Cesarstwo piasku. Tom 1

"Cesarstwo piasku" jest chyba dla mnie najtrudniejszą pozycją do ocenienia odkąd prowadzę bookstagrama i zajmuję się recenzowaniem książek. Z jednej strony dobry pomysł, z drugiej nie do końca dobre wykonanie, przez co mam sprzeczne

Zaletą tej powieści na pewno jest fabuła, a dokładnie pomysł na książkę i świat stworzony przez autorkę. Ponadto, Tasha Suri dobrze buduje klimat i opiera swój świat na ciekawej kulturze. Do tego podobał mi się system magii i rytuały Amrithi, a także demony dewa. Jednocześnie uważam, że więcej miejsca możnaby poświęcić właśnie mitologii i rytuałom, bo tak naprawdę w książce dostajemy jedynie główny zarys tych rzeczy, a książka mogłaby być ciekawsza, gdyby oprzeć ją właśnie na mitach, zamiast na postaci Mehr.

Z drugiej strony, fabuła wlecze się niemiłosiernie, a gdy już coś zaczyna się dziać to mija to zdecydowanie zbyt szybko. Dopiero pod koniec dzieje się nieco więcej i akurat zakończenie mi się podobało. Autorka zamiast na akcji skupia się na wewnętrznych rozterkach Mehr, głównej bohaterki oraz jej przeżyciach. Sprawia to, że momentami książka jest po prostu nudna.

Z bohaterów najbardziej do gustu przypadł mi Amun, ale jego relacja z Mehr nie do końca mi odpowiadała. Mam nadzieję, że w drugiej części jego postać zostanie rozwinięta i więcej miejsca zostanie poświęcone właśnie jemu, a nie Mehr, która mnie wręcz usypiała.

Historia miała potencjał, ale mam wrażenie, że nie został on wykorzystany. Domyślam się, że są osoby, którym taki sposób prowadzenia fabuły przypadnie do gustu, ale mnie się on nie spodobał. Szkoda, że treść nie dorównała świetnej okładce. Muszę się jeszcze zastanowić czy dam szansę drugiej części, ale zważywszy, że zakończenie mi się całkiem podobało to chyba dam się przekonać, by zobaczyć jak potoczą się dalsze losy bohaterów i Cesarstwa. Może autorka wyciągnęła wnioski po pierwszej części i kontynuacja poprawi błędy "Cesarstwa piasku"

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie ...

Mehr jest młodą dziewczyną, która musi ukrywać część dziedzictwa swojej matki za ścianami domu, ukryta za pięknymi ubraniami. Pomimo represji ze strony otoczenia, nie zamierza rezygnować ze swoich wierzeń. Przynosi to jednak kłopoty. Gdy sytuacja zmusza ją do podejmowania decyzji, a żadna nie wydaje się dobra, postanawia płynąć z prądem. Gdzie zaprowadzi ją przeznaczenie?

Okładka to coś, obok czego nie można przejść obojętnie - przynajmniej nie tym razem. Po pierwszym rzucie oka moje nadzieje względem tej pozycji niebezpiecznie wywindowały w górę.
Protagonistka nie rozczarowuje. Jest to wciąż niepewna siebie młoda kobieta, której głównymi celami jest postępować wedle zasad, które uchronią tych, których kocha.
Wątek miłosny zostaje tutaj wpleciony w formie przymusu z którego ma prawo, lecz nie musi, rozwinąć się jakakolwiek relacja. Drugi z naszych bohaterów jest odrzucany, pogardzany i traktowany jako ktoś niebezpieczny. Mimo to Mehr widzi w nim swoje oparcie. Rozwój emocjonalny bohaterów jest stonowany. Nie mamy gwałtownych zapewnień i zawirowań. Autorka przedstawia nam dojrzałą relację młodych ludzi, którzy starają się sprawić, żeby ta druga osoba była szczęśliwa, w najgorszym scenariuszu po prostu bezpieczna. Bardzo przyjemnie śledzi się ich dalsze losy.

