Bratowa Prezydenta

Rok 1939. Warszawa znalazła się w okropnym położeniu. Brutalność oraz bezwzględność Niemców widać na każdym kroku. Warszawiacy próbują bronić swojego ukochanego miasta, które każdego dnia odnosi obrażenia, tak samo jak ludzie jej broniący. Halina Starzyńska codziennie przyglada się poczynaniom brata męża - Stefana Starzyńskiego. To jak każdego dnia walczył i poświęcał się dla ojczyzny. Człowieka, który w najcięższych chwilach nie pozostawił swoich rodaków i nie uciekł aby ratować własną skórę.

Jest to książka napisana z perspektywy Haliny, która z wielkim szacunkiem oraz podziwem opowiada o losach Stefana. Człowieka, który nie tylko sam walczył o ojczyznę ale również potrafił zmotywować ludność do walki. Książka ta jest ogromną skarbnicą wiedzy historycznej. Autorka ma niesamowity dar pisania i choć historia to nie mój konik z przyjemnością przeczytałam tą książkę. Z przykrością muszę stwierdzić iż wcześniej nie słyszałam o prezydencie Starzyńskim, wiec tym chętnie nadrobiłam zaległości historyczne. Mimo iż w książce poruszane są ważne tematy, z dużą ilością dat oraz bohaterów myślę za warto poświęcić jej czas i zagłębić się w lekturze.

Sama książka jest dosyć treściwa. Niby sklasyfikowano ją jako obyczajową, ale jak dla mnie była to bardziej pozycja o historii, za którą nie przepadam. Mamy tu bardzo dużo informacji z czasów historycznych, które zakrajają o rządy Hitlera i wszystko, co się z nim wiąże. Jak zaznaczyłam, cała książka jest bardzo dobra, dlatego ma taką wysoką punktację, a nie moja wina, że tematu historycznego w takim nadmiarze się nie spodziewałam;-)
Stefan Starzyński, jest to postać znana, często o nim słyszałam, ale nigdy nie poznałam niczyjego zdania na jego temat. Tutaj dowiemy się kim był, co robił i jakie ludzie mieli o nim zdanie. Również losy jego rodziny będą nam opowiedziane. Całą historię przybliża nam jego bratowa. Wiemy jakie wydawał zarządzenia, jakie ustawy i które z tych rzeczy przyjęły się lepiej, a które gorzej. Z całą pewnością można uznać tą pozycję jako jej pamiętnik, gdyż znajdziemy tam wiele jej przemyśleń. Niektóre będą trochę osobiste, inne mniej prywatne. To, co dostrzegłam to to, że ona nie chce go w niczym wybielać. Jeśli pewne cechy charakteru jej w nim przeszkadzały, to się nimi z nami dzieli. Wymienia również pieśni, jakie śpiewano w 1939 roku, czasami modlitwy. Co ciekawe publicznie nie chciał wypowiadać się odnośnie Ukrainy, a dlaczego, również solennie nam to wymienia. Niby każde z jej opisów jest ułożone jakby po kolei w czasie, ale zdarza się, że coś tam się przypomni, co ważne jest dla obecnego wydarzenia i wtedy jest jakby wklejone. Co niezbyt ciekawe dla mnie, spostrzegłam, że nie potrafię się wypowiadać w sferze historii, chyba nie mam takiego talentu. Wszystko, co się z nią wiąże mnie drażni, bo nawet autorka zauważyła, że nie każdy jest skory do czytania o czyimś bólu, zwłaszcza takim, który jest oparty o prawdziwe wydarzenia. Zapewniam was tylko, że lekko się ją czyta. Każdy długi rozdział jest zatytułowany danym dniem w którym coś się wydarzyło. Historia jest pełna emocji, które pochodzą z głębi serca, dlatego tak przeżywałam je podczas lektury. Jeśli ciekawi was temat czasów Stefana Starzyńskiego, to gorąco do niej zachęcam.

Ile wiemy o Stefanie Starzyńskim? Ja przyznam ze wstydem, że wiedziałam niewiele. Może to nie kwestia ignorancji, bo każdy z nas na swój sposób lubi i zna historię, dla mnie jednak okres wojen a zwłaszcza drugiej wojny jest zbyt żywy by go rozdrapywać. Mimo to od czasu do czasu serwuje sobie książkę z opowieścią umiejscowioną w tym czasie. Tak więc dziś opowiem Wam wraz z Haliną Starzyńską o strasznym czasie dla Warszawy, o wrześniu 1939 roku, gdy wojska Niemieckie wtargnęły na tereny Polski, gdy nasza stolica, niegdyś piękna, duma kraju została powalona na kolana.

Książka ta została napisana w formie pamiętnika, choć może bardziej pamiętniko-biografii? Halina przybliża nam postać ówczesnego prezydenta Warszawy, Stefana, swojego szwagra, który w jej oczach był bohaterem stolicy, człowiekiem z krwi i kości, nie całkowicie idealnym, z wieloma rysami na charakterze, jednak do końca oddanemu patriocie, który w najgorszych chwilach, swoimi słowami i czynami potrafił pobudzić rodaków do walki. Ta książka to zbiór prawdziwych emocji i faktów, opowiedzianych oczami kobiety, która pragnie chronić syna, która straciła męża, której pozostał jedynie szwagier. Gbur, pracoholik jednak mimo wszystko ostatni członek rodziny.

