Cała szkoła mówi o mnie

Na początku przygody z utworem ,,Cała szkoła mówi o mnie? byłam sceptycznie nastawiona. Później jednak pokochałam historie Lena i Elizy. Fabuła w powieści kręciła się wokół tematu feminizmu i łamania praw kobiet w szkole, do której uczęszczali główni bohaterowie. Eliza chciała zapobiec temu wszystkiemu i zorganizowała protest, który przerósł ją samą. Nie spodziewała się, że zacznie żywić jakikolwiek dobre uczucie do twarzy patriarchatu, któremu przecież miała się sprzeciwić. Autorka porusza tutaj bardzo ważny temat jakim jest seksizm i umniejszanie roli kobiet, nie tylko w fikcyjnej szkole w powieści, ale także w realnej rzeczywistości która otacza nas na co dzień. Bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki oraz zakochałam się w tym jak tworzyła ona dialogi. Są one pisane bardzo przejrzystym, a jednocześnie wyrafinowanym językiem. Nie wiem do końca jak to opisać, ale bohaterowie, a zwłaszcza główni, nie mówili do siebie językiem potocznym, ale takim wyszukanym, co bardzo mi się spodobało. Wielkie brawa dla autorki należą się za stworzenie tak barwnych i obdarzonych mocnym charakterem postaci oraz fabuły, która z pozoru wydaje się prosta i nie wymagająca, ale porusza ważne, współczesne problemy. Michelle Quach przedstawiła nam wydarzenia opisane w powieści tak, że czytelnik chce przeżywać non stop razem z bohaterami ich historie i pochłonąć książkę na raz tak jak ja to zrobiłam. Jestem pewna, że nawet osoba, która nie lubi młodzieżówek przeczyta tą książkę z chęcią i długo nie zapomni o tej pozycji. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i z pewnością nie ostatnie.
-Dominika.

O "Cała szkoła mówi o mnie" chodzą różne opinie. Jedni chwalą, drudzy wręcz przeciwnie. Ja akurat znajduję się w tej pierwszej grupie. Jednak już na wstępie muszę przyznać, że mogłam nie zauważyć wielu rzeczy, które podziałałyby na minus, ale najzwyczajniej w świecie nie skupiałam na nich uwagi, bo czasem po prostu bardziej skupiam się na swoich przeżyciach podczas lektury niż na szczegółach. Muszę jednak przyznać, że mimo że czytało się ją naprawdę lekko oraz dość szybko, to były momenty, w których mi się ona dłużyła. Niektóre akcje były trochę za bardzo rozwleczone. Co jednak podobało mi się w tej książce to fakt, że w końcu po dość długim czasie od premiery "Do wszystkich chłopców, których kochałam" mamy różnorodność w postaciach, jest tutaj pełno postaci azjatyckiego pochodzenia, co daje także powiew świeżości. Porusza ona także ważne problemy oraz tematy, o których rzadko mówi się w książkach, a już zwłaszcza tych dla młodzieży. Pokazuje ona także pewne zachowania, których na co dzień możemy nie zauważyć. Zabrakło mi jednak w tym wszystkim kilku słów od samej autorki. Nie chodzi mi tu o podziękowania, a o parę wyjaśnień, czemu taka postać jest jaka jest, czy miało to coś na celu, to samo tyczy się niektórych wydarzeń. Jako osoba, która sama pisze wiem, że niekiedy coś jest zrobione z jakiegoś powodu. Mimo to jednak z chęcią dam tę pozycję swojej młodszej siostrze.