Przedstawiony świat i zasady w nim panujące są podobne do innych historii, które miałam przyjemność czytać. Mamy dwa ludy, zgrupowania, organizacje, tajemnice, dominacje sił i podział klasowy.
Fabuła nie jest za bardzo rozbudowana pod względem wielowątkowości. Mamy jedną linię po której cały czas kroczymy i rzadko zdarza się gdziekolwiek odbić.
Coś, czego się spodziewałam, to były walki. Tutaj natomiast autorka postawiła na taniec i innego rodzaju rytuały, co jest naprawdę ciekawym rozwiązaniem.

Wątek Mahy został ciekawie wprowadzony jak również rozwinięty, natomiast zakończenie... Można byłoby to porównać do fali nad morzem. Z oddali już ją widzimy, że nabiera rozpędu i czekamy aż nas ochlapie, a ostatecznie dobijając do celu się zmniejsza i ledwo możemy ją odczuć. Takie samo wrażenie odniosłam pod koniec części pierwszej.
Z tego co zdążyłam zaobserwować, większość wątków zostało zamkniętych. Nie wiem czego spodziewać się w kontynuacji, bo tak naprawdę wydarzyć się może wszystko.

"- To brzmi jak historyjka dla dzieci (...).
- Bo to jest historyjka dla dzieci - przyznała Mehr. - (...) Ale nie staje się wcale przez to mniej prawdziwa."
*
Meher jest półkrwi Amrithi, co u córki cesarskiego urzędnika jest nie tyle cechą rzadką, ile niepożądana. Jednak dziewczyna nawet pomimo potępienia ze strony otoczenia oraz przestróg najbliższych nie zamierza porzucić kultury matki i wciąż praktykuje ją w zaciszu swojego pokoju. Pewnego dnia za sprawą burzy niosącej boskie sny, życie Meher całkowicie się odmienia. A wszystko za sprawą skrywanej we krwi dziewczyny mocy, której pożąda dla siebie potężny Maha - religijny przywódca cesarstwa. Tak oto Meher zostaje wciągnięta do świata, w którym koszmary stają się jawą .
*
Swoją opinię o "Cesarstwie piasku" zacznę od prostego stwierdzenia, że: nie jest to książka idealna, a jednak ma w sobie "to coś". Dzięki temu debiut ten czytałam przez większość czasu z przyjemnością .
*
Za "to coś" w książce odpowiadają przede wszystkim:
?? Pustynia wraz ze swoim magicznym klimatem.
?? Ogólny pomysł na fabułę oraz funkcjonowanie świata.
?? Bogowie, dewa oraz rytuały dzięki, którym bohaterowie mogą wpływać na świat.
?? Świetna kreacja bohaterów ? zwłaszcza Meher.
*
Skąd więc ta "nieidealna" cześć? Cóż...
?? Większość książki nie powala zawrotnym tempem akcji. Fabuła toczy się raczej leniwie i chwilami historia była przez to nużąca.
?? Wątek aranżowanego małżeństwa, który sam w sobie nie jest zły, jednak "tak silne uczucie" jakie powstało między bohaterami, nie miały dla mnie żadnej podstawy i zdawało się pojawić właściwie znikąd.
?? Naciągany punkt kulminacyjny. Nie chcę tu spoilerować, więc na tym skończę.
*
Biorąc pod uwagę, wszystkie za i przeciw - "Cesarstwo pisku" oceniam na 6?/10. Polecam jako fajną i niewymagającą fantastykę.

