Bornholm, Bornholm (twarda)

Najnowsza powieść Klimko-Dobrzanieckiego różni się znacznie od poprzedniej (pełne humoru "Rzeczy pierwsze"), za to tonacją przypomina bardziej "Dom Róży; Krýsuvík" – za temat autor obrał sobie po prostu życie wraz z całym "dobrodziejstwem inwentarza": niespełnionymi pragnieniami, zawiedzionymi oczekiwaniami, chorobą, miłością… Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, bowiem opowieści w tej książce jest naprawdę multum, choć zasadzone są one w dwóch głównych wątkach: mężczyzny, sfrustrowanego życiem z żoną, i drugiego mężczyzny, sfrustrowanego tym, jakim uczyniła go matka. "Bornholm, Bornholm" oddziałowuje na emocje, czasem niewygodnie, ale to tym bardziej dowodzi jakości tej prozy. Szkoda tylko, że – tak jak poprzednie książki pana Huberta – nie jest to zbyt długa powieść. Dzięki temu, co prawda, nie ma w niej niepotrzebnego bełkotu i dłużyzny, którą grzeszy wiele współczesnych powieści – a jednak, czytając, chciałoby się więcej i więcej…

Bornholm, Bornholm, Hubert Klimko-Dobrzaniecki Cudowna, autentyczna, boska. Przeczytana na bezdechu, czyli jednym tchem. Rzadko kiedy zdarza mi się przeczytać książkę w ciągu półtora dnia, ale od tej nie zdołałam się oderwać. Czym jest Bornholm chyba każdy wie. Na tej dość sporej wyspie leżącej na Bałtyku rozgrywa się opowieść tak autentyczna, że aż zapiera dech. Mamy dwóch bohaterów w praktycznie żaden sposób ze sobą nie powiązanych. Mamy również dwa czasy akcji: jeden to okres II Wojny Światowej i chwila przed jej wybuchem oraz Anglię w mniej więcej czasach nam współczesnych. Jeden bohater, Horst ,jest Niemcem i nauczycielem geografii. Drugi - to młody mężczyzna opowiadający o swoim życiu matce, która jest w śpiączce. A teraz wpada nam do głowy myśl, czemu własnie ta książka jest tak wspaniała?! Bo jest o życiu, o miłości, nienawiści i niezrozumieniu. Toksyczna relacja matki i syna pokazująca nam, jak miłość rodzica może zniszczyć dziecko. To opowieść o mężczyznach mających syndrom wyspy, są wyobcowani, wycofani, a jednak podejmują próby przebicia się i nawiązania bliższej relacji z innym człowiekiem. Poza tym autor w tak niepodziewany sposób przechodzi z jednej narracji do drugiej, że czasem zastanawiam się jak mu się to udaje. Ponieważ robi to zręcznie i ze smakiem jest to fantastyczne. Prowadzi bohaterów bardzo lekko, prosto często z ironią. Łapie za serce.