Burza piaskowa

świetna książka , jak zwykle nie mogłam się od niej odkleić . Pełno akcji , zwiększających krążenie krwi , zagadki do rozwiązania a także historia w pigułce UWIELBIAM TAKIE COŚ .James Rollins napisał ją trochę nie chronologicznie ale nie będę się w to zagłębiać i uchylać rąbka tajemnicy , jego fani na pewno się zorientują . Czytając tą książkę dostałam to na co liczyłam , czyli dużą dawkę emocji . Jeżeli lubicie książki sensacyjno podróżnicze z dawką historii na bank się nie zawiedziecie . Uważam iż James Rollins jest o niebo lepszy jak Dan Brown

"Czuła, że powróciło coś, co powinno pozostać pogrzebane na zawsze."

Wcześniejsze, nieco przypadkowe, spotkania z książkami Jamesa Rollinsa w ramach serii poświęconej Sigmie ("Ostatnia wyrocznia" tom piąty, "Siódma plaga" tom dwunasty) zaowocowały pragnieniem poznania ich wszystkich. Dlatego z wielką przyjemnością zabrałam się za pierwszą odsłonę tej sensacyjnej przygody czytelniczej, aby nie skakać, lecz już uporządkowanie przeżywać wykreowane historie.


"Burza piaskowa" to zgrabnie napisana powieść, zawierająca wszystkie elementy wyczekiwane przeze mnie w sensacyjnych klimatach. Jest kształtnie nakreślone tło historyczne, mega dawka przygód podana w mocno dynamicznych rytmach, właściwie cały czas coś się dzieje, bogactwo nagłych zwrotów akcji, zaskakujących spektakularnych zdarzeń, a nawet delikatnie zarysowany obyczajowy wątek i intrygujący rys z pogranicza fantastyki. Odpowiada mi dbająca o szczegóły narracja, pobudzająca wyobraźnię, a przy tym wykazująca się lekkością i płynnością. Autor wykazuje wyjątkową umiejętność wciągającego łączenia fikcji i faktów, niecierpliwie odwracamy strony w podtrzymaniu wzbudzonego dreszczyku emocji i wytworzonego napięcia. To także sympatyczna inspiracja do zagłębiania się, już we własnym zakresie, we frapujące zagadnienia z różnorodnych dziedzin nauki. Wysoka ocena wystawiona książce wynika z dostarczenia przez nią interesującej i satysfakcjonującej rozrywki, idealnie wpasowującej się pomysłem i wykonaniem w mój gust czytelniczy.

Obracamy się w sferze zaginionego pod zwałami piasku i lat miasta, tajemniczych unikatowych mocy, znaczących starożytnych rodów, naznaczonych dziejową misją miejsc grobowców, silnych pradawnych legend, duchów głębokiej pustyni, niewyjaśnionych zjawisk i antycznych napisów. Liczne odwołania do współczesnych zdobyczy myśli filozoficznej, przyrodniczej i archeologicznej. We wszystko włącza się ciemna i jasna strona ludzkiej natury, uwypuklona poprzez kontrastowe zestawienie osobowości ciekawie sportretowanych postaci, zarówno w żeńskiej, jak i męskiej wersji. W wyniku zagadkowego wybuchu w British Museum doktor archeologii Safia al-Maaz traci niemal całą kolekcję starożytnych artefaktów z Półwyspu Arabskiego, nad którą sprawuje opiekę. Painter Crowe, komandor, naukowiec, agent elitarnej i tajniej Sigmy Force, zostaje wysłany na omańskie piaski celem zdobycia i ochrony osobliwego wytworu natury. Niebezpieczne szlaki dwójki bohaterów stykają się wiodąc ich ku wyjątkowej próbie fizycznych i psychicznych sił. Garstka ludzi stoi przed koniecznością ratowania świata, dotarcia do źródeł sekretów skrywanych od wieków, pokonania złych mocy i ludzkiej chciwości. Wyzwanie tym trudniejsze, że z każdą godziną rośnie presja czasu.