Powieść, o której dziś Wam opowiem zwraca na siebie uwagę poprzez piękną szatę graficzną. Książki Fabryki Słów pod tym kątem są niesamowicie dopracowane, co sprawia, że jeszcze chętniej się po nie sięga. ?Cesarstwo piasku? autorstwa Tashy Suri jest pierwszym tomem cyklu The Books of Ambha, a zarazem debiutem na naszym rynku autorki. Niewiele się spotyka książek, w których można doszukać się inspiracji mitologią hinduską, przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie. Nie mogłam, więc przejść obok takiego cudeńka obojętnie. Kiedy miałam ją w swoich dłoniach wyczekiwałam czasu, kiedy będę mogła się w nią wgryźć, poznać bohaterów i wyruszyć w kolejną podróż, zwiedzić nowe miejsca.
Główną bohaterką książki ?Cesarstwo piasku? autorstwa Tashy Suri jest Mehr, dziewczyna jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika, więc wychowała się w rodzinie szlacheckiej. Jej ojciec pełni funkcje gubernatora nawet to nie zapewnia jej spokojnego życia. Mehr ma macochę, która nie darzy jej sympatią i na każdym kroku sprawia przykrość uprzykrzając życie. W dziewczynie jest unikalna krew, drzemie moc, którą Amrithi przekazywały z pokolenia na pokolenie, pochodzi ona z czasów, kiedy bogowie przebywali na ziemi pośród zamieszkujących ją ludzi. Matka Mehr została wygnana, tacy ludzie byli prześladowani z rozkazu Cesarza. Wiele się zmienia, kiedy dziewczyna otrzymuje propozycje za mąż pójścia i to taką, której nie może i nie powinna odrzucić. W świecie, w którym nienawiść jest tak powszechna nikt nie jest bezpieczny. Czy uda się dziewczynie ocalić życie i uchronić przed najgorszym młodszą siostrę? Jakie wyzwania czekają na Mehr?
?Cesarstwo piasku? to opowieść pełna wdzięku i tajemnic. Tasha Suri zachwyca powieścią o bogach oczarowanych śmiertelnikami, miłości, która oślepia. To także historia o wolności i jej ogromnym koszcie i potępieniu imperializmu. Znajdziecie tutaj motyw prześladowań i gorszego traktowania głównej bohaterki, w której płynie krew Amrithi, a to określa ją, jako kogoś gorszego, komu nie należy się szacunek, nawet, jeśli jej ojciec jest wysoko postawionym urzędnikiem. Powieść jest bardzo klimatyczna, przedstawiająca odmienną kulturę oraz świat przedstawiony, który z każdą stroną udaje nam się bardziej poznawać. Ludziom żyje się ciężko, wyobraźcie sobie pustynny krajobraz nawiedzający burze piaskowe, które do łatwych nie należą, do tego dochodzą tajemnice, prześladowania, wiele intryg i problemów. Pomimo przeczytania lektury czuję chęć poznania Irinah dokładniej, mam nadzieję, że jeszcze będę miała ku temu okazję. Powieść mi się podobała, musicie pamiętać, że to pierwszy tom cyklu The Books of Ambha, a akcja rozgrywa się powoli. ?Cesarstwo piasku? przedstawia więc oryginalny świat przepełniony wierzeniami mitologicznymi, znajdziemy tutaj także aranżowane małżeństwo, delikatnie rozrysowane uczucie, które nie odwróci uwagi od głównej linii fabularnej.

"Cesarstwo piasku" to pierwszy tom dylogii Księgi Ambhy, napisany przez brytyjską pisarkę Tashę Suri. Książka to fantasy young adult pełną gębą, ponieważ opowiada o losach Mehr - ambhańskiej szlachcianki, której wskutek niezapanowania nad własnym dziedzictwem życie niespodziewanie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Mehr nie potrafiła powstrzymać się przed zatańczeniem podczas burzy, co było swego rodzaju rytuałem, podziękowaniem dla bóstw, oraz jednocześnie przysłowiowym gwoździem do trumny.

Dlaczego? Bo nagle wychodzi na jaw, że Mehr jako pół Amrithi odziedziczyła po matce specjalny gen pozwalający jej kontaktować się z bogami, uprawiać magię oraz brać czynny udział w różnych rytuałach. A cesarstwo przecież tępi wszystkich Amrithi...

