Ból narodzin

Nie jest tajemnicą, że kocham miłością wielką książki Weroniki Wierzchowskiej i na każdą czekam z ogromną niecierpliwością. "Ból narodzin" to Jej najnowsza książka. To pierwszy tom nowej, poruszającej serii Z dziejów przytułku położniczego. Akcja jej toczy się w przeciągu roku, od listopada 1882 do listopada 1883. Jest to historia pisana w sepii, nostalgiczna i pełna emocji. Niezwykła opowieść o determinacji i sile kobiet, które pomimo kłód rzucanych pod nogi, zdołały stworzyć miejsce, które zmieniło oblicze polskiego położnictwa. Doktor Anna, położna Jadwiga i służące Zosia i Karolina, właśnie ciężką pracą, poświęceniem i żelazną konsekwencją sprawiły, że założony w ciasnocie i nędzy przytułek położniczy, był w stanie ratować życie położnic i ich dzieci. Ta książka czyta się właściwie sama. Jest napisana w sposób niezwykle ciekawy, trudno się od niej oderwać. Nie jest pełna lukru, jest brutalnie szczera, pokazująca w jakich warunkach przyszło działać pionierkom położnictwa. Opluwane, gnębione i znoszące niechęć lekarzy mężczyzn, nie poddawały się i robiły wszystko, by najbiedniejsze kobiety mogły rodzić w godnych warunkach. Ta historia to gotowy materiał na film. Autorka ma niewątpliwie dar snucia zajmujących opowieści. Niczym wehikułem czasu przenosi nas na robociarską Wolę końcówki XIX wieku, byśmy mogli poznać w jak ciężkich warunkach, wypełniały swoją misję te kobiety. To bardzo realistyczna historia, niezwykle emocjonująca i poruszająca. Ale przede wszystkim pokazująca ogromną siłę kobiet. Ja naprawdę nie mogłam się od niej oderwać, chyląc czoła przed kunsztem autorki, bo czytając czułam się tak, jakbym była uczestnikiem tych wydarzeń. Ogromnie Wam polecam. A ja czekam na drugi jej tom.

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki ?Ból narodzin? Weroniki Wierzchowskiej, która otwiera serie ?Z dziejów przytułku położniczego?. Mamy rok 1882, a co za tym idzie? Jak sami wiecie czasy KOBIETY SUKCESU były niedomyślenia. Kobieta ma zajmować się domem, mężem, dziećmi ogólnie dbać o gniazdo rodzinne, ale? Dzięki takim kobietom, jak Anna Tomaszewicz-Dobrska, która była pierwszą kobietą z dyplomem lekarskim jako pierwsza w Warszawie w 1896 r. wykonała cesarskie cięcie i wiele innych sukcesów, które możecie znaleźć w internacie, ale wróćmy do książki. Dzięki prawdziwej postaci książka nabiera całkiem innego klimatu, odbioru przez czytelnika (mnie na pewno), Jak tylko dostałam książkę zaczęłam czytać i tak siedem rozdziałów minęło nawet nie wiem, kiedy, no ale obowiązki domowe wzywały i dzięki audiobookowi mogłam skończyć tego samego dnia. Książka należy do tych nieodkładanych, do tych, które po raz kolejny pokazują, że my kobiety potrafimy znieść tak samo dużo a nawet więcej jak mężczyźni, a jak kobieta jest poniżona, to już ?klękajcie narody?, bo będzie się działo.

W trakcie czytania/słuchania byłam pełna podziwu dla całego personelu, jaki w przytułku pracował, a żeby było zabawniej cały personel to nasza 28-letnia Pani doktor, starsza akuszerka Jadwiga i kucharka Aniela. W trakcie dołączają dwie bezdomne dziewczyny Zosia, która uciekła z domu przed molestującym ją ojczymem oraz Karolina uciekająca przed nożownikami. Ile wysiłku kosztowało je żeby utrzymać sterylne warunki, nie mając prądu, toalety, bieżącej wody w pomieszczeniach i wiele innych rzeczy, które dziś są na porządku dziennym. Każda/y z was znajdzie takiego bohatera, który będzie bliski waszemu sercu. Jestem tego pewna. Do tego dodajmy nękającą Inspekcje Szpitalną i sąsiadów którzy nie zgadzali się na cały ten przytułek.

Na godny poród w tamtych czasach miały kobiety, które były majętne, ale co z tymi, które miały ledwo na chleb, a i często nawet tego nie miały? Dlaczego ktoś, kiedyś zdecydował, że więcej uwagi poświęcało się tej kobiecie, która była z wyższych sfer? Tu mnie bolało, ile musiały znieść kobiety, żeby wydać na świat własne potomstwo. Dzięki Pani doktor poczuły chodź przez chwilę, że są coś warte, że mogą liczyć na pełną profesjonalną opiekę, a do tego mieć pewność, że urodzą żywe, zdrowe dziecko, bo umieralność tych małych aniołków była dość spora, a to dzięki ograniczonej liczbie miejsc w innych szpitalach. To czekanie w kolejce często kończyła się wiadomo jak. Książka chwyci ciebie za serce, da do myślenia, ale też momentami rozbawi.

Autorkę znam z poprzednich książek, które miałam przyjemność czytać np. ?Guwernantka? czy ?Służąca? które z całego serca polecam. Mnie pozostało czekać na drugi tom, a wasz zachęcam do przeczytania lub osłuchania książki.