Swoją przygodę z Rollinsem rozpoczęłam jako niespełna dwunastolatka. Wtedy to po raz pierwszy natknęłam się na "Burzę piaskową". Leżała na stercie książek przyniesionych z biblioteki i zachęcała mnie do lektury swoją urzekającą okładką; wtedy wszystko co piaskowe i przywodzące na myśl, chociażby w niewielkim stopniu, Egipt było moją wielką fascynacją. Nawet nie myślałam, że przez to poznam Sigmę i zostanę z nią na dłużej.

Już sam początek mnie zaintrygował. Wybuch w muzeum mający powiązanie z dziwnymi artefaktami, którymi zajmowała się główna bohaterka Safia, prowadzący do rozwiązania zagadki zaginionego miasta był wystarczający, żeby zatonąć w lekturze. Ekspedycja do Omanu, podążanie śladami królowej Saby, wątek miłosny oraz tajemnice i niebezpieczeństwa przyciągały jak magnes. Pochłonęłam tę książkę w niecały dzień. Stawałam się każdym z bohaterów i podróżowałam razem z nimi. Dreszcz emocji, który mi towarzyszył tylko mnie nakręcał. Nieważne, że podczas czytania wieczorem zapalałam wszystkie światła, a każdy szelest doprowadzał mnie niemal do palpitacji.(Chociaż nie równa się to z ?Amazonią?, której nigdy nie czytałam po zmroku). Ważne było tylko to, żeby poznać zakończenie i co do niego doprowadziło.

Pamiętam, jak wtedy chłonęłam każde zdanie całą sobą, nie mogąc się oderwać od lektury, fale emocji, które mi wtedy towarzyszyły. Do dziś z sentymentem wracam do tej książki. Mimo, że przeczytałam ją już wielokrotnie odkąd wpadała w moje ręce pierwszy raz, nadal jestem ciekawa tej historii. Niestety przestała budzić tak wielkie emocje, teraz, kiedy jestem dorosła osobą. Możliwe, że to zwykłe zmęczenie materiału, chociaż sądzę, że po prostu "Burza piaskowa" nigdy nie była aż tak dobra, jak mi się wydawało. To co potrafi zachwycić dziecko nie zawsze zachwyca dorosłego. Jednak i tak, od czasu do czasu, wracam do Sigmy z miłymi wspomnieniami i zaczynam przygodę z nimi od początku.

Podsumowując, książka jest naprawdę warta przeczytania. Nawet gdyby nie fundowała tak wielkich doznań, jak te kilkanaście lat temu dziecku, to jest miłym umilaczem czasu. Lektura dobra do odstresowania i oderwania się od własnej rzeczywistości, z wciągającą historią, dawką sensacji, momentami grozy, szczyptą nauki i kończąca się nad wyraz optymistycznie. Godna polecenia na zimowe wieczory, jak i letnie popołudnia.

"Burza piaskowa" - 8/10.
Żeby książka była wciągająca, musi się w niej coś dziać. I nie chodzi mi o to, żeby czytelnik nie był w stanie nadążyć za fabułą czy wielością bohaterów, ale o to, by nie potrafił oderwać się od opisywanej przez autora historii. Tak właśnie czyta się powieści Jamesa Rollinsa, o czym przekonałam się już po lekturze "Labiryntu kości". W skrócie, dla osób, które jeszcze nie sięgnęły po żadną książkę tego autora, mogę określić je jako mieszankę archeologicznej przygodówki z sensacyjną akcją. Z dodatków nadających charakter mamy wątek miłosny, ciekawie zarysowany i poprowadzony w mistrzowski sposób. Nie jest to pusta historia o tym, jak "trudno kochać", ale dopracowany, choć drugoplanowy konflikt serc, z emocjami, przemyśleniami i podejmowaniem decyzji. Wyeksponowany w odpowiednich momentach, nadaje tej sensacyjnej historii ludzkich kształtów.