Zawsze bardzo przeżywam tego typu powieści, jednak książka napisana przez panią Agnieszkę trafiła do mojego serca, dała mi zastrzyk prawdziwej historii, napisanej w prosty i przystępny sposób, nie jest sucho, nie jest też zbyt brutalnie. Jest za to emocjonalnie i prawdziwie.
Polecam.

Jak wyglądała oblężona stolica Polski w pierwszych dniach wojny? Kto wykazał się heroizmem i bronił jej jak lew, a kto się poddał i jak tchórz opuścił pole walki? Zapewne nie wiecie. Ja też przed przeczytaniem ?Bratowej prezydenta? nie wiedziałam. Długie monologi wygłaszane jednostajnym tonem przez nauczycieli historii nie sprzyjały zapamiętywaniu informacji ani nie zachęcały do samodzielnego jej zgłębiania. Dlatego, gdyby zapytać większości warszawiaków kto był prezydentem ich miasta w latach 1934-1939 to niewielu odpowiedziałoby poprawnie. A wy wiecie?
.
W swojej najnowszej książce Autorka funduje nam lekcję historii poprowadzoną w nietypowy sposób, bo w formie pamiętnika bratowej prezydenta Warszawy ? Stefana Starzyńskiego. Przez jednych postrzegany jako gbur, karierowicz, polityk słabego wykształcenia, a przez innych jako warszawiak z krwi i kości był postacią w wiele ciekawszą i bardziej złożoną, niż przedstawiono go na kartach historii. Pisarka przybliża nam nie tylko sylwetkę prezydenta, ale także jego najbliższej rodziny i współpracowników. Nadmierna gloryfikacja i podziw dla niego może wydawać się nieuzasadniona i przesadzona, ale jak później dowiecie, jest to zabieg celowy i zamierzony. Bratowa podziwia go, jest dla niej niedoścignionym wzorem patrioty i urzędnika. Mamy wynieść z tej lektury ważny morał i zastanowić się nad tym, czy w dzisiejszych czasach bohaterowie tacy jak Starzyński są nam jeszcze potrzebni. Czy o nich pamiętamy, za idoli mając patoinstagramerów czy tiktokerów niereprezentujących swoim zachowaniem nic poza chęcią zwrócenia na siebie uwagi i wywołania skandali dla własnych korzyści.
.
Agnieszka Lis zabiera nas w nietypową podróż w czasie. Nieraz i nie dwa miałam ciarki, gdy czytałam o tym, jak mądrze pisze ona o bezsensie i okrucieństwach wojny. I tyczy się to każdej wojny, jaka wybucha. Każda bowiem niesie za sobą tylko strach, ból i śmierć. Liczne ciekawostki z dziedziny muzyki, poezji, a nawet kuchni tamtego okresu to prawdziwe perełki w tej wydaje się poświęconej jedynie polityce i wojnie pozycji.
.

W Internecie nie ma zbyt wielu informacji o żonie prezydenta czy o kochanku pierwszej jego żony, dlatego autorka musiała się nieźle napracować, przeszukać niejedno archiwum, aby dokopać się do takich ciekawostek. Co ciekawe nie jest to biografia oparta jedynie na faktach (choć głównie takowe tu są). Bardzo interesujący zabieg zastosowała ona dokonującej celowej i wręcz przesadzonej gloryfikacji postaci. Wszyscy wiemy, że nie ma przecież ludzi idealnych i bohaterów pozbawionych dylematów moralnych. Starzyński święty nie był. Jednak pamięć o bohaterach ma to do siebie, że nie może być niczym skalana. I o tym przypominać ma nam ta książka. Styl pisania autorki jest tak angażujący, że niemal przeniosłam się do wojennej Warszawy. Nieraz i nie dwa miałam ciarki podczas czytania. Emocje aż się ze mnie wylewały.
.
Książka Agnieszki Lis zachęca do spojrzenia wstecz i przypomnienia sobie o postaciach, dzięki którym możemy dziś żyć w wolnej kraju. Czy dziś mamy takich bohaterów? Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski również nie opuścił swojego narodu, a nie jest za to jakoś szczególnie wychwalany, wręcz zarzuca mu się, że to już czas, aby odpuścił i oddał swój kraj w imię ochrony życia ludności cywilnej i pokoju. Jednak gdyby każdy tak postępował to, czy dziś jako Polacy mielibyśmy swój własny niepodległy i wolny kraj? Zachwycamy się bogatą Holandią, czy Niemcami zapominając o tym, jak piękna jest nasza Polska, która podczas wojny została prawie doszczętnie zniszczona, i którą tak szybko odbudowaliśmy. Zapominamy, jak solidarnym narodem możemy być w chwilach, gdy nasza wolność jest zagrożona. Jednak zawsze potrzebujemy przewodnika, bohatera, który wyzwoli w nas ducha walki.
.
Twórczość pani Agnieszki znam z książki ?Magiczny czas?, którą mnie zaczarowała. Od tamtego czasu bacznie śledzę jej działalność literacką. Zauważyłam, że autorka bez problemu odnajduje się w różnych gatunkach literackich. Podziwiam ją za ogrom pracy, jaki wykonała, aby zaprezentować sylwetkę państwa Starzyńskich i obronę pierwszych dni Warszawy. Całość jest doskonale udokumentowana, nie brakuje tu licznych przypisów i cytatów, z których składa się większa część książki. Polecam tę książkę nie tylko rodowitym warszawiakom, ale i każdemu z was z osobna. Autorka świetnie pisze, wzrusza i zachęca do przemyśleń. Koniecznie też przeczytajcie rozdział pt. Podziękowania, w którym autorka wiele wyjaśnia.