Capcarap

"Capcarap" to zbiór 23 opowiadań. Mając w pamięci poprzednio poznane utwory wydane przez FORMĘ oczekiwałam czegoś "innego". Jeszcze ani razu nie zawiodłam się na publikacjach tego wydawnictwa. Ponadto pozycja ta została nominowana w 2009 roku do nagrody Nike i ten fakt jeszcze bardziej podwyższył poprzeczkę. Czy i tym razem zbiór opowiadań spełnił moje w nim pokładane nadzieje? Jeśli jesteście ciekawi przeczytajcie poniższą opinię...

W każdym z opowiadań narratorem jak i niekiedy bohaterem jest sam autor. Obserwuje zwykłe zdarzenia dnia codziennego w szpitalu, autobusie, sanatorium. Zapytacie się dlaczego skupia się na tak wydawałoby się mało ważnych momentach? Odpowiedź jest prosta. Przecież to właśnie z takich wydarzeń składa się życie każdego z nas. Jednak żeby je zauważyć trzeba na chwilę przystanąć, przyjrzeć się szczegółom, wsłuchać się w gwar rozmów. Zaprzestać gonitwy za następnymi dobrami doczesnymi. Jednak co dziwne w tych opowiadaniach tylko on jest świadomym odbiorcą obrazów i dźwięków. Pozostali ludzie nie zauważają niczego lub nie chcą zauważyć. Autor jest świadkiem wielu rozmów, zachowań ludzkich i poprzez nie próbuje zrozumieć złożoność otaczającej nas rzeczywistości. Wraz z zagłębianiem się w lekturę z opowiadań powoli wyziera obecny portret Polaków. Poznałam nasze przekonania, obawy, złudzenia.

Narrator tylko obserwuje. Jest przy tym bardzo spostrzegawczy. Nie krytykuje tego co widzi i słyszy. Niekiedy jednak dziwi się. Wszystko postrzegamy przez jego pryzmat, dlatego także dowiadujemy się wiele o nim samym. Całość sprawia wrażenie lektury nostalgicznej i refleksyjnej. Dotyka tematu samotności, wyobcowania, braku akceptacji, nadziei na obudzenie się ludzkiego sumienia. Pisarz używa oszczędnego języka, bez zbędnych ozdobników. Przedstawia wszystko krótko i treściwie.