Mehr szantażem zostaje zmuszona do małżeństwa z przerażającym Amunem, mężczyzną, do którego bałby się zbliżyć nawet najbardziej odważny wojownik. Kiedy wraz z mężem opuszcza rodzinne miasto, zostaje rzucona na głęboką wodę, a wokół jej szyi coraz mocniej zaciskają się pętle przyrzeczeń wobec cesarza.

Czy dziewczynie uda się powstrzymać kolejną, może już ostatnią burzę? Czy uspokoi bogów przed zniszczeniem świata? Kim naprawdę okaże się jej mąż?

"Cesarstwo piasku" Tashy Suri to intrygująca opowieść z ciekawie poprowadzonymi wątkami, dobrze wykreowanymi bohaterami oraz ze świetnym pustynnym klimatem. Nie będę oszukiwać, ale ciężko mi było przebrnąć przez początek (najzwyczajniej w świecie się nudziłam). Na szczęście po około stu pięćdziesięciu stronach historia ewidentnie wskoczyła na lepszy poziom, a ja się totalnie wciągnęłam.

W książce pojawiło się wiele interesujących motywów, takich jak na przykład zaaranżowane małżeństwo bez miłości, magia przymusu, cesarz-tyran oraz próby obalenia władzy. Dodatkowo w Cesarstwie piasku pojawiły się bóstwa i duchy (dewa), które utrzymywały równowagę w świecie, co było naprawdę ciekawym pomysłem. Każde fragmenty dotyczące sigili (magicznych znaków) czy przeprowadzanych rytuałów śledziłam z ogromnym zaangażowaniem.

Tasha Suri stworzyła naprawdę dobrych bohaterów. Z główną bohaterką polubiłam się niemalże od razu, chociaż czasami odnosiłam wrażenie, że wszystko jej za łatwo przychodziło. Pojawiał się wtedy pewien niedosyt oraz myśl, żeby autorka dała Mehr bardziej w kość (nie chcemy przecież czytać książki z marysuowską postacią). Naciągane też wydało mi się poprowadzenie relacji między Mehr a Amunem. Poszło za prosto, za szybko się zakochali, a to z kolei uważam za mocno naciągane.

"Cesarstwo piasku" oferuje czytelnikom całą gamę emocji czy uczuć: począwszy od strachu, bólu czy porzucenia, przez braterstwo, przyjaźń, na miłości i nadziei kończąc. Kilka momentów wywołało uśmiech, co oceniam na duży plus.

Pierwszy tom dylogii Księgi Ambhy polecę, ale z lekkim zastrzeżeniem, że nie będzie to idealna, wspaniała i jedyna w swoim rodzaju lektura. Nie. "Cesarstwo piasku" to sympatyczna, elektryzująca podróż po pustynnych krajobrazach, która pozwoli czytelnikom obcować wśród bogów, poznawać szczegóły zaaranżowanego małżeństwa oraz wypełni serca toną emocji. Niemniej, czasami może okazać się też lekko naciągana.

Co zupełnie nie zmienia faktu, że czekam na kontynuację, ponieważ z całego serca pragnę poznać dalsze losy bohaterów. I mam nadzieję, że "Kraina popiołu" również będzie lekkim i przyjemnym fantasy. :)

