przeciwko władcy muszą w końcu doprowadzić do ostatecznego rozwiązania.

Alia, siostra legendarnego Muad`Diba zostaje pokonana. Z powodu swojego obłędu podejmuje niebezpieczne dla całego Imperium decyzje, które ostatecznie doprowadzają ją do upadku i śmierci. Władzę przejmują prawowici następcy Paula Atrydy, jego dzieci: Leto i Ganima. Leto, zdjednoczywszy się z czerwiem pustyni, staje się bogiem i wprowadza w Imperium rządy twardej ręki, trwające tysiące lat. Długo po śmierci Ganimy, Leto nadal jest niepodzielnym władcą, kontrolującym większość sił we Wszechświecie. Pustynna Diuna zniknęła - na planecie pojawia się zieleń i życie. Prowadzi do jednak do upadku Fremenów. Prawdziwi ludzie pustyni znikają, zastąpieni przez zdegenerowanych potomków. Na arenie dziejowej pojawia się także Duncan Idaho, ghola stale wskrzeszany po kolejnych śmierciach. Rządy Leto II nie mogą trwać wiecznie. Zbyt wiele sił działających we Wszechświecie nie jest zadowolonych z ograniczania swojej potęgi i dostaw melanżu. Zawiązujące się kolejne spiski przeciwko władcy muszą w końcu doprowadzić do ostatecznego rozwiązania.

Zastanawialiście się kim jest drapieżnik dla ofiary? Czy wpadło wam do głowy że ofiara może coś zawdzięczać drapieżnikowi? I co więcej: czy jest możliwe aby ktoś powodowany miłością mógł przyjąć rolę drapieżnika wobec kochanej osoby?
Czy zastanawialiście się jaką potworną samotność odczuwa tyran? Czy jesteście w stanie uwierzyć w słowa Tyrana, jakim stał się Leto II, który wyznaje ojcowskie uczucia wobec swoich podwładnych?
Jak kształtuje się historię? Jak historia kształtuje człowieka?
Bóg Imperator Diuny zadaje takie właśnie pytania. Opowiada o realizacji Złotej Drogi Leto II, na którą wstąpił na ostatnich kartach Dzieci Diuny. Tam też w najlepszy sposób jednym zdaniem nakreślił swój program: będzie drapieżnikiem.
Dzięki dziwnej symbiozie z dziwnymi roślinami-zwierzętami, piaskopływakami, Leto przechodzi powolną przemianę w olbrzymiego czerwia. Jego ciała przeszło metamorfozę: przypomina cielsko olbrzymiego robaka. Jedynie kikuty rąk i zachowana twarz świadczą o utraconym człowieczeństwie. Równolegle do tych zmian zachodzi inny proces: cała surowość Diuny zniknęła. Nie ma już pustyń obejmujących wkrąg całą planetę; nie szaleją już potężne, trawiące ciało kurzawy Coriolisa; upał nie wysysa zazdrośnie strzeżonej wilgoci ciał, a życie wędrowca nie jest już zagrożone przez potężne czerwie. Nie ma już nawet samych wędrowców. Moglibyśmy zawodzić: Dziś prawdziwych Fremenów już nie ma…Wraz z pustynią bezpowrotnie zginęło wszystko to, co zdołała stworzyć pięknego.
Cała brutalna, nieświadoma siła natury została ucieleśniona w jednej osobie: Tyranie Leto II. Wszystko to co kształtowało mieszkańców pustyni skupiło się w jego osobie i uzyskało kierującą świadomość. Wszystko co było potęgą natury Diuny działa teraz poprzez Boga Imperatora. A Tyran nie zamierza rezygnować z możliwości posługiwania się tą potęgą.
Konstrukcja cyklu aż do tego tomu na ciekawą konstrukcję, przypominającą nieco powieść szkatułkową: opowiadana historia mogłaby kończyć się z ostatnią stroną przeczytanej części. Po przeczytaniu kolejnego tomu zaczyna się odczuwać jakby cała poprzednio usłyszana opowieść nie stanowiła nic więcej jak tylko preludium. Tak Diuna jest wstępem do Mesjasza, z którym tworzy preludium do Dzieci Diuny, a cały ten tryptyk jest niczym więcej jak tylko uwerturą wielkich wydarzeń do których dochodzi na kartach Boga Imperatora Diuny. Jest ona wyjątkowa głównie dlatego, że przez fanów jest ona albo najwyżej ceniona (poza Diuną oczywiście), albo uważana za totalną porażkę. Osobiście brak mi słów zachwytu.