Celibat (twarda)

mieszkanie dla ukochanej i syna, bo chciałby z nimi zamieszkać. Wtedy Wiesławę dopadają lęki. Boi się, że jest dla Waldemara obciążeniem. Z drugiej strony chciałaby, aby w niedalekiej przyszłości zdecydował - albo ona, albo sutanna. Dość ma udawania, odsunęła się od przyjaciółek, bo zadawały dużo pytań. Ile razy może powtarzać, że architektowi znowu przedłużyli kontrakt w Ameryce. Zrywa z nim. Nie wpuszcza go do mieszkania. On przez kilka tygodni wiesza na klamce reklamówki z rzeczami dla syna i odchodzi. Wreszcie nie wytrzymuje, dobija się: ,,Otwórz te cholerne drzwi!". Dla Wiesławy staje się jasne, że mu zależy. Jest ostrożny. Nie pozwala sobie zrobić zdjęcia z Wiesławą i Stasiem - boi się, że gdzieś wyciekną. Jej starszy syn Daniel ma dwanaście lat i już wie, że ksiądz proboszcz nie jest tylko przyjacielem domu. Dziwnie mu z tym, bo wiele razy przyjmował z jego rąk komunię, a teraz te ręce gładzą włosy jego mamy. Kiedy urodził się Staś, powiedziała Danielowi, kto jest ojcem. I że biologiczny ojciec mu nie pomoże, a Waldemar zawsze. Żali się Wiesławie na Kościół. Jego Papieski Wydział Teologiczny dostał państwową dotację, ale gdzieś w kurii przepadły pieniądze i zabrakło na stypendia dla studentów. Poskarżył się w Rzymie, ale i to nie pomogło. Opowiada o koledze, który prowadzi komis samochodowy. Kolega jest księdzem, ojciec kolegi też jest księdzem, brat księdza i zarazem syn księdza był policjantem i odsiaduje wyrok za handel kradzionymi samochodami. Waldemar mówi o księżach ,,przestępcy", o swojej posłudze kapłańskiej ,,zawód". Kiedy wchodzi do jej domu, promienieje, kiedy wychodzi, smutnieje. Żali się Wiesławie: ,,Odszedłbym, ale z czego będziemy żyć. Wiesiu, gdybym został biskupem, nie musielibyśmy się bać, bo biskupów nikt o nic nie pyta". Ordynariusz wrocławski biskup Marian Gołębiewski rekomenduje Waldemara w Watykanie na biskupa pomocniczego archidiecezji wrocławskiej. Wystawia mu opinię księdza wykształconego i oddanego Kościołowi. Waldemar ma odbyć decydującą rozmowę z sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej kardynałem Tarcisio Bertonem. Jedzie do Watykanu samochodem, z przyjacielem Andrzejem. Czuje, że wszystko się układa - ma rodzinę, ma poparcie arcybiskupa, jeśli nie w tym, to w 2013 roku zostanie biskupem. Uważa, że będzie dobrym pasterzem, rozumiejącym potrzeby i problemy ludzi. Przez związek z Wiesławą promienieje, jest szczęśliwy i spełniony. A szczęście i spełnienie daje Bóg, więc to również On musiał na jego drodze postawić Wiesławę i Stasia. Waldemar siedzi przed watykańskim gabinetem kardynała Bertonego. Poci się, serce mu bije, z nerwów cały poczerwieniał, po korytarzach przechadzają się zakonnice i księża o różnych kolorach skóry. Minuty czekania są jak godziny. Najpierw z kardynałem rozmawia Andrzej. Dopiero po nim wchodzi Waldemar. Wychodzi szybko, chce wracać do Polski. Dzwoni do Wiesławy. Ona pyta go: ,,Dlaczego masz taki smutny głos? Nie dostałeś dobrej wiadomości?". ,,To jest nieważne, wracam do domu, wy jesteście najważniejsi". W drodze powrotnej nie rozmawia z Andrzejem na temat spotkania z kardynałem. Stwarza pozory, że nic się nie stało. Zatrzymują się w Wiedniu, idą na zakupy. Waldemar kupuje pluszową małpę, bo Staś szaleje za małpkami, wszystko przez bajkę ,,Ciekawski George". W Polsce nie ma takich maskotek. Dojeżdżają do Wrocławia. Jest wieczór. Waldemar bierze syna na kolana, wyciąga z torby Ciekawskiego Georgea, Staś wybucha płaczem, bo to nie jest Ciekawski George, tylko inna małpa, udająca Ciekawskiego Georgea. Ale mimo to zasypia z nią przy policzku. Waldemar opowiada Wiesławie, co się stało. Jego najlepszy przyjaciel - któremu ufał bezgranicznie - zdradził go, powiedział kardynałowi Bertonemu o Stasiu. A on się go nie zaparł, przyznał się do syna. Około trzeciej w nocy jedzie do domu w Oławie. Rano Wiesława nie może się dodzwonić do Waldemara. Do jego domu przyjeżdża przyjaciel Andrzej, bo Waldemar nie pojawił się na uczelni. Dzwoni do drzwi, wie, że jest w środku, widać samochód w garażu. Z policją wyważa drzwi. Przeszukują dom - parter, pierwsze, drugie piętro. Waldemar leży w łóżku, przykryty niebieskim kocem, który dostał od Wiesławy. Jest siny, nie rusza się, nie oddycha. Kiedy odjeżdża karawan z ciałem, ksiądz Andrzej dzwoni do księdza Ryszarda - przyjaciela Waldemara - żeby mu pomógł zabezpieczyć dom. W drzwiach samochodu znajdują zdjęcie Stasia. Jeden z nich drze zdjęcie i wrzuca do worka na śmieci. Do śmieci trafiają też błękitna damska parasolka i słoiczki z zupą dla dzieci. Wiesława o śmierci dowiaduje się od księdza Andrzeja. Waldemar umarł na serce; problemy zaczęły się kilka lat wcześniej, wciąż odkładał na później fachowe leczenie. Zastanawia się, czy pod sutannę