1.06.2022 premierę miała książka, która spowodowała, że miałam niezły rollercoaster emocjonalny. Jeżeli premiera byłaby np. w okresie zimowym uwieźcie mi idealnie sprawdziłaby się w tym, że rozgrzałaby nawet największego pesymistę, marudę. Klimat taki, że nawet teraz mi gorąco. Chodź muszę uprzedzić, że akcji nie ma, takiej jak szybko i z wiatrem we włosach, lecz wszystko toczy się swoim rytmem i jak przeczytasz sam przyznasz rację, że idealnie pasuje do całości. Cała książka jest w klimacie pustynno-Indyjskim te wszystkie modły, zachowania, charakterystyczny ubiór oraz przynależność kobiety do mężczyzny. Kobieta musi słuchać swojego męża, kobieta jest nieważną jednostką w tym społeczeństwie, ale jeżeli dodamy magię, to powstaje właśnie mieszanka, która może przyprawić o zawał serca. Pewnie znacie powiedzenie ?Nie oceniaj książki po okładce?? To tutaj jest 100% tego, co na okładce przeczytasz w środku.
Przedstawię główną bohaterkę Mehr, która jest moją bohaterką, a to za sprawą tego, że mimo przeciwności walczy o lepsze jutro nie tyle dla siebie co dla swojej, młodszej, przyrodniej siostry. Nie ma lekko, ponieważ macocha robi wszystko, żeby ?umilić? życiu w cesarstwie. Jak to jest żyć w świecie, w którym zło i dążenie doprawdy jest czymś tępionym w zarodku, a krętactwa, jakie otaczają dziewczynę czymś normlanym. Mehr jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika i kobiety z ludu Amrithi, która została wygnana. Wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że matka przekazała swojej córce dar, moc która narobi tyle hałasu, że lepiej zapiąć pasy, bo będą turbulencje. Autorka stworzyła coś, co można poczuć dotykiem jak gorący piasek, klimat, pustynne burze oraz poczuć zapach gorącego powietrza, przypraw, perfum tak bardzo charakterystyczny dla tamtego regionu.
Mehr to kobieta myśląca, która każdą decyzję skrupulatnie przemyśla, i to bardzo mi się spodobało, bo decyzje, jakie podjęła dla ratowania rodziny Owszem są sytuacje, gdzie robi na przekór, ale? Czy poznała miłość, dla której zrobiłaby wszystko? Tutaj nie będzie spojlerów. Uwielbiam to, co połączyło Mehr z Amunem. Kolejny raz przeczytasz, że siła jest kobietą. Ja wiem, że każdy z nas ma swój gust, ale według mnie tutaj znalazłam wszystko poukładane i logiczne. Bohaterka nie szaleje jak młoda kwoka i nie ponosi konsekwencji swoich nieprzemyślanych decyzji, ale potrafi racjonalnie przemyśleć wszystkie za i przeciw, choć nie zawsze. Czym jest dar, jaki odziedziczyła po swoich przodkach? Co czuje podczas burzy? Jak bardzo związana jest ze swoim mężem?
Z całego serca polecam i czekam na drugi tom i mam wielką nadzieję, że dostarczy mi równie dużo emocji co teraz, a może nawet więcej.

Książka ma świetną oprawę graficzną, która od razu przyciągnęła mój wzrok i sprawiła, że poczułam, że muszę ją mieć! Jest piękna, w dotyku ma wypukłe elementy i najlepszym jej określeniem jest to, że jest egzotyczna.

Do książki podchodziłam kilka razy. Najpierw sama, później czytał mi Łukasz, znowu czytałam sama a na koniec słuchałam audiobooka, byle by ją skończyć?
Dlaczego tak było?

Książka jest napisana bardzo dobrze. Jednak nie wciągnęła mnie na tyle, żebym ją po prostu szybko przeczytała.
Świat przedstawiony jest niesamowicie klimatyczny - widać tutaj masę pracy jaką włożyła autorka. Bohaterzy są ładnie skonstruowani, ale samo to, że akcja toczy się wolno chyba mnie znużyła.
Wielkim plusem jest odnoszenie się do starych wierzeń, przemiany wewnętrznej głównych bohaterów, dotrzymywania przysięg (czy każdą należy dotrzymać?), siła psychiczna, która może być mocniejsza od siły mięśni.
Przykro mi to napisać, ale nie jest to zdecydowanie książka dla mnie. Jestem zwolenniczką tego, żeby nie skreślać czegoś tylko dlatego, że komuś się nie podobało. Idąc dalej ? ilu ludzi tyle opinii - więc może Wam się spodoba! Jeśli tak będzie dajcie mi znać, chętnie przeczytam jakie macie odczucia! :) Jest pięknie opisana, lekko romantyczna, ale nie jest to to, czego ja szukałam.