W "Burzy piaskowej" poznajemy Safię al-Maaz, która pracuje jako kustosz w Muzeum Brytyjskim. Kobieta przeżyła w przeszłości tragedię, która zaważyła na jej dalszym życiu. Zaprzestała aktywnych poszukiwań archeologicznych i poświęciła się opiece nad kolekcją artefaktów z Omanu oraz zgłębianiu tajemnicy zaginięcia miasta Ubar. Drogocenne pamiątki muzeum, wchodzące w skład kolekcji, nad którą czuwa Safia, należą do jej niezwykle bogatej przyjaciółki, Kary Kensington. Druga bohaterka również ma za sobą traumatyczne przeżycie. W dniu jej szesnastych urodzin ojciec zabrał ją na polowanie, które skończyło się tragiczną śmiercią mężczyzny. Niepomny ostrzeżeń, znalazł się w niewłaściwym miejscu, a pustynia nie lubi, kiedy się ją lekceważy... Na oczach córki Kensington został dosłownie pochłonięty przez piasek. Kara przez długie lata próbuje rozwiązać zagadkę śmierci ojca.

Pewnego dnia jeden z eksponatów, którymi zajmuje się Safia, zostaje zniszczony przez wybuch. Przy okazji ginie strażnik. Film z monitoringu w muzeum zadziwił wszystkich. Okazało się bowiem, że powodem wybuchu był ognisty piorun, który pojawił się nie wiadomo skąd i zniszczył figurę należącą do kolekcji z Omanu. Dalej było jeszcze ciekawiej, ponieważ dochodzenie przeprowadzone po wypadku wykazało... istnienie antymaterii. Zainteresowanie agencji rządowych gwałtownie wzrosło.

Zagadkowe i mrożące krew w żyłach wydarzenie burzy dotychczasowy, choć raczej pozorny, spokój w życiu Safii. Chociaż kobieta nie ma na to ochoty, dołącza do grupy, która wyrusza na wyprawę archeologiczną. Wspomniana grupa złożona jest z dość wyjątkowych członków: Safia i Kara, jedna rusza w pogoń za mitycznym miastem, a druga poszukuje prawdy o śmierci ojca; magistrant Safii, który szybko pożałuje swojej decyzji; członkowie amerykańskiej agencji DARPA, Painter i jego partnerka, których celem jest ochrona przedsięwzięcia oraz dwaj archeolodzy, bracia Dunn (uwaga, jeden z nich - Omaha - to były narzeczony Safii, więc będzie się działo!). Żeby nie było nudno i zbyt historycznie, mamy też dla przeciwwagi członkinię tajnej organizacji, Cassandrę, która za wszelką cenę chce przeszkodzić w ekspedycji i przejąć wszelkie poczynione przez Safię podczas wyjazdu odkrycia. Smaczku nadaje fakt, że Cassandra była kiedyś partnerką Paintera w agencji DARPA. Wiedzą o sobie właściwie wszystko, znają swój styl walki, a do tego jeszcze kobieta ma naprawdę potężnych zwierzchników, którzy finansują wszystkie jej pomysły i plany. Nie muszę chyba dodawać, że zarówno ona, jak i jej zwierzchnicy, stoją po ciemnej stronie mocy...

Wszystkich, którzy zdecydują się na sięgnięcie po "Burzę piaskową", czekają niesamowite chwile z autentycznymi i wyrazistymi bohaterami. Akcja gna na złamanie karku, są pościgi, strzelanki, zatapianki i mnóstwo innych naprawdę niebezpiecznych wydarzeń. A wszystko to przeplatane historyczno-naukowymi informacjami, które autor podrzuca czytelnikowi w postaci ciekawych dialogów toczących się między bohaterami. Uzupełnieniem sensacyjnej fabuły są informacje o historii i kulturze Omanu i jego mieszkańców.

Dwa punkty odjęłam za literówki i drobne błędy stylistyczne, których trochę się zawieruszyło w tekście.

Polecam wszystkim, którzy lubią powieści, w których ciągle coś się dzieje.