Burze w mózgu

nerwowy zachwyca swoim pięknem i złożonością. Cieniutkie nerwy oplatają kończyny i przez rdzeń kręgowy wszystkie ostatecznie łączą się z mózgiem za pomocą miliardów długich, przypominających nici aksonów. W niektórych miejscach nerwy łączą się, w innych rozdzielają, wszystko w starannie zaplanowany sposób. Każdy nerw przekazuje swą własną, konkretną informację i droga każdego z nich jest z góry ustalona. Złożoność tego całego systemu umożliwia wyrafinowane funkcjonowanie organizmu i działanie nas jako ludzi. Gdy jednak coś zaczyna szwankować, właśnie ta złożoność sprawia, że ma się wrażenie, iż choroby neurologiczne często mogą manifestować się w niezliczoną liczbę sposobów. Zależnie od tego, czy ten sam drobny guz w mózgu, pniu mózgu lub w rdzeniu kręgowym umiejscowi się centymetr bardziej w prawo lub w lewo, może to spowodować całkowicie odmienny obraz choroby. U studentów medycyny neurologia często budzi lęk. Wyobraźmy sobie, że musimy na egzaminie postawić diagnozę pacjentowi, który traci na wadze, ma bezsilną dłoń i opada mu powieka. Większość studentów medycyny w takiej sytuacji spoci się ze strachu. Dla neurologa z kilkuletnim stażem, posiadającego już jako taką wiedzę odnośnie do ułożenia elementów tej skomplikowanej układanki, którą jest układ nerwowy, będzie to prosty przypadek. Neurolog wie, że w okolicy barku, w szczycie płuca, znajduje się wiązka nerwów, wśród nich nerwy biegnące do oka i ku ramieniu. Jeśli w szczycie płuca pojawi się nowotwór i zaatakuje komórki nerwowe, spowoduje to osłabienie mięśni dłoni i powieki. Wielu lekarzy decyduje się zostać neurologami, ponieważ chcą się zmierzyć z wyzwaniem, jakim jest śledzenie takich symptomów i próba ustalenia ich przyczyn. Mnie także podczas studiów onieśmielały, a równocześnie intrygowały tego rodzaju przypadki, i bardzo chciałam wiedzieć, jak sobie z nimi poradzić. Dzisiaj sama jestem już ordynatorem i zajmuję się przede wszystkim epilepsjami. W dwudziestym pierwszym wieku uzyskaliśmy wiele nowych narzędzi, które pozwalają mi badać dokładnie funkcje mózgu moich pacjentów, niemniej sztuka neurologii wciąż pozostaje taka sama. Tak jak pionierzy mojej dyscypliny, na podstawie symptomów opisywanych przez pacjentów wyciągam wnioski i próbuję postawić diagnozę. Z opisu ich doświadczeń przechodzę do konkretnego miejsca w ich mózgu. Interpretuję ich opowieści. Mapy stworzone przez moich poprzedników i nowoczesną technologię powodują, że poruszam się ze znacznie większą dokładnością, niż było to wcześniej, niemniej problemy wielu pacjentów ciągle rzucają wyzwanie dostępnej nam wiedzy. Cały czas się uczymy. Liczba możliwych symptomów choroby mózgu jest praktycznie nieskończona i jeszcze bardzo długo nie będziemy znali wszystkich odpowiedzi. Zakres i skutki choroby mózgu są równie rozległe co zakres działania zdrowego mózgu. Diagnoza w neurologii to jak układanie puzzli, z tą różnicą, że bardzo rzadko ma się wszystkie puzzle. Dostajemy dziesięć elementów obrazka składającego się ze stu elementów i na tej podstawie mamy przewidzieć, co przedstawia obrazek. Nawet obecnie nie posiadamy kompletnej mapy mózgu, co oznacza, że wiele takich obrazków wciąż nie sposób ułożyć. Gęsia skórka wcale nie była najtrudniejszym przypadkiem w mojej dotychczasowej karierze zawodowej. To był zaledwie początek. W tej książce dzielę się z czytelnikami niesamowitymi historiami innych osób, które stanowiły nie lada wyzwanie dla mojej wiedzy zawodowej. Opowiem o pewnym zestresowanym woźnym, któremu pokazywały się krasnoludki; o przewracającej się bez przerwy baletnicy; o pewnej kobiecie, która straciła zaufanie do kochanej przez siebie osoby; o dziewczynce, która bez przerwy uciekała. Pojawią się Joanna dArc i Alicja w krainie czarów, a także kilka bardzo dzielnych osób, które musiały przejść poważną operację mózgu, by pozbyć się na pozór niedostrzegalnej dla otoczenia ułomności. Pokażę, jak postęp w technice medycznej towarzyszy stosowanym od lat dobrze sprawdzonym praktykom i jak od nich całkowicie zależy. Wszystkie osoby, o których opowiem, to pacjenci z napadami, ale każdy z przypadków jest zupełnie inny. Dzięki epilepsji udało nam się dokonać niektórych największych odkryć dotyczących mózgu, a ludzie, o których opowiem, będą przykładem tego, jak i dlaczego było to możliwe. Ta książka opowiada o mózgu, epilepsji i naszym człowieczeństwie. Pokazuje niewiarygodną determinację i pomysłowość osób cierpiących z powodu upośledzeń właściwych tylko im samym. Lekarze zawsze uczyli się od swoich pacjentów. Jestem głęboko przekonana, że opisani w tej książce pacjenci nauczą nas wielu interesujących i ważnych rzeczy o naszym mózgu.