?Mehr jest półsierotą, nieślubną córką cesarskiego urzędnika. Jest cicha, na pozór pokorna i ma macochę, która robi co może, by zamienić jej życie w piekło. Ale, wbrew pozorom, to nie jest kolejna wersja baśni o Kopciuszku.
Bo Mehr ma też moc, którą odziedziczyła po wygnanej matce. W jej żyłach płynie pradawna magia, przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów, gdy bogowie stąpali po ziemi między ludźmi. I wcale nie jest pokorna.
Kiedy historia zatoczy koło a ludzka nienawiść sięgnie po krew Mehr, dziewczyna będzie musiała wykorzystać wszystkie swe zdolności, siłę woli i błyskotliwy umysł, by ratować swoje życie i przyszłość ukochanej, młodszej siostry.
W świecie, w którym cierpienie jest nieodłączną częścią życia, w którym nienawiść karmi ludzi niczym chleb a mówienie prawdy wiąże się z nieuchronnymi konsekwencjami, dziewczyna taka jak Mehr ma tylko dwie drogi: może wygrać albo umrzeć. Przy czym w drugim przypadku, nikt nie uroni po niej choćby jednej łzy?.

Mehr jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika. Z pozoru cicha i pokorna, wykonuje każde polecenie nielubianej macochy. Jednak to tylko pozory. Mehr ma moc, odziedziczoną po wygnanej matce. W jej żyłach płynie magia, przekazywana z pokolenia na pokolenie, od czasów, gdy bogowie żyli między ludźmi. Kiedy lud Mehr znajdzie się w niebezpieczeństwie, będzie ona musiała wykorzystać całą swoją moc, żeby pokonać zło.

Gdy zobaczyłam ?Cesarstwo piasku? Tashy Suri byłam zachwycona wydaniem (obok takiej okładki trudno przejść obojętnie) i liczyłam na to, że wnętrze okaże się równie wspaniałe. Niestety mój zapał szybko opadł. Pierwsze parędziesiąt stron zupełnie mnie nie wciągnęło. Nie polubiłam głównej bohaterki, fabuła również mnie nie zaciekawiła. Na szczęści później było dużo lepiej i to na tyle, że książkę przeczytałam w jeden dzień.

Akcja ?Cesarstwa piasku? jest raczej powolna. Wszystko rozwija się w swoim tempie. Powolna podróż przez pustynię, później czas ćwiczeń, więc jeśli ktoś liczy na wartką fabułę lub nieoczekiwane zwroty akcji, to w tej książce tego nie znajdzie.

To, co podobało mi się w ?Cesarstwie piasku? to, to jak została wykreowana główna bohaterka. Z początku trudno ją polubić. Chociaż jej pochodzenie czasami powodowało różne nieprzyjemności, to miała jednak dużo przywilejów. Nigdy niczego jej nie zabrakło. Ojciec, choć nie był zbyt uczuciowy, to dbał jak tylko umiał zarówno o Mehr jak i jej siostrę. Jednak ona tego nie doceniała. Swoimi czynami sprowadziła na swoją rodzinę wielkie niebezpieczeństwo. Dopiero pobyt na pustyni uzmysłowił jej jakim uprzywilejowanym życiem żyła i właśnie tam przechodzi wielką przemianę.

Bardzo podobał mi się również wątek romantyczny. Uczucie między Mehr, a jej mężem rozwijało się powoli. Mieli oni czas na podzielenie się rzeczami które sprawiały im przyjemność, swoimi obawami, a także by poznać się lepiej i podzielić swoją przeszłością.

Ostatecznie też spodobała mi się fabuła, chociaż początek tego nie sugerował, a samo zakończenie spełniło moje oczekiwania.

Podsumowując, ?Cesarstwo piasku? Tasy Suri, jest książką wartą polecenia. Akcja jest powolna, ale wbrew pozorom dzieje się sporo. Warto też wspomnieć, że w książce jest sporo brutalnych momentów, więc jeśli ktoś jest wrażliwy, to musi się na to